KONKURS: Nasze najlepiej wspominane prezenty świąteczne - Forum

„Kubuś”

Najlepszy prezent na świąteczny ... byłam w drugiej klasie szkoły podstawowej na wigilię zjeżdzali się ciocie i wujkowie z dzieciakami i było fajnie, ale przed świętami gdy dziadek poszedł załatwiać do lasu choinkę , złamał sobie rękę i pojechał do szpitala - chociaz to był czwartek i miał rękę w gipsie nie chcieli go wypuścic do domu, dopiero we wtorek (wigilia) dziadka wypuścili na przepustkę i po świętach miał spowrotem wrócić do szpitala, choc wydawało nam się to dziwne (wnuczkom) to jednak nikt o nic nie pytał i cieszył się prezentami, później poszlismy na pasterkę i ... gdy wróciliśmy - stał ambulans - była okropnie zimno , i nie chcieli zebyśmy wchodzili do domu wiec zabrala nas sąsiadka  ....

Dziadek zmarł ... miał raka, ale wiedzieli tylko o nim babcia i rodzice - najwspanialszy prezentem było to, że dziadek był z nami chociaż na pewno cierpiał to jednak dał radę podzielić się z nami opłatkiem i spędzić ostatnie święta, które z jednej strony były piękne z drugiej bardzo bolesne...

Dla mnie najlepszym prezentem na ostatnią gwiazdkę był zestaw do robienia samemu kosmetyków. Od tego zaczęła się moja przygoda z kosmetykami naturalnymi i w zasadzie dzięki niemu mam hobby:)

Wybieram: PLECAK I PIÓRNIK „Kubuś”

Najlepszym prezentem był żótły Misiu. Śliczna maskotka. Robiąc porządki świąteczne 2 dni temu natknęłam się na niego, a raczej na nią. Chciało mi się płakać ze wzruszenia, ale za chwilę zobaczyłam coś tak zabawnego, że się śmiałam jak głupia.

Na metce u Misia napisałam jej imię SANDY. A teraz jak się spojrzałam to początek imienia był poprawiony mazakiem - SRADNY. Oczywiście robota mojego brata. Zadzowniłam do niego i obydwoje się śmialiśmy:)

Wybieram - KUBUŚ:)

Mój prezent nie był prezentem podobnym do innych,jednak dla mnie miał najważniejsze znaczenie w całym moim życiu

Mój synek od kiedy zaczął mówić ani razu nie powiedział na mnie mama,nie mówił mamo itp.Zwracał się do mnie bezosobowo,choc tata,babcia,dziadek,wujek -wszystkie te słowa były mu znane. Doszukiwałam się tego różnych przyczyn i doszłam do wniosku,że byc może rozdzielenie po porodzie na kilka dni spowodowało to,że był bardziej przywiązany do taty,który był z nim codziennie od chwili narodzin.Nie poszłam do psychologa,bo bałam się przyznać do tego,że własne dziecko nie nazywa mnie mamą.Tuliłam synka,bawiłam się z nim ale nigdy nie usłyszałam słowa mamo. Potraficie sobie wyobrazić,że wasze dziecko nie mówi do was mama?

W wigilię mąż z synkiem ubierali choinkę,ja krzątałam sie po kuchni.Słyszałam z pokoju dochodzące radosne śmiechy moich chłopców ,ich rozmowy i wygłupy.Byłam trochę zazdrosna o te sceny,serce ściskał mi żal a przecież nie miałam powodu,bo powinnam się cieszyć,że tak dobrze się dogadują. Gdy choinka była ubrana,mąż poprosił synka aby zawołał mamę,żeby zobaczyła jak piekna jest choinka. Synek podleciał do mnie,pociągnął za nogawke i powiedział chodź. Kiedy choinka rozbłysła swiatełkami rozpłakałam się. Kacperek popatrzył na mnie smutno i powiedział" Nie podoba ci się MAMO nasza choinka? "

Słysząc pierwszy raz z ust mojego 3 i pół latka słowo mama rozpłakałam sie jeszcze bardziej. Chłopcy zupełnie nie rozumeli o co chodzi a ja płakałam ze szczęście. W Kacperku pękła blokada i od tamtej pory co chwile wołał mamo,jakby odkrył nowe słowo,którym chciał się nacieszyć.

To były najpiekniejsze Świeta w moim życiu i najpiękniejszy prezent jaki dostałam :)

W razie wygranej poproszę o zestaw z piratem

W listopadzie na świat przyszła nasza córka.W grudniu na Wigilię miała miesiąc.Jak razem staliśmy z nią to uświadomiliśmy sobie,że to był najwspanialszy prezent-Nowe życie.Nie tylko dziecko o które walczyliśmy przez całą ciążę,ale rónież dla nas nowy piękniejszy świat we troje.Wtedy materialne rzeczy przestają mieć wartość

ps.a w tym roku zając syna nam podrzucił

a dla Zosi jak wygramy poprosimy zestaw z Puchatkiem i Tosią

Mój najwspanialszy prezent to infromacja, iż moja znajoma chora na raka nie ma przeżutów. Było to 24 grudnia 2008 roku :) 

PS: WYBIERAM KUBUSIA

Całą rodzina doskonale wie, że ja po pierwsze jestem niesamowicie praktyczna i nie lubię "ładnych" prezentów ale wole te użyteczne. Po drugie jestem niesamowitym zmarźluchem. 5 lat temu ze znudzeniem otwierałam kolejny ładny prezent i kolejny, aż tu patrzę: cały zestaw różnych kształtów remoforów, w ciepłych miłych otulaczach! Krzyczałam, piszczałam, skakałam z radości :-)))) Do dziś mnie grzeją :-)))

Wybieram zestaw Kubuś.

 Urodziłam synka przed Swiętami dlatego to najlepszy prezent od życia!!!

Najlepszy prezent na święta

To mojego kochanego dziecka

Szczęśliwa buźka uśmiechnięta

Dużo śmiechu i radości

Wtedy w moim domu zagości

Prezent nie ważne jaki dostaniemy

Żeby tylko z szczerym sercem dawany

Cukierki,lakierki czy bombonierki

Ważne dobre chęci i postępki!!!

Wybieram zestaw z piratami dla kochanego synka!!!

Było to jakieś dwadzieścia lat temu, gdy nasza, mająca wówczas niecałe dziesięć lat, córka, zakończyła już etap wiary w samodzielną działalność świętego Mikołaja i postanowiła zacząć wyręczać go w jego ciężkiej pracy. Miała sporo trudności, by pogodzić wielkie pragnienia swego dziecięcego serduszka z niewielkim kieszonkowym oraz brakiem mozliwości zrobienia zakupów dalej, niż w pobliskim kiosku (poza tym, na dobrą sprawę, w tamtych czasach trudno było o jakieś rewelacje w jakimkolwiek sklepie). Ów konflikt wielkich pragnień i nikłych możliwości zaowocował prezentami, które z rozczuleniem i rozbawieniem wspominamy do dziś. Mąż, człowiek, który nigdy w życiu nie wziął papierosa do ust, otrzymał szklaną popielniczkę z pobliskiego kiosku, natomiast ja flakonik moich własnych perfum, które jeszcze kilka dni wcześniej zużyte były do połowy, a za sprawą naszego małego "Mikołaja" (i dzięki wodzie z kranu) cudownie napełniły się aż po brzegi. Teraz już wiem, że pomysłowość dzieci w obdarowywaniu najblizszych naprawdę nie zna granic, i z niecierpliwością czekam na to, co też za jakiś czas wykombinuje nasza mała wnuczka...
(Kubuś)

A ja dostałam prezent niedawno - kilka dni temu :) Synek złapał "głupiego"rotawirusa" - ale w szpitalu zaraził się gronkowcem - i miał sepsę. Byliśmy tam prawie miesiąc. Dopiero po wyjściu ze szpitala dowiedziałam się, że było z nim tak źle. że lekarze myśleli, że nie przeżyje. Te święta będą więc wyjątkowe - synek wyzdrowiał - to jego pierwsze Święta poza brzuszkiem - urodził się w styczniu :) Najpiękniejsze Święta w życiu - z naszym synkiem - najpierw wyczekanym i wymodlonym - 3 lata leczyłam się na niepłodność. A teraz wyzdrowiał i "narodził" się drugi raz. Dla mnie nie ważne są nagrody i prezenty :) ważne jest zdrowie. Dlatego nie piszę, który zestaw wolę. I tak - jeśli wygram - przekażę go jakiejś potrzebującej rodzinie, gdzie dzieci potrzebują szkolnych przyborów - mój synek jest za mały. Piszę w tym wątku, bardziej dla podzielenia się szczęściem i napisania, że wierzę w cuda. Może komuś przyniosę nadzieję?

Najpiękniejszy prezent jaki dostałam na Święta to..Wspaniały Malutki Dzidzuś


Bardzo pragneliśmy dziecka
Coś się zaczęło ze mną dziać .Nie bardzo wiedziałam co. Huśtawka hormonalna dawała się we znaki. Zrobiłam się nieco nerwowa, przewrażliwiona. Płakałam z byle powodu. Czułam się inną osobą. Momentami byłam osowiała..na drugi dzień tryskałam energią niczym wulkan.:)Miałam ochotę nieustannie coś zmieniać, przestawiać, udoskonalać.Raz jadłam czekoladę za godzinę już kiszoną kapustę.....chociaz wcześniej czułam do niej wstręt .No i wtedy światełko-olśniło mnie. Może to ciąża ?Kupiła test ....i co?
dwie prześliczne kreseczki....I wszystko jasne. Myślałam jak ta wiadomość przekazać mężowi....Miała to być niesamowita i niezapomniana chwila-jak zresztą sama wiadomość. Myślę sobie zadzwonię...ale potem stwierdziłam, żeby z tego szczęścia nie spowodował jakiegoś wypadku wracając z pracy :) .....co zrobiłam?...Zapakowałam teścik w malutkie pudełeczko (dla pewności odczekałam jeszcze z pół godziny, aby kreseczki nie zginęły) i poprosiłam kuriera o przyniesienie p"przesyłki" na nasz adres o
określonej godzinie, gdy mąż wróci z pracy. Wrócił .Energia mnie w środku rozpierała.Tak bardzo chciałam z sienbie tą pięką wiadomo0ść wydobyć.Ale myślę sobie jeszcze z 5 minut i bedzie niespodzianka. Dzwonek do drzwi Mąż ospale podchodzi ,by otworzyć.odbiera paczuszkę kwituje odbiór. Nadawca nieznany...Co to ma znaczyć Niczego nie zamawiałem....otwiera pudełko, które owiane jest nicią tajemniczości. Ja stoję obok. Otwiera....i co? Bierze do rąk test ciążowy, sprawdza dwie kreseczki i patrzy z
niedowierzaniem w moją stronę. Gdy mu przytaknęłam twierdząco....wszystko stało się jasne...Mojego męża zamurowało-:eek::rolleyes:;)ale pozytywnie ciagle patrzyl i dotykal mojego brzuszka ....Wyciągnęliśmy szampana, który był na specjalne okazje . A wtedy ta okazja była specjalna.

Potem długo razem leżeliśmy i zastanawialiśmy się jak to będzie z maluszkiem....

Postanowiliśmy ,że dopóki uda nam się utrzymać języki za zębami, będziemy cieszyć się tą tajemnicą we dwoje... :p Udało nam się wytrzymać do Świąt!
Nasze rodziny dowiedziały się wtedy o maleństwie. Usg naszego dziecko położyliśmy na talerzu, który był przeznaczony dla gościa.....:)

"Piraci"

Nie wiem ile miałam wtedy lat,może z 6? czasy gdy jeszcze nie było zbyt wiele w sklepach.Prezent pamiętam bardzo dokładnie-dziś może wydawać się drobiazgiem.Była to mała, różowa walizeczka,a w środku różowa szminka i szczotka do włosów.Szczyt marzeń, każdej dziewczynki. Bardzo ciepło wspominam ten prezent, bo to była jedyna rzecz jaką dostałam od Mamy. Nie ma jej od wielu lat,a gdy jeszcze była, to przez swoją chorobę-jaką był alkoholizm,niestety nie bywała w domu.

,, - Mamo! Mamo! Szybko!Otwórz!Tym razem to na pewno dziadziuś!" - krzyczałam gdy tylko ktoś zapukał do drzwi.,, - Dziadzia!Dziadzia!"- powtarzał po mnie mój młodszy brat i tak jak ja szybkim krokiem podążał w stronę drzwi...Ale dziadka nie było...Ani dziś, ani wczoraj, ani jeszcze wcześniej...Bez słowa odeszłam od drzwi. Mój młodszy braciszek wybuchł płaczem...Tak bardzo nam go brakowało...Dziadek był z nami bowiem zawsze...Był gdy wstawaliśmy, był gdy jedliśmy śniadanie, był gdy biegaliśmy po podwórku, był gdy skaleczyłam się w nogę, był gdy Łukaszek się przewrócił, był gdy oglądaliśm telewizję, był gdy kładliśmy się spać...Po prostu był...Zastępował nam rodziców, którzy pracowali by zapewnić nam odpowiednie warunki...Był dla nas i matką i ojcem...Do dziś pamiętam jak bardzo smakowała mi jajecznica ze szczypiorkiem, którą zazwyczaj podawał nam na śniadanie...Pamiętam także jaką radość sprawiała mu wspólna zabawa w ,,ciuciubabkę"...I mimo, że miał prawie 70 lat śmiał się i biegał z nami jak dziecko...Nic więc dziwnego, że nie mogliśmy się wówczas podzić z tym że Go nie ma...Zniknął z naszego życia tak nagle...Niespodziewanie...Wielkorotnie pytaliśmy mamę kiedy wróci...A ona? Za każdym razem ze łzami w oczach tłumaczyła nam, że dziadziuś zamieszka z nami jak tylko poczuje się lepiej. Niewiele wówczas z ego rozumiałam...Nie mogłam, lub nie chiałam pojąć że dziadek zachorował...Zamknęłam się w sobie...Nie cieszyło mnie zupełnie nic...Stałam się krnąbrna i nieposłuszna...A mój młodszy braciszek zaczął po pewnym czasie zachowywać się zupełnie tak jak ja...Dziś podziwiam mamę, że mimo to, okazywała nam wówczas wiele miłości i zrozumienia...Przecież sama także bardzo cierpiała...W końcu ona także bardzo kochała swojego ojca...

Dni mijały w zaskakującym tempie...Liście na drzewach zmieniły kolor na złoto-czerwony i zaczęły spadać...Trawa przestała być tak zielona i miękka jak latem...Dzień był coraz krótszy...Wróciłam do przedszkola...Byłam już sześcioletnią dziewczynką. Uczyłam się czytać i pisać, poznawałam nowe cyfry i figury geometryczne...Czułam się taka ważna i dorosła...Za rok miałam już zostać prawdziwą uczennicą!...Powoli zaczęłam się godzić z ciągłą nieobecnością dziadka...Czasami byłam nawet na niego zła...Zła, że nas tak zostawił...Nie chciałam odwiedzać go w szpitalu...Dziś oddałabym za to wszystko...

Pewnego zimnego, grudniowego dnia wydarzyło się jednak coś, co drastycznie zmieniło moje postępowanie...Święta zbliżały się wielkimi krokami. Na przedszkolnych zajęciach coraz częściej mówiliśmy o Świętach...Przygotowywaliśmy świąteczne ozdoby, śpiewaliśmy kolędy, opowiadaliśmy o wymarzonych prezentach... Szczerze mówiąc, to już od dawna nie wierzyłam w te wszystkie legendy o Świętym Mikołaju, ale w tym roku było jednak inaczej...Miałam bowiem ku temu jeden ważny powód...Powrót ukochanego dziadka...Jako jedna z pierwszych oddałam Pani swój list do Świętego Mikołaja...Moja lista wymarzonych prezentów była bowiem bardzo krótka...Składała się tylko z jednej, skreślonej niewprawną jeszcze w pisaniu ręką, pozycji - ,,Chcę aby dziadziuś do nas wrócił"...Gdy po latach natknęłam się na ten list w rzeczach należących do mamy, rozpłakałam się...W ułamku sekundy powróciły do mnie wówczas wszystkie tamte wspomnienia...Wszystkie targające mną emocje...Ogromne emocje małej, sześcioletniej dziewczynki...

Nadeszły Święta...Nie cieszyło mnie jednak ani pieczenie świątecznych pierniczków, ani ubieranie choinki, ani znajdujące się pod nią prezenty...,,-Dziadziuś nie zmieściłby się przecież w żadną w znajdujących się tam paczek...!"-myślałam spoglądając ze smutkiem w oczach w stronę kontrastowo wesołej, kolorowej choinki... Uciekłam do drugiego pokoju. Nie chciałam nawet zasiąść dowigilijnego stołu...Ale jak ja mogłam tam siedzieć?Koło kogo miałam usiąść?Przecież zawsze miałam miejsce obok dziadka...

Mama z tatą wielokrotnie namawiali mniedo tego, abym do nich dołączyła...Próbowli brać na ręce...Wtedy usłyszałam coś...dziwnego...Jakiś głos...Wydawało mi się, że słyszę głos dziadka...,,-Nie to nie możliwe..."- myślałam, a jednak na mojej twarzy pojawił się uśmiech...Głos pojawił się znowu...Dziadek!Tak to był dziadek!Mój ukochany dziadziuś!Szybkim ruchem ręki otarłam łzy i pobiegłam do pokoju, w którym mama przygotowała Wigilijną wieczerzę...Za stołem, na swoim ulubionym miejscu, siedział dziadek. Był trochę bladszy niż zwykle i może trochę chudszy, ale to był On!,,-Dziadziusiu!"-krzyknęłam i ostrożnie wdrapałam mu się na kolana. Tak bardzo się cieszyłam...Przytulona do jego ciepłej piersi spojrzałam w okno...Na niebie właśnie pojawiła się pierwsza gwiazdka...,-A jednak Mikołaj istnieje..."-pomyślałam.

,,-Ewelina nie rozpakujesz prezentu?"-głos mamy wyrwał mnie z zamyślenia.,,-Za chwilę mamusiu. Swój wymarzony prezent już dostałam..."-odpowiedziałam spoglądając na dziadka....

To były nasze ostatnie wspólne Święta. Dokładnie pół roku później nasz ukochany dziadek zmarł. Miał złośliwego raka prostaty. 

Dziś wiem, że to nie Mikołaj a ordynator oddziału na którym przebywał przyczynił się do tego, że moje marzenie się spełniło a nadal wierzę Mikołaja...

Zapomniałam dodać,że prosimy o zestaw,,Kubuś Puchatek"

Było to bardzo dawno temu, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką. Chodziłam do szkoły, chyba do drugiej klasy. W szkole odbywała się choinka. Na początku przedstawienia  przygotowane przez dzieci, potańcówa a potem... MIKOŁAJ! Na to wszyscy czekali a zwłaszcza te młodsze dzieci tak jak ja. Moja mama leżała w szpitalu, była wciąży z moją młodszą siostrą. Jako że wypatrzyłam już kiedyś prezenty w szafie, wiedziałam że robią je rodzice. Ojciec jakoś nie dotarł wtedy a ja w kącie strasznie płakałam że ja tej paczki przecież nie dostanę. No bo jak, skoro rodziców nie było!!! Ale wyobraźcie sobie jakie było moje zdumienie jak tylko ja jedyna dostałam te paczki aż dwie!

A druga moja przygoda z prezentami , to już kilkanaście lat później! Oczywiście lata kryzysu, było ciężko. Najczęściej kupowało się rzeczy praktyczne, typu skarpetki , krawaty..Ze starszą siostrą chodziłyśmy po ryneczku i wpadł nam w oczy ogromny kudłaty miś! Kupiłyśmy go naszej najmłodszej siostrzyczce. Wpadłam na pomysł aby go zapakować w karton plecami do góry! No i oczywiście po kolacji wyciągamy prezenty z pod choinki. Mała otwiera swój, trochę zdziwion wielkością. I słyszymy jej zrospaczony  okrzyk:,, O nieeee palto!!!"  Już prawie bliska łez, wyciąga całość z kartonu a ta zrobiła tylko śmieszne ,, beeee" . Wszyscy  zaczeliśmy się śmiać. Nasza najmłodsza najbardziej i najgłośniej! Powiem wam w tajemnicy że bardzo pokochała tego misia a ten długo gościł w jej łóżku. Było by to pewnie do dziś ale jego miejsce zajęła mała córeczka siostry a misiek chyba powędrował na strych. 

Wybieramy: PLECAK I PIÓRNIK „Kubuś”

Miałam 8 lat, to była pierwsza Wigilia od rozstania rodziców. Wiadomo, dla takiego malucha podwójnie trudna. Było biednie ale nie brakowało miłości Mamy. W pamięci jak dziś mam prezent jaki wtedy od niej dostałam - piękne wydanie "Szkoły nad obłokami" Marii Kownackiej z ilustracjami Jana Marcina Szancera. Czytajać o przygodach dzieciaków z Beskidu Sądeckiego mogłam choć na chwilę zapomnieć o szarej rzeczywistości. A książka tak mi się spodobała że wracałam do niej jeszcze wiele razy.

W razie wygranej wybieram zestaw Piraci.

Jeśli to można nazwać prezentem to była wiadomość w dzień wigilijny 6 lat temu, że córka jest w ciąży na dowód czego pokazała z naszym przyszłym zięciem usg naszej już teraz 5-letniej najukochańszej wnusi na świecie.  W tym roku prawie historia się powtarza bo też dane nam jest cieszyć się przyszłym wnuczkiem, którego obejrzymy w dniu Wigilii na płytce CD.

Czyż nie piękne prezenty.

W razie wygranej wybieram komplet z Kubusiem Puchatkiem

Najwspanialszy prezent jaki dostałam na gwiazdkę to mój mąż. Tak , wiem co piszę. Było to 30 lat temu.Będąc młodą dziewczyną pracowałam w takim wiejskim sklepiku. Dwa dni przed świętami już miałam zamykac sklepik ale wszedł do niego młody mężczyzna, zrobił zakupy i zagadał czy już zamykam. Tak, odpowiedziałam. Czy pani gdzieś tu mieszka, może odprowadzę panią do domu, jest ciemno. Początkowo bałam się, nie znałam tego pana ale jakoś zawierzyłam mu. Po drodze dowiedziałam się, że przyjechał do swojej babci, która mieszka niedaleko mnie. Odprowadził mnie pod sam dom, pożegnaliśmy się. W domu myślałam o tym mężczyźnie, bo rozmowa z nim była wielką przyjemnością.Jakie było zdziwienie, gdy następnego dnia znów pojawił się w sklepie tuż przed zamknięciem. W święta też mnie odwiedzał. Po wyjeździe napisał piękny list. Wiedziałam, że to ten mężczyzna. Po pół roku wzięliśmy ślub i jestem szczęśliwa do dziś.

Zapomniałam dopisac, że mój wnusio Piotruś będzie bardzo zadowolony z zestawu "Pirat". Pozdrawiam serdecznie

Moim najwspanialszym i najpiekniejszym prezentem był pamperek uszyty własnorecznie przez mojego syna."Spełnia" funkcję ochraniarza(W ręku trzyma szablę).Mój syn twierdził,że muszę mieć zawsz kogoś kto mnie obroni,pocieszy gdy będzie mi smutno.Ta szmacianka choć wykonana przez dziecko jest bardzo trwała i naprawde solidna,Za każdym razem gdy siegam do kieszeni i natknę się na mojego ochraniarza to cieplej mi sie robi(czasami dreszcz przemknie a nawet łezka z oka spłynie) i wiem,że naprawde to działa...

link do mojego ochraniarza:
http://imageshack.us/photo/my-images/855/ciuchy371z.jpg/

„Piraci”