Nasze "Nas Troje"

Blogi » Nasze "Nas Troje"

Isabelle

Blogi

	gru 2024 2009-07 2009-08 2009-09 2009-10 2009-11 2009-12 2010-01 2010-02 2010-03 2010-04 2010-05 2010-06 2010-07 2010-08 2010-09 2010-10 2010-11 2010-12 2011-01 2011-02 2011-03 2011-04 2011-05 2011-06 2011-07 2011-08 2011-09 2011-10 2011-11
Mo	Tu	We	Th	Fr	Sa	Su
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Kategorie: Rozwój, Rodzicielstwo, Praca i kariera

Liczba wpisów: 397, liczba wizyt: 1460757

W skrócie!

Nadesłane przez: Isabelle dnia 02-06-2010 19:22

Obecny tydzień spędzam s Michasiem w domu na opiece znów. Jak nic niedługo ZUS się do mnie przyczepi...No ale takie przepisy i takie moje prawo - do 60 dni obydwoje możemy wybrać łącznie opieki nad dzieckiem... Obecnie na ten rok mam wykorzystane 15 dni:) Tylko tyle dzięki temu, że Cent zimą był w domu. Wtedy nie musiałam brać zwolnień. Teraz jest inaczej. Moja praca może nie leży ale strasznie opóźniona z niektórymi sprawami jestem i jakby nie na bieżąco:( To mnie martwi ale nie mogę inaczej. Już dawni zadecydowałam co dla mnie jest priorytetem i tego się trzymam. W piątek muszę jechać dopatrzyć pewne sprawy no ale Cent ma wolne więc się spokojnie z domu wyrwę... Kiedyś spotkałam reportera lokalnej gazety. Znamy się bo czasem pisze o mojej placówce. Myślałam, że i tym razem o to m u chodzi....jakże sie pomyliłam.... Zapytał mnie, czy jestem żoną P. RR:))))A jakże odpowiedziałam:) Okazało się, że chce kontakt do mężula mego bo chce z nim wywiad zrobić:) O! Cent moje drogie będzie na łamach prasy:) W piątek się umówił w redakcji:) Cieszę się:) Bo mój Cent jest naprawdę zdolny i kibicuję mu najmocniej na świecie:) :)

komentarze [6] przejdź do wpisu Zamknij
Wzruszenia

Nadesłane przez: Isabelle dnia 28-05-2010 15:31

Wczorajszy dzień dostarczył mi wzruszeń...zawodowych wzruszeń... Mam taką pracę - pracę wśród ludzi - a kto nam dostarcza najwięcej emocji? Inni ludzie oczywiście:) Popołudnie Wybraźcie sobie głuchoniemą dziewczynę. Tańczy walca. Patrzy na ruchy terapeutki i powtarza. Powtarza z taką gracją, zapałam, uśmiechem, entuzjazmem. Znam tą dziewczynę. Widują ją codziennie, witam się, bywam, wyjeżdżam z nią na róznego typu imprezy. A jednak. Patrzę i jakbym widziała ją po raz pierwszy. Płaczę. Późny wieczór. Głos z mikrofonu mówi "Do hymnu" Wstaję i czuję coś niokreślonego. Dziwne uczucie....i słyszę siebie jak śpiewam z uniesieniem strofy które wszyscy znają.... I potem prezentacja historyczna. Rozmowy milkną. Wszycy wpatrzeni w ekran. Zaduma. A potem młodzież gimnazjalna śpiewa. Cudnie śpiewa! Chciałoby się słuchać i słuchać...i znów ogarnia mnie ten dziwny stan uniesienia. Czuję się zarówno mała jak i wielka. Mała jednostką a wielka tymi wszystkimi wydarzeniami, które się działy a przecież nie miałam w nich udziału! Zasypianie I kiedy już wtulona w swoje miejsce w ciepłym łóżku dotykam twarzy męża i opowiadam mu wrażenia czuję jakbym przeżywała wszystko jeszcze raz. I czuję się znów częścią - tym razem częścią swojej historii...Z mężowskim słowem, oddechem syna i głową pełną wrażeń:) Uniesienia przychodzą niespodziewanie. Zaskakują intensywnością....rozwijają nas bez względu na to ile mamy lat:) Czuję się bogatsza wczorajszym dniem. Czuję sens swoje pracy i przynależność do tego narodu:)

komentarze [3] przejdź do wpisu Zamknij
Goździkowa

Nadesłane przez: Isabelle dnia 26-05-2010 10:52

Gdzieś pomiędzy daliową, paprociową, pelargoniową i tulipanową jest ulica goździkowa. Wczoraj kluczyliśmy pomiędzy tymi ulicami szukając tej wyznaczonej goździkowej. I juz myśleliśmy, że to jakiś kwiatowy matrix! Wizyta o 16.20 a my o tej włąsnie godzinie dzwoniliśmy do recepcji spytac się gdzie jest ta przychodnia na goździkowej! Czy obok daliowej czy moze obok innego kwiata! Polecam dzielnice Konina Chorzeń - jeżeli ktoś sobie chce po kwiatkach pojeździć;) W końcu znaleźliśmy. Nie do końca wierzyłam, ze płacić za tą wizytę nie trzeba. No bo czekaliśmy tylko półtora tygodnia i przyjęci zostaliśmy z honorami i bezproblemowo. I pan Doktor miły, wąsaty i czerniawy ( przystojny);) Odszukał zagubione maleństwa mojego synka...i mówił, że wędrować to one jeszcze będą! Uspokoiwszy się w tym względzie poczuliśmy wilczy głód! Cent chyba największy bo pędził naszą fieścinką do knajpki jak na sygnale. I w 5 minut już czekaliśmy na nasze dania. Porcje były tak wielkie, ze zaraz je przekwalifikowałam jako nasz prezent wspólny na dzień mamy, taty i dziecka;) Wracając chciałam kupić czapkę letnia dla Michasia a kupiliśmy 3 książki. Jesteśmy w trójkę zboczeni już księgarniowo! Ten zakup także zakwalifikowałam jako prezent ba wszystkie 3 dni;) Tak oto jesteśmy już po obchodzeniu świąt z lżejszą kieszenią ale za to zadowoleni;)

komentarze [3] przejdź do wpisu Zamknij

<- 1 ... 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 ... 133 ->

Nasze "Nas Troje" - Blog

Blogi

Nasze "Nas Troje"

W skrócie!

Wzruszenia

Goździkowa