Mój pierwszy DZIEŃ DZIECKA – wygraj kosmetyki dla dziecka! - Forum

ale dużo pięknych wspomnień

Ze wspaniałych i niezapomnianych przeżyć pamiętam też pierwsze prawdziwe i świadome przytulenie się synka oraz słowa kocham ,  czytaj kofam )

Jedno i drugie miało miejsce jak już wszyscy szykowaliśmy się do snu, leżeliśmy w łóżkach , a w pokoju panował półmrok…wówczas synek podbiegł do łóżka i przytulił się wypowiadając magiczne słowo..

Po takich czynach i słowach serce matki raduje się a wszystkie złe rzeczy idą w niepamięć.

Słowa kocham od dziecka jest po prostu lekiem na całe zło :)

Gdy od poczęcia małą istotkę się pielęgnuje

z pewnością w przyszłości to zaowocuje.

Gdy jeszcze byłeś pod sercem  mamy,

każdy dzień był rytuałem witany.

Rano głaskałam swój brzuszek,

w którym rosłeś Ty jako mój Kwiatuszek.

Świetnie bawiliśmy się oboje,

kiedy czułam i śledziłam ręką ruchy Twoje.

Po południu Tatuś szeptał Ci do uszka,

tuląc głowę do rosnącego brzuszka.

Czule miłość do Ciebie wyznawał,

poczucie bliskości i bezpieczeństwa dawał.

Ukoronowaniem dnia była terapia wyciszająca,

co zapewniała relaksacyjna nutka grająca.

Wieczorem kołysała Cię do snu muzyka,

tak oto wyglądała codziennych rytuałów praktyka.

Ciąża to był piękny czas dla mnie i synka,

bo od teraz wiem, że największą wartością jest RODZINKA.

Nasz najpiękniejszy DZIEŃ DZIECKA to dzień kiedy nasze dziecko zaczęło już ładnie mówić.. Wpakowało się z samego rana do naszego łóżka i powiedziało z ogromną radością:

,, Mama jest i tata jest! "

Nasze dziecko było najszczęśliwsze na świecie! Bo i mama i tata blisko..    Nasze serca rozpływały się z radości! 

Wspomnienia z okresu ciąży są wciąż żywe jakby to było wczoraj. :) Pamiętam, że byłam bardzo zaskoczona, że tak szybko udało nam się przedłużyć ród, naprawdę nie myślałam, że można tak szybko zajść w ciążę. :) Nie dowierzałam aż do wizyty u ginekologa. A jeśli chodzi już o wspomnienia związane z moim dzieckiem to można by wymieniać i wymieniać. :) Myślę, że każda mama ma ich całe mnóstwo. Z perspektwy czasu widzę, że przy pierwszym dziecku czeka się na wszystko nawet z trzymiesięcznym wyprzedzeniem bo już by się chciało aby dziecko trzymało główkę, siedziało, raczkowało, chodziło... Niedawno zostałam mamą po raz drugi i teraz już nie czekam na takie chwile - teraz delektuję się codziennością, każdą chwilą, wiem, że wszystko przyjdzie w swoim czasie. Jest kilka wspomnień które szczególnie utkwiły mi w pamięci, jedno z nich to pierwsze kroki mojego dziecka. Utarło się, że roczne dzieci powinny już chodzić a mało kto wie, że tak naprawdę mają czas aż do 18 m-ca życia. Kilka dni przed pierwszymi urodzinami, gdy byłam sama z córką w domu nagle ni stąd ni zowąd zauważyłam, że mój maluch wstaje i idzie. Córeczka zrobiła kilka kroków a później jak gdyby nigdy nic zaczęła na powrót raczkować. Gdy mąż wrócił z pracy podzieliłam się z nim tą wspaniałą nowiną i na wszystkie sposoby próbowałam zachęcić córkę aby powtórzyła swój wyczyn. Nic z tego nie wyszło, córcia pokazała charakterek (nie pierwszy raz zresztą :D) i kazała na kolejne kroki czekać jeszcze miesiąc. :) Pamiętam pewną sobotę, było to już wtedy gdy była jedna drzemka. Córka spała - tak mi się przynajmniej zdawało :) - w swoim łóżeczku, w pewnej chwili przyszła do mnie do kuchni calusieńka wysmarowana kremem na słońce. Swojego zaskoczenia nie zapomnę do końca życia, pamiętam, że pierwsze co zrobiłam to pobiegłam po aparat, a dopiero później zmwałam ten krem. :)

Moim najpiękniejszym wspomnieniem jest czas narodzin naszego dziecka.Chwila, wktórej położna uniosła małą kruszynkę i położyła mi na piersiach.Poczułam ogromny przypływ miłości,patrzyłam na córkę i czułam ogromne,wszechogarniające szczęście,które pulsowało w każdej komórce mojego ciała.Czułam, że jestem z córką jednością i to było najpiękniejszą chwilą w moim życiu.

Pogodny głos w słuchawce początkowo wywołał u mnie uczucie zazdrości. Ale kiedy okazane wsparcie i zrozumienie sprawiło, że mimowolnie odwzajemniłam niemal słyszalny uśmiech rozmówczyni, spojrzałam na Niego i wszystko stało się jasne. Wlepiał we mnie te niebieskie nieproporcjonalnie wielkie oczęta, szeroko szczerząc dziąsła, w których trzymał jeszcze maminą pierś. Zniknął strach, że nie jestem wystarczająco dobrą matką, zniknął wyrzut sumienia, że nie zapewnię synowi wszystkiego na co zasługuje. Nasz pierwszy wspólny uśmiech uświadomił mi na czym naprawdę polega moja nowa rola, rola mamy.

Na Jasia przyszło nam poczekać długie 5 lat. Już od dnia ślubu pragnęliśmy mieć dziecko, jednak nasze starania okazały się bezowocne. Chodziliśmy po lekarzach, wyniki, badania i nadal nic. Aż tu wspaniała niespodzianka - zrobiłam test 8 marca w dzień kobiet i o dziwo ... są dwie kreseczki. Wsiadłam w auto i kupiłam kwas foliowy i kolejne dwa testy, które zrobiłam w następne dni (i testy mam do dziś schowane na pamiątkę). Gdy mąż wrócił z delegacji podarowałam mu pudełeczko z testem ciążowym. Ale tak naprawdę uwierzyliśmy w ten cud jak zobaczyliśmy naszą dzidzię na monitorze usg w 8 tygodniu ciąży. Mąż od razu zaczął wołać na mój rosnący brzuszek Jasiu - a nie znaliśmy jeszcze płci dziecka. I nasze przypuszczenia się potwierdziły - "Chce Pani poznać płeć dziecka? Tak, to chłopak. Tatusiu, syn się do pana uśmiechnął" - oznajmił lekarz na usg. JAśko urodził się 3 tyg. wcześniej. Rano obudziły mnie odchodzące wody płodowe, budzę męża, potem waham się czy To Już, szukam w 3 książkach czy należy jechać do szpitala, decydujemy, że jedziemy, ale nie wypuszczamy psa, nie gasimy światła na zewnątrz, przecież na pewno zaraz wrócimy, odeślą nas z powrotem. A jednak... po 10,5 godz. na świat przyszedł Jasiu. Moja śliczna kruszynka, był taki malutki, ponad 2 kg wagi, ale jaki piękny... Dziś Jasiu ma skończone 7 miesięcy. Doczekaliśmy się pierwszego uśmiechu, dźwigania główki, przekręcania się na boczki, teraz czekamy na siadanie, raczkowanie, chodzenie. Jeździmy z Jasiem na rehabilitację, aby wspomóc jego rozwój ruchowy. Z uwagi na ciężki poród, długą żółtaczkę, wcześniactwo, małą wagę urodzeniową, Jasiu rozwija się troszkę wolniej, ale mamy nadzieję, że nasz długo wyczekiwany skarb dogoni rówieśników. Kochamy Cię, Jasieńku.

O najcudowniejszym dniu w moim życiu

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale przez długi czas praca moja była numerem jeden. Czas uciekał a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie, macierzyństwie i zaczęliśmy starania. Starania o naszą Dziecinę trwały prawie rok – 13.11.2012 roku zrobiłam test ciążowy. Jak tylko zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym –  cieszyliśmy się z mężem ogromnie, skakaliśmy i ja popłakałam się z szczęścia. Dni mijały – czułam się dobrze, dzieciątko rozwijało się prawidłowo. Ale całą ciążę coś mnie nurtowało bałam się porodu, bólu i tego co nie znane. Bardzo chciałam i marzyłam o tym, aby mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu w życiu. Ale on nie chciał – mimo kilku rozmów nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa podczas narodzin naszej dzieciny - Antosia  – przyznam szczerze, że było mi przykro z tego powodu – ale przez te kilka miesięcy przyzwyczaiłam się do myśli, że jakoś będę musiała radzić sobie sama na sali porodowej. Uszanowałam jego decyzje I codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę tego świata i zmuszać go do bycia przy porodzie. Nastał  w końcu dzień – piątek – 12 lipiec 2013 – nowy rozdział w moim życiu – gdy zostałam Mamą a mąż Tatą. Rano zakupy z mężem. Kupiłam pięć pomarańczy – bo przecież to mogą być moje ostatnie pomarańcze w dwupaku.  I moje pytanie do Męża czy przypadkiem nie zmienił zdania nt. porodu:

- Kochanie ja nie dam rady uczestniczyć w porodzie. To nie na moje nerwy. – oznajmił Mąż.

Gdzieś tam z tyłu głowy myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie?  Dokładnie ostatni dzień trzydziestego dziewiątego tyg. ciąży. Walizka dla mnie i dla synka spakowana stała w korytarzu już od paru tygodni. Od rana jakieś takie lekkie bóle w brzuchu, Mały się kręci i wierci niemiłosiernie.  Nie boli tylko tak jakoś mi dziwnie. Nastał wieczór  razem z mężem mamy oglądać film. Czuję, że coś tam w dole się dzieje, ale to nadal nie jest ból. Rezygnuje z filmu – w głowie myśl położę się, spróbuje zasnąć i przejdzie mi. Kładę się do łóżka i zamykam oczy staram się spać, zamykam oczy i liczę barany. Raz, dwa, trzy.  Ale nie mogę liczę skurczę - Zero regularności, skurcze co 8, 10, 5, 5 a potem 20 minut, ale ja nie mogę zasnąć. Leże sobie i gadam do tego mojego ogromnego brzucha:

- Synku mój mały nie kręć się tak strasznie bo wyjdziesz tym sposobem przez brzuch. – syn opowiada serwując mi bolącego kopniaka w zebro.

Mija godzina, półtorej skurcze się rozkręcają, biorę ciepłą kąpiel –  boli mocniej. Dzwonie do mojej Pani Doktor - mamy jechać do szpitala jeśli w domu nie czuję się pewnie, ale mam urodzić w sobotę po 7 godzinie, bo moja lekarka dzisiaj nie pracuje na dyżurze. Obiecuję, że dzisiaj nie urodzę. Jakoś mi otuchy dodała myśl, że za kilka godzin na sali będzie moja lekarka. W głowie myśl – dziś nie możesz urodzić, nie możesz. Kierunek szpital - jedziemy, jedziemy.  Pewnie będziemy czekać na IP. Chyba mi przeszło myślę sobie – boje się o dziecko być samą w tych chwilkach na soli porodowej! Ja nie chce, chce zamknąć oczy i aby było już po wszystkim. Mąż jest opanowany jak nigdy, pomaga wysiąść z auta. Izba przyjęć ku mojemu zaskoczeniu pusta. Mały wywiad – pielęgniarka prosi, aby przejść pod gabinet lekarski. Pukam do dyżurki lekarzy, mówię, że mam skurcze. Jestem proszona na KTG. W myśli -  Proszę, proszę, żeby były jednak skurcze! Żeby nie było, że jestem nadgorliwa mamuśka.  Są, są – cieszę się a w głowie tysiące myśli, zaczęło się już niedługo przytulę moje dziecko! I to regularne skurcze. Badanie. Lekarz stwierdza, że jeszcze nic się nie zaczęło tylko 2 cm rozwarcia. Jak to się nie zaczęło, skurcze są – więc się zaczęło. Lekarz chce mnie odesłać do domu, a ja kłamię z maślanymi oczkami, że mieszkamy daleko i boli mnie tak strasznie. Decyzja - przyjmą mnie na porodówkę. Ulga. Wywiad lekarski, miliony pytań. Nie potrafię się skupić, Mąż odpowiada za mnie bo nie potrafię podać nawet numeru PESEL. Koszulka, szlafrok, papcie,  kierunek porodówka. Próbuje się uśmiechać – ale boje się strasznie. Mąż trzyma mnie mocno za rękę. Witam mnie położna – oj troszku nie sympatyczna. Badanie aaaauuuu! . Wenflon. Pytanie o znieczulenie.  I nie wiem co powiedzieć – myślę, myślę, analizuje brać – mniej będzie boleć,  nie brać ZOO –  poród będzie szybciej przebiegał. Dziękuję, dam radę bez. Chyba. A jeśli nie dam rady? Dam, muszę i dziękuję ponownie za ZOO. Kroplówka. Każą chodzić, to chodzę, dreptam, kołyszę się jak pingwinek gdy jest mu zimno. Boli, troszku. Mówię do Męża, że się boję. On mnie przytula i mówi, że będzie dobrze. Ból przybiera na sile z każdym skurczem. I w głowie myśl, że za chwilę będę sama na sali porodowej a Mąż na korytarzu. W oczach Męża widzę nie moc, ale pomaga mi jak tylko potrafi wspiera przy chodzeniu, masuje krzyż, podaje wodę do picia. Idę pod prysznic – woda pomaga, łagodzi – mówię do Męża, że ja tu zostaje i nigdzie spod prysznica się nie wybieram. A mnie boli mocniej, mocniej z każdym nadchodzącym skurczem. Każą się położyć - ktg. Mąż na siłę wyciąga mnie spod prysznica. Aaaa! Nie dam rady leżeć! Mogę chodzić z tymi kablami, ale tylko parę kroczków. W głowie pustka – boje się strasznie czy dam rady. Sms od mojej Pani Doktor: Wiem, że jesteście na porodówce. Udanego porodu do zobaczenia jutro, trzymam kciuki za Was. 13 lipca 2013 – ale sobie wybrała datę ta moja dziecina. Boli, boli ja nucę coś pod nosem. Chce aby to już się skończyło – aby Maleńki był z nam pod drugiej stronie brzucha. Boli. No tak musi być  … pociesza mnie położna. A ja zadaje pytanie dlaczego tak bardzo. Przysypiam ze zmęczenia – mąż też – oj wody odeszły. Położna przyszła. Badanie. 7 cm rozwarcia. Ja szczęśliwa, że już bliżej mety.  Zmiana dyżuru. Kolejne badanie, jednak 5 cm. Ejj tak nie wolno robić przecież było 7 cm! Miał być kryzys 7 centymetra i potem już z górki – a potem sala porodowa. Moja Pani Doktor wita mnie, podnosi na duchu.  Oooo jak to dobrze, że przyszła. Pytam jak długo jeszcze? Maksymalnie godzina w porywach do półtorej godziny. Mija godzina, druga. A ja myślę sobie, coraz bliżej i będziemy razem. W końcu jest 10 cm. Już. W głowie myśl, że zostanę sama - musimy przejść na porodówkę do sali obok.  Dopada mnie dół znowu i chce z uciekać. Przytulam się do Męża i mocno całuje na pożegnanie – on patrzy na mnie i mówi, że będzie ze mną, z nami.  Ale jak to … jego słowa dodają mi skrzydeł i energii. No to przemy razem – Mąż pomaga mówi do mnie głaszcze po ręce, wspiera ogromnie. Przekazuje to co mówi położna – bo lepiej było mi słuchać jego wskazówek niż położnej. Przez chwilkę nie mogę się skupić na akcji porodowej bo boję się o Męża. Mówię, żeby usiadł, bo mi tu zemdleje jeszcze. Pani Doktor pyta co się dzieje? Mówię, że boję się o męża, żeby usiadł lepiej, napił się wody. Wszyscy na sali każą mu usiąść. Pielęgniarka podaje mu kubeczek z wodą. On stoi i ściska moją dłoń! Mówi do mnie – Kochanie skup się teraz na Dziecku a nie na mnie – ja dam radę.  I co dał radę – był i ogromnie mi pomógł podczas całego porodu i dziękuje mu za to. Pre z całych sił Dziecię na moim brzuchu. Pani doktor gratuluje mi córci. Jak to córci? Miał być Antoś, synuś, syczek, pierworodny. Uśmiecham się do Męża on do mnie. Mamy córkę!!! Urodzona o 7:00 13 lipca 3013 roku. Moja – marzyłam o córci, ale ogromnie cieszyłam się iż będzie syn!  A tu taka niespodzianka – i moje dwa marzenia się spełniły o córci i o porodzie z Mężczyzną mojego życia. Ona taka maleńka, płacze ona, ja i Mąż. Mała od razu otwiera oczy patrzy w kierunku Męża! Mąż dumnie odcina pępowinę. Jaka ona piękna i podobna do tatusia! 1,5 godziny tak przeleżałyśmy na sali porodowej, a obok Tata, już nie prawie Tata tylko 100% TATA, a ja nie prawie Mama tylko MAMA. Mierzenie, ważenie. 50 cm, 2750 g, 10 punktów.  A ja uwierzyć nie mogę. Jesteśmy Rodzicami! Mamy nasz Mały Wielki Cud – naszą Zosię.  

Rozmyślania o tym wyjątkowym dniu w moim a właściwue w naszym życiu zawiodło mnie do  konkluzji, iż od 13.03.2013 roku urodził się mój mały Anioł -

... - co me życie w najcudowniejsze chwile, momenty uskrzydla i sprawia, że każdy dzień mimo deszczu, burzy za oknem w wyjątkowy zamienia i sprawia iż wszystko co do tej chwili było nie możliwe - w możliwe się zamieniło. Zanim w myślach zrodziła się ta myśl zrobiłam sobie briefing z mojego bycia mamą, przerzuciłam w pamięci kilkanaście jak nie kilkadziesiąt  przełomowych momentów z Naszego wspólnego życia... długie starania, upragnione dwie kreski, ciąża, moment narodzin, pierwszy świadomy uśmiech, pierwsze kroki, pierwsze przeziębienie, pierwsze mama, tata, momenty wesołe, okresy lęku, buntu i wybuchy  nie prawdopodobnego szczęścia i radości ... To dopiero 22 miesiące – gdy ona zawładnęła moim światem - a już tyle się tego wszystkiego nazbierało. Jej pojawienie się zasiało we mnie ziarno pięknej miłości i szczęścia. W moim odczuciu narodziny naszej Zosi są najważniejszym przeżyciem. Cud jej narodzin stanowi połączenie  cierpienia,  bólu a zarazem poczuciem tworzenia czegoś niezwykle cennego dla samej siebie i nas jako pary.  W dniu w którym Zosia przyszła na świat stałam się matką to znaczy zaznałam  uczucia, którego nigdy wcześniej nie znałyśmy. Przez całe życie kogoś kocham… rodziców, rodzeństwo, męża i wydawało mi się, że moje serca nie są już w stanie bardziej kochać. I dopiero cud narodzin mojej ślicznotki sprawił iż doświadczyłam czegoś  nowego, uczucia niebywałego, magicznego! Cały ból w jednej sekundzie zasłonił dotyk małej istotki, którą mogłam przytulić do siebie. Moje życie zmieniło się bezpowrotnie. Od teraz mam dwa ciała i dwa serca miłością ogromną bijące. Bycie mamą tej małej Istoty przynosi mi odrobinę trosk i garść radości. Życie nabrało sensu, odpowiedzialności ziarnem zostało zasiane. Już dziś nie żyję tylko dla siebie, lecz żyję przede wszystkim dla swojego dziecka.

Piękne wspomnienia! Dla tak wielkich koszy kosmetyków warto się postarać! :D

Czekamy na Wasze wpisy!

Zgadza się 

Każdy rodzic pamięta co innego, po krótkiej chwili zastanowienia przypomniało mi się, że moja córka pierwszy raz przekręciła się z brzucha na plecy właśnie w Dzień Dziecka. :) Śmiejemy się, że sama sobie Dzień Dziecka zrobiła bo leżenie na brzuchu było największą karą a od 3 m-ca niestety obowiązkiem, ponieważ na badaniu bioderek okazało się, że jedna strona bioderek za słabo odwodzi nóżkę i ortopeda zalecił leżenie na brzuchu, które wspiera prawidłowe rozwijanie bioderek. I tak rzeczywiście było, uniknęliśmy większych problemów z bioderkami ale obrót na Dzień Dziecka był przełomowy bo więcej moje dziecko na brzuchu nie leżało. :)

Aż miło poczytać.. 

A jak się dowiedziałam, że jestem w ciąży?

OD MOJEGO MĘŻA!

TAK! TAK! TAK!

Poranek. W pośpiechu przygotowuję się do pracy wraz z moim mężem. Prostuję włosy, myję zęby... Ooo... Przecież z rana miałam zrobić ten test ciążowy. Czuję niepokój. Trach- już po wszytskim. Nagle słyszę gwizd czajnika. Biegnę szybko go wyłączyć, zalewam herbatkę. Wkładam jeszcze porcję tostów do tostera. Nagle do kuchni wbiega mój mąż: "Kochanie gratulacje!" O co mu chodzi? Szef dał mi podwyżkę? Wygrałam w lotto? "Że co?" - pytam. "No ten test ciążowy, czemu nic nie mówiłaś..."  W moim sercu z sekundy na sekundę rośnie radość. Tulę się do męża, tak długo, aż w kuchni czuję zapach przypalonych tostów :)

Mój pierwszy dzień dziecka na boisku szkolnym miejsce miał

Gdy festyn z okazji Dnia Dziecka odbywał się tam

Mój roczny synek pierwszy raz w nim uczestniczył

I za balonem uśmiechniety nieporadnie  biegał.

Watą cukrową się zachwycał i kucyka dosiadał.

Cudowne chwile spędziłam z synem, bawiąc się sama.

Takich wspomnień jest nieskończona ilość...razem tworzą piękną moziakę naszego życia.Pierwzy uśmiech...do taty, pierwsze zaśmianie się...do taty.... pierwsze wyciągnięcie świadomne rączek...do taty. Myślała, że pierwsze słowo też będzie brzmieć: 'tata'. Aż 16 lutego (datę tę będę pamiętać zawsze już chyba) o godznie 6:04, gdy przekręcała sie na drugi bok, nagle przez sen słyszę słowo "mmmmammmma". Kołacze mi się myśl: "Chyba sie przesłyszałam" i śpie dalej. Nagle znów: MMMMAMMMMA" rozlega się nad mym uchem. otwieram jedno oko a tam przez szczebelki patrzą na mnie bławatkowe oczęta mej córci, na ustach uśmiech i znów to słowo: "M M A M M M A"!!!!! I w tym jednym określeniu tyle siły i znaczenia, w stylu: "No wstawaj już, ja gadam i gadam do Ciebie a Ty spisz, choć ze mną się bawić"...:) Najpiękniesze słowo świata:)

Konkurs zbiegł się akurat w czasie z moją osobistą refleksją na temat przemijającego czasu w związku ze zbliżającymi się pierwszymi urodzinami mojego synka.

Doskonale pamiętam moment, gdy test wyraźnie wskazał, że jestem w ciąży. Tego dnia nie byłam w stanie iść do pracy. Nie byłam bowiem nawet w stanie wyjść spod koca. Łzy euforii i szczęścia mieszały  się nieustannie ze łzami strachu, obawy, lęku przed nieznanym. Przyznaje się otwarcie- przerażał mnie fakt, że będę mamą, jakiejś drobnej, kruchej i bezbronnej istotki. Mojej istotki…

Przez mijający rok mogłam obserwować jak synek z tego właśnie drobnego i niewinnego noworodka przerodził się w małego, raczkującego łobuza, który nieustannie chce odkrywać otaczającą go rzeczywistość.Pierwsze trzy miesiące życia dziecka to był dla mnie najcięższy okres. Obolała po porodzie, przestraszona nową rolą, z towarzyszącą nieustannie obawą czy  nie zrobię maleństwu krzywdy, nie potrafiłam doceniać tego czasu. Nieprzespane noce, bóle brzuszka u malucha spowodowane niedojrzałym przewodem pokarmowym dały mi się we znaki.

Nagle nastąpił przełom, niesamowity skok rozwojowy- leżący bobas zaczął wysoko podnosić główkę i przewracać się z boku na bok, z czasem gdy uświadomił sobie, że w taki sposób może się przemieszczać potrafił turlać się po całej podłodze. A szczególną radość sprawiało zarówno mu, jak i nam – rodzicom, wturlanie się pod stół. Długo oczekiwaną chwilą był moment, kiedy mój maluch usiadł. Nie ukrywam, że bardzo martwił mnie fakt, że jego rówieśnicy są w tej kwestii przed nami. Jednak nauczyłam się, że pierwszą podstawową zasadą we wspieraniu rozwoju dziecka jest nie porównywanie go z innymi i pozwalanie na rozwój jego własnym tempem. Synek usiadł gdy był na to gotowy i nie minęło wiele, gdy samodzielnie zaczął wstawać przytrzymując się mebli.

Jednak najbardziej wzruszającym, radosnym momentem był dzień kiedy uświadomiłam sobie, że mój maluch rozumie słowa, które do niego mówię. Z natury jestem niepoprawną gadułą a przy synku, ta cecha nawet się nasiliła. Któregoś dnia wieszając pranie, spadła mi skarpetka synka. Powiedziałam do bawiącego się zabawkami malucha, że mógłby być tak miły i podać mi skarpetkę. Synek spojrzał na mnie swoimi bystrymi oczami, wziął do ręki skarpetkę i mi ją podał. Tak banalna i prosta czynność sprawiła, że zalałam się łzami radości i nieukrywanej dumy. Od tej chwili codziennie uczę go nowych słów i nie mogę uwierzyć jak szybko przychodzi mu ta nauka.

Naszym najnowszym osiągnięciem jest umiejętność dawania buziaków. Zaskoczyło mnie to, jak synek wykorzystał swoją nową „zdolność”, aby złagodzić mój podły nastrój. Siedzieliśmy razem na dywanie, ja narzekałam na coś mężowi nieco za bardzo uniesionym głosem, gdy nagle synek wspiął się na nogi, przytulił do mnie i „sprzedawał” mi jednego buziaka za drugim. Ten gest to moja laurka, tort, bukiet tulipanów w jednym…Mam nadzieję, że nigdy nie straci tej niesamowitej woli walki, ochoty i siły na zdobywanie „szczytów” i za każdym razem, gdy upadnie i spotka go niepowodzenie, nie podda się, ale będzie próbował dalej.

Niesamowite jest jak w ciągu pierwszych lat życia maluszka rodzice czekają na jego „pierwsze razy” – pierwszy ząbek, pierwszy krok, pierwszy świadomy uśmiech, pierwsze wypowiedziane słowo. I nikt mi nie wmówi, że na świecie są piękniejsze rzeczy niż te pierwsze czynności własnych dzieci. 

******************************************************************

Wspomnienia, ach te wspomnienia, mnóstwo chwil ważnych, które warto celebrować i zapamiętać na dłużej :

 PIERWSZY WYGRANY WYŚCIG

Wiosna.Zawody rowerowe, synek na starcie. I ruszyli …

Synek biegnie na swoim rowerku biegowym, ja dopinguje głośno i za chwile meta:Synek zajmuje pierwsze miejsce…

Zabawa udana, synek uradowany a dyplom wisi na ścianie!!

PIERWSZA MIŁOŚĆ SYNKA

 Tak, tak mój trzyletni wówczas synek któregoś pięknego dnia przyszedł z przedszkola i oznajmił, że ma dziewczynę i ma ona na imię Basia .

Mina moja bezcenna!! A synek dodał, że, z Basią to on weźmie ślub.

hmm ... czy to już ten czas ?? pomyślałam:)

PIERWSZY namalowany samochód!!

Oczywiście to wóz strażacki. Dumna byłam ze swojego synka, że tak ładnie rysuje.

 list do synka :

‘’Każde dni synku z Tobą są cenne,

Czy to zimowe czy jesienne.

Dajesz nam wiele radości i powodów do dumy,

Dlatego stworzyliśmy Ci z tatą albumy.

Tam zapisujemy ważne dla nas chwile,

Nawet te nie całkiem fajne i miłe.

Codziennie pokazujesz, jaki jesteś mądry chłopak,

Chodź robisz czasami wszystko na złość i opak.

Od pierwszego momentu pokochaliśmy Cię i kochamy,

Bo Ty jesteś nasz, synek taty i mamy!!'

Pierwsze  kroki   jednego  z  blizniaków Marcelka    który  dzis    czyli  6czerwca w  wieklu     13  miesiecy        przeszedł  dłuższy  odcinek  sam  na  własnych  nogach    .  Kocham  Cię  synku   !

"Łap ulotne szczęścia chwile, bo uciekną jak motyle"

W wieku 26 lat podczas badania USG, wykryto u mnie dwa torbiele.
Lekarze od początku nie ukrywali, że mam niewielkie szanse na zajście w ciążę.
Bardzo bałam się nawrotu choroby, ale jednocześnie pragnęłam dziecka.
Choroba, strach, niepewność, mieszały się z nadzieją na lepsze jutro.
Wiele lat odkładaliśmy z mężem decyzję o dziecku, aż nastąpił przełom...
Jaka była radość kiedy na teście ciążowym zobaczyliśmy z mężem dwie magiczne kreseczki.
Rok 2012 zapowiadał się imponująco, oszalałam ze szczęścia, otrzymałam wreszcie cudowną
wiadomość i chciałam ja ogłosić całemu światu! Dziewięć miesięcy nosiłam ją pod sercem
pełna obaw i nadziei.
I wtedy przyśniła mi się zmarła babcia, która szepnęła: „nie martw się, wszystko będzie dobrze”.
Kiedy parę dni póżniej nastał ten upragniony dzień byłam bardzo zdenerwowana.
Biorę telefon i dzwonię do męża, chyba się zaczęło...
Dzień zapowiadał się emocjonująco, serce mi biło jak oszalałe, kilka głębszych oddechów,
narastające napięcie...
Narodziny nowego życia niby normalne, a zarazem magiczne i niesamowite.
Przecież tego nie da się powtórzyć. Gdybym miała taka czarodziejską moc,
zatrzymałabym czas...
Narodziny córeczki to najpiękniejszy prezent jaki mogłam sobie wymarzyć.
Ten dzień odmienił moje życie... długo wyczekiwana chwila przez całą rodzinę.
Chwila na wagę złota... łzy szczęścia, radość, bezgraniczna miłość, cud...
Ta chwila dodała mi skrzydeł i wiary w siebie.
Kiedy tulę do serca tą mała istotkę i patrzę w te cudowne oczki myślę sobie
błoga chwilo trwaj wiecznie...
Stukot małych stópek o poranku, słowo "mama " wypowiedziane o brzasku,
 "noski-eskimoski" na dobranoc. Czuje się cudownie kiedy niespodziewanie córeczka
krzyczy "kocham Cię mamo" <3 i przytula się do mnie z uśmiechem na buzi.
Rankiem jest zawsze dzika radocha, turlanie na śniadanie i bitwa na poduszki,
córeczka szczęściem emanuje, uśmiech z twarzy nie znika,
a moje serce się raduje, bo jeszcze wczoraj była takim zgrabnym niemowlakiem.
Dwa lata póżniej na świat przyszedł synek. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez moich
skarbów mimo zmęczenia, mimo stresu i nieprzespanych nocy.
Dzięki moim pociechom odkryłam sens życie, jestem spełnioną i szczęśliwą mamą.
Kocham moje dwa Aniołki nad życie :)