Mój pierwszy DZIEŃ DZIECKA – wygraj kosmetyki dla dziecka! - Forum

Każdy poranek i dzionek z moimi Córkami to "Dzień Dziecka" -zawsze pełen miłości i czułości oraz uśmiechu dla dzieci od rodzica .

Przecież rodzic bardzo się stara by dziecko czuło zadowolenie i zawsze chce rozradować serduszko małej dziecinki ,by widzieć roześmianą buźkę ,iskierki szczęścia w oczkach ,radość w sercu ,a co za tym idzie uszczęśliwienie rodziców tym,że Dziecko jest wpełni szczęśliwe i zadowolone . 

Wspólne chwile podczas spaceru,czytania książek,oglądania bajek,graniem w gry planszowe i innych formach spędzania czasu dostarczanie dziecu pozytywnych emocji spędzania z nim czasu to najlepsze co możemy mu zaoferować i każdego dnia staramy sie wnieść w jego życie zapis najlepszych chwil ,które Dziecko kształtują ,uczą ,budują i nastawiaja do życia :) Zawsze rodzic postara się by ten mały człowiek każdego dnia mógł czuc się jak prawdziwy skarb i mógł powiedziedzieć,że każda chwila z Nami Rodzicami to istny "Dzień Dziecka",bo daja nam rozrywke ,dbaja o spełnienie podstawowych potrzeb i pragnień,kochaja bezwarunkowo,a ich miłość nie ma granic i wszystko co robią -robią to z myslą o Dziecku :) 

Jestem najszczęśliwszą matką ,że dane mi jest w codzienności dbać o to by moje dzieci nie tylko dziś ale i w dorosłym życiu mogły powiedzieć,że "rodzice bardzo się starali z miłością ,zadowoleniem i wszelkim dobrem dbali o to byśmy każdy dzień spędzony z nim mogli nazwać "Dniem Dziecka"." To niewątpliwie najmilsze słowa od dzieci,że z optymizmem i pozytywem wspominaja dziecięce lata :) Wspólnie z mężem chcielibyśmy dla swoich dzieci tylko dobrych wspomień i staramy się dla nich o dobre i miłe chwile :) 

Fajnie i miło mknie nam każdy wspólnie spędzony dzionek i nocka w pełni szczęścia,zadowolenia i radości spędzamy każdy czas :) 

Odkąd pamiętam lubiłam dzieci. Przebywanie w ich towarzystwie było dla mnie wielką frajdą. Dlatego też marzenie o własnym dziecku towarzyszyło mi długo przed poślubieniem mojego męża. A że życie często samo wytycza nam ścieżki którymi mamy podążać stan cywilny zmieniłam dość późno. Niestety pierwsze próby zrealizowania tego mojego wielkiego marzenia były nieudane. Każda taka próba sprawiała że moja nadzieja na jego urzeczywistnienie stopniowo wygasała. Aż wreszcie pewnego lipcowego dnia zaświeciło dla nas piękne słońce w postaci dwóch kreseczek na teście ciążowym. I choć na dworze padał deszcz my w głębi serca odczuwaliśmy wielką radość. Nauczeni jednak poświągliwości niecierpliwie czekaliśmy na pierwsze USG które potwierdziło ten nasz mały cud. Praktycznie na każdej stronie internetowej poświęconej ciąży można przeczytać że jest to czas wielkiej radości, przygotowywania się do macierzyństwa itp. W moim przypadku te nieudane próby zajścia w ciążę sprawiły że ta wielka radość siedziała sobie głęboko w serduszku żeby nie zapeszyć. I tak przetrwaliśmy razem z małą żabką 9 miesięcy. Kiedy to zdecydowała się ujrzeć świat z innej perspektywy niż wnętrze brzucha mamy. I choć wiele było przeszkód w ciągu tego okresu oczekiwania to warto było je pokonywać. Warto było walczyć o to by móc w końcu poczuć w swoich ramionach małe ciałko dzieciątka. By teraz każdego dnia z radością patrzeć jak się rozwija. Nareszcie móc cieszyć się jej uśmiechem, kazdym nowym gestem. By razem z nią na nowo uczyć się radości i miłości. Bo wbrew pozorom już taka mała istotka potrafi sprawić że człowiek na nowo zaczyna wierzyć że marzenia się spełniają.

Będąc w drugiej ciąży i tocząc walkę o donoszenie drugiego dziecka ciągle byłam "na walizce" w podróży między domem,a szpitalem !

Mam jedno wspomienie właściwie nie tylko z okazji"Dnia Dziecka ale i "Dnia Matki":

"Dzień Matki " wspaniały czas ,który miałam spędzić ze starszą córką i mężem na miłym wyjeździe -niestety plan spalił na panewce :( Odezwała się znowu moja córcia ,którą nosiłam pod sercem -był wyjazd ale niezbyt miły czas ,bo znów ze swoją ciążą i walizką w ręku trafiłam na oddzial szpitalny ginekologii i pooznictwa na podtrzymanie ciąży !!! 

Zrobili co mieli zrobic ,ja pełna obaw i smutku . Pocieszali ,ze jest dobrze !!! 

Mimo niedzieli 1 czerwca 2014 roku wypuścili mnie do domu po wypis miała, zgłosić się w poniedziałek !!! 

Wychodząc w "Dzień Dziecka" ugłaskałam Olę moje dziecko pod sercem i powiedziałam "Olu wytrzymaj jescze dwa tygodnie -poprosił Nas o to lekarz -wytrzymaj -proszę !!! " 

Wytrzymała równe dwa tygodnie :) 14 czerwca 2014 roku o samym świcie dała znów znać o tym ,że chce juz być ze mna w moich ramionach :) Urodziła się w 37 tygodniu i spełniła moja prośbę dwutygodniowego pobytu pod moim sercem :),która kierowałam do niej właśnie w ten wyjątkowy "Dzień Dziecka " -słyszała to co mówię i wstrzymała się tyle ile ją prosiłam byśmy mogli spędzać ze soba wspólne chwile Ja,Mąż,Adusia i Oleńka :) !!! 

Bycie mamą to najpiekneijsza i najtrudniejsza rola życiowa. Mamą jestem od prawie 3 lat. Ciąża przebiegała różnie bywały wzzloty i upadki, byłam w szpitalu, miałam wczesne skórcze, skracanie szyjki macicy, ale jakoś dotrwałysmy do końca.

Moja córcia ma na imie Julia, jest bardzo żywym dzieckiem, troche upartym, krzykliwym ale kochanym. Pamiętam każdą chwilę, jak zaczęla siadać, raczkować, mówić, chodzić... Śmieszna sytuacja ponieważ raczkować zaczęła w dniu kiedy wybieraliśmy się na wesele, Julka ubrana w sukienke przyczołgała się do mnie do pokoju w którym się ubierałam. Niestey od tamtego czasu bardzo przewlekle choruje, dla mnie jak dla każdej mamy to najgorszy widok. Nie moge patrzec jak sie męczy, jak cierpi, dziś też jest na zastrzykach... :( 

Życie zrobiło nam prezent w postaci drugiego maluszka, tak bardzo się cieszyliśmy że to bedzie nasz świąteczny Bożo-narodzeniowy prezent, bo na wtedy miałabym termin. Niestety wizyta u lekarza przekreśliła wszystko, krwiak dwa razy większy od płodu, ciałko żółte zbyt duze, a zarodek mały. Widziałam serduszko, malutkie serduszko które biło, nie było słychać ponieważ było zbyt słabe. Dostałam leki na podtrzymanie, miałam wrócić za tydzień, wróciłam. Wtedy akcji serca nie było wcale, lekarz kazał czekać na poronienie, które przyszło 16-go maja, to był 8tc. Wtedy straciłam dziecko, tak samo jak przyszło - niespodziewanie odeszło. Zostało mi tylko zdjęcie USG i wspomnienia. 

Tak naprawde nie wiem co było tego powodem, do tej pory płacze nocami, myślę kim byłoby, jak by wygladało. Nie wiem czy bede mogła, czy bede potrafiła zajść w kolejna ciążę.. Boje sie że to mogłoby znów tak się skończyć. Wiem napewno że kolejne dziecko nie zastapi mi tego utraconego. 

Myślałam że życie dało nam drugi cud, córka miałaby rodzeństwo, ona kocha dzieci - a my jako podówjni rodzice bylibyśmy jeszcze szczęśliwsi. Teraz dziekujemy za tą jedną córkę, że mamy chociaż ją, ale ból w sercu zostanie na zawsze. 

Mogę powiedzieć że jestem mamą dwójki dzieci - ziemskiej Juleczki i aniołka, który jest przy nas inaczej, w dzień dziecka zaplonie biała lampka dla niego. 

Wiele jest chwil z dzieciństwa dzieci i wnuków, które zapadły gdzieś głęboko we wspomnieniach...

Jedna z nich związana jest z naszym starszym synem, który podczas "ciągania" smoczka "mówił" kojjjj, kojjj, kojjj i nie raz zdarzało się, że wyjmowano go mu i następnie wkładano by usłyszeć te jego kojjj, kojjj, kojjj...

Z młodszym synem wiąże się inna historia, gdy jeszcze nie umiał chodzić kupiłam mu takie "piszczące" buciki i kiedy już sam chodził poszliśmy na spacer i on sobie śmiało poczyniał z chodzeniem a naciskając na te buciki wokół rozchodził się ich "pisk", za którym wszyscy się oglądali i dociekali co to takiego jest.... he he he

Z kolei córka szybko zaczęła nam wychodzić z łózeczka i to sama... Gdy miała 6 m-cy to potrafiła już z niego wyjść a to za sprawą krzesła, które obok stało i na które ona swoje nóżki stawiała przechylając się z łóżeczka na nie a potem zsuwała się na podłogę i z sypialni przychodziła do pokoju a my ze zdziwieniem patrzyliśmy jakim cudem ona wyszła z łóżeczka... Dopiero za jakiś czas ta sytuacja się wyjaśniła gdy podpatrzyliśmy, jak ona to robi... W łóżeczku nie było wyciąganych szczebelek a ona w taki fikuśny sposób poradziła sobie z wychodzeniem z niego...

Ziemuś z kolei jak zaczynał raczkować to bardzo śmiesznie to wyglądało bo robił to na... brzuszku... Rączki i nożki podnosił do góry a do przodu czy tyłu posuwał się na nim... Co za fikuśny widok był i jak tu takich chwil nie zapamiętać...

Kiedy sam poszedł to ja byłam tego świadkiem i czekałam z tą niespodzianką na synową i syna i gdy usłyszałam na schodach kroki synowej to ustawiłlliśmy się z Ziemusiem w pewnej odległości od niej i mówię do niego: Ziemuś pokaż mamusi co potrafisz i on do niej poszedł a synowa aż się rozpłakała z radości bo to był dla niej wyjatkowy prezent na jej urodzinki, to stało się dokładnie 2 lata temu 29 maja...

Taką niespodziankę zaraz zrobiliśmy też synowi, który pół godzinki później był w domu i mówimy do niego: poczekaj w przedpokoju a ktoś Ciebie zaraz przywita... I Ziemuś sam na własnych nóżkach podszedł do niego a syn - jejku synuś to Ty chodzisz już sam...

Co za radość ogromna była patrząc jak rodzice cieszą się z kolejnych postępów swojej pociechy...

A taki Ziemuś był wesoły gdy po raz pierwszy uczestniczył w DNIU DZIECKA zorganizowanym przez firmę syna, zaraz po tym jak zaczął sam chodzić...

I takich chwil się nie zapomina a wręcz uwiecznia w swojej pamięci i na fotografiach...

Wspomnień mamy już wiele. Syn ma już prawie cztery i pół roku. Rośnie jak na drożdżach! Wszystko jednak pamiętam jakby działo się wczoraj. 

Gdy się o ciąży dowiedziałam to się strasznie bałam. Szybko się okazało, że będziemy mieli synka. Bardzo się ucieszyłam. Marzył mi się syn o imieniu Kuba. Tak też się stało. Niestety początki nie były łatwe. Pierwsze 10 Dni w szpitalu, brak pracy, zero jakichkolwiek perspektyw, depresja poporodowa i mieszkanie z ludźmi którzy pogłębiali moje problemy. Nie miałam pomocy, nie potrafiłam się cieszyć życiem. Doceniałam każdy gest, uśmiech mojego dziecka ale bardziej zauważałam trudności macierzyństwa i problemy finansowe. W końcu udałam się po pomoc do lekarza. 

Z czasem było coraz lepiej. Szybko się jednak okazało że nie do końca mogę polegać na partnerze. Co prawda jestem z nim do dziś ale już się nauczyłam tego jak to się mawia,  że dziecko jest moje a mąż nie koniecznie. 10 lat wspólnego życia razem a jednak obok siebie.. Wróćmy jednak do tematu.. 

Pierwszy uśmiech, odbicie stopki na kartkach albumu,nieprzespane noce spowodu chorób czy ząbkowania. Później pierwszy wyjazd malucha z babcią w góry. Strasznie się bałam. Nie było ich dwa tygodnie a ja nie mogłam sobie znaleźć zajęcia. Zamiast odpocząć nudziłam się. W tym roku jadą po raz trzeci. Już zaczynam się zastanawiać co ja będę robić! We wrześniu mój syn poszedł do przedszkola. Pierwszy miesiąc cały czas płakał. Serce mi pękało z bezradności ale wiedziałam, że mu przejdzie. Za chwilę czeka nas już czwarty dzień dziecka. W zeszłym roku w naszym mieście było bardzo dużo festynów. Jeździliśmy na każdy. Pierwszy raz Kuba miał tam malowana twarz i brał udział w konkursach i zabawach. W tym roku odwiedzimy wspólnie kino. Obawiam się jak zareaguje ale idziemy na seans dla najmłodszych widzów.

W te wakacje powitamy też siostrę. Dowiedziałam się o tym w dzień matki. Piękna wiadomość w odpowiednim dniu. Kuba zapytał wtedy:  mamo a może będzie jednak brat? Bardzo by chciał brata. Cieszy się że będzie miał rodzeństwo. Cały czas mówi, że on będzie karmił butelka a nie tata. Wczoraj stwierdził, że może nawet zmieniać pieluchy. 

Od dnia matki jestem także rozpieszczana przez niego piękna piosenką. Za każdym razem kiedy mi ją śpiewa mam łzy w oczach. Przeszliśmy wiele trudnych chwil, które momentami powodowały niechęć do wszystkiego jednak nie warto się poddawać. Trwało to prawie dwa lata ale daliśmy rade i dalej sobie radzimy. Mam nadzieję, że kiedyś będzie na tyle dobrze, że będę mogła zapomnieć o wszystkim co złe! 

Wybuduję śliczny domek z czekolady ściany.

Komin z lukru, dach z poziomek, dym z bitej śmietany.
Z cukru sufit i podłoga, każdy gwóźdź z orzeszka,
Ty w tym domku mamo droga będziesz sobie mieszkać.
I przez szybki kolorowe będziesz patrzeć sobie,
Jak zajączki piernikowe skaczą po ogrodzie.
Będzie rzeczka niedaleko a w niej lemoniada,
Ja Ci będę nad tą rzeczką bajki opowiadał.

<3 

Jestem mamą od 3,5 roku, przyjemne i wspaniałe chwile są ciągle:-)  mam wspaniałego synka, który po obudzeniu rano zaczyna dzień słowami: "ccześć. Kocham Cię mamusiu". I od razu w serduszku jest cieplutko :-) każdy z nim dzień jest przyjemnością,  od początków bezproblemowej ciąży do teraz :-) jego cały, zdrowy rozwój jest największą Naszą radością:-)  obecnie jestem w ciąży i w przyszłym miesiącu zostanę drugi raz mamą,  tym razem córeczki :-) nie możemy doczekać się naszej księżniczki. Synek kilka razy dziennie podchodzi do mojego brzuszka, przytula się do niego i mówi,  że tam jest jego siostra i ze ją kocha :-* czy może być słodszy i piękniejszy dla matki widok....? :-*

14 marca, 2014 r.

Za niedługo skończysz kochany synku roczek? Kiedy w końcu postawisz pierwszy kroczek. Czuję lekki NIEPOKÓJ kiedy to nastąpi. I na Ciebie przyjdzie pora…

1 kwietna, 2014 r.

Dziś Prima Aprilis , ale to nie żart. Widzę, że na poważnie myślisz o tym żeby zacząć chodzić. Pierwsza próba: bieg od szafki do szafki- skończyła się upadkiem, ale nie poddajesz się i dalej ćwiczysz. Jestem z Ciebie bardzo DUMNA synku. Czuję, że kolejny kamień milowy już za nami.

3 kwietnia, 2014 r.

To niesamowite! Pokonujesz coraz większe dystanse! RADOŚĆ w sercu mnie rozpiera, a widok uśmiechniętego i idącego do mnie małego brzdąca mnie ROZWESELA. Potrafisz nawet się zatrzymać, schylić po zabawkę i iść dalej przed siebie. Ogarnia mnie wielka EUFORIA.

7 kwietnia, 2014 r.

I stało się w końcu samodzielnie chodzisz. Brawo synku! To moja NAJSZCZĘŚLIWSZA chwila w życiu. Teraz tylko BOJĘ SIĘ, żeby nic Ci się złego nie stało. Przecież muszę „mieć oczy dookoła głowy”, ale dam radę jesteś już taki samodzielny .

*********************************************************************

Pierwsze dobre wieści!!

 Z mężem staraliśmy się dobry rok o dzidziusia ale bez rezultatu.To, że spóźnia mi się okres nie robiło zwykle na mnie większego wrażenia, bo niestety, ale cykle odkąd tylko pamiętam mam nieregularne.

Gdy okres nienadchodził postanowiłam, jak co miesiąc zrobić test.

Reakcja moja: hmmm!! A jednak udała się!!!!!!!!!!!!!!!

Wracam do domu, mój mąż smacznie śpij po zmianie nocnej, budzę go i pokazuje zrobiony test- na to mój mąż z racji wybudzenia go po kilku godzinach snu popatrzył na mnie obłędnym wzrokiem i najnormalniej w świecie zasnął, po prostu zasnął….przewracając się na drugi bok !!!!!!!

Więc ja cichaczem opuściłał sypialnie ..

Dopiero jak mąż przespał się z nową wiadomością nadszedł czas na małe świętowanie.

 *********************************************************************

Pierwsze spotkanie z synkiem !

 Szpital, 30 marzec, godzina 16.15.Spotykam synka po 16 godzinach spędzonych na porodówce. Spotkanie z synkiem jest krótkie, bo jego stan nie pozwala na dłużej.

Z godziny na godzinę stan synka stabilizuje się a później znów ulega pogorszeniu.

Pierwsze spotkanie: mina synka była bardzo grymaśna a ja zapamiętałam jego duże ciemne smutne oczka…

**************************************************************************

Pierwsze niepowodzenia….

Początki macierzyństwa ( w moim przypadku) to nie bajka. Żaden przeczytany podczas ciąży poradnik nie przygotował mnie na to, co później się działo w moim życiu po pojawieniu się na świecie synka. Choroby synka, wieczne bieganie po lekarzach i wieczne zmęczenie na rodzicielskich twarzach- tak wyglądały nasze pierwsze miesiące wspólnego życia. Uczyliśmy się i poznawaliśmy siebie nawzajem.

*********************************************************************

Pierwsze kroki, słowa …itp.

Pierwsze guzy i siniaki, pierwsze słowa, które nie do końca były zrozumiałe- to uroki macierzyństwa.

 Pomalowane ściany i parkiet – tak, tak to też są uroki dzieciństwa. Zupka na ścianie, marchewka na łóżku…- działo się u nas!!

Pierwsze kroki- synek ma 10 m-cy

Pierwsze słowo - tata  , wypowiedziane w okolicach pierwszego roku życia.

********************************************************************

 Pierwsze kupka do nocnika!!

Radość i salwy braw. Kupka na samym środku pokoju a wszyscy członkowie rodziny wniebowzięci i zadowoleni z kilkutygodniowej nauki czystości.

Trening czystości synek zakończył mając 2 latka i 2 m-ce.

 *******************************************************************

Pierwsza noc bez smoczka!!

Przychodzi taka pora, że trzeba się rozstać z przyjacielem smoczkiem. Nie jest łatwe dla rodziców a przede wszystkim dla samego dziecka. Noc oczywiście trudna i nie przespana ale zakończona sukcesem!

Synek'' zrezygnował'' ze smoczka mając półtoraroczku.

 ****************************************************************

Pierwsza operacja i pobyt w szpitalu.

Obecnie jest super, że mama może przebywać z dzieckiem podczas pobytu w szpitalu niwelując strach i smutek dziecka. Moja mama opowiadała mi, że kiedyś, jak byłam dzieckiem takiej opcji nie było.Sama leżałam w szpitalu.

Stres , stres i raz jeszcze stres. Nieprzespane noce smutek ale na szczęście wszystko kończy się happy endem .

Synek ma wówczas 2 lata.

 ***********************************************************************

Pierwsze dni w przedszkolu....

cdn :)

*************************************************************

Pierwszy dzień w przedszkolu

 1 wrzesień to data, która kojarzy się wielu rodzicom z wielkim stresem. Ich największe szczęście idzie do przedszkola.

 W naszym przypadku również emocji było wiele, nie obyło się bez łez( mamy i synka), ale synek był dzielny i zdał egzamin na przedszkolaka.

Gdy odprowadziłam synka do przedszkola w pierwszych dniach września wracając do domu nie mogłam znaleźć sobie miejsca, i co chwila spoglądałam na telefon. Z czasem sytuacja się unormowała, emocje opadły a my rodzice zaufaliśmy Pani wychowawczyni, wiedząc( i widząc), że nasze dziecko świetnie się zaklimatyzowało w nowym środowisko i dobrze się tam czuje.

NA WESOŁO( i NIE TYLKO)MOJE MACIERZYŃSTWO :

’’Gdy dziecko ma kilka dni:

Wszystko fajnie i miło …. jest dziecko ale nie ma instrukcji obsługi,

Dlaczego wraz z pojawieniem się dziecka nie dostajemy takiej posługi??

Wszystko od początku musimy same sobie wypracować,

I pozostaje nam problemy prostować.

Gdy dziecko ma roczek:

Najtrudniej jest upilnować dziecko,

Które kocha się przewracać i baraszkować.

Ściąga wszystko na siebie garściami,

I wszystko je sprawdzając palcami i ustami.

Gdy dziecko ma dwa lata:

Zrozumieć słowa, bez słów czasami,

Bo trudno na tym etapie dogadać się jest z dwulatkami,

Ale mama stara się wszystko zrozumieć,

Chodź czasami samej jest jej trudno z dzieckiem się porozumieć

Gdy dziecka ma trzy lata:

Zostawić w przedszkolu i nie myśleć ??

Przecież to idzie czasami oszaleć

Nasz skarb sam i to z obcymi

Problem to jest na tym etapie olbrzymi!!

Gdy dziecko ma lat cztery:

Dziecko wiecznie pyta i czeka na odpowiedzi

A mama w Internecie szuka i wieczorami siedzi.

Bo pytania są na poziomie profesorskim,

A dziecko interesuje się wówczas wszystkim.

Gdy dziecko ma lat pięć

Nie kocham Cię mamo – często dzieci mówią

A mamy muszą być wyrozumiałe i to zrozumieć.

Emocje targają, ale trzeba to przeczekać,

A nie rozmyślać i winnych szukać.''

Ja mam 2 córeczki 6 i 8 lat więc wspomnień jest coraz więcej, jednak to co mi utkwiło w pamięci, to dzień kiedy moja córeczka mając 4 lata wsiadła na rowerek i pojechała sama bez bocznych kółeczek bez pomocy - poprostu wsiadła krzyknęła mamo jadę do Ciebie i przyjechała, uśmiech na jej twarzy był godny nagrody a ja stałam i płakałam z radości. Hania urodziła się z nóżkami końsko szpotawymi od urodzenmia miała gipsowane nóżki , potem rehabilitacje i wciąż nam się wydawało,że wszystko się opóźni chodzenie bieganie, jeżdżenie.. A tu same niespodzianki ;o)

To cudowne kiedy dziecki robi coś pierwszy raz nam wydaje się to takie oczywiste a dla maluszka to wielki sukces to kolejny etap życia to nowe przygody.

Wciąż jak patrze na Haneczkę, która niczym mały kolarz prześciga wszystkich z rozesmianą buzią kręci mi sie łezka.

To i ja się pohwalę dziś wszystkim! W moje pierwsze święto dnia matki, 26,05.2015, mój synek Aleksander pierwszy raz  w życiu samodzielne wstał na nózki. do tej pory było jedynie raczkowanie, froterowanie podłogi, a tu masz !. Ma 8,5 m-ca. Jest żywym, pełnym energi wysokim chłopcem. CZekałam, czekałam  ... i wreszcie się doczekałam Pewnie jeszcze będę tęsknić za czasem, kiedy nie stawał, ale ja i tak się cieszę, to przecież jeden z kamieni milowych w rozwoju dziecka! Teraz mamy oczy dookoła glowy , gdyż staje przy czym tylko się da. 

Bardzo pragnęliśmy mieć dziecko. Nasz ślub był w lipcu 2012 r. i praktycznie od razu się staraliśmy. Mijały kolejne miesiące sierpień, wrzesień, październik i ciągle nic. Żadnych objawów, wszystkie testy ciążowe niepozytywne. Porażka, smutek i zmartwienie, że już się nie uda. A ja coraz starsza, blisko trzydziestki. Stwierdziłam, że już tak nie mogę. Że muszę się czymś zająć. Studia skończone, nauka cała za mną. Tylko praca i brak innego zajęcia. Cały czas moje gadanie i suszenie głowy mężowi jak pragnę dziecka– już miał dosyć i się nie dziwię.

Żeby coś tak zmienić w swoim życiu, zapisałam się na prawo jazdy- a był już 1 kwietnia 2013 r.. Nie całkiem przekonana o swojej decyzji, poszłam na pierwszą lekcję. Najpierw były te teoretyczne, to nie było źle. Ale pierwsze poty zaczęły się na pierwszej jeździe. Jak wysiadłam po niej z samochodu to nogi mi się ugięły ze strachu. Czy to na pewno była dobra decyzja? Moje nastroje bywały w tym czasie coraz bardziej zmienne. Po którymś kursie po prostu mnie zemdliło... Ja się chyba nie nadaję!!!-myślałam z goryczą.

I coś mnie tknęło, żeby znowu test zrobić. Coś dziwnie się czułam, okres się spóźniał...choć już nie pierwszy raz...ale może jest szansa...Zrobiłam i wyszedł pozytywnie:) Była 8:00 rano, miałam dzień wolny od pracy. Męża prędko obudziłam, mimo że był po nocnej zmianie niewyspany wstał szybko. Łza zakręciła się w oku mnie i jemu-JESTEM W CIĄŻY-powiedziałam i pokazałam test:) Od tej pory nic nie będzie takie jak dawniej:)

Zapisałam się więc do ginekologa-był czwartek a udało się na poniedziałek dokładnie 4 czerwca. Wielka radość, chociaż z drugiej strony niedowierzanie, a może jednak nie a może pomyłka. Myśli mieszane. Pani ginekolog podłączyła USG, nie miałam pojęcia o co chodzi. Co tam widać. Od razu gratulacje, bo widać kropeczkę... a nawet dwie choć podobno to na razie nic nie znaczy bo to dopiero 4 tydzień. Znowu łza zakręciła się w oku, ale radość opanowała mnie przeogromna. Pani ginekolog zapytała mnie czy chcę zwolnienie z pracy. Stwierdziłam, że nie bo to za szybko, bo krzywo będą patrzeć przełożeni, bo moja praca polega na sprzedaży usług i są fajne prowizje. No cóż był to błąd. Błąd jakiego nie wolno powielić.

Jestem pewnego razu w pracy, jest już koniec czerwca i źle się czuję. Jestem sama na zmianie-jest sobota-niby nie ma dużego ruchu w pracy-jeden klient na pół godziny-a siedzę w pracy od 9-tej do 21-ej po 12 godzin! Potrzebuję szybko wyjść do toalety, zamykam salon ze łzami w oczach. Biegnę do łazienki-jest to moja najdłuższa droga jaką pamiętam. Jestem już w środku i widzę...Matko Boska krew! NA PEWNO PORONIŁAM-łzy cisną się do oczu -NIEMOŻLIWE!!! Dzwonię do kierowniczki ale numer zajęty i zajęty-umieram ze strachu o moje maleństwa!!!Dzwonię do mojej pani doktor, uspokoiła mnie że to wcale nie musi oznaczać najgorszego. Ale najlepiej jechać do szpitala.. A ja dzwonię dzwonię i dzwonię... i nic..godziny się dłużą...jest już 18:00...i nic... i latam do tej łazienki i ciągle widzę krew...Jest coraz mniej... ale JEST :(Powinnam jechać do szpitala ...ale jak mam to zrobić...Jak zamknę salon i wyjdę bez zgody..mogę stracić pracę....Masę myśli niepoukładanych w mojej głowie...Co robić???Dzwonię do szpitala a oni ,że mnie i tak w takim stadium nie przyjmą, a jak nie ma za dużo skrzepów to nie ma się co martwić. I jest w końcu 21:00. Za pół godziny jestem w domu, od razu do łóżka ze łzami w oczach...Atak paniki, nie do pocieszenia.

Wybłagałam moją panią doktor o kolejną wizytę, jak najszybciej. Prywatnie to nie będzie problemu. Jestem kolejnego dnia na badaniu USG, ciśnienie nie powiem jak wysokie, nerwy... i JEST KROPECZKA ale jedna-ta większa :) Bez żalu poprosiłam o zwolnienie. Wyszłam od doktorki-płaczę jak dziecko-nie wiem czy ze szczęścia czy z radości – jednego nie ma a drugie jest. Coś straciłam ale coś mam, 50 na 50. OK zamykamy ten rozdział i żyjemy dalej.

Chodzę regularnie na wizyty, robię prawo jazdy. Denerwuję się, ale w końcu zdaję 1 października 2013 r. i mam znowu najszczęśliwszy dzień bo koniec niepotrzebnych stresów. Na razie bez większych komplikacji. Wszystko idzie zgodnie z planem ciąży, badania, brak krwawienia i innych niepokojących objawów. Jedynie w listopadzie okazało się za mało wód płodowych-jadę więc do szpitala a tam mi powiedzieli że wszystko ok, że doktor przesadza. Ok jest gwiazdka, nowy rok 2014 pierwszy od nie wiem jakiego czasu bez szampana- da się przeżyć-inaczej to uczciliśmy, bo w końcu 2013 był to dobry rok a 2014 pełen nowych nadziei :) Termin w końcu coraz bliżej.

Jest koniec stycznia – idę znowu do ginekolog a tam się dowiaduję strasznej rzeczy-tachykardia płodu! Doktor za bardzo mi nie wytłumaczyła co to takiego. Za bardzo nie miałam pojęcia i trafiłam do szpitala- a że była afera w Polsce o to że zmarły bliźniaki nieuratowane przy porodzie u matki która miała nadciśnienie- to przyjęli mnie od razu. Boże....jakie ja miałam uczucia...cała dygotałam..nogi mi drżały...W szpitalach kontrole... w tym w Wejherowie również na obchodzie 10 osób...wszyscy się gapią...Po co oni tam to nie wiem. Zatrzymali mnie tam na 3 doby...najdłuższe w moim życiu...i WYPISALI w sumie niechętnie bo termin na 7 lutego coraz bliżej a wyszłam 1 lutego tuż przed moimi 30-tymi urodzinami. Jest 2 luty zeszła się rodzina na urodziny... a ja coraz większa...brzuch ogromny... jutro chyba rodzę.

I jest w końcu 12 lutego godzina 17:00 co 15 minut skurcze...nie może być tak mnie nigdy nie bolało...idę pod prysznic zrelaksować się.. i co 10 minut...chyba rodzę...dzwonię do szwagra niech się szykuje...godzina 20:30 próbuję się położyć...nie wyleżę...W końcu jedziemy. Jestem w szpitalu...boli jak cholera...A w szpitalu...że to chyba nie czas jeszcze...Na szczęście miałam zaświadczenie od lekarki ,że ostatecznie mam się stawić w szpitalu 14 lutego....Ok to mnie przyjęli:) Na patologii nie ma miejsca idę na porodówkę od razu. Trochę przerażona chcę i nie chcę. Położyli mnie tam, co chwilę badali., KTG podłączyli coś się chyba zsunęło...nic nie słychać...Wołam położną...przesuwa pas i przesuwa...woła lekarkę....Kazali złapać za rękę...pulsu u dzidzi brak...W jednej chwili zamarłam...Złapała za rękę i słyszę stuk puk, stuk puk...serduszko puka-Żyjemy!!!

I iii jest córeczka 13 luty 2014 r.  - córka żywa godz. 11:45 3290g 54 cm. Cześć Kochanie-pamiętam te słowa jak mi ją położyli-Ola witaj na świecie moja córeczko ukochana. I tak sobie jesteśmy z Olą na tym świecie już 15 miesięcy....

A dzisiaj Oleńka ma już brata. Syn urodził się 6 marca 2015 r. Miało być ich dwoje i jest..trochę szybko...ale myślę że damy radę...Teraz już wiem-Życie cudem jest. Odnośnie daty narodzin Oleńki to wszyscy się śmieją że nie chciała się we walentynki urodzić bo po pierwsze nie chciała być Walentyną po drugie chłopaki będą się musieli starać i dwa prezenty dawać-jeden urodzinowy – drugi na dzień zakochanych.

Najbardziej wzruszająca chwilą , którą zaliczam do "pierwszych razów" to chwila , w której mój mały dwu latek zaczął nam okazywać uczucia i się przytulać . Aż mi się łezka w oku zakręciła , jak bobas , który ledwo wystaje ponad stół przybiegł do tatusia , wspindrał mu się na kolana , ukochał go i dał mu soczystego buziaka , że cały policzek tatusia ociekał śliną . Nasze małe sreduszko uwielbia się przytulać , ale buziaki daje tylko w szczególnych sytuacjach -zwłaszcza jak coś chce albo coś zmajstruje - co mu się częściej zdarza . Mój mały kochany całuśny chłopczyk . Kochamy tego naszego rozbójnika najbardziej na świecie a jak jest taki słodki to jesteśmy w stanie mu wszystko wybaczyć 

Moje najpiękniejsze wspomnienia... Dużo tego :D bo każda mama wie, że dla nas każdy dzień, każda chwila życia naszego malucha jest wyjątkowa i chociaż może teraz nie o wszystkim pamiętam, to jeśli będzie mi dane zostać babcią, wówczas te piękne wspomnienia wrócą razem z wnukami (a przynajmniej mam taką nadzieję). 

Jestem mamą trójki dzieciaczków, więc dane mi było 3 razy przeżyć ten szczególny okres jakim jest ciąża i najpiękniejsze wspomnienia z nią związane, to dla mnie nie moment kiedy dowiedziałam się o ciąży, ale czas od którego zaczęłam czuć ruchy dziecka. Jest to uczucie, którego nigdy nie zapomnę i za którym najbardziej będę tęsknić. To uczucie, że nosisz pod sercem tą małą, bezbronną istotkę... dla mnie nie do opisania słowami, trzeba to po prostu przeżyć. Równie wyjątkowy był moment, gdy po raz pierwszy zobaczyłam i mogłam przytulić swoje maleństwa. Pamiętam dobrze, jak przy trzeciej ciąży nie potrafiłam uwierzyć w 200% zapewnienia mojej lekarki, że będę miała córkę, bo po 2 synkach nie brałam pod uwagę opcji, że trzecie dziecko będzie innej płci. Na sali porodowej musiałam sama sprawdzić czy to chłopiec czy dziewczynka ;) Nawet mąż, który mi towarzyszył przez cały czas, powtarzał że mam się upewnić czy to na pewno dziewczynka :)

Od momentu gdy po raz pierwszy zostałam mamą, mogłabym wyliczać najpiękniejsze wspomnienia bez końca. Na zawsze zapamiętam m.in. wizytę koleżanek, gdy urodził się pierwszy synek. One jeszcze wówczas nie miały dzieci i widziałam w ich oczach nutkę zazdrości, gdy taki malutki wtulił się we mnie... Z każdą minutą ta nutka zazdrości zmieniała się najpierw w zdziwienie, aż w końcu prawie przerażenie, co takie małe dziecko potrafi, bo synuś zaprezentował wtedy cały wachlarz swoich umiejętności - dostał czkawki, ulało mu się, zrobił kupkę po pachy, obsikał siebie i mnie przy zmianie pieluszki, a na koniec jeszcze zwymiotował. Dla mnie to nie było pierwszy raz, ale miny koleżanek bezcenne ;)

Pamiętam jaka byłam szczęśliwa i dumna, jak pierwszy raz założyłam córci sukienkę (chyba marzenie każdej mamy). Niestety córa nie była tego samego zdania, bo chwilę po założeniu zaczęła się wściekać, że ją ubrałam w "takie coś" i wszelkimi sposobami próbowała ją z siebie ściągnąć.

Jedne wspomnienia są wzruszające, jak np. pierwsze buziaki na dzień matki, czy pierwsze jeszcze niewyraźnie wypowiedziane "kocham cię mamusiu", inne zabawne - np. gdy synek pierwszy raz spróbował cytryny, która tak mu zasmakowała, że buźkę wykrzywiało, ale ostro wcinał dalej.

Uśmiech zawsze pojawia się na mojej twarzy, gdy sobie przypomnę jak w moje urodziny dzieciaki chciały dać mamie pospać dłużej. Starszy pomógł młodszemu synkowi się ubrać, próbowali szeptać, żeby mnie nie obudzić, a ja oczywiście wszystko słyszałam. Dla mnie się "elegancko ubrali", a że młodszy synuś jeszcze nie radzi sobie z guzikami, to stanął koło mojego łóżka i tak po cichutku, żeby mnie nie obudzić powiedział żebym mu guziki zapięła :) 

Teraz wiem, że najpiękniejsze wspomnienia, które zostaną ze mną na zawsze nie muszą być wyjątkowe i pierwsze, a i tak będą najpiękniejsze! Uzmysłowiłam to sobie parę dni temu, gdy próbowałam uśpić córę - mleko wypite, prawie zasypia, aż nagle otwiera oczy i zaczyna się do mnie uśmiechać, mija pół godziny, godzina, ja prawie wychodzę z siebie, aż w końcu zasypia. Ten widok zostanie w mej pamięci na zawsze -  słodko śpiący, wtulony w pieluszkę, ze smokiem w buzi maluszek - taki widok sprawia, że zapominam o tym, że jeszcze 5 minut wcześniej wściekła jak osa miałam ochotę trzasnąć drzwiami.

*************************************************************

Czas szybko płynie, chwile są ulotne a nasza pamięć czasami zawodzi. Dlatego z mężem na pierwsze urodziny synkowi kupiliśmy ALBUM dziecka. W nim właśnie przechowujemy informacje i daty ważne dla naszej rodziny. W albumie tym zapisane mamy daty z pierwszego pobyty w cyrku czy też pierwszy wyjazd synka nad morze.

Polecam wszystkim rodzicom prowadzenie takiego albumu, bo w nim można utrwalić najpiękniejsze momenty z życia dziecka od pierwszych chwil po narodzeniu, po pierwsze czynności, słowa a także pierwsze podróże i przeżycia.

 Nasz album zawiera dyplomy synka oraz jego pierwsze malowidła.

Jest też tam pierwszy obcięty kosmyk włosów!

 I tak np. znalazłam u synka  w albumie adnotacje, że mając 2 latka wystąpił na antenie lokalnego radia biorąc udział w konkursie oczywiście jako najmłodszy uczestnik.

 Fajnie było usłyszeć …głos synka w radio !!- super wspomnienie :)

Bycie mamą to najwspanialsza rzecz jaka może spotkać kobiety bo chwili obecnej mój synek ma 2  latka , codziennie stawia mi wyzwania abym była najlepszą mamą na swiecie i sprawia że nawet w pochmurne dni świeci slońce a ja nie potrafiła bym go nie kochać ,bo jest moim prywatnym ósmym cudem świata a bycie mamą to dla mnie najwspanialszy dar jakim są obdarzone kobiety bo mój synuś dostarcza mi samych wyjątkowych i bardzo cudownych chwil . W głowie mam setki wspomnień z nimi zwiążanych. Odkąd dowiedziałam się,że zostanę mamą czekałam z utęsknieniem na tę małą istotkę, którą bedę tulic w ramionach i obdażać bez graniczną milością Jedna plamka na monitorze w mikroskopijnej wielkości a znaczy tak wiele .Zmienia nasze życie o 360 stopni,to jej podporządkowujemy wszystko bo nie spodziewałam się wówczas, że już lada dzień poczuję jak synuś wpływa na mój humor.Wspomnień zwiazanych z ciażą nie da się zapomnieć a dla mnie jedną z najpiękniejszych chwil był pierwszy kopniak, który synuś trenował już w moim brzuszku ( wkońcu nazwisko iście piłkarskie Ramos jak reprezentanta Hiszpani do czegoś zobowiązuje ) Było to tak niezwykłe, że łzy same popłyneły mi po policzkach. Od tej chwili kopniakom nie było konca a je czekałam z niecierpliwościa na wieczory, kiedy to harce synka były najbardziej odczuwalne. Kolejną niezapomnianą i najbardziej rozczulająca chwilą był poród i moment, kiedy pierwszy raz tuliłam synka do piersi ,wtedy to byłam najszczęśliwszą kobietą pod słońcem bo gdy pierwszy raz poroniłam byłam załamana i tylko dzięki rodzinie i meżowi doszłam do siebie. Dziewięć miesięcy nosiłam tę maleńką istotkę pod sercem i oto teraz ona jest tutaj ze mną .Zrobił mi małego psikusa bo przyszedł na świat 6 tyg .przed terminem .Doczekałam się swojego wymarzonego bombelka i chociarz urodził się jako wcześniak dla mnie byl najpiękniejszą istotką .Pierwsze wypowiedziane słowo mama bo w tym słowie zawarte jest absolutnie wszystko , cała esencja milości ,ciepla , odrobina przekupstwa ,szczypta podstępu , oraz wszystkie pozytywne emocje tego świata . Nie ma dla mnie piękniejszego słowa od mama . Tak dużo a jednocześnie tak mało .Mój synuś gra pierwsze skrzypce w moim życiu a maciezynstwo to wspaniała rzecz 
pomimo wielu wyrzerczeń .Każda matka to przerabia: nocne wstawanie, płacz, kolki, zmęczenie. Ale warto dla takiego maluszka, który kiedyś wypowie najpiękniejsze słowo, jakie tylko kobieta może usłyszeć, czyli "mama".Kocham Cię syneczku i nigdy nie przestanę mimo wszystko bo już zanim pojawiłęś się pragnełam Cię .!

Wszystkie chwile z moją córeczką są piękne i jedyne w swoim rodzaju. W momencie gdy zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym, moje serce zaczęło bić jak oszalałe, nie mogłam uwierzyć, że oto nareszcie spełni sie moje największe życiowe marzenie To wtedy wszystko się zaczęło....

Jednak najpięknięjszą i najbardziej magiczną chwilą był moment narodzin - gdy usłyszałam pierwszy nieśmiały krzyk mojej ukochanej córeczki, gdy pierwszy raz wzięłam to małe bezbronne ciałko na ręce. Mój mały piękny cud, noszony 9 miesięcy pod sercem. Wtedy narodziła sie nie tylko mała kruszynka, ale i ja - matka. Jestem z córką od jej pierwszego oddechu, byłam świadkiem jak zaczyna na tym świecie swoją wielką przygodę zwaną życiem. Czyż nie jest cudownie patrzeć jak mały człowiek z dnia na dzień nabywa nowych umiejętności, zmienia nawyki, po prostu rośnie? A ja jestem jej podporą i przewodnikiem po wszystkim co nowe. Teraz mój szkrab stawia pierwsze kroczki, a mnie rozpiera duma, a jednocześnie nostalgia na myśl, że jeszcze niedawno była bezbronnym noworodkiem. Dziś to już roczna mała dama :)

Witajcie, właśnie dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Są to początki, trzzymajcie kciuki. Jestem bardzo szczęśliwa :)

Zaczęło się. Zobaczyłam dwie kreski. Moje wrażenia? W pierwszej sekundzie szeroko się uśmiechnęłam, a w drugiej rozpłakałam. Sama nie wiedziałam czy z radości czy nie. Chyba bardziej była to histeria... I niestety, choć może tak miało być, przez pierwszych kilka tygodni, może nawet ze dwa miesiące moja radość była przytłumiona, na pierwszy plan bowiem wysuwało się tylko przerażenie i strach. Niesprecyzowany, po prostu taki chaos w głowie. Jednak powoli na pierwszy plan zaczęła się wybijać radość. W ciąży czułam się świetnie, był to piękny czas...


Najtrudniejsze były pierwsze 3  miesiące, zaś pamiętam, że później z każdym dniem byłam coraz szczęśliwsza. Zmęczona, ale szczęśliwa. Jednak zanim zsię tam nalazłam, czekało mnie wiele trudnych chwil.
Mimo, że spodziewałam się, że macierzyństwo to ciężka sztuka to przyznam jednak, że były i czasem jeszcze są momenty, które mnie przerastają. I uważam, że jeszcze niedostatecznie dużo mówi się o macierzyństwie bez lukru... Pięknie wyglądająca, wypoczęta, radosna mama i wiecznie szczęśliwe, śmiejące się dziecko z gazet czy reklam telewizyjnych? Niestety-  macierzyństwo w realu wygląda trochę inaczej... Są momenty zwątpienia, jest płacz, są nerwy, jest rutyna, nieprzespane noce, brak akceptacji siebie, chaos, trudności z oswojeniem się z naszym nowym życiem. Pierwszy miesiąc, dwa, trzy to uczucie jakby czas się zatrzymał, a my nagle przenieśliśmy się na inną planetę. Całodobowe czuwanie, niewyspanie, brak kontaktu ze światem, przyjaciółmi- wszystko to może działać depresyjnie. Gdy kobieta decyduje się na karmienie piersią jest tym bardziej "uwiązana", nie może pozwolić sobie na wyjście z domu na kilka godzin by złapać oddech i nabrać dystansu.

Jednak z czasem emocje się zmieniają, hormony uspokajają, a my nawiązujemy coraz lepszy kontakt z dzieckiem. Więź się zacieśnia aż w pełni jesteśmy w stanie powiedzieć, że KOCHAMY i LUBIMY nasze dziecko najbardziej na świecie. Bo to, że kochamy, to wiadomo, jednak z czasem dochodzimy właśnie do tego, że lubimy nasze dziecko, lubimy spędzać z nim czas, obserwować je, przestajemy się go bać, choć może brzmi to absurdalnie. A to wiąże się automatycznie z tym, że z pewnością stajemy się mamą, która dla dziecka chce jak najlepiej.

Teraz, gdy oglądam zdjęcia synka z tych pierwszych miesięcy nie mogę się nadziwić jaki był malutki! Mimo, że ma dopiero niecałe 4 latka to już nie potrafię sobie przypomnieć jak to było z takim okruszkiem. Jednak już lada moment, za miesiąc-półtora znów poczuję małe ciałko, znów utulę bobasa do snu :) Synek będzie miał wymarzoną siostrzyczkę.

Tym bardziej teraz uświadamiam sobie, że należy czerpać z tego bycia mamą jak najwięcej, chłonąć te maluszki wszystkimi zmysłami, bo kiedyś będziemy za tym tęsknić. I mimo, że macierzyństwo jest trudne, ciężki, wysysa wszelkie siły , żongluje naszymi emocjami z prędkością światła, to jednak jest to cud życia i największa życiowa przygoda, jaką można sobie wyobrazić!