O tym i owym

Blogi » O tym i owym

Ulinka

Blogi

	gru 2024 2009-12 2010-01 2010-02 2010-03 2010-04 2010-05 2010-06 2010-07 2010-08 2010-09 2010-10 2010-11
Mo	Tu	We	Th	Fr	Sa	Su
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Kategorie: Zainteresowania

Liczba wpisów: 134, liczba wizyt: 594221

Co konkretnie masz mi do zarzucenia?

Nadesłane przez: Ulinka dnia 25-02-2010 00:19

„Zapodaj jakiś temat to porozmawiamy a nie kisisz się na swoim blogu tylko:) Miano Liderki zobowiązuje!” To odpowiedź forumowicza na moje stwierdzenie, że jest on monotematyczny. Potraktowałam ją bardzo poważnie, bowiem uważam, że przekazywanie informacji zwrotnej w komunikacji interpersonalnej jest pożądane, gdyż wszelkie oceny, krytyki i pochwały mają za zadanie sprawić, żebyśmy byli lepsi. Przekaz, który otrzymałam, mogłam odebrać jako: „jesteś kiepską liderkę”. Mogłam też uznać, że rozmówca próbuje mnie pouczać albo, że jest to prowokująca zaczepka. Mogłam poczuć się winną lub zacząć wyjaśniać, tłumaczyć się i usprawiedliwiać. Mogłam też przyjąć, że rozmówca chce mnie ustrzec na przyszłość przed błędami i krytyką ze strony osoby mniej życzliwej, dlatego teraz mówi , co powinnam poprawić. To ode mnie więc zależy, co zrobię z otrzymanymi wiadomościami na swój temat. Gdy słyszymy oceny, które deprecjonują nas lub nasze stanowisko, często nie wiemy jak się zachować. Przeważnie na krytykę reagujemy ulegając i wycofując się, obrażając się lub stając do walki. Taki rodzaj reakcji wybieramy szczególnie wtedy, gdy krytyka jest bardzo ogólna i zgeneralizowana, gdy nagle dowiadujemy się, że np. zrobiliśmy coś beznadziejnego, albo, że zawsze robimy to coś źle, albo, że czegoś nie robimy, gdy się z taką oceną nie zgadzamy. Zapominamy wtedy, że ocena którą słyszymy pod naszym adresem jest zbyt ogólna i nie niesie żadnych konkretnych informacji. Krytykować jest znacznie łatwiej niż krytykę przyjmować. Krytykować potrafi każdy, natomiast nie każdego stać na konstruktywną krytykę. Trzeba mieć takt i pojęcie o zasadach dobrej krytyki, by osoba jej poddana nie czuła się urażona, zraniona, by poprzez tę krytykę została zachęcona do działania, a nie wręcz przeciwnie - zdeprymowana. Niestety, często ludzie krytykując ranią, wygłaszają opinię opartą na jednym nieistotnym elemencie nie biorąc pod uwagę całej reszty. Wiem, że panuje wolność słowa i każdy może mówić to, co sądzi, ale należy mieć podstawy, by wygłaszać takie a nie inne teorie na temat kogoś lub czegoś.
Przyjmowanie krytyki jest o tyle łatwe, o ile ta jest uzasadniona. Wtedy bywa bardzo pomocna, pozwala spojrzeć na siebie i własne zachowanie z punktu widzenia innych osób, zrozumieć jak i dlaczego jesteśmy postrzegani przez otoczenie, rozwijać się, zmieniać na lepsze, skłania do pracy nad sobą. Myślę, że jest bardzo przydatna w życiu, dlatego nie czuję się dotknięta, gdy ktoś mnie krytykuje, o ile robi to w taki sposób, aby mnie nie urazić albo widzę, że nie ma takich intencji. Sprawa ma się całkiem inaczej, kiedy krytyka jest bezzasadna i wypowiadana tylko w jednym celu: aby zranić. Opinie osób, które krytykują mnie bez wyraźnej przyczyny i nie potrafią sformułować konkretnych argumentów po prostu się dla mnie nie liczą. Co oczywiście nie znaczy, że to nie boli, wysłuchiwanie złośliwej i niesprawiedliwej krytyki jest zawsze przykre. Żeby była jasność, nie czuję się urażona wypowiedzią forumowicza, była dla mnie inspiracją do poruszenia kwestii krytykowania i oceniania.

komentarze [7] przejdź do wpisu Zamknij
Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło

Nadesłane przez: Ulinka dnia 20-02-2010 22:04

Jestem z natury optymistką, mogę nawet powiedzieć, że czasami niepoprawną optymistką. Chociaż nie zawsze wychodzi mi to na dobre, uważam, że lepiej myśleć pozytywnie niż negatywnie. Oczywiście nie porywam się z motyką na słońce przez swój optymizm. Dla mnie optymizm to pozytywne myślenie, ale nie oderwane od rzeczywistości, bo ja jestem optymistką a nie idiotką. Moim zdaniem optymizm to zaleta, ne można jednak mylić nieodpowiedzialności, bezmyślności, czy innej niefrasobliwości z optymizmem. To całkiem inne sprawy. Wierzę , że prawie w każdej sytuacji można dostrzec jakieś dobre strony. To wcale nie znaczy, że zawsze zakładam, że wszystko się uda. Zakładam, że jeśli nawet się nie uda, to znajdę w tej sytuacji cos pożytecznego, choćby informację, jak w przyszłości uniknąć takich błędów, w myśl powiedzenie „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Niestety, my Polacy, postrzegani jesteśmy jako naród malkontentów i to nie bez racji. Ciągle skupiamy się na tym, co się nam nie udało, świętujemy nasze porażki, wszystko widzimy w czarnych kolorach. Szklanka jest dla nas raczej do połowy pusta, niż pełna. Na pytanie „co słychać” częściej pada odpowiedź „stara bieda”, a nie „wszystko okay, dziękuję”. Z góry zakłada się niepowodzenia. Jakże często słyszę, jak uczeń mówi: „I tak nie zdam tego egzaminu, nie dam rady, to ponad moje siły” i jeszcze bardziej wpędza go to w poczucie, że jest do niczego, sprawia, że ma mniejszą motywację, traci zapał, energię i chęci, a to zazwyczaj skutkuje rzeczywistym niepowodzeniem. Inny z kolei mówi: „Na pewno się uda, przecież to nic trudnego!”, „Nie jestem głupi, dam radę!”. Takie podejście dodaje mu pozytywnej energii, która umożliwia wykonanie zadania jak najlepiej. Tak więc, pozytywne myślenie, to przede wszystkim, opieranie się na mocnych stronach człowieka, a nie podkreślanie jego słabości, umiejętność zauważania w ludziach i ułatwianie im dostrzegania talentów i pozytywnych cech, jakie posiadają. Pozytywne myślenie to również dostrzeganie pozytywnych aspektów wydarzeń życia codziennego. W każdej sytuacji można dopatrzeć się czegoś pozytywnego, nawet tych trudnych, które nas dopadają w codziennym życiu. Wydaje się, że optymiści funkcjonują lepiej niż pesymiści, gdyż są bardziej skłonni do polegania raczej na efektywnej zdolności zwalczania trudności, niż na metodach nieefektywnych, takich jak przeczenie i wycofanie się. Optymiści walczą z trudnościami inaczej niż pesymiści. Ponad to badania wykazują, że osoby patrzące z optymizmem w przyszłość odznaczają się na ogół lepszym zdrowiem psychicznym niż pesymiści, rzadziej chorują, rzadziej dopadają ich infekcje wirusowe, szybciej przebywają rekonwalescencję.

komentarze [3] przejdź do wpisu Zamknij
Czy ktoś kobietom broni?

Nadesłane przez: Ulinka dnia 18-02-2010 23:06

Parę dni temu przytoczyłam wyniki raport Komisji Europejskiej, które świadczą o tym, że kobiety w Polsce są dyskryminowane, że mimo, iż posiadają lepsze wykształcenie od mężczyzn, ich sytuacja na rynku pracy jest znacznie gorsza. Zarabiają blisko 30% mniej od mężczyzn, rzadziej też zajmują stanowiska kierownicze i rzadziej awansują. Od razu zareagował Bartt, pytając: „Czy ktoś kobietom broni zarabiać dwa razy tyle co mężczyźni zarabiają?” I od razu, z góry swojego męskiego autorytetu, sam odpowiedział na postawione przez siebie pytanie: „Nie. Feministki na siłę chcą wprowadzić jakąś wojnę płci - solidarność jajników i solidarność plemników. A to bzdura.” Znamiennym jest to, że kiedy zaczyna się u nas rozmowę o nierówności płci można spotkać się z seksizmem w wypowiedziach wielu mężczyzn, problem nierówności nie jest traktowany poważnie, czego dowodem jest przytoczona wyżej wypowiedź Bartta, który zresztą nie zaprzecza jej istnieniu, bo zaprzeczyć nie może. W tym samym tonie odpowiem i ja: „Tak Bartt, kobietom nikt nie broni zarabiać dwa razy tyle co mężczyźni, one po prostu nie chcą zarabiać więcej”. I też zadam pytanie, na które sama odpowiem: „A dlaczego? By nie urazić męskiej ambicji, bo w Polsce ciągle funkcjonuje silny stereotyp, wedle którego to mąż powinien utrzymywać rodzinę. Jeśli zdarzy się, że to kobieta zarabia więcej, to się do tego nie przyzna, bo wstyd przyznać, że rodzina nie jest tradycyjna, patriarchalna”. Magdalena Środa w specjalnie przygotowanym dla Wirtualnej Polski tekście pt. „Jak wychowywać małe dziewczynki?” przedstawiła przyczyny dyskryminacji kobiet w Polsce. Przytoczę go w całości i zachęcam do przeczytania. Przede wszystkim trzeba im dawać mniejsze kieszonkowe niż chłopcom. Mniejsze o jakieś 30%. Dlaczego? Bo są dziewczynkami. Dziewczynki nim staną się kobietami, muszą wiedzieć, że niezależnie od tego, jak będą się uczyły, jakie zdobędą wykształcenie, ile skończą fakultetów, gdzie będą pracowały i tak będą zarabiały mniej. Tylko dlatego, że są dziewczynkami. Trzeba też uczyć je powściągliwości. Mogą być genialne, mogą być przebojowe, mogą pragnąć zrobić karierę. Ale jej nie zrobią. Będą miały nad sobą "szklany sufit". Nie będą awansowały tylko dlatego, że są dziewczynkami. Tak jak chłopcy będą mieli przed sobą "ruchome schody", czyli niezależnie od wykształcenia, ambicji i umiejętności będą awansowali. Ponieważ są mężczyznami. Dziewczynki powinny znać swoje miejsce w szeregu. Niezależnie od tego jak są wyedukowane, jaki mają intelektualny potencjał i tak będą traktowane jako obiekty seksualne (do pewnego wieku). To kobiety zajmują się pracami usługowymi, to one parzą kawę, robią atmosferę, wykonują prace "grzecznościowe". Dlatego trzeba uczyć dziewczynki tego, że nie będą traktowane serio; zawsze będą częścią prywatności, będą częścią męskiej domeny władzy, niezależnie od posiadanych kwalifikacji. Władza należy do mężczyzn, kobiety mogą się jej podporządkować lub sprytnie z niej korzystać. Jest rzeczą niewyobrażalną, by ją stanowiły. Bo to wbrew naturze. Trzeba więc dziewczynki uczyć pokory. Bo będą musiały godzić przeróżne obowiązki. Będą musiały mieć większe kompetencje niż ich koledzy, a jednocześnie z pokorą łączyć obowiązki zawodowe z domowymi. Praca domowa, czyli nieodpłatna praca na rzecz rodziny nazywa się w Polsce "nic-nie-robieniem". "Moja mama nic nie robi" – mówią dzieci, których mamy zajmują się wychowywaniem i prowadzeniem domu. "Nic nie robienie" zajmuje kobietom sporo czasu, ale powinny wiedzieć, że społeczeństwo, a na pewno państwo, nie ceni tych zajęć. Państwo chętnie organizuje mecze, buduję stadiony, by mężczyźni mieli co robić po pracy. Czasem wolnym kobiet państwo nie zajmuje się, bo kobiety czasu wolnego nie mają. Dziewczynka powinna też wiedzieć, że jako dziewczynka, może stać się ofiarą przemocy. Chłopiec uczy się bić. Dziewczynka nie uczy się bronić. W naturalny więc sposób dziewczynka ulega chłopcom. I żadnym edukatorom nie przyjdzie do głowy, by dziewczynki uczyć samoobrony. Po co? Wystarczy uczyć dziewczynki powściągliwości, pokory i posłuszeństwa. I dzięki temu wszystko będzie jak należy.

komentarze [4] przejdź do wpisu Zamknij

<- 1 ... 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 ... 45 ->

O tym i owym - Blog

Blogi

O tym i owym

Co konkretnie masz mi do zarzucenia?

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło

Czy ktoś kobietom broni?