KONKURS: Nasze najlepiej wspominane prezenty świąteczne - Forum

Miałam 5 lat. Pamiętam jak dziś, że strasznie się pokłóciłam z bratem przed kolacją wigilijną. Kiedy otwierałam prezent to jeszcze płakałam. A potem była radość... dostałam farbki plakatowe i czerwone chodaki. Prezenty może zwyczajne i nie wyjątkowe. Ale dla mnie wtedy były najpiękniejsze. Dlatego pamiętam tamtą Wigilię do dzisiaj.

Jeżeli szczęście się do mnie uśmiechnie to wydaje mi się, że mój Młody byłby bardziej zadowolony z zestawu z Kubusiem Puchatkiem.

Najlepiej wspomianym prezentem światecznym jest zegarek w delfinki, który dostałam w czwartej klasie szkoły podstawowej. Został kupiony przez mojego tatę, który miesiąc później ciężko zachorował i zmarł. Do tej pory została mi ta pamiątka, z której się bardzo cieszę. Pamiętam jak tego dnia otworzyłam paczkę i bardzo się ucieszyłam, gdyż nie miałam swojego zegarka, a mając ten zegarek czułam się już taka dorosła:) jako najstarsze dziecko zostałam nim wyróżniona - rodzeństwo w tym dniu dostało zabawki:) Pamiętam ten wieczór i tą radość do dzisiejszego dnia...

Jeśli poszczęści mi się w tym konkursie to wydaje mi się, że bliskiemu mi dzieciaczkowi spodoba się komplet z Kubusiem Puchatkiem.

Pamiętam tą wigilię do dziś. Miałam 6 lat.... Mama chowała przede mną i siostrą prezenty.... Chciałyśmy coś podejrzeć, ale sie nie udało:) Pod choinką znalazłam dużego, brązowego misia!!!! To było coś!!!! Nazwałam Go "BRĄZOWEK".,.Mam tego misia do dziś:) Do misia dołączone były klocki i wózek dla lalek!!!! Wtedy to była wigilia!!!! Może prezenty "zwyczajne", ale w tamtych czasach to było "bogactwo":))

Gdyby mi się udało wygrać, wybieram zestaw plecak+ worek.

Mój najwspanialszy prezent gwiazdkowy dostałam 10 lat temu od mojego przyszłego męża - śliczny, malutki pierścionek zaręczynowy...

A sięgając jeszcze wstecz, do lat dzieciństwa - to wymarzony pluszowy piesek znaleziony pod poduszką kilka dni po tym jak go upatrzyłam gdzieś na wystawie sklepowej... do dziś czuję te emocje, tą radość, błysk w oczach, samo wspomnienie tamtych chwil wywołuje uśmiech na mojej twarzy...

Zestaw z Piratami jak najbardziej spodobałby się mojemu synkowi :)

U nas w domu nigdy się nie przelewało, a mimo to Święta zawsze były czasem wyjątkowym - także pod względem prezentów, które są przecież tak ważne dla dzieci!

Rodzice co roku starali się przynajmniej w tym jednym dniu spełnić nasze mniejsze i większe dziecięce marzenia.

Już sam fakt odwiedzin Mikołaja był dla nas nie lada atrakcją!  Wiedzieliśmy, że to dziadek, a mimo to emocje były takie, jakby przyjechał do nas prawdziwy Mikołaj z Laponii!

Tak naprawdę nie było Gwiazdki, podczas której nie cieszyłabym się z prezentów, bo rodzice doskonale czuli, co chciałabym dostać.Jednak najbardziej w pamięci utkwiły mi dwa prezenty.

W wieku jakichś 7 lat znalazłam pod choinką śliczną, nowiutką piżamę. Miała turkusowy dół i rękawy, a z przodu aplikację przedstawiającą różne zabawki. Była cudowna! i...wiecie co? Po zjedzeniu pierogów i wypiciu barszczu od razu zrobiłam się panicznie zmęczona! :) Wystroiłam się w tą piżamę i leżałam pod kołdrą udając, że śpię (chyba nawet przed sama sobą) i ciesząc się tą mięciutką i piękną piżamką.:)

Parę lat później, o ile dobrze pamiętam, mając jakieś 10-11 lat znowu dostałam coś do ubrania. Tym razem była to kurtka! Była zielono-czarna i bardzo "puchata". Kiedy z pomocą mamy ja przymierzyłam i zobaczyłam się w lustrze...popłakałam się. Oczywiście zaraz po kolacji poleciałam w niej na podwórko:) Nosiłam ja dobre parę lat, bo była ciut większa niż na 11-latkę.

Ubrania - dziś nasze dzieci raczej niespecjalnie się z tego cieszą... W czasach mojego dzieciństwa, kiedy nie dostawało się co miesiąc nowych rzeczy ani nawet co sezon, a najczęściej nosiło się wszystko po starszym bracie (w moim przypadku) czy kimś innym z rodziny, dostać coś nowego do ubrania w prezencie to było coś! :)

Zestaw z Kubusiem Puchatkiem.

     Najwspanialszy gwiazdkowy upominek to pies rasy wyżeł, którego dostałam od Mikołaja mając 8 lat. Do naszej rodziny dołączył w Wigilię i od razu stał się moim najlepszym przyjacielem.
        Z nim było już zawsze inaczej- weselej i raźniej. Dla nas zegar stanął, my zawsze mieliśmy dla siebie czas. Znaliśmy się lepiej niż ktokolwiek, a On znał wszystkie moje sekrety i młodzieńcze tajemnice. Dla nas nigdy nie było za późno- na wspólny spacer wzdłuż ogródków działkowych, na wspólnie urządzane podchody w pobliskich wąwozach, na bezczynne patrzenie na tańce ptaków. On kochał mnie taką, jaką byłam. Nigdy nie kręcił nosem, nie wybrzydzał, ale zawsze radośnie odpowiadał mi machając ogonem.

Mam nadzieję, że moi synowie też spotkają w przyszłości takiego przyjaciela:)

W razie wygranej, poproszę o zestaw z piratem.

Wszystkie Święta zawsze kojarzą mi się z ,,Nadzieją"a w szczególnośći Boże Narodzenie.To dlatego że gdy tylko nadchodził czas otwierania prezentów ja stałam w oknie z oczami wilgotnymi od łez i wypatrywałam tej osoby która właśnie powinna być ze mną w tym dniu moja ,,Mama"niestety zawsze pojawiało się rozczarowanie i złość...Nigdy mnie nie cieszyły te zabwaki co innym dzieciom sprawiały wielką radość.Modliłam się by w końcu pojawiła się moja ,,Mama"choć raz jedyny raz ale nigdy Bóg mnie nie słuchał aż do momentu gdy miałam 12lat i stojąc w oknie (zresztą jak co roku)widziałam w oddali kobiete podobną do mojej ,,Mamy"która szła w kierunku naszego domu a więc pobiegłam do babci wołając babciu,babciu ja zwariowałam ducha widzę....to było dla mnie tak nie realne że wtedy myślałam że już zwariowałam...Babcia mnie wtedy przytuliła i powiedziała:To nie duch to twoja ,,Mama".Gdy otworzyła drzwi,weszła do środka i powiedziała Niespodzianka...Ja stałam jak wryta aż w końcu podbiegłam mocno się przytuliłam i chciałam by już zawsze ze mną została(niestety nie została)...To były tak szczęśliwe święta dla mnie jak żadne inne i chciałam by trwały wieczność.Wtedy dostałam od ,,Mamy" korale które do dziś mam w specjalnym pudełeczku...A teraz gdy już jestem dorosła zawsze nie mogę się doczekać świąt Bożego Narodzenia i ubierania choinki którą bym mogła  ubierać i rozbierać i tak w kółko,strojenia domu i gotowania.

Zestaw Plecak i Piórnik ,,Kubuś"

Nasza rodzina też żyła skromnie tata bardzo chorował i mama wowcas wszystkich utrzymywała, ale prezenty zawsze były. Ja zapamietałam jedną gwiazdkę szczególnie. Oczywiście tatus zawsze był Świętym Mikołajem i to on przychodził z workiem.

Tego pamietnego wieczoru dostałam spory pakunek w reklemowce bo nie bylo kolorowego papieru gdy wyjałam coś w brązowej okładce byłam zdziwiona bo był to album na zdjęcia taki duży z czarnymi stronami, przekaładanymi bialym pergaminem, nie wywołało to łał w tamtych czasach, ale ujarzałam jeszcze coś...

To była guma Holywood każde z nas dostało po 2 listki i to była radość bo mieliśmy coś z reklamy tv, ktorą do dziś pamiętam, a jak żal mi bylo zjeść tya gumę, a ten zapach... ach top były czasy.

 A Album dziś cieszy moje oko szczegolnie że są w nim fotki ze wczesnego dzieciństwa i to on mo przypomina o radości z gum.

Te wspomnienia są bezcenne :-) 

Moj 6 latek wolalby plecak z piratami bo we wrześniu zawita w progi szkoły.

Mój najwspanialszy prezent... To mikrowieża, którą dostałam pod choinkę od cioci i wujka. To był pierwszy prezent, który niedość, że był tym wymarzonym, to w dodatku do samego końca był dla mnie niespodzianką. Ani nie wiedziałam kiedy znalazł się pod choinką, ani nie spodziewałam się, że coś takiego wogóle dostanę - 100% niespodzianka :)

Razem z moim M zawsze będziemy wspominali dwa niezwykłe prezenty jakie otrzymaliśmy na Święta Bożego Narodzenia. Pierwszy raz Św.Mikołaj chyba chciał zdążyć ze wszystkimi zamówieniami i dał nam prezencik już w listopadzie - były to dwie kreski na teście ciążowym (nie jednym, wtedy zrobiłam chyba z sześć różnych testów!). Wiadomość, że zostaniemy rodzicami to był najwspanialszy prezent, jaki moglibyśmy sobie wymarzyć. Podczas wigilii, potwierdzona już u lekarza "wiadomość-prezent" została przekazana dalej naszym rodzicom i dziadkom. To były dla nas wszystkich niezapomniane święta, coś jakby unosiło się w powietrzu, radość, miłość, nadzieja, trudno to opisywać bez łez wzruszenia. Drugi niezwykły prezent dokładnie zaplanowaliśmy sami sobie dużo wcześniej. Chociaż teraz to wydaje się śmieszne - zrobiliśmy szczegółowe obliczenia i zastosowaliśmy wszelkie możliwe internetowe metody, których efektem miała być córeczka dla nas i siostra dla naszego synka. Miała urodzić się właśnie na Święta Bożego Narodzenia. Tym razem Św.Mikołaj widocznie miał dużo zamówień i małe opóźnienie w dostawach . Nasz drugi synek - a propos słodki Mikołaj - urodził się w połowie lutego. Mimo kłopotów i zmartwień, czasem nerwów i zmęczenia, od chwili kiedy jesteśmy juz razem z naszymi chłopcami, których uważam za coś najcudowniejszego, co nam się przydarzyło, każde święta są niezwykłe i niezapomniane.





Gdyby tak sie stało, że komuś spodoba sie moja historia - moi chłopcy zachwycaliby się zestawem Pirat.

    Kochani, poczytałam  Wasze wpisy już  umieszczone w tym wątku i przyznam, choć od dawna jestem już dużą dziewczynką, a i życie tak mi się ułożyło, że muszę być „twardą”, gotową do codziennego boju. To niektóre wpisy bardzo mnie wzruszyły.

    Z czasów dzieciństwa nie pamiętam, żebym dostała jakiś szczególny wymarzony prezent – miałam takie dzieciństwo, do którego nie chciałabym myślami wracać. Nie mam z nim dobrych wspomnień, poza tymi związanych z mamą, która tak bardzo się starała, by wszystko było „normalnie.” … Zostawiam więc te myśli daleko za sobą, by czasem nie przysporzyły mnie o niepokój duszy.

    A jak już byłam samodzielna, wstyd się przyznać – ale też niestety nigdy nie otrzymałam nic takiego, o czym teraz mogłabym napisać – to ten szczególny, wymarzony prezent, to co zapadło mi w pamięć szczególnie i głęboko. No chociaż wysilam pamięć – nic takiego nie było. Wręcz przeciwnie, znów wracają do mnie te  „gorsze” wspomnienia.

    W najbliższej przeszłości – pierwsza myśl – najpiękniejsze Święta Bożego Narodzenia to te, kiedy byłam już mamą – same(i) wiecie, dlaczego to tak wspaniałe uczucie. Święta Bożego Narodzenia (nie muszę tu objaśniać, tłumaczyć –znane jest to uczucie wszystkim rodzicom, prawda? … mam nadzieję, że tak jest) – pierwsze w życiu swojego dziecka – skromne, ale jakby z bajki. Od tych Świąt 7 lat temu, to ja jestem od spełniania marzeń, od dawania radości i bezpieczeństwa, to ja zostałam pomocnikiem Świętego Mikołaja i to moja rola, by córeczka moja za naście lat nie mogła ,jak ja powiedzieć: „nigdy nie otrzymałam nic takiego, co byłoby szczególnym, wymarzonym prezent”. Staram się, jak mogę i rolę tę spełniam, mam nadzieję, że z powodzeniem – co potwierdza zawsze uśmiech na twarzy mojej córki, kiedy sprawdza, co mikołaj zostawił w bucie, czy, jak rozpakowuje prezenty, które znajdzie pod „choinką”.  Najtrudniejsze przede mną – łatwo jest uszczęśliwić małe dziecko, ale potem, kiedy będzie dorastała nieźle się trzeba będzie z tymi prezentami – zaskoczyć, by były wyjątkowe, wymarzone i takie o jakich będzie marzyła. A jeszcze tyle pracy przede mną, by nauczyć dziecko, że nie będzie pewnie nas stać na wszystko, czego zapragniemy, że wspaniały prezent, to nie znaczy drogi, z najwyższej półki. Ale to inny temat…

    Wracam do tego swojego wymarzonego prezentu – musi być to ten, który otrzymałam. Nadal mam problem, bo „fizycznie” taki dotąd nie był mi chyba pisany i w moim życiu do mnie nie trafił jak dotychczas. Nieładnie by było nie wspomnieć o tym, że owszem wdzięczna jestem za wszystkie podarki, które do mnie trafiły – dziękuję wszystkim mikołajkowym pomocnikom. Ale żaden z nich (spośród rajstop, kosmetyków, książek, kawy itd.), które dostałam pod choinkę nie był jakimś szczególnym.

    Jednak spotkało mnie kilka lat temu w Święta Bożego Narodzenia coś, co dla mnie niezwykle cenne, szczególne i pewnie ma o wiele większy sens, niż niejeden wymarzony podarunek. Jak córka miała 2 i pół roczku, tuż przed Świętami Bożego Narodzenia zostałyśmy same – mąż już nie chciał nim być, znudziło mu się pełnić rolę głowy rodziny. Totalne załamanie. Jak tu Święta przygotowywać, jak poczuć ich magię, jak nawet nutki atmosfery świątecznej nie było u mnie w domu. Owszem – stół na ile mogłam zastawiłam, choinka była, prezenty pod choinką dla córki też. Można by powiedzieć Wigilia „zaliczona”. Ale perspektywa tego, że jeszcze przede mną dwa dni świąteczne – przygnębiała jeszcze boleśniej. Choć się z tą sensacją (wyprowadzka męża z domu) nie obnosiłam – nie zachowała się ona w tajemnicy. Byłam na to zła. Jednak to, ze dowiedział się o tym ktoś z moich znajomych – i to wcale nie z takich bliskich znajomych okazało się być wybawieniem z tej „grobowej” i wcale nieświątecznej atmosfery. Rano w pierwszy dzień Świat Bożego Narodzenia zostałam z córką zabrana, mimo, że protestowałam, na śniadanie świąteczne właśnie przez ta znajomą rodzinę, która dowiedziała się, w jakiej sytuacji zostałam na Święta. Cudowne to było – w tej rodzinie, to dopiero Święta się spędza – naprawdę dobra energia, takiej nie tylko miłości panującej w tej rodzinie, ale i przyjaźni, szacunku. I tak z córką (a córka miała towarzystwo w swoim wieku – dwie dziewczynki w podobnym wieku) nie tylko na śniadaniu byłyśmy, ale i na obiedzie, a dopiero po kolacji zostałyśmy odwiezione do domu. Co dla mnie wtedy było szczególne – nikt mnie o nic nie pytał, nie wypytywał o męża itd.

    Rozpisałam się, jak zwykle, więc już krótko: najwspanialszy prezent świąteczny, jaki otrzymałam nie był opakowany w kolorowy papier, torebeczkę świąteczną, czy pudełko z kokardką, nie znalazłam go też pod choinką. To, co wtedy spotkało mnie w te Święta 2006 roku – „dar serca” tej rodziny – to najszczególniejszy prezent w moim życiu.


Ps. ponieważ mam córkę, jesli mój wpis zostanie "zauważony" wybieram zestaw dla dziewczynki

Pamiętam,że zawsze się cieszyłam nawet z najdrobniejszych prezentów lecz patrząc na to z perspektywy czasu wiem że najlepszym prezentem były święta spędzone z najbliżymi,w świątecznej i rodzinnej atmosferze(a takich było niewiele)

 zestaw Kubuś Puchatek

W czasach kiedy pomarańcza była jak ze złota a banana jadło się raz na rok pod choinką znalazłyśmy z kuzynką piękne błyszczące cekinami paski.
W ówczesnych czasach wszystko było szaro-bure, jednakowe, niczym sie nie wyróżniające!
Owy pasek do sukienki lub  spodni był jak z innego świata - migoczący w świetle tysiacem kolorów, mieniący się wizją innego świata!
Nie nosiłam go! Był zbyt cenny!
Czasem wieczorami wyjmowałam go z szuflady i rozmyślałam o innym świecie całkiem nie zdając sobie sprawy czy ten "inny" świat istnieje i gdzie On jest...

Nic już później nie zrobiło na mnie takiego wrażenia jak ów powiew luksusu, którym wtedy jawił mi się ten pasek:)...
Dziś pewnie żadne dziecko by się z niego nie ucieszyło - ot jeszcze jedna tandetna błyskotka. Wtedy była to przepustka do inności - odmnienności od szaro-burowości:)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zestaw plecak i worek piraci

Mój najwspanialszy prezent świąteczny... To było już bardzo dawno, jak miałam jakieś 5-6 lat. Bardzo szybko nauczyłam się czytać, już jako 5 latka bardzo płynnie czytałam, aż nauczycielki w przedszkolu ze zdumienia przecierały oczy ;). Na wystawie sklepowej zauważyłam piękną książkę z baśniami, nikomu nie mówiłam,że chciałabym ją dostać w prezencie... ale po cichu marzyłam, aby tak się stało. Jakież było moje zdziwienie, gdy odpakowałam swój prezent, w środku była moja wymarzona książka z bajkami... Bardzo cieszyłam się z mojego upragnionego prezentu.Nawet przeczytałam wszystkim domownikom z wypiekami na twarzy jedną bajkę:).        W razie wygranej poproszę zestaw z Kubusiem Puchatkiem.

Moim najlepiej wspomonanym prezentem świąteczny jest duży pluszowy miś. Dostałam go jak miałam dziesięć lat, poźniej spałam z nim i zwierzałam się mu z najskrytszych tajemnic. Teraz ja śpie z moim mężem, a mój smyk zasypia wtulony w mojego misia.

Jeśli wygra moja wypowiedź to wybieram zestaw Kubusia.

NAJLEPIEJ WSPOMINANY PREZENT ŚWIATECZY TO BRUTUS,

OGAR POLSKI CAŁY CZARNY ROZBRYKANY, SZCZENIAK MAŁY

Z KTÓREGO URÓSŁ DUŻY PIES I BYŁ PRZEZ 16 LAT MOJĄ RADOŚCIĄ I MIŁOŚCIĄ.

ZESTAW "PIRACI".

Kilkakrotnie zasiadałam do napisania odpowiedzi .Miałam pisać o upragnionych sankach, o paczce z Ameryki w której przyleciał piękny biały miś, miałam pisać o ręcznie zrobionym obrusie przez moja siostrę ale chyba takim najbardziej wspaniałym prezentem był ten który dostałam od całkowicie obcej osoby. Musiałam iść do pracy w Wigilie. Sklep był oblegany bo był typowo spożywczy w centrum Krakowa. Całe szefostwo w domu szykowało sie do wigilii a ja z 2 dziewczynami spoglądałyśmy na zegarek. Sklep miał być czynny do 14. Była godzina 14.30 a w sklepie tłumy. Dostałyśmy polecenie ze sklep ma być otwarty jeśli będzie jeszcze nasilona sprzedaż.  Przygotowałam się na to że nie zdążę już na wigilie bo czekała mnie ponad 100 km jazdy samochodem.  W tedy jedna z Pań weszła na sklep i poprosiła grzecznie wszystkich o szybkie zakupy i opuszczenie sklepu. Upomniała ludzi że my pracownice sklepu też mamy rodziny i też potrzebujemy spędzić z nimi Wigilie.  Była to Pani która czasem widziałam ale nie czesto. Nie rzucała sie zbytnio w oczy. Skromna kobieta w okolicach 40 lat. Niektórzy zostawiali puste koszyki i wychodząc życzyli z przepraszającym uśmiechem Wesołych Świąt. Były też osoby które skrytykowały ta Panią ale nie zwracałyśmy uwagi na pretensje tych osób. Więcej było tych co zrozumieli że godzina 14.30 to nie czas chodzenia po sklepach.O godzinie 15 zamknęłyśmy sklep. Wracając do domu widziałam jak ta Pani wchodziła do jadłodajni dla ubogich. Podziękowałam jej a Pani uśmiechnęła sie i powiedziała że ludzi należy uczyć bycia dobrym.

Do rodzinnego domu dojechaliśmy na 18 godzinę. Wszyscy czekali na Nas. Poczułam się w tedy lekko i byłam taka szczęśliwa.

_________________________________________________________________________

PLECAK I PIÓRNIK „Kubuś”

Pamiętam te święta...

to było 6 lat temu, miałam wtedy 19 lat, i było to pół roku po śmierci mojej Mamy.

Spędzałyśmy te święta we trzy - ja i moje dwie siostry.

Najważniejsze dla nas było wtedy to, aby spędzić je razem i w spokoju. Nawet nie w głowie były mi prezenty.

Ku mojemu zaskoczeniu dostałam duże pudło z niespodzianką. Po otwarciu okazało się, że to prawdziwe skrzypce! Moje marzenie od wielu lat...

Popłakałam się, wiedziałam, że to starsza siostra mi je kupiła, choć sama zarabiała grosze, chciała jakoś zapełnić tę ranę po stracie Mamy.

Mojej radości nie było końca, a łzy wzruszenia lały się po policzkach.

Jeszcze bardziej niż prezent ucieszył mnie gest i miłość mojej rodzonej siosrty Sylwi-to była największa niespodzianka.

emka1007

w razie wygranej poproszę o zestaw z Kubusiem Puchatkiem

Najlepszym prezentem byl kuferek z pamiatkami z mojego dziecinstwa.
Dostalam od mamy kuferek (akurat bylo to w czasie, kiedy opuszczalam dom rodzinny), kuferek niepozorny, dosc duzy drewniany. A w nim skarby z mojego dziecinstwa (tak do oklo wielku 3 lat), ktorych nigdy nie widzialam. Byl tam album, w ktorym mama opisywala przebieg ciazy, to, co po urodzeniu ja zadziwialo i rosmieszalo we mnie, na przyklad jak nazywalam pewne przednioty: durka to byla lyzeczka, albo przyklady moje slowotworstwa: Mamo, znow mnie wypierwszylas- zamiast wyprzedzilas, byly tam pierwsze zdjecia, rysunki,  a nawet pierwsze obciete paznokcie w kopercie. To bylo naprawde niesamowite- caly Wigilijny wieczor siedzialam i ogladalam skarby. To byl najlepszy prezent jaki dotad dostalam...

A wybieram zestaw z Kubusiem w przypadku wygranej :)