Powstanie Warszawskie.Czy było potrzebne ? - Forum

Na dzisiejszej kartce z kalendarza pisało, że walkę planowano zacząć niezbyt wcześnie, bo zdawano sobie sprawę z tego, że siła wroga jest przeważająca. Jednak fałszywa informacja sprawiła, że początek powstania ustalono na 1 sierpnia.

Uważam, że powstanie było potrzebne. Człowiek, który się ciągle boi, nie może dobrze funkcjonować. Czasami jest tak mocno sfrustrowany swą niemocą, że porywa się na czyny, które są ryzykowne. Czasami czyjaś postawa i działąnie wyzwala w człowieku nadzieję. A we wrogu - chwilę zastanowienia i być może strach.

Zginęło dużo ludzi. Ich odwaga nie poszła na marne. Są przykładem dla pokoleń.

Też myślę, że było potrzebne. Na pewno niejeden powstaniec byl przekonany o tym, ze już lepiej walczyć i zginąć niż się podporządkować. To był wybór każdego z nich. Wbrew swojej woli przecież nie poszli, a to znaczy, że widzieli potrzebę i że sytuacja była dla nich nie do zniesienia, a w t5akim wypadku lepiej jest sprobować ja zmienić.

To ja może jednak tez napisze jak na to patrze.

Rozumiem desperacje i zaangażowanie młodych pełnych ambicji, siły młodych ludzi. Na pewno w czasach miedzy wojennych w głowach każdego Polaka/Polki wirowało jedno słowo wolność.

 Potrafię zrozumieć ze ktoś się decyduje na nie równa walkę z przeważająca myślą ze zginie.

To ich życie mieli prawo nim dysponować.

Ale widzę tez liczby-statystyki które mówią ze oprócz 18 tys zabitych powstańców zginęło również 180 tys ludności cywilnej.

A stolica została prawie zrównana z ziemia.

W zamian za 10 tys niemieckich żołnierzy.

Czy to były przemyślane działania,czy można się porywać z motyka na księżyc ?

Wiedzieli ze za każdego zabitego Niemca zginie wielokroć polskiej ludności cywilnej czy to było rozsądne ?

Moim zdaniem nie.

Sowieci i tak zdobyli Warszawę wczesniej grzecznie czekając na przedpolach Warszawy aż się Polska "Burza" wykrwawi.

Istnieją dwie opinie na ten temat czy nalezalo walczyć czy nie walczyć ja uważam ze gra była nie warta świeczki za drogo nas ta walka kosztowała przelało się za dużo nie winnej  krwi (głównie dzieci,kobiet)

A świętowanie tej rocznicy ? To coś przerażającego.

Moze nie nam to oceniac! Przeciez zryw Solidarnosciowy tez nie byl przemyslany i tez moglo dojsc do tragedii Ale sie udalo Determinacja ludzi mlodych bez zadnego wsparcia musiala tak sie skonczyc Mysle , ze nalezy pamietac o tej rocznicy

Do mnie najbardziej przemawiają słowa, które wypowiedział płk Kazimierz Iranek-Osmecki:

Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie w cieniu Pawiaka, trzeba było słyszeć codziennie odgłosy salw, tak, że przestawało się je słyszeć, trzeba było asystować na rogu ulicy przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić.

Powstanie było olbrzymią ofiarą, ale wg mnie nie było wówczas alternatywy. To było coś, co trzeba było zrobić. Krew powstańców jest nie na rękach dowództwa AK, a na rękach Niemców i Sowietów. To oni odpowiadają za to, że tylu ludzi oddało swoje życie.

To co w ostatnich dniach napisał na twitterze nasz szef MSZ o powstaniu jest wg mnie jego kompromitacją.

Na koniec:

Musimy jednak pamiętać o jednym: opór zbrojny i walka orężna wobec najeźdźcy nie były narzucone społeczeństwu przez jakiś rozkaz z góry. Ta decyzja została podjęta przez cały naród samorzutnie, nie w sierpniu '44 roku, ale już we wrześniu '39.

Tadeusz Bór-Komorowski

My Polacy uwielbiamy martyrologię...a Armia Czerwona, cóż...i tak by weszła, a że dowódcy AK woleli zginąć z rak Niemców...? Tylko fakt, jak zwylke w takich wypadkach decydowali wojskowi, ludności cywilnej nikt o zdanie nie pytał, a straty tam były najwieksze...ale my tak lubimy czcić klęski...

Czytałam opracowanie Normana Davisa  - tam wiecej, jak to naprawdę wygladało...i obiektywnie. Bo pisał to, ktoś "z zewnątrz"...

I tu jest subtelna różnica, bo chodziło o to, żeby weszła do polskiego miasta, rządzonego przez polskie władze, a nie żeby wyzwalała Warszawę spod niemieckiej okupacji. Z resztą Sowietom na rękę było to, że ludzie, którzy po wojnie stanowić będą o sile polskiej stolicy i pośrednio o sile Polski, wykrwawią się podczas powstania. Gadanie o tym, że Armia Czerwona musiała zatrzymać się i odpocząć po wyczerpującym marszu można między bajki włożyć, bo jakby Stalin chciał, to by szli do przodu i dopiero na Atlantyku się zatrzymali...

Myślę, że nie masz prawa deprecjonować bohaterstwa tych ludzi. I warto uświadomić sobie, że gdyby nie nastawienie społeczeństwa warszawskiego, które dobrze opisał płk Iranek-Osmecki Powstanie nie doszłoby do skutku.

W sumie w PRL wiele zrobiono, aby ten piękny i tragiczny narodowy zryw przedstawić jako klęskę, więc nie dziwię się, że wielu ludzi tak to jeszcze odbiera. Podobnie jak teksty o tym, że podczas kampanii wrześniowej polscy żołnierze ruszali z szabelką na czołgi.

wiele, bardzo wlele studiowałam i czytałam na ten temat i cóż..."mielenie" tego tematu, szczególnie przez politykow, już po prostu "wymeczyło mnie ' i to bardzo...

A prawo mam wyrażać opinię, bo jeszcze w tym kraju to wolno...no ew. jak sie wladza zmieni, to nie wiem, jak długo...

bohatetstwo bohaterstwem, ale minęło juz prawie 70 lat, a my ciagle chwalimy swoje kleski - może czas żyć czymś pozytywnym?

Ci ludzie, w wiekszosci nieżyjacy, a reszta...dawno juz została uhonorowana...a my dalej "mielimy", jak to "pieknie potrafimy umierać"...to na pewno!

Niedobrze jest zapominać o swojej historii. Zwłaszcza takiej, która pokazuje, że życie nie można po prostu przeżreć, że są ważniejsze rzeczy niż "święty spokój" - historii ludzi, którzy pokazali, że są sprawy ważniejsze niż śmierć. W życiu trzeba o coś walczyć, coś osiągnąć! Ja nie rozpamiętuję klęski - ja oddaję cześć bohaterom i jestem dumny z ich postawy. I tak odbieram obchody wybuchu Powstania, a nie jako element martyrologii.

A poza tym pamiętajmy, że to nie stało się dawno, dawno temu, nie wiadomo gdzie. To było w naszej Warszawie, ledwo kilkadziesiąt lat temu. W zdawać by się mogło cywilizowanym świecie, który nie różnił się mocno od znanego nam.

Prawdziwa klęska byłaby wtedy, gdyby tamci ludzie czekali, aż ich wyzwoli ktoś inny, gdyby analizowali, czy w ogóle warto narażać siebie i swoje życie, bo może jest wygodniejsze rozwiązanie, a może wróg nie jest taki zły. Zanim wybuchło powstanie, każdego dnia na ulicach Warszawy ginęli Polacy i nie tylko. To nie było sielankowe czekanie.

Warto nie tylko wspominać, ale naśladować i tak wychowywać dzieci, jak oni zostali wychowani. Gdy wolność, ojczyzna - stają się wartością nadrzędną. Ilekroć wychodziłam z Muzeum Powstania Warszawskiego, poza tym, że wychodziłam zapłakana i wstrząśnięta - nie miałam wrażenia, że nie było warto. I może niedokładnie słuchałam wywiadów, może niedokładnie czytałam listy z okresu powstania - ale nikt ich do walki o wolność nie zmuszał.

Myślę, że nikt z nas, siedzących w bezpiecznych, ciepłych mieszkaniach - tego nie zrozumie. A już tym bardziej historyk żyjący w innej kulturze i innych czasach - przeanalizuje fakty, nie zrozumie motywów.

Ja nie traktuję tego jako "mielenia", rozpamiętywania klęski...bo w wielu aspektach to my dzisiaj ponosimy klęskę, nie oni. My wolność albo sprzedajemy albo oddajemy bez walki. Chociaż powstanie upadło -  tak naprawdę zwyciężyli. I tak to traktuję - jako bardzo ważną lekcję -  jaką wartością  jest ojczyzna, wolność, życie.

To chyba złe pytanie czy było potrzebne. Nie będziemy potrafili na nie odpowiedzieć z tej prostej przyczyny, że nas tm nie było.
Zatem nie potrafimy odnieść się do emocji tych ludzi, do prawd w które wierzyli i do informacji które otrzymywali.

Ja w każdym razie nie śmiałabym roztrząsac czy było potrzebne czy nie...
Świadectwo śmierci tylu osób....

Cześć inteligencji straciliśmy w Katyniu, potem "po drodze" profesorowie Uniwersytetu Jagiellonskiego, potem w Powstaniu Warszawskim - no tak...do walki najczęscie szli najmądrzejści, najbystrzejsi - sam kwiat...ttylko potem sie nie dziwmy, że jesteśmy spoleczeństwem niejako "wybrakowanym", bez ciagłosci....bo przerzucali nas z kata w kąt i Niemcy i Rosjanie...w Warszawie nie mieszkaja jego dawni mieszkancy, ale biedota naplywowa w 90%, bez wielkich tradycji...no i jeszcze kilka fal emigracji, wiec gdzie te wzorce...?

A potem sie dziwimy rozkwitowi innyc spoleczeństw zachodnich? Francuzi, fakt, splamili sie piętnem kolaboracji, tylko , że po wojnie mial ich ktopotem odbudować, a u nas...?

Miałam oboje dziadków w AK, w Wilnie, wczesniej dziadek byl też w legionach Piłsudskiego i co...stracili wszystko po wojnie i jeszcze musieli sie ukrywac pod zmienionymi nazwiskami do 1956 roku, więc niech nikt nie mówi, ze mi w rodzinie ktos komunistyczną etykę "pakował"! A widzę, że z ich etosu, to nic nie zostało...szczególnie jak ogladam co sie dzieje w polskim sejmie - co to są za ludzie? Skad sie wywodzą? Bo chyba nie z inteligencji - ta dawno, wybita...

Czyli mieli czekać z założonymi rękami i pozwolić traktować się jak bydło prowadzone na rzeź? Ci, którzy położyli na szali własne życie - wygrali, bo wróg nie mógł im już nic zabrać. To nie ich wina, że po wojnie Polska wpadła w ręce Sowietów. Oni zrobili to, co do nich należało. I nie ich winą jest, że Moskwa odrzuciła w naszym imieniu plan odbudowy Polski.

A Kraków, Praga...los był przesądzony - a że nie wybito tam ludzi i przeżyli...to faktycznie, pech...i miast nie "rozpirzyli w proch"...

Przede wszystkim wybuch Powstania był nieskoordynowany.../odsylam, do Davisa/ i może udałoby sie uniknąć strat, przynajmniej , co do ludności cywilnej, a wojskowi...cóż...mogli juz sami pójśc na pewna śmierć, jak tak bardzo chcieli, pod wzgledem uzbrojenia sprawa była przesądzona...

Dobrze, że poprzednie pokolenia, wychowane na filarze patriotyzmu - nie analizowały wszystkiego. Gdyby analizowano każde powstanie, walkę, sprzeciw wobec władzy i to, czy warto, jakie są realne szanse - pewnie nie mówiłabym dzisiaj po polsku.

Dzisiaj wiemy, że technicznie można było coś przeprowadzić lepiej - wiemy to my, oceniający z perpektywy wygodnego fotela.

Informacje o tym mieli, nie chcieli Ruskim oddać miasta - a jakby Ci dowódcy byli tacy szlachetni, to by ludność cywilna wyprowadzili, bardzo mało ludzi popieralo ten wybuch, byli przerażeni - ale o tym sie nie mówi, by nie posuć wizerunku dowódcow AK. Nie było broni, do walki wciagnieto dzieci - tam była przerażajaca masakra. Tylu ludzi pomordowanych na Grochowie - to byli zwykli mieszkańcy, którzy po prostu chcieli przeżyć...w takich przypadkach zawsze najgorsze straty ponoszą zwykli ludzie...niestety...

Myślisz, że ludność cywilna stała z założonymi rękami i nie pomagała powstańcom?

Sorry, ale tekst "to faktycznie, pech" jest trochę żałosny. Może Ci się nie podobać idea Powstania Warszawskiego. Możesz krytykować wykonanie planu, braki w koordynacji czy uzbrojeniu. Ale pisać o ludziach, którzy swoje życie oddali za wolną Polskę "cóż...mogli już sami pójść na pewna śmierć, jak tak bardzo chcieli" to po mojemu xxx.

I może jeszcze zdanie Normana Daviesa:

Patrząc na ruiny i na okrutny los cywilów, mimo wszystko odparłbym, że warto było. Bo przecież te ruiny pokazały podstawowy fakt, że hitlerowcy nie tylko chcieli stłumić Powstanie, ale także wymazać Warszawę z mapy raz na zawsze. Teraz wiemy, co Himmler radośnie napisał Hitlerowi: że miasto, które przez 700 lat przeszkadzało ekspansji Niemiec na Wschód, w końcu przestanie istnieć. To potwierdza, że taki był cel hitlerowskich Niemiec od początku. I dlatego bezwzględnie trzeba było przeciwstawiać się temu złu.

sam jesteś żałosny - strategicznie nie miało to już żadnego znaczenia...ludzie cywilni tego nie chcieli, mieli za złe, cierpieli, ale chodziło o to by poddać sie Niemcom, nie Ruskim, ktorzy czekali aż Polacy sie wykrwawią i osiagneli skutek, a potem i tak robili co chcieli, a AK zwiała do Anglii...

Nie rozumiem, jak Polacy mogą być tak krytyczni w stosunku do swojej historii?

I to do tych jej fragmentów, które pokazują piękno i dobro ludzkie - które pokazują chęć bycia wolnym, pokazują patriotyzm.

I po latach, nie znając dobrze tego, jak było i co myśleli ludzie, oceniają negatywnie fakty, które dawniej były chwalone. Potępiają czyny, które przyniosły chwałę. Chwałę woli i odwagi.

Podam przykład, adekwatny w pewnym sensie. Walka w krajach, chociażby Libii,  które zbuntowały się przeciwko reżimowi władzy. Co by pomyśleli ludzie, którzy obecnie walczą o wolność, gdyby po latach powiedziano im, że ich krew była przelana na darmo, że mogli zrobić coś inaczej? Na pewno nie byliby zadowoleni z z tego, a może dziś zostawiliby oręże i poddali się władzy... i nic by się nie zmieniło być może... raczej na pewno. Kto by pomógł tym, co sami czekają z założonymi rękoma?