Dzieci drą się pod blokiem - Forum

Ogarnij się kochany, bo ciutkę kulturalnej rozmowy Ci brak.. Rozmumiem problem, ale no bez przesady do cholery! Dzieci to dziecvi i nie ma co porównywać do kunra, no sory!

I ja przyłączam się do tej wypowiedzi. 

A ja Wam powiem tak: mam wiele okazji do obserwacji dzieci i młodzieży. Po pierwsze jestem mamą dwóch córek (jedna chodzi do przedszkola, druga do szkoły), a po drugie sama pracuję z dziećmi w miejscu, gdzie bardzo dużo ich się przewija. I nie chcąc generalizować, to dzieci są naprawdę głośne, rozwydrzone, rozpuszczone i nie znają granic. W życiu codziennym bardzo często posługujemy się wszechobecną wymówką "że to przecież dziecko i ma prawo się wyszaleć". BZDURA. Nie można usprawiedliwiać tym niewłaściwego zachowania dziecka. Każdy człowiek ma prawo do spokoju i ciszy. A my wychowujemy (albo raczej nie wychowujemy) bandę egoistów w imię skrajnego indywidualizmu. Jeśli żyje się w społeczeństwie, to obowiązują w nim normy społeczne, które powinny być respektowane przez wszystkich. U mnie w pracy czasami jest tak głośno (dzieci czekaja na seans w planetarium), że nie da się pracować. I co? Normalne? Gdy mieszkałam w Holandii i tam młodsza córka chodziła do świetlicy przy szkole to jakoś nie pamiętam, żeby wychodzące podczas przerwy na boisko dzieci wrzeszczały jak opętane. W Polsce jest tak na każdej przerwie w szkole. Myślę, że problem jest szerszy niż myślimy. Dzieci za dużo siedzą nieruchomo w ławkach, oglądają za dużo telewizji i grają zbyt dużo w gry komputerowe, które niepotrzebnie zupełnie je nakręcają. To prowadzi do swoistego dysonansu - jednocześnie długo muszą pozostawać w bezruchu i są w tym samym czasie bombardowane nadmiarem bodźców. To prowadzi do tego, że jeśli jest tylko okazja, to trzeba te nadmiary energii z siebie wydalić. Konieczna byłaby totalna zmiana w systemie edukacji, który nie byłby dla dzieci taki statyczny, ograniczenie bodżców pochodzących z filmów i gier oraz zmiana mentalności rodziców i opiekunów przede wszystkim, aby wychowywali swoje pociechy na ludzi, którzy potrafią szanować innych. Ufff, trochę dużo, a najlepiej zacząć od siebie i przyjrzeć się swoim dzieciom, czy aby na pewno potrafią się kulturalnie zachowywać:)

popieram w 100% !

Moja rada zmień mieszkanie na takie które nie będzie miało w okolicy placu zabaw. Niestety ale trzeba zrozumieć, że i dzieci muszą się gdzieś wybiegac i wykrzyczeć i plac zabaw jest do tego odpowiednim miejscem a Ty musisz to zrozumieć. Bo gdzie mają się wykrzyczeć jak nie placu zabaw? na klatce schodowej czy nigdzie?

soniavenir - choć z drugiej strony rozumiem problem, że dzieci generalnie dużo krzyczą - ale w moim miemaniu jak pozwalam dziecku wyśpiewać, wykrzyczeć się na dworze to nie robi tego w domu, nie robi tego w sklepie, nie robi tego w restauracji - a czasem musi.

Znając swoje potrzeby trzeba kupowac mieszkanie które będzie im odpowiadało.

dzieci to tylko dzieci...dziecinstwo rzadzi sie swoimi prawami

Zgadzam się. Niestety realia są takie, że nie każde dziecko, nie każda rodzina może sobie pozowolić na wyjechanie gdzieś za miasto, żeby tam dziecko się wybiegało, wybawiło swobodnie, bez uwag, że wydziera się jak zwierze. Gdzie te czasy, kiedy biegało się i grało w podchody, a dorośli którzy spotykali nas po drodze, tylko śmiali się i podpowiadali gdzie druga drużyna pobiegła. Gdzie gra w gumy, gdzie można było poszaleć z koleżankami, a no teraz, wyjdzie jedna osoba z drugą i powie swoje, że dziecko wydaje odgłosy jak zwierze. 

Nie mieszkam w bloku, ale też całe noce (szczególnie latem) słyszę krzyki, przekleństwa w pobliżu mojego domu. Siedzą na nieczynnym wiadukcie, rzucają butelki, kamienie. Są to "wyrośnięte" dzieci-gimnazjaliści. Według mnie to efekt braku wychowania w młodszym wieku. Skoro mogą wszystko jako małe dzieci to z wiekiem raczej się nie poprawia tylko pogłębia chamskie zachowanie. Pewnie co niektórzy mnie skrytykują, ale powiem tak: ponad 30 lat pracowałam w szkole i obserwowałam coraz gorsze zachowanie dzieci nawet tych najmłodszych. Dziecko w I-II klasie potrafi wyzwać nla, poskarży się w domu i mamusia biegnie ze skargą na nauczyciela. Nie mówię o sobie, ja pracowałam w bibliotece i u mnie obowiązywało kulturalne zachowanie i o dziwo nie miałam kłopotu z najgorszymi "chuliganami".Wprost przeciwnie, przesiadywali w bibliotece, rozmawiali. Nieraz musiałam wyganiać na lekcje, bo nie chcieli odchodzić "bo tu tak fajnie i można porozmawiać" Do dziś kłaniają mi się "największe łobuzy". Wniosek: należy rozmawiać z dziećmi, temperować  ich energię, zwracać uwagę na złe zachowanie. 

Dokładnie. Ja mieszczam na wsi i dzieci akurat mają gdzie się wyszaleć i wybiegać, wykrzyczeć, nie przeszkadzając sąsiadom. Ale gdybym mieszkała w bloku to pewnie wnerwiałyby mnie takie teksty jak twoje BoCin. Dzieci są różne. Jedne potrafią posiedziec na tyłku a inne nie. Zależy od charakteru i temperamentu dziecka. Ja jestem osobą bardzo aktywną i to samo obserwuję u moich dzieci. Gdyby kazać im siedzieć na tyłku przez pół godziny to później by je za bardzo energia rozpierała.

Podejrzewam że autor wątku albo nie ma dzieci albo jest już w podeszłum wieku i zapomniał jak to było być młodym rodzicem.

W podeszłym wieku jestem JA i dlatego widzę różnicę w wychowaniu (a  raczej w braku wychowania) na przestrzeni 40 lat dorosłego życia i pracy z dziećmi.

A nadal będę się upierać, że pozwalanie dziecku na wrzaski nawet na placu zabaw to żadna metoda wychowawcza. 

Może odbiegnę od sedna, ale jestem po spotkaniu z okazji 45 rocznicy matury. Przyjechała nasza wychowawczyni z drugiego krańca Polski. Wspominaliśmy jakim dziećmi i uczniami byliśmy. Jedno ze wspomnień to cisza jaka panowała w klasie na lekcjach, Z chwilą wejścia do klasy każdy siadał na swoje miejsce (przez 4 lata nauki to samo miejsce i ta sama koleżanka/kolega w ławce) i była cisza, nawet gdy nauczyciel spóźnił się kilka minut. Nasza wychowawczyni zaczynała swoją pierwszą pracę, była niewiele starsza od nas. Mówiła tak ciepłym, miłym i cichym głosem, że w klasie słychać było tylko nasze oddechy. Nigdy nie podniosła na nas głosu, nie krzyczała. Jak ktoś narozrabiał brała na rozmowę, tłumaczyła a my przepraszaliśmy i było super. Jak jest w szkołach dziś-dużo by pisać. Wystarczy wejść do szkoły, na przerwy i wszystko jasne. 

ja się zgodzę z wamat - swego czasu jeździłam (przez 7 lat) jako wychowawca kolonijny- początki były super : dzieciaki nawet jak trzeba było prostowac jakimś zakresie to ograniczało się to do ścielenia łóżka czy jakiś niedogadań z kolegą/koleżanką - ale już 6 i 7 rok to była mordęga - dzieci nawet do wychowawców potrafiły powiedzieć "spierd*^%aj bo wychowawca chciał coś wyegzekwować - i nie szło tu o nas wychowawców bo jeździliśmy tą samą ekipą - pełną pasji i zaangażowania, metody staraliśmy się dopasowywać do dzieci ale ja po 7 roku powiedziałam "dość" bo ile można...

a wiecie co było najgorsze? Nie to, że dzieci były okropne tylko to, że rodzice popierali dzieci w ich niegrzeczności : bo jak to , czemu pani każe dziecku ścielić łóżko??? A to problem, że jest niepościelone? Moje dziecko nie będzie robić rano rozgrzewki, co Pani sobie myśli??? I takie dyskusje przy dzieciach... to co się dziwić, że potem dzieci przejmują takie odzywki i uważają że wszystko mogą?

Właśnie to miałam na myśli, że zmieniło się podejście rodziców do dzieci, że na wszystko pozwalają, krytykują nauczycieli i wychowawców przy dzieciach. Mam w rodzinie dzieci od 5 do 14 lat i jak porównam je z moim synem w tym wieku to... lepiej nie mówić. Kiedyś chyba dawałam taki przykład, jak 3latek zaczął manipulować kurkami od gazówki, mój brat, a jego dziadek pogrozil i powiedział "nie wolno". Dziecko z krzykiem poleciało do mamy, a rodzice nawet nie pytając ojca co się stało obrażeni, zapakowali dziecko do samochodu i odjechali. Co będzie jak to dziecko będzie miało 15lat? Nie zazdroszczę rodzicom. 

Może napiszę bardziej dosadnie - jeśli już kogoś obrażam, to zwierzęta, nie dzieci. Zwierzę gdy wydaje odgłosy, ma do tego powód - w obronie, w ucieczce, w strachu, itd. Dziecko w sumie też ma powód - goni ptaka, huśta się, bawi w piasku, bądź tatuś nie kupił lizaka. Kilka minut temu przy zamkniętym oknie słyszałem coś, co brzmiało na konkurs pisków/wrzasków - już nie porównuję, proszę bardzo. Kilkoro dzieci w jednym momencie darło się ile sił w płucach. "Ktoś robi im krzywdę! Pewnie są przypalane żelazkiem." - takie jest skojarzenie każdego normalnego człowieka, w takim momencie naturalnie używa się krzyku. Ale zapewne, dzieci po prostu biegły. W takiej sytuacji dorosły uczy się, że krzyk dziecka bez większego powodu jest normalny i nie pójdzie za nim w momencie, gdy rzeczywiście będzie oznajmiał niebezpieczeństwo - bo będzie miał w głowie, że dzieci w ten sposób się bawią. 

Ponadto pragnę wyrazić moje okropne ubolewanie nad tym, jak bardzo poniżacie zwierzęta! Jak można myśleć, że porównanie odgłosu dziecka do odgłosu zwierzęcia jest obrazą? Ja nie mam pretensji do kóz, nie mam pretensji do świń - one mają powód do 'krzyku' i robią to w miejscach, w których nikomu nie przeszkadzają. Dzieci krzyku używają w nienatualnych okolicznościach. Polskie dzieci. Jak czytam, w Holandii jest inaczej, także proszę mi nie kłamać, że to taki wiek, taka psychologia dziecka. Dzieci z Holandii na pewno innej psychologii nie mają. I jeszcze raz podkreślam - nie oceniam kto jest lepszy, kto gorszy. Nigdzie nie piszę, że zwierzę jest kimś gorszym niż dziecko. Mogę jednak rzec, że wolałbym, aby sąsiedzi hodowali sobie ciche świnki i owieczki, niż 'wychowywali' głośno zachowujące się dzieci. Jednak, zapewne, wielu przeszkadzałby fakt, że sąsiad trzyma świnię w mieszkaniu - nawet gdyby była ona zupełnie niezauważalna. Dostrzegam u Państwa uprzedzenia wobec niektórych gatunków.

Podsumowując - wybaczcie mi Proszę, jeśli uraziłem. Nie sądziłem, iż natknę się na taki odbiór. Chciałem jedynie przekazać, że dzieci są głośne, zbyt głośne (przykłady ze zwierzętami moim zdaniem dobrze obrazowały skalę) - krzyczą, piszczą, zachowują się jak 'pępki świata', jakby wkoło nich nikogo nie było.


P.S.: Nie porównywałem dzieci do zwierząt. Porównywałem ODGŁOSY dzieci do ODGŁOSÓW zwierząt. To duża różnica. Niektórzy dalej nie umieją czytać. Zwłaszcza bolesne jest to, że tworzę tekst, by przekazać za jego pomocą pewną treść, a większość i tak przyczepi się wyciągniętego z kontekstu słowa. To dla mnie obraza, proszę o więcej kultury i poszanowania treści.

I tu właśnie powinien "interweniować" rodzic dziecka, i pokazać, co wolno, a czego nie wolno...

Jesli nie pokażemy dzieciom, że źle się zachowują, to One po prostu tego wiedzieć nie będą...

To rodzice powinni wytłumaczyć dzieciom, dlaczego nie wolno wrzeszczeć, kląć bić ITD

...i o to w tej dyskusji chodzi!!! Dzieci muszą znać granice.

Ja uwazam, ze pewne wzorce dzieci wynosza z domu jak i ze szkoly. Nie oszukujmy sie ale jak nie bylo gimnazji to dzieci byly inaczej ulozone. Teraz to glownie podworko, internet , koledzy wychowuja dzieci bo rodzice pracujacy czesto nie maja czasu aby z dzieckiem porozmaiac , ukierunkowac itd. Zasanawiam sie jakie dzieci beda za 10 lat w naszym kraju.

Nie rozumiem fiksacji na punckie gimnazjum- w jaki sposób negatywnie reforma szkolnictwa wpływa na dzieci? Rozumiem, że gdyby nie było gimnazjów to rodzice lepiej by wychowali pociechy? Czy może to przez gimnazja więcej pracują i nie mają czasu zająć się dziećmi? Ja proponuję dorzucić do tego jeszcze gry komputerowe, bo one uczą agresji... Nie chcę nikogo obrazić, może się mylę- dla mnie takie argumenty są śmieszne... Nie ma sensu zwalać poziom wychowania na wszelkie czynniki, skupmy się na wychowaniu w domu.