Konkurs! Co zmalował Twój maluch? - Forum

Witam serdecznie. Moja córcia bardzo lubi kolorować, rysować, wyklejać, lepić figurki z plasteliny... itp.

Pewnego dnia bardzo ładnie się bawiła, a ja w tym czasie przygotowywałam obiad, co jakiś czas zerkając, co porabia Karolinka. Byłam bardzo dumna, że tak ładnie, grzecznie potrafi się bawić. Na kanapie leżała sterta ubrań do prasowania, pomyślałam, że po obiedzie wezmę się za prasowanie.

Przygotowałam obiadek i zawołałam Karolinkę, zjadłyśmy pyszny obiad, no i cóż... trzeba poprasować rzeczy, wyciągnęłam żelazko i wzięłam piękną, fioletową bluzeczkę córki... a tu... powycinane nożyczkami kwiatki 

 Karolinka nie wiem kiedy i skąd wzięła nożyczki i powycinała kwiatuszki. Rozgniewałam się troszkę i krzyczę : Karolciu, co Ty narobiłaś? to przecież nowa bluzeczka, a teraz już jest całkiem zniszczona... na to Karolinka: mamuś, no nie złość się, ja zrobiłam dla Ciebie piękny, wiosenny obrazek, takie kwitnące kwiatki na łące, podoba Ci się ?  

Obrazek był owszem, śliczny , mnóstwo fioletowych kwiatków poprzyklejanych na kartce, do tego domalowane piękne, zielone łodyżki... ale za to nowa bluzeczka w opłakanym stanie

Na szczęście, tfu tfu, mój przedszkolak wie, że maluje się tylko po kartkach. Po tym jak kilka razy malując wyjechał mi na ławę, po tym jak kiedyś pomalował świecówką szafkę, ja-oaza spokoju, bez nerwów tłumaczyłamgdzie i dlaczego wolno malować, a gdzie nie. także z tym problemu nie ma.

Nie zapomnę jednak obrazu jaki zmalował w mojej kuchni gdy był mniejszy... Obrazu na skalę miejskich murali niemalże, bo był wszędzie... Tak to jest, gdy dwulatek dorwie czyste kakao, wsadzi do tporebki cała rękę, przy okazji pół wysypie, a potem pięknie zamaluje: rękami - waniliowe jasne szafki, nóżkami - waniliowe jasne kafle na podłodze. Ślady stópek i paluszków były wszędzie! Gdy weszłam do kuchni po chwili ciszy nie wiedziałam czy go stamtąd wyciągać, rozbierać i wsadzać po prysznic czy biec po aparat ;)

Od jakiegoś czasu mieszkamy na wsi w małym nie wykończonym jeszcze ale całkiem przyjemnym domku. Przed domem plac budowy tzn sporo piasku, w którym dzieci oczywiście bez wzgledu na pogodę buszują - wiaderka, łopatki, foremki itp. Jak popada mamy niezłe błotko więc na ganku stoją w rzędzie kalosze całej rodziny.  I w taki właśnie deszcowy dzień chciałam szybko polecieć wyrzucić śmieci wkładam nogę do kalosza a tam błotko po kostki w drugim błotko w tatusiowych kaloszach to samo.... O co chodzi wołam córki pokazuję stopy całe w błocie a Lenka na to -Mamo dlaczego włożyłaś nogi do garnków z zupą!!!!  :-) Nie miałam wyjścia roześmiałam się na cały głos.  A kalosze jak widomo lubią błotko przepłukane dalej dumnie stoją na ganku :-)

Pozdrawiam

Ula

Moja mała jakiś czas temu zmalowała siebie, tylko czym!?! Teraz chce mi się z tego śmiać, ale wtedy nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. Córcia właśnie zaczynała stawiać samodzielnie pierwsze kroki, więc trzeba było pilnować, żeby wszystkie drzwi były zamknięte, bo wiadomo jak to z takim ciekawskim maluchem. No ale tatuś po skorzystaniu z toalety zapomniał zamknąć drzwi, a chwilę wcześniej był tam synuś, który nie wiedzieć czemu nie zawołał, że zrobił kupke. Trochę się z mężem zagadaliśmy w kuchni, więc po dłuższej chwili wychodzę, patrzę, a w drzwiach łazienki stoi moja mała, wysmarowana jakąś ciemną mazią - rączki, buzia, bodziak, no po prostu wszystko. Stanęłam jak wryta, bo nie wiedziałam co się dzieje. Szybko zaczynam w głowie kombinować co to może być. Gdy minął pierwszy szok podchodzę do niej i... domyślacie się chyba co to była za maź?!  Tak, tak, dokładnie to co sobie pomyśleliście - kupka. Cała przygoda skończyła się godzinną kąpielą (i małej i synka), żeby pozbyć się tego specyficznego zapachu

Olek ( 4 lata ) przybiega do kuchni ze swojego pokoju, (w którym był sam jakieś 3 minuty) i krzyczy : - Nic się nie stało, nic się nie stało... No to wiadomo że sie coś stało,więc biegniemy z mężem do pokoju a dywan pali się na poweirzchni około 1m2. Zadeptaliśmy ogień. Jak się Okazało Olek tak długo trzymał chusteczkę higieniczną przyłożoną do zapalonej lampki biurkowej, aż ta się zapaliła. po czym przestraszył się i ruciła ją na dywan.Przestroga dla mam małych "kombinatorów" - nie trzeba dziecku zostawić zapałek, żeby było w stanie w 3 minuty wywołaś pożar :)

Zmalować potrafia wiele dzieciaki -czasem rodziców bierze zdziwienie ,a nie raz wkurzenie !!! Jednak we wszystkim co zmalują znajduje ujęcie ich fantazja,spontaniczność ,humor,myśl itd. pokazują nam swoje dzieło i aktywnośc tworzenia świata ujętą ich "małym -wielkim rozumem" , duszą " artysty i laika " z ogromnym wkładem Własnego serduszka i cudownej magicznej mocy kreślenia świata i odczuć swoją dłonią i wyobraźnią :) 

Adusia kreśli ,maluje -sama i ze mną !!! Rysuję jej obrazek Ona koloruje ,wykleja,tnie i tworzy -potrafi tworzyc na papierze,swoim ciele i ubrankach !!! Wtedy ma frajdę z własnego tworzenia ! 

Od małego w ręku musi być długopis ,kredka ,flamaster -nawet jak bym nie chciała by ten przedmiot ląduował w jej reku to zawsze skądś go dorwie i mysli co zmalować :) 

Satysfakcja dziecka z językiem na wierzchu ,że ma w ręku długopis :

Nawet z kotem na podwórku ma w ręku ołówek kreślarski taty ,którym pomalowała sobie paznokcie :) 

mamao,mamo... właśnie nałożyłam sobie kremiku odrobinkę na twarz i włosy by wyglądać cudownie :) 

szalone pomysły Adusi i cioci w pewien piękny dzień na wsi :) lubię koty i własnie nim jestem :) 

Chcę jak Świnka Peppa pochodzić po błotku ,poskakać w kałuży i cała się w niej zanurzyć :) nawet jak ubranka plamy bedą miały wspomień czar będzie wspaniały :) 

Chcę być jeszcze panterą -przy użyciu wycinanek naklejanek mogę się nią stać :) 

literkową Adusią chcę być i jestem :) 

Ciągle tworzę i maluję ,doskonalę swoje umiejętności -mama szkicuje obrazki ja koloruję i wyklejam :) 

wielkanocne pisanki robiłam ,dzielna przy tym byłam :) 

Jestem przecież Aniołem mamy i taty oraz siostry Oleńki i tworzę swój świat kolorowy ,poznaję ,spełniam swe marzenia artystyczne - przeć to dusza dziecka co ma pomysłów bez liku i szaleństwa w sobie nosi -trzeba dać temu wszystkiemu wyraz i dźwięk dzieciństwa -to najmilszy i najlepszy czas tworzenia małego artysty :) Aiołeczka Adusi:) 

Nie uwieczniłam w żadnym albumie fotograficznym grafitii jakie Adusia mi urządziła na ścianie -wkurzona byłam ostro ,a mąz mnie uspokoił i mówi wszystkiego musi spróbować nawet rysunku na ścianie -dam radę to zetrzeć i wziął się za porządkowanie sciany -minę miałam nietęgą jak zobaczyłam co zmalowała  . Jak swoje ubranka pomalowała mleczami i innymi kwiatkami ,a spodenki porysowała o trawkę nie byłam nawet zła ,ale zaskoczyło mnie to ,że nawet nie długopis i flamaster był pisakiem w jej ręku !!! Za te dziecięce tworzenie i dostarczanie mi i mojej rodzinie wspomień dziękuję Jej -mojej szalonej Adusi -przy jej pomocy i Oleńka pewnie będzie niejednokrotnie Artystą ,a nawet modelem ,na którym Adusia będzie doskonalić techniki malowania :) 

Synek ma obecnie 5 lat, ale nigdy nie zapomnę co "zmalował" jak miał 3 latka. Kiedyś kupiłam mu takie kredki, które wykręcało się tak jak szminkę. W związku z tym, że uwielbiał rysować, dosyć szybko je zużył. Kiedyś pojechaliśmy w odwiedziny do moich rodziców i jak się tak gościliśmy przy stole, w pewnym momencie podszedł do nas nasz synek z kartką pełną "esów floresów" i powiedział: Zobacz babciu, co dla ciebie nalysowałem". Babcia zapytała się: "A skąd takie ładne kolory farb wziąłeś? Chyba przywiozłeś ze sobą z domku?" A on: "Nie babciu, tam w pokoju takie kledki na półce leżały w piólnitu", a mnie od razu na myśl przyszło, że nic innego jak babcine szminki poszły w ruch. Poleciałam szybko do pokoju i patrzę, a tam siedem pomadek na ławie i żadna nie wyszła cało z tej twórczej przygody.  Babcia przyszła za mną i trochę mina jej zrzedła, ale tylko ślinę przełknęła, potem spojrzała na wnuczka i uśmiech jej wrócił, a cudny szminkowy rysunek wsadziła za witrynę w pokoju. Także morał z tego taki, żeby nie kupować dzieciom wymyślnych kredek, tylko zwykłe świecowe, albo ołówkowe. 

W ubiegłe wakacje byliśmy u rodziców na wsi, była tam też moja siostra ze swoją 5-letnią córką, wszystko przebiegało cudownie, ale z dziećmi jak to z dziećmi, wszystko trwa do czasu...

Jednego popołudnia mój 6-letni syn i owa siostrzenica poszli się bawić do domku na drzewie, ja w tym czasie pobiegłam im przygotować jedzonko, spuściłam je tylko na chwilkę z oczu, ale gdy wróciłam to już dzieciaków nie było w domku... Po 10 minutach szukania odnalazłam je w garażu, jakież było moje zdziwienie gdy je zobaczyłam... Były absolutnie gołe i wymalowane farbą olejną dziadka od stóp do głów, mój syn w kolorze niebieskim a córka siostry w kolorze czerwonym(wybrały swoje ulubione kolory), włos mi się na głowie zjeżył...

Najpierw się starsznie zdenerwowałam i wystraszyłam, mój syn alergik umazany jakąś farbą i jeszcze muszę zmyć to jakimś rozpuszczalnikiem, o boże...! ale o dziwo wszystko zeszło bez problemu, nie dostał żadnego uczulenia a my po dizs dzień sie śmiejemy ze zdjęć małych kosmitów umazanych farbą olejną, i została nauczka dla nas-rodziców, by nie spuszczać małych łobuziaków z oczu nawet na sekundę...

Oj wiele rzeczy córcia zmalowała..

Ale takie tam z ostatniego czasu ..:)

Przychodzi moja ukochana pierworodna i pyta czy może zrobić mi tatuaż mazakiem.

Zgodziłam się,wystawiam rękę..a córcia tworzy swoje dzieła.

Kończąc malować mówi do mnie..

"Mamo..a ty wiesz,że te mazaki to niezmywalne są ?" 

I faktycznie są..już 3 dzień szoruję rękę a wciąż widać na niej czerwone kółeczka,kwadraty etc.

Przybiega córcia i pyta.."Mamooooo nie będziesz zła ??" 
-Co się stało ,pytam..
-ale nie będziesz ?????
-Nie będę obiecuję...( a w głowie scenariusz..jakiś rozbity telefon,tv itd..)
-Mamoo bo ja fokę do wanny wrzuciłam od fufusia..(Fufuś to nasz labrador)
-Eeee...i o to miałam być zła..? no co ty kochanie...
(foce i tak kąpiel się przyda więc ją wypiorę pomyślałam..i nawet do wanny nie zaglądałam..)
chwilę później siedzimy w salonie..patrzę...a w akwarium pośród rybek.. pływa foka !!!!

Moja obecnie 6 letnia córcia Maja uwielbia jak pewnie wszystkie dzieci zgłoszone do tego konkursu malować, rysować ogólnie tworzyć, i w tym roku zimą na ferię nigdzie nie wyjechała, więc zapisalismy ją na warsztaty plastyczne z jej przyjaciółą Werą. Na I zajeciach wycinali z tektury ulubioną postać z bajki i tworzyli dla niej ciuszki (tzw. ubieranki).

Natomiast II dnia dzieci miały wykazać się kreatywnością i stworzyć  na sobie farbami do malowania ciała maski karnawałowe. No i cóż moja córcia wiele nie myśląc i jak to jej bujna wyobraźnia podpowiedziała poprosiła koleżankę, aby się rozebrała do majteczek i ochoczo zaczeła malować na niej sukienkę kopciuszka, a gdy Pani się zorientowała Wera była juz cała niebieska, dziewczynki miały kupę radości, ale Pani nie było do śmiechu...i cóż oprócz maski powstał cały strój kopciuszka. Dobrze, że znamy się z mamą Wery bo nie wiem jaka byłaby reakcja innego rodzica, po zmalowaniu takiego psikusa przez moją córkę, chcącą wykazać się plastycznie i stworzyć swoją bajkową postać.

Taka jest nasza historia.

Joanna

Mam dwóch synów i każdemu z nich nie raz zdarzyło się coś zmalować ;)

Ale dwie historie bawią mnie do łez.

Gdy trzy lata temu znajomi malowali płot, a mąż pomagał im w tej pracy, dość spontanicznie zorganizowalismy w gronie znajomych grilla na ich działce. Tego dnia nasz zawsze grzeczny, czteroletni wtedy syn-Dawid- okazał się być niezwykle... kreatywnym dzieckiem.

Gdy podczas rozpalania grila jeden z kolegów przykucnął (w ciut za luźnych i pozbawionych paska spodniach) tyłem do reszty towarzystwa, naszym oczom ukazał się... cóż... delikatnie mówiąc rowek. I zanim ktokolwiek zdążył zareagować, nasz rezolutny synek, zawzięcie grzebiący w puszce z farbą [oczywiście pod czujnym okiem taty ;)] chwycił pędziel i po prostu wsadził go "wujkowi" w rzeczone miejsce. Kolega skoczył jak oparzony a my najpierw oszołomieni, już po chwili pokładaliśmy się ze śmiechu. Skończyło się długą kapielą, zmianą spodni na... damskie dresy wlaścicieli działki i historią, którą wspominamy w tamtym gronie do dziś, przy okazji każdego grilla.

Bohaterem drugiej historii jest pięcioletni obecnie Adam.

Adam odkąd pierwszy raz wziął do ręki kredkę - przepadł. Kocha rysowanie, malowanie, babranie się w farbach czy choćby długopisowe esy-floresy.

Kiedy Adam był jeszcze Adasiem (bo "łaskawie" pozwalał tak do siebie mówić) i miał około 3,5 roku zabrakło miejsca w jego ulubionym zeszycie (trudno dostepny format A2 - sprezentowany przez chrzestną) postanowił więc pomalować (farbami w długopisie)... śpiącego i wykonczonego harcami na dworze brata! W tym czasie ja gotowałam obiad więc nie zaglądałam do chłopców co minutę, a skoro jeden spał, a drugi co chwilę przychodził do kuchni pytając " a jaki to kolor?" pogrążona byłam w błogiej nieświadomości...

Puki nie zajrzałam do pokoju i nie zobaczyłam tego.... body-paintingu! Z wrażenia nawet nie pisnęłam.

Pomarańczowe włosy i czerwone policzki, a na domiar złego czarne rzęsy i powieki (bo przecież mamusia nakłada takie czarne -czyt. tusz-na rzesy!). Na dłoniach feeria barw! A koszulka - lepiej nie mówić. Do dziś nie wiem, jak starszy syn się nie obudził, ale jago mina, gdy obudziłam go i pokazałam w lustrze - bezcenna!

Pewnego dnia, gdy szliśmy do sklepu, moja 3-letnia wówczas córcia badzo się zapatrzyła w przejeżdżające ulicą samochody.

- Co tam takiego ciekawego widzisz, żabko? - pytam

- Wiesz mamo, ale one (te samochody) mają fajnie... cały czas bawią się w berka! 

Po powrocie do domu wystarczyła chwila nieuwagi, a córa namalowała ganiające się auta na ścianie czarną kredką świecową. Tydzień po remoncie mieszkania... 

Malunek widnieje na ścianie do dziś 

Oj zmalowali, zmalowali i to nieźle! Moi chłopcy Marek i Tomek uwielbiają malować, szkoda tylko, że postanowili malować na ścianie w swoim pokoju. Mimo to że nie są małymi dzidziusiami zrobili takiego psikusa że szkoda mówić. Starszy Tomek narysował pastelami olejnymi dużego dinozaura a młodszy zwierzęta w zoo..... Artyści nie czuli się winni, wręcz przeciwnie, byli bardzo dumni ze swego dzieła...do czasu gdy zobaczyli moją minę. Wyobraźnia dzieci nie zna granic. Trudno jest wściekać się na dzieci kiedy widzę ich wenę twórczą. :) Na szczęście chłopcy już wiedzą że rysować mogą tylko na kartce  i nie zdarzają im się wpadki z rysowaniem po ścianach. Kocham moje dzieci, ich talenty i dziecięcą prostotę, chcę dla nich wygrać, ponieważ wiem jaką radość im sprawię obdarowując ich kredkami, pisakami marki BIC. Na pewno przyłączę się do nich i razem coś "zmalujemy ". :)

Niedawno przeprowadziliśmy się do naszego pierwszego własnego domu. Wszystko nowiutkie i ładne, ściany świerzo pomalowane więc bardzo się starałam, żeby nie spuszczać z oka mojego szkraba kiedy maluje no i oczywiście zawsze tłumaczyłam, że po ścianach nie wolno i któregoś dnia dałam córeczce marchewkę na przekąskę i wyszłam z pokoju, kiedy po chwili wróciłam moim oczom ukazało się ,,piękne" pomarańczowe malowidło na bladożółtej ścianie a to że farba jest ścieralna nie pomogło, marchewek to widać nie dotyczy.

Przypomniały mi się dwie historie, które miały miejsce przed kilkoma tygodniami. Z perspektywy czasu są śmieszne, ale wtedy do śmiechu nie było.

W pierwszej historii ofiarą zostałam ja. Ponieważ jestem w ciąży często w ciągu dnia czuję się zmęczona i po prostu się kładę. Synuś bawił się ciuchutko obok łóżka i nawet nie wiem kiedy zamknęłam oczy i przysnęłam. Filipek zdenerwował się widząc mamę śpiącą i z całej siły przyłożył mi po twarzy ciężką plastikową zabawką. Zerwałam się na równe nogi z bólu, a Fifi rozpłakał się widząc co zrobił . Przez kilka dni miałam na policzku pięknego sinaniaka!

W drugiej historii ofiarą został mój mąż. Pewnej niedzieli jeszcze sobie smacznie spał, kedy synek zaczął mu robić przegląd twarzy- zaglądał do buzi, uszu, nosa. Kiedy spostrzegł włosy w nosie, krzyknął "ojojoj beee cik-cik" co oznacza,że trzeba obciąć. Pobiegl szukać nożyczek, a że nie znalazł to przyniósł swoją zabawkę obcęgi. Ścisnął tatusia za nos i przekręcił:D Chyba nie muszę mówić co było dalej:D Mąż zerwał się jak oparzony z okrzykiem bólu, a ja skręcałam się ze śmiechu.

NIech się dowie Polska cała,

co ma Córcia zmalowała!

Jak to było już Wam piszę,

proszę tylko Was o ciszę.

Zmalowała swą siostrzyczkę,

od pięt małych po twarzyczkę!

Mama poszła coś gotować,

dzieci miały się pilnować :)

A, że czasu było trochę,

dzieci miały wciąż radochę.

Balon, lalki , klocki Lego,

malowanki też do tego.

W końcu nuda się zakradła,

starsza już na pomysł wpadła.

Wzięła z półki kremik w tubce,

ten co mała ma na pupce,

i zaczęła malowanie:

nie na ścianie, na dywanie,

lecz na siostrze swej malutkiej,

do tej pory też grzeczniutkiej.

Kiedy mama już skończyła,

drzwi pokoju otworzyła,

ledwo w nich się utrzymała:

mała dzidzia cała biała!

A w dodatku tego mało,

w buzi miała szminkę całą!

Białe włoski, rączki, brzuszek:

tak wyglądał mój maluszek.

Twarz jak burak jej czerwona,

mała jest zadowolona.

Chyba smak też polubiła,

szminki co w jej buzi była,

bo się śmiała w niebogłosy,

szminkę wtarła też we włosy!

Starsza córcia, moja miła,

też makijaż swój zrobiła.

Flamastrami , tymi z biurka,

żeby śliczna była skórka.

Ząbki całe czarne miała,

i się pięknie uśmiechała!

Brewki miała też niebieskie,

a na oczku cudną kreskę.

Mama trochę się gniewała,

ale później w głos się śmiała.

I umyła malareczkę,

i jej małą modeleczkę.

Trochę było z tym problemu,

bo się kremik odmyć nie mógł,

ale w końcu zmył się cały,

a wspomnienia pozostały!

Dwie sceny:

SCENA 1. Lustro.

Marysia, dnia pewnego, stanęła przed lustrem w dużym pokoju i przeprowadziła z nim (tak, tak, z lustrem!) interesujący dialog. Dodam tylko, że kwestie lustra wypowiadała niskim, grobowym niemal głosem.

Marysia: Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?

Lustro: Zosia…(młodsza siostra)

Marysia: Ojejku! Lustereczko, to co ja mam teraz zrobić?

Lustro: Musisz ją odnaleźć i ZABIĆ…

Powyższa rozmowa była na tyle sugestywna, że żona na wszelki wypadek ruszyła na ratunek młodszej z naszych pociech. Na szczęście pomoc nie była potrzebna. Zosia, pomimo urody, nadal żyje.

SCENA 2. W obuwniczym sklepie.

Żona omawiając ze mną potrzebne zakupy wspomniała o potrzebie kupna dodatkowej pary sandałów dla Marysi. Mieszkamy w okolicy takiej, że buty się brudzą i wymagają częstego prania. Zresztą znając Marysię, w innej okolicy też by wymagały… Tak czy owak, buty dziecku trzeba kupić, bo gdy jedne się suszą, to sandałków na zmianę nie ma. Oczywiście plany te nie były objęte tajemnicą, omawialiśmy je w towarzystwie dzieci, nie zdając sobie sprawy, że w ogóle słuchają (WAŻNA LEKCJA!: Uważaj co mówisz, ZAWSZE słuchają!). W efekcie Marysia w sklepie obuwniczym podeszła do pierwszej napotkanej osoby oznajmiając:

- Cześć, mam na imię Marysia i przyszłam kupić sobie buty, bo mam tylko jedną parę i na dodatek brudną…

moj synek jest ogólnie bardzo pomysłowym i psotnym dzieckiem, ostatnio stwierdził, że skoro mama nie ma czasu zrobić prania to on sam pójdzie i je przygotuje. Ja byłam przekonana,że ładnie bawi się w pokoju gdyż było cich a on postanowił troszkę mnie wspomóc mając nie spełna 3 latka ;)

Moja Ola to mój cały świat

Kiedy nie śpi to wędruje cały czas

Mama ciągle za nią spogląda

Mała ciekawa wszędzie zagląda

Choć maleństwem jeszcze jest

Z nią jest inny cały dzień

Z Olą zawsze jest wesoło

Gdy rozśmiesza wszystkich wkoło

Najlepiej gdy odwiedza kuzynostwo

To zabawy i ubawu jest mnóstwo

A gdy brakuje pomysłów w rodzinie

Zawsze pokażą coś nowego

Nie przypuścisz nawet do czego może-

służyć dany przedmiot

Raz można mieszać łyżką zupę

Ale też karmić lalki super

Można też włożyć pokrywkę na głowę

By tarczą mogła służyć potem

Dziecko mieć to jedna wielka przygoda

dla dzieci niczego nie szkoda

Bo dzieci ciągle nie będą małe

Później podążą w pogoni za światem.