O tym i owym - Blog

Zastanawiam się czy powinnam być dumna, czy wręcz odwrotnie. Otóż okazało się, że moja wypowiedź z forum Familie, dotycząca  Adama Darskiego (Nergala, lidera zespołu Behamoth) w programie Małgorzaty Domagalik „Ona i On”, została zauważona i wykorzystana przez bardzo szacownego dziennikarza, bardzo szacownej „Gazety Wyborczej”, niejakiego Marka Górlikowskiego.   Tenże dziennikarz w poniedziałkowym wydaniu GW zamieścił artykuł pt. „Nergal, po diabła ta poza!” . W artykule tym zarzuca Darskiemu pozowanie na intelektualistę. Twierdzi, że wyglądał komicznie, a dlaczego? Bo był „śliczny i wymuskany”. Zapewne, gdyby prezentował się odrażająco, przyszedł do studia w swoim scenicznym stroju, byłoby OK.   Górlikowski manipuluje faktami twierdząc, że Nergal skompromitował się intelektualnie, że nie potrafił podać na poczekaniu żadnego cytatu z Prousta, Geneta, czy Sartre'a, nawet tych, które umieszcza na początku angielskich tekstów swego autorstwa, że się  pogubił, gdy dostał pytanie o ostatnio przeczytaną książkę. A jak było w rzeczywistości? Nergal w szybkiej wymianie zdań powiedział, że nie lubi banalnych  pytań, typu ulubiony utwór, książka, bo to infantylne i "jak podać  jeden z pośród miliona". Na to Domagalik skontrowała pytaniem o  książkę. Darski odbił piłeczkę mówiąc, że w tej sytuacji  może powiedzieć co ostatnio czytał i wymienił tytuł. Gdyby Darski  chciał zgrywać się na intelektualistę, to miałby w zanadrzu odpowiedzi na tego typu pytania, W końcu nie były zbyt oryginalne.  A oto fragment tekstu Górlikowskiego, od którego zaczęłam dzisiejszy wpis:  "Zespół ma swoja markę i jego twórca i lider nie musi chyba się tak kompromitować. Po diabła - nomen omen - pozować na kogoś kim się nie jest? Chyba, że zespół zamierza poszerzyć target np. o grzeczne panie, szczególnie o mamy z portalu społeczności rodziców Familie.pl, gdzie niejaka Ulinka napisała: "Przyznam, że po programie jestem pod jego (Nergala - przyp. red.) wrażeniem. Okazało się, że to bardzo interesujący, wykształcony młody człowiek . Z przyjemnością przysłuchiwałam się rozmowie."   Chce się wyć."  Oczywiście przytoczył tylko fragment mojej wypowiedzi, ten, który przystawał  do jego konwencji.  Cała wypowiedź brzmiała następująco: „Obejrzałam, i to dwa razy, program Małgorzaty Domagalik "On i Ona". Tym razem gościem był Adam Darski (Nergal) lider zespołu Behamoth . Poza tym, że , spalił Biblię i na scenie wciela się w diabła oraz jest narzeczonym Dody, niewiele o nim wiedziałam.  Przyznam, że po programie jestem pod jego wrażeniem. Okazało się, że  to bardzo interesujący, wykształcony  młody człowiek . Z przyjemnością przysłuchiwałam się rozmowie.”  Chce się wyć? Dlaczego? Bo ktoś śmiał mieć inne zdanie od szacownego dziennikarza z szacownej gazety? Górlikowski przywołał mnie jako przykład grzecznej pani, mamuśki, która jest na tyle ograniczona, że zachwyciła się kimś takim jak Nergal, pozującym na intelektualistę absolwentem Wydziału Filologiczno-Historycznego Uniwersytetu Gdańskiego.   Nie twierdziłam, że Nergal to wybitny intelektualista, po prostu zauważyłam, że to interesujący, wykształcony młody człowiek i że jestem pod jego wrażeniem. Jak się okazuje nie tylko ja, także Małgorzata Domagalik sprawiała wrażenie głęboko oczarowanej Adamem Darskim, podobnie jak Jolanta Kwaśniewska, w której programie „Lekcja stylu” gościł parę tygodni temu. „O Nergalu same ciepłe, dobre  słowa, Przesympatyczny, ciepły, inteligentny, świetnie ubrany, ogolony, pachnący. Iskrząca inteligencja” – to słowa Jolanty Kwaśniewskiej.  To prawda, chce się wyć czytając  ten tak tendencyjnie napisany i zmanipulowany artykuł. Widać, że autorowi bardzo zależało na wyszydzeniu Nergala, a tymczasem ośmieszył sam siebie. Nie odbieram panu dziennikarzowi prawa do jego własnej oceny, ale oczekiwałabym od niego większej rzetelności.  

Podczas debaty kandydatów PO na prezydenta, jeden z nich, Bronisław Komorowski zaszokował  wszystkich, nawet swoich partyjnych kolegów,  wypowiedzią dotyczącą finansowania zabiegów in vitro z budżetu państwa.   Stwierdził:  "Na pewno nie w stosunku do wszystkich, tylko w stosunku do tych, gdzie jest szansa na to, że się urodzą dzieci zdrowe i będą dobrze wychowane". 

Oczywiście dzisiaj był to temat numer jeden we wszystkich mediach i wielu rozmowach towarzyskich. Komorowski szukał sposobu na wyjście z twarzą z tej bardzo niezręcznej  dla niego sytuacji, ale pogrążał się jeszcze bardziej. W udzielanych po debacie wywiadach mętnie wyjaśniał, co miał na myśli.

Z jego ust padały słowa: staruszki, które miałyby ochotę na posiadanie dzieci, starzy rodzice, handel brzuchami, państwo musi dbać, żeby pieniądze nie były wydane na nieszczęścia dziecka…Nie doprecyzował jednak, od jakiego wieku rodzice są za starzy na zdrowe i dobrze wychowane dziecko, czy 35 letnia kobieta będzie już za stara czy dopiero 55 letnia? A co w przypadku małżeństw z dużą różnicą wieku? Warto by poznać odpowiedź na nasuwające się, w kontekście wypowiedzi Komorowskiego, pytania: Co to znaczy "wychowanie na dobrego obywatela"? Jak można sprawdzić na etapie zarodka, czy dziecko będzie dobrze wychowane, czy będzie zdrowe? Kto ma większe szanse wychować dziecko na normalnego człowieka? Kto miałby oceniać, która rodzina dostąpi  dobrodziejstwa zapłodnienia in vitro? Jak wyobraża sobie udzielanie zgody na in vitro? Uważam, że słowa Komorowskiego obrażają pary starające się o dziecko. Sugerowana przez niego selekcja kojarzy się źle. Nie do przyjęcia jest jakakolwiek weryfikacja, poza przeciwwskazaniami lub wskazaniami medycznymi. Mam wrażenie, że Komorowski chce pokazać , iż jest otwarty na kwestie in vitro, a przecież wszyscy wiemy, że projekty w tej sprawie, przetrzymuje w sejmowej zamrażarce już od miesięcy.   A jego kontrkandydat  Radek Sikorski? Ten z kolei twierdzi, że na razie państwa nie stać na finansowanie tej metody.   Czyli in vitro według Komorowskiego dla pięknych, mądrych i bogatych, a według Sikorskiego tylko dla bogatych.   Zarówno Komorowski, jak i Sikorski  pokazali podczas debaty swoje prawdziwe, konserwatywne oblicza.

Po raz kolejny wracam do kwestii przemocy stosowanej wobec dzieci. Przeczytałam dziś opublikowane w Rzeczpospolitej dane policji, z których wyraźnie wynika, że coraz więcej dzieci pada ofiarą przemocy.   W 2009 r. obrażeń ciała doznało 3,3 tys. z nich. Według procedury "Niebieskiej karty" (zakładanej podczas interwencji policji) wśród ofiar przemocy domowej było ich 40 tys. (27 tys. miało do 13 lat). Wiadomo, że przypadków maltretowania dzieci jest znacznie więcej, niż to wynika ze statystyk. Dzieci są bite pasem, sznurem od żelazka, uderzane po głowie, popychane i szarpane. Były przypadki obrażeń, które doprowadziły do tego, że dziecko stało się kaleką i w rezultacie straciło wzrok albo słuch.  Z policyjnej statystyki wynika również, że wciąż sporo dzieci zostaje bez opieki. Są zamykane w domach, a nawet zostawiane na ulicy. Tylko w ubiegłym roku – 611. Często formalnie ta "opieka" była sprawowana, ale rodzice czy opiekunowie byli tak nietrzeźwi, że w rzeczywistości życie i zdrowie dzieci było zagrożone.   Szlak mnie trafia, jak słyszę argumenty przeciwników projektu nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, nad którą sejm pracuje już ponad rok i która znów odesłana została do komisji, twierdzących, że może ona utrudniać wychowanie poprzez obniżanie rangi władzy rodzicielskiej, że proponowane przepisy mogą uderzyć w zupełnie normalne rodziny. I kto tak twierdzi? Ci, których ten problem nie dotyczy! Niech przejrzą wreszcie na oczy, niech przyjmą do wiadomości, że dzieci w Polsce są krzywdzone! Niech nie opowiadają bzdur, niech nie demonizują i nie sprowadzają wszystkiego do absurdu, w imię jakichś wydumanych wartości! Zabranie dziecka z domu jest na pewno mniejszym złem niż narażenie go na niebezpieczeństwo, na utratę zdrowia, czy życia. To decyzja, którą zawsze można zmienić, nic się dziecku nie stanie, jeśli nawet przez parę dni pobędzie w domu dziecka. Nie naruszy to więzi z rodziną, a może być dopingiem dla rodziców, jeśli są jeszcze w stanie się zmienić. Ludzie obudźcie się!