Dzieci drą się pod blokiem - Forum

Po 100 wypowiedziach doszliśmy do mertum: skupmy się na wychowaniu w domu

Szkoła podstawowa przeważnie jest blisko domu dziecka i w tej samej miejscowości. Gimnazja zaś często położone w większej gdzie rodzic ma trudniejszy dostęp. Nauczyciel dostaje takie dziecko na trzy lata i też go poznać nie zdąży. Dzieciaki czują się doroślejsze, a wcale nimi nie są. Jest to najgorszy wiek dla dziecka gdzie pewne spojrzenia nie są jeszcze ukształtowane. 

Nie zdażało się nigdy albo sporadycznie by jakieś dziecko w ósmej klasie wagarowało, w gimnazjach jest to nagminne.. o innych rzeczach nawet nie wspomnę. Dla mnie gimnazja to strasza porażka! 

W ósmej klasie sporadycznie? Błagam, to jakaś idylliczna opowieść. Miałem okazję chodzić do szkoły podstawowej z ośmioklasistami i potem być w gimnazjum- jak dzieciak ma być ch... to i tak będzie, proponuję nie zwalać całego zła na czynniki zewnętrzne. Dziecko jest kilka godzin w szkole i w tym czasie w większości przypadków rodzic i tak jest w pracy. A poza tym to jak to wygląda: jeśli nauczyciel w szkole nie zna dziecka odpowiednio długo to nie widzi, że źle się zachowuje i kiepsko się uczy?

Przy okazji mocno odbiegliśmy od tematu, który traktuje o dzieciach dużo młodszych niż młodzież gimnazjalna. Jeśli dziecko idzie do gimnazjum ze złymi nawykami, to błedy w socjalizacji i wychowaniu pojawiły się dużo wcześniej. Ja osobiście nie znam przypadku, gdzie dziecko było grzeczne i idealne w podstawówce a gimnazjum stworzyło z niego potwora. I mówię to jako osoba, która na własnej skórze odczuła reformę szkolnictwa. 

dorzucę kilka słów o tych nieszczęsnych gimnazjach... wg mnie mają one duże znaczenie. Może nie aż tak duże jak się im przypisuje ale jednak. 8 lat podstawówki sprawiało, że: przez 8 lat byłeś w jednym środowisku, w którym miałeś wyrobioną jakąś "pozycję" i nawet jak nie byłeś liderem, super hero i w ogóle to miałeś swoje miejsce- czyli 8 lat żyłeś we względnym spokoju. Gimnazjum dzieci w najtrudniejszym wieku, w którym walczy się o pozycję właśnie, jest się narażonym na największe pokusy (np. poprzez ułatwienie dostępności do alkoholu bo gimnazjaliści sa mega wyrośnięci) wyrywa z ich środowiska i przenosi w zupełnie inne, w którym musza udowodnić jak bardzo są fajni co prowadzi do różnego rodzaju zachowań. Co dalej... nauczyciele (i wiem to od nauczycieli, nie są to moje wymysły) nie mają czasu na zapoznanie się z tymi ludźmi, nie są w stanie zaobserwować aż tak dobrze że dzieje się coś złego (bo gdyby ktoś zaczął kozaczyć w 7 klasie to bedzie widac od razu ale w nowym srodowisku jak ktos kozakuje to po prostu przypisuje mu sie latkę "łobuza" i nie doszukuje się problemu, nie stara się pomóc bo się wcześniej dzieciaka nie znało)- a jak już poznają dzieciaka to on w tym roku odchodzi i w sumie to nie ma czasu na prawdziwą relację. Zgadzam się, że szkoła nie jest od wychowywania... ale dzieci spędzają w niej większość dnia więc jakiś poziom powinien być zachowany a nie jest.

To jest prawda, że podstawowe wartości  wpajamy juz od małego dziecka właśnie w domu i przez rodziców. Ale zmieniła się specyfika rodzicielstwa. Po pierwsze weszło bezstresowe wychowanie. Niektóży rodzice pojmuja to inaczej, w ten sposób że dziecku wolno wszystko i co najgorsze by samo podejmowało decyzje co w danym momencie chce. A przeciez tak do końca dziecko nie wie, raczej próbuje co mu wolno i na ile może sobie pozwolić. Dziecko jest jedynakiem, wyniańczonym, wypieszczonym.. ale oczywiście rodzice nie mają czasu bo muszą pracować by zaspokoić wszystkie potrzeby swojego dziecka.. A skoro mamy dla dzieka tak mało czasu, kto to dziecko wychowa ..

Z drugiej strony, nie ma nigdzie szkoły dla rodziców, a to co zdziałamy zobaczymy dopiero po latach.. jak wychowaliśmy nasze dzieco..

Stokrotko, moje dziecko jest jedynakiem i jest bezzstresowo wychowywane  uwierz mi, ze znajomi zazdroszcza mi tak ulozonego dziecka. Wychowywanie polega na obopolnym zaufaniu i szacunku do drugiego czlowieka. To co my rodzice wpoimy dziecku to w nim zostaje. Ja rowniez pracowalam od 6 roku zycia mlodej czasmi bywalo tak, ze ona wczesniej wracala do domu niz ja z pracy ale potrafilam wygospodarowac czas dla niej kosztem swojego zmeczenia. Pomimo tego, ze ma prawie 15 lat codziennie na dzien dobry i na dobranoc jest buziak zarowno dla mnie jak i dla taty. Nawet dzwoniac do nas w ciagu dnia konczymy rozmowe slowami kocham Cie. To jak wychowamy dziecko zalezy tylko i wylacznie od nas. I nie ma roznicy czy rodzice pracuja czy tez nie.

polecam obejrzeć film pt. dzień świra 

a ja twierdzę, że po to sa place zabaw a wychowanie nie polega na zabranianiu tylko na wyznaczaniu granic - i wyznaczenie granicy to umiejętność rozróżnienia przez dziecko np placu zabaw i miejsca publicznego przeznaczonego nie tlyko dla dzieci ale i dla innych - i tam śmiało można dziecko ograniczyć.

a ja jestem ciekawa czy Ci dorosli , którym teraz tak bardzo dzieci przeszkadzają będąc sami dziećmi bawili się ciszy?

Mam dzieci, pracuję z dziećmi i nieraz też po całym dniu głowa mi pęka ale rozumiem, ze kazdy wiek ma swoje prawa.Oczywiście są dzieci, które "drą się " celowo i głośno i na to trzeba zwracać uwagę, ale jeśli dzieci bawią się "normalnie"  to trzeba dać im spokój.

Chyba wczoraj był... bo na którymś kanale mi mignął...

Hahaha