Konkurs! Co zmalował Twój maluch? - Forum

A moja córka zmalowała,ale nie kredkami,lecz czym innym ;) Robiłam obiad,a młoda siedziała sobie grzecznie i bawiła sie zabawkami rozsypanymi na podłodze. Obserwowałam ją co po chwilę,więc właściwie nic nie wzbudziło moich podejrzeń. Kiedy robisz coś,a dziecko siedzi cicho,właściwie w każdej matce powinno się zasiać ziarnko podejrzenia i niepewności! ale mała,co na nią spojrzałam siedziała grzecznie i spoglądała na mnie,uśmiechając się niewinnie :) Jest taka słodka! kiedy wyszłam z kuchni, oniemiałam! Zapomniałam postawić gdzieś wyżej miske z wodą,która była przeznaczona dla mojej kotki. komoda,z rzeczami córki była cała umazana chrupkami kukurydzianymi,które wcześniej zostały przez córeczkę zamoczone w wodzie! Właściwie zamiast sie zdenerwować,to spojrzałam na córkę i kiedy zobaczyłam,że on widzi,co ja widzę... :D jej mina była bezcenna! zaczełam się śmiać w głos..a ona?? Ona zaczeła płakać :D byłam w szoku :) :) dałam jej wiec chusteczki nawilżane dla rozładowania sytuacji i powiedziałam: "no to teraz sprzątaj,co nabroiłaś" Kocham ją!!! <3

Witam Państwa serdecznie!

Jestem mamą 3 letniego synka Filipka - największego łobuziaka w piaskownicy a może i nawet na osiedlu… Pomysłów na psikusy ma wiele i nie mam pojęcia po kim to ma.

Największym jego przewinieniem jest........... pocięcie firanki w salonie. Nawet nie wiem w jaki sposób mógł odnaleźć nożyczki i całe szczęście, że nic mu się nie stało. Otóż firanka w salonie pozostała już tylko wspomnieniem – cały jej dół został postrzępiony w sposób wręcz artystyczny.

Jest jeszcze jedno ciekawe zdarzenie, godne pochylenia się nad nim, może już nie tak drastyczne, ale również na miarę mojego synka.

Pewnego poranka moj mąż (jak codzień) poszedł wyrzucać worek ze śmieciami, aż tu nagle...............w worku zaczęło  coś dzwonić. Mąż nie zastanawiająć się ani chwili dłużej, rozsypał śmieci na chodnik i zaczął szperać. Jakież było jego zdziwienie, kiedy jego oczom ujrzała się komórka (jego komórka)! To dzwonił szef - po raz pierwszy chyba mąż ucieszył się na telefon od szefa. Jak się potem okazało, nasz ukochany synek wrzucił telefon do worka na śmieci - bo jak to określił telefon jest BEEEEEE.

Oto cały nasz kochany urwis, dzięki któremu uśmiech i łzy bywają na naszej twarzy dość często.

Pozdrawiamy!!

Synek ma dopiero roczek a już śmiało mogę go nazwać artystą-malarzem... Niedawno byliśmy u znajomych, których dzieci mają w swoim pokoju ścianę po której mogą malować. Mojemu łobuziakowi bardzo spodobała się nowa abawa pomimo że kredki trzymał po raz pierwszy  życiu. Malowanie okazało się tak fascynujące, że wracał do domku z łapkami zaciśniętymi na pastelach i nie wypuścił ich nawet kładąc się na popołudniową drzemkę. Kiedy mały usnął ja zajęłam się domemjednak gdy minął czas podwieczorku a w pokoju synka nadal panowała cisza poszłam zobaczyć cy wciąż śpi. Kiedy weszłam do pokoju zastałam Kubę stojącego w łóżeczku i kończącego poranną zabawę na swojej czyściutkiej i bynjmniej nie przeznaczonej do mazania kredkami ścianie... Widok przyprawiający mamę o zawał ale uśmiech syna i duma bijąca z jego oczu bezcenna :)

Kupilam Weronice na urodziny zestaw ,który zawieral torebke i flamastry .Torebka była czarno biala i mała sama mogla sobie ja dowolnie pokolorować.Torebka wyszla sliczna.Kilka dni pózniej kupilam sobie nową biała torebkę na która od dawna polowałam.Weronika oznajmila,że jest ladna ale nudna.Torebkę schowalam do szafy.Gdy jakiś czas pózniej wyjęłam ją by pochwalić się nowym zakupem koleżance obie zdębiałyśmy bo okazało się ,że Weronika postanowila pokolorować też moją torebkę .Prawda,że teraz nie była już nudna ale nie da się z nia nigdzie wyjść a kolorki,wzorki i inne cuda zostały, bo flamastry którymi malowała są wodoodporne i nie da się ich sprac.Cóż Weronika zyskała torebkę do swojej kolekcji a ja muszę kupić sobie nową tym razem wybiorę raczej czarną ;)

Nasza Kasieńka ostatnio stwierdziła, że pisać literkami nie będzie się uczyła!!!

Bo przecież pismo obrazkowe jest od razu gotowe:-)))

Zgadniecie co autorka miała na myśli???

PUKAJ SFINKSA W NOS - tak brzmi komunikat przed drzwiami naszej łazienki.

Moje dwie córeczki w wieku 5 lat i 2,5 roku najpierw rysowały sobie na kartkach, a ja poszłam do kuchni obiad robić. Młodsza córka przychodzi do mnie do kuchni i mówi "musiu, nie bedzięsz zła???" a ja do niej: "ale za co kochanie?", a ona do mnie : no wiesz musiu, bawiłam się z linką w pokoju i trochę ścianę porysowałyśmy, takie kwiatki i gwiazdki namalowałyśmy. Co zrobić tylko poszłam uśmiechnęłam się, a teraz mam kolorową ścianę :) do tego stolik ich do jedzenia, wszystko co jest możliwe jest porysowane :) a do tego moja córeczka z korektora zrobiła sobie krem do buzi :)

Nie mogę niestety dodać zdjęcia rysunku dzieci ,ale chociaż opiszę.

Kiedy moje dzieci rysowały na kartkach 2 letnia corka kółka,3,5 letni syn dom a 5 letni syn dom auto samolot drzewo kwiatek i czlowieka podszedł do nich chrzestny córki i mówi : jak wy ładnie rysujecie,narysujesz coś dla mnie? na to najpierw córka mówi idź a starszy synek powiedział nie bo ty masz kapcia w buzi ....teraz się z tego śmieję ale wtedy było mi strasznie wstyd bo na dobrą sprawę nie wiem skąd wyniósł takie słowa

moja kilkuletnie córka nie dawno kiedy przychodzi do mnie przyjaciólka i pewniego dnia kiedy maz przyszedl z pracy wzioł sobie obiad i chciał isc do innego pokoju a moja przyjacióla powiedziała zeby został i zjadł. na to moja córka tata nie bedzie tu jadł bo Ciocie nie lubi!!! co było nie prawda ale zmalowała nam wielki wstyd i wszytskim sie bardzo głupio zrobilo. a dzis sie z tego smiejemy

lista przewinien i psot mojej córki jest długa i ciągle sie zapełnia :)owijanie kwiatów w doniczkach makaronem spaghetti, zrobienioe kałuży w kuchni i skakanie w niej w kaloszach,odcięcie blaszki od centymetra krawieckiego babci bo jej sie przyda,wyrywanie kwiatów sąsiadom z ogródka,wypchanie podpaskami muszli toaletowej, wypuszczanie kur sąsiadowi,wybicie szyby w ciągniku kolegi,połamanie naszej kanapy itp

Alicja, choć ma dopiero 2,5 roczku uwielbia rysować, najczęściej są to różnej wielkości kółeczka i proste kreski, które później nazywa (tu jest piesek, kotek lub inne stworki). Codziennie dostaje kilkanaście kartek, by mogła na nowo "tworzyć". Któregoś dnia podczas wspólnego rysowania wyszłam na chwilę do kuchni, by zrobić coś do picia, było to dosłownie 5 minut. Co zastałam, gdy wróciłam? Picasso na ścianie :D tam gdzie udało jej się sięgnąć powstały "piękne" różnokolorowe wzorki, bo jak stwierdziła Ala: "kaltka się śkońciła". Oczywiście nie udało się tego zmyć, więc trzeba było całą ścianę machnąć farbą. Do tej pory mamy z mężem ubaw, gdy przypominamy sobie to "dzieło", a córcia tym samym nauczyła się, że gdy zamaluje całą kartkę musi poprosić o nową, a nie dokańczać na ścianie.

Mój 2 letni Aniołek uwielbia twórczość ścienną , zwłaszcza na nowych ścianach salonu  . Pewnego pięknego wiosennego poranka zeszliśmy z mężem z sypialni i naszym oczom ukazał się okropny widok : wszystkie ściany do wysokości ok metra , nasz nowy wielki telewizor , akwarium i skórzany wypoczynek pokryte były okropną krwawą substancją . Przerażeni pobiegliśmy do dziecięcego pokoju gdzie nasz aniołek grzecznie bawił się samochodami na dywanie . Naszą uwagę przykłuł jednak krwawy kolor jego piżami i rączek aż do łokci . Obejrzeliśmy synka dokładnie i okazało się , że jest umazany ketchupem , salon zresztą też . Po drodze do kuchni napotkaliśmy czerwoną ketchupową ścieżkę , która ciągnęła się od lodówki , przez salon , łazienkę , aż do pokoiku naszego Kubusia . Przy otwartej lodówce stał stołek - również usmarowany ketchupem . Nasz mały artysta stworzył "dzieło życia" w naszym mieszkaniu , które pomimo uzycia porządnych detergentów w części nadal zdobi nasze ściany 

Zostawiłam synka na chwilę samego w pokoju, przychodzę , a tu proszę synek jak malowany i do tego jaki zadowolony:)

Piotrek pomysłów wciąż ma tysiące:

Na ścianie było już żółciutkie słońce,

kolorowe kiwaty na zielonej łące....

Malować potrafi nawet na leżąco,

kiedy śnieg pada i gdy jest gorąco.

Razu pewnego pokój jego malowałam,

na prawdę bardzo się przy tym starałam.

By był błękitny i smerfów miał wiele,

znalazło się tam nawet czarodziejskie ziele.

Kiedy go z oka spuściłam na chwil kilka,

na podłodze miałam niebieskiego motylka.

Pomiędzy parkiet farba pościekała,

i na długo, długo już z nami została.

Nasz 2 letni obecnie Synek ciągle nas naśladuje. Mieszkamy w domku, który nie jest jeszcze ostatecznie wykończony. Przed Bożym Narodzeniem malowałam ścianę w wiatrołapie i brakło mi farby na jedną ścianę. Nasz wspaniałomyślny Synek pod moją nieuwagę dokończył dzieło Mamusi z niewielką pomocą Tatusia. Włożył rączki w wiadereczko i poodbijał je na niepomalowanej jeszcze ścianie. A że miała tam być szafa bez pleców  to niedokupowaliśmy farby i tak już zostało. Za każdym razem kiedy ją teraz otwieramy Syn jest dumny, że są tam jego "łapki".

Mój synek od kiedy zaczął mówić był ciekawy świata i maiał masę pomysłów które dorosłemu nawet nie przyszłyby do głowy. Oczywiście rozrabiał, malował pościanach, broił ale najwięcej numerów zmalował nam swoimi nie zawsze delikatnymi ciętymi ripostami i dziecięco naiwnymi pytaniami. Jak to dziecko nie wiedział, że niektórych pytań po prostu nie wypada zadawać i że rodzice przez niego nieraz musieli świecić oczami i najesć się wstydu. Oto kilka przykładów "malowania" słowami mojego synka:

Podczas świąt Marcel mówi do wujka: wujek, pokaż jak skaczesz. Wujek ze zdziwieniem: ale ja nie umiem skakać. Jak to, przecież tatuś mówił, że robisz skoki w bok jak jeździsz na ryby. Nauczysz mnie? Zapadłą konsternacja i cisza przy stole, mąż ze szwagrem omal nie zapadli się pod ziemię a nieświadoma niczego żona szwagra została przez Marcelka uświadomiona w ten niedelikatny sposób o niewierności męża. Oj, musiał się gęsto przed nią tłumaczyć.

W kolejce do kasy stała przed nami starsza zakonnica, synek pyta na cały głos: mamo, a czy ta pani to jest żona naszego księdza? Bo ma  taką samą sukienkę.

Babcia wróciła od fryzjera po trwałej ondulacji zadowolona ze swej nowej fryzury. Pyta Marcela:podoba ci się kochanie nowa fryzura babci? on na to: nieeee, bo wyglądasz jak baran!

W windzie jechaliśmy z czarnoskórym mężczyzną, Marcel do mnie: mamo, czy ty dlatego nie pozwalasz mi jeść czekolady, bo boisz się że zrobię się taki czarny jak ten pan?

W kościele Marcel rzucił pieniążek na tacę. Kościelny w skrócie nie mówi Bóg zapłać a:zapłać. Marcel mu na to głośno  z oburzeniem: no przecież już zapłaciłem, nie mam więcej!

Podczas zakupów:
– Mamo, kupisz mi jajko niespodziankę?
Ja: tak, kupię.
Marcel na cały sklep, podskakując woła: huja! huja! (synek nie wymawiał jeszcze r)

W parku usiadła obok nas kobieta w zaawansowanej ciąży. Marcel pyta: proszę pani, a dlaczego pani ma taki duży brzuch? ona: bo mam w środku małego dzidziusia. na to Marcel z przerażeniem: to pani zjada małe dzieci?

Marcel i jego 4-letni kuzyn Jaś wybrali się z babcią na spacer. Babcia opowiadała im o ptakach: o, zobaczcie chłopcy, to jest sikorka, ona buduje gniazda ze słomy i mchu, a to jest szpak, jego gniazdem jest drewniana budka, zrobiona przez człowieka, a ten głos to kukułka. Jasio pyta: a kukułka gdzie buduje gniazdo? Na to Marcel: Jasiek, ty gapo, nie wiesz, że kukułki nie budują gniazd, nie muszą, bo przecież mieszkają w zegarach!

Mój kochany 4-letni Krzyś niedawno po powrocie z przedszkola wziął się ostro za malowanie swoich "wymyślonych" przyjaciół: "Ciuchy, Kiszonka i Bumki Bum" w między czasie zapytany co słychać w przedszkolu odpowiedział że jutro nie bedzie Pana Łukasza bo jedzie na występy, gdy zapytała skąd wie odpowiedział: "Przysłuchałem" jak Panie rozmawiały. Po jakimś czasie przyniósł mi rysunek, zapytałam czemu tylo użył żółtej kredki to powiedział że inne się spisały i zapytał "A co nie podoba Ci się jest przecież wesoły?".

 {nie mogę wstawić zdjęcia rysunku} :(

Po kilku dniach gdy znów pytałam co tam w przedszkolu posmutniał i powiedział zmartwiony że nic bo nie udało mu się niczego "PRZYSŁUCHAĆ" ha szubciutko przytuliłam go i powiedziałam że nie pytam  czym rozmawiają Panie tylko co robił w przedszkolu i czy było fajnie.

Pewnie nic nowego nie napiszę, bo epizod z malowaniem ścian pewnie każde dziecko zaliczyło, ale do dziś nas w rodzinie śmieszy wspomnienie tego zdarzenia.

Wpadła kiedyś do nas kuzynka, która ma córkę w wieku mojej. I jak to babeczki siedziałyśmy w kuchni, wcinały ciasto, piły kawkę i nie mogłyśmy się nagadać. Dzieciaki już nie takie małe, więc bawiły się "grzecznie" same w mojej córki świeżo odremontowanym pokoju.

Po jakimś czasie nas tknęło, że one są zwykle grzeczne, ale nigdy nie ciche i coś chyba jest na rzeczy ;) Po wejściu do pokoju mało nie zemdlałam. Jedna klęczała przy ścianie i kończyła plakatówkami malować łąkę na całą szerokość pokoju, a druga stojąc na biurku kończyła chmurki i słoneczko przy suficie..

To było ładnych parę lat temu, jeszcze przed erą wszędobylskich cyfrówek i telefonów z aparatami, więc nie mam tego uwiecznionego dla potomnych, ale na pewno nigdy nie zapomnę ;) Miny męża jak wrócił z pracy też haha :)

Moja córcia, na szczęście nie ma zapędów do malowania w dziwnych miejscach, np. na ścianach :-). Wręcz przeciwnie ostatnio ją przyłapałam, jak czyściła futryny papierem toaletowym :-).

Nawiązując do zadania konkursowego opiszę sytuację, która dziś jest dla mnie zabawną anegdotką, którą opowiadam znajomym

Pewnego razu, ja byłam zajęta czymś w kuchni, mąż poszedł do łazienki, a Wiktoria bawiła się w pokoju. Ucieszyło mnie to, że ładnie się bawi, jest cicho i spokojnie. Kiedy jednak ten błogi spokój się przeciągał uznałam, że warto sprawdzić cóż moje dziecko porabia. Wchodzę do pokoju, w którym przebywała, a moim oczom ukazał się przezabawny widok - córcia na szyję założyła sobie nakładkę sedesową :-D. (jesteśmy na etapie nauki nocnikowania i uznaliśmy, że kupimy nakładkę, bo moze szybciej nauczy się sygnalizować swoje potrzeby). Widok był przezabawny :-), jak paradowała po całym pomieszczeniu w tym "śmiesznym" przebraniu. Mniej zabawnie zrobiło się, jak chcieliśmy zdjąć jej to ustrojstwo z głowy :-(. Nijak nie szło, bo plastik blokował się na uszach. Powało grozą, gdy mąż kazał mi przynieść nóż.... Na szczęście po 10 minutach walki, płaczu i krzyku się udało :-). Dziś wspominam całą sytuację z uśmiechem, choć próby usunięcia tej wątpliwej ozdoby z szyi mogły skończyć się tragicznie

W zeszłym roku na Dzień Matki zostałam oczarowana twórczością  mojej 3- letniej córeczki. "Zmalowała" najbardziej wzruszającą rzecz na miarę swoich umiejętności. Była to budowla z plasteliny na twardej podkładce, która na dodatek pomalowana była różnymi kolorami farb. Ale nie to jest najpiękniejsze... najsłodszym i czarującym widokiem jest sam moment wręczania, dla takiej chwili warto żyć, kiedy mały brzdąc przybiega z promiennym uśmiechem na twarzy, umorusany po brzegi kolorami tęczy, podekscytowany swoim dziełem.. jakże ja mogłabym nie być oczarowana swoim dzieckiem???  :)