Rozstałam się - Forum

https://www.familie.pl/artykul/Kiedy-zwiazek-sie-rozpadl,4131,1.html

https://www.familie.pl/artykul/Toksyczny-zwiazek,4000,1.html

Zapraszam do przeczytania 

Bardzo bardzo mądra rada. zawsze po rozstaniu z nim zastanawialam się nad mijającym czasem i dochodzilam do tego, że z nim nie chcę spędzić reszty życia, a czas na znalezeinie drygiej połówki mija.

Zawsze wracałam do niego m.in. z powodu tęsknoty.

Co do artykułu o toksycznych związkach, od kilku miesięcy nasza relacja wyglądała tak, jak przytoczone przeze mnie zdanie z twojego artykułu.

Wierz mi że u mnie jest sporo gorzej bo jest dziecko. Byłam jak ćma która goniła do światła bez powodu. Czasem zastanawiałam się jak to było - nie jestem głupia a dawałam się z prostej przyczyny. Myślałam że to ja wyznaczam zasady i mi to odpowiada. Jednego jestem pewna ludize wielu sytucji nie rozumieją. A z mojej strony była to forma wygody.

Też byłam jak ćma... pojawiał się, a mi spadał kamień z serca, że znowu jest, że już jest dobrze.
Tylko że Ty nadal borykasz się z nim... niby nie chcesz, ale chyba też nie mówisz mu stanowczo nie. Czy nadal masz problem z byciem bez niego? Jeśli nie chcesz, nie odpowiadaj.

Rozstałam się pół roku temu, z mężczyzną z którym byłam 5lat...

I muszę przyznać, że nie była to moja samodzielna decyzja, a podjęta pod wpływem presji ze strony moich bliskich, decyzja którą okupiłam tygodniami łez, smutku i depresji...

Cóź, z tym chłopakiem spotykalam sie przez cale liceum. Potem, gdy wyjechalam na studia uzgodniliśmy, że za rok, po maturze, on przyjedzie do mnie, znajdzie prace i moze tez zacznie studia. Wszystko było wspaniale, ja zakochana i szczesliwa, czekałam na niego przez prawie 3 lata.

Moi rodzice (i rodzina) od poczatku nie akceptowali tego zwiazku, wciaz zwracali mi uwage na jego wady (byl bardzo zazdrosny, często nie potrafil zachowac sie w towarzystwie czy przy stole, byl maminsynkiem - "nikt nie gotował tak, dobrze jak jego mama", ledwo zdal mature, nie ma pracy).

Ale był też dla mnie czuły, kochany i troskliwy (czego moi rodzice już nie zauważali) i mimo, że czasami się kłociliśmy, w większości czułam się przy nim szczęśliwa i bezpieczna.

Ja nie potrafiłam żyć z presją ze strony swoich rodziców, bolało mnie to, że nie akceptują mojego partnera i mówią o nim źle, że z nim nic dobrego mnie w życiu nie czeka. Dlatego rozstawałam się z nim kilka razy, bo przerastała mnie coraz bardziej napieta sytacja w domu i wrogość najbliższych (od których jestem jeszcze zależna choćby finansowo (studiuje), i tez w jakimś stopniu emocjonalnie, czulam wtedy ze "mam obowiazek" liczyc sie z ich zdaniem i robic to czego ode mnie oczekuja, skoro tyle dla mnie robia i moge studiowac).

Mój partner mieszkał na wsi, jego tata ma problemy z alkoholem, finansowo tez nie najlepiej; W dodatku on doszedł do wnisoku, ze jednak nie wyjedzie stamtad, bo musi zadbac o dom. Rozumiałam ze martwi sie o najblizszych i ma trudna sytacje w domu, ale nie moglam zrozumiec tego ze nie che znalezc innego rozwiazania - poszukac pracy w miescie, w ktorym ja studiuje i wracac do domu np. na weekendy ( w naszych rodzinnych okolicach z praca jest bardzo ciezko i nadal jej nie znalazl.). Poza tym doglądać domu mógł jego brat, który mieszkał w tej samej miescowości i liczna rodzina - kuzynowie itd. , wiec nie musiał być na miejscu 24 na dobe:(

Jednak on tego nie chciał, więc się rozstawaliśmy; ja strasznie tęskniłam i nie potrafiłam być bez niego, zawsze wracałam i prosiłam go, o to żebyśmy spróbowali jeszcze raz. Ostatecznie nawet obiecałam, że po studiach wrócę dla niego do naszej miejscowości i że będziemy normalnie żyć tak jak on chce, byłam w stanie podporządkować mu całe swoje życie. Bardzo go kochałam i on podobno mnie też. 

A jednak z nim zerwałam. Dlaczego?

1. Ciągła i coraz większa presja ze strony rodziców; słowa "wolę umrzeć niż patrzeć jak marnujesz sobie z nim życie" albo "jeśli z nim będziesz moja noga nigdy u was nie postanie" - na prawdę zapadają w pamięć :( a ja czułam się bardzo zle i sama przeciwko wszystkim i nie dałam sobie z tym rady (mój facet był 300km dalej, zwiazek na odleglosc)

2. Zaczelam sie glebiej zastanawiac nad tym jakie zycie czeka mnie z moim partnerem? Czy moi bliscy nie maja racji? Bez pracy, akceptacji innch, brakiem prespektyw na lepsze... Ja zaczelam obnizac swoje oczekiwania i plany byle tylko z nim byc:( kochalam go strasznie mocno i byłam gotowa dla niego na wszystko...Ale czy sama milosc wystarczy?

3. Pojawił się ktoś, kto się mną zaintersował i nie odpuszczał, mimo że wiedział, że jestem w związku. Ktoś kto powtarzał mi, że jestem świetną dziewczyną, zabiegał o mnie... I dał mi do myślenia, czy przypadkiem nie układałam sobie życia na siłe?

Poczułam, że daję od siebie wiecej, niz otrzymuje w zamian. Bylo mi zle, bo z jednej strony kochałam mojego partnera, a z drugiej chciałam czegos wiecej niz on mogl mi dac, chciałam pewnosci i stabilizacji.

Ostatecznie rozstałam się z moim partnerem; on w końcu chciał dla mnie przyjechac do Wawy, ale ja... odmowilam (zaproponowal to w smsie, nie przyjechal do mnie, nie zadzwonil, nie stanal w dzwiach mojego mieszkania...:( a ja bałam się, ze znow nam nie wyjdzie i tylko sie zranimy, znow bedzie hustawka emocji,a ja nie mialam sily na walke o nas przeciwko calemu swiatu:(

Po miesiącu on znalazl sobie nowa dziewczyne i umiescil zdjecie z nia na swoim profilu... Zabolalo mnie to mocno...:( Ja spotykalam sie z facetami tylko na stopie kolezenskiej. Do tej pory nie zwiazalam sie z nikim innym, ale mam nadzieje ze niedlugo poznam kogos i to sie zmieni,

To smutne, ze pomimo wielkiej milosci i uczucia, czasami ludziom nie wychodzi:( z tysiaca powodow... trudno mi teraz komus zaufac... zwlaszcza ze na widok mojego bylego serce bije mi mocniej...  Nie mam z nim kontaktu. Moze to i lepiej, bo pomimo tego, ze minelo juz pol roku uczucia we mnie sa wciaz zywe i gleboko skrywane.

Nie wiem czy, gdy kogos poznam i gdy sie w koncu z kims zwiaze, mysli o poprzednim parnterze uleca. Czy wciaz to tamten bedzie na dnie mojego serca?

Czas pokaze.

Twoja historia jest wzruszająca.

ja bym tak tego nie okreslila... ale dziekuje.

To strasznie boli, kiedy musisz albo wydaje Ci sie, ze musisz zrezygnowac z tej drugiej osoby... Mimo, że ty ją kochasz i ona Ciebie też. Wiem, że to trochę, brzmi jak w tanim romansie, a jednak tak mi się ułożyło w prawdziwym życiu...

Może ja też nie byłam bez winy, powinnam o niego walczyć, być z nim pomimo wszystko? Bo to nie pieniadze sa w zyciu wazne a milosc?

Jednak z drugiej strony samą miłością nie da się żyć, trzeba też mieć jakieś minimum wsparcia, srodkow...

Nie wiem czy dobrze zdecydowałam.

Myślę, że to mężczyznom łatwiej znaleźć sobie partnerkę, to oni wybieraja i są stroną bardziej "aktywną", tą która inicjuje...

Życie pisze zaskakujące historie.

I stawia nas przed trudnymi wyborami. Czasami się nie dowiemy, czy dokonaliśmy właściwego.

Ciężko rozstać się z partnerem z którym było się kilka lat. Ale zazwyczaj po jakimś czasie dostrzegamy że takie decyzje były słuszne. Lepiej żeby bolało po rozstaniu niż bolało przez całe życie z taką osobą.

Myślę, że podjełaś słuszną decyzję. Ta druga dziewczyna po miesiącu...?

Mężczyznom łatwiej przychodzi nowy związek. Mogą zmieniać partnerki kiedy i jak chcą. Kobietom jest trudniej zacząć nowy związek i przeważnie potrzebują do tego czasu by się całkiem nie zagubić. Boli jeżeli ta druga osoba sobie kogoś znajduję ale jeszcze bardziej boli gdy ta druga osoba nie daje nam spokoju i nie pozwala nam ułożyć sobie życia a i tak się zdarza. 

Dziękuję Wam bardzo, za te słowa :* Jakoś mi tak lżej, że tyle osób mnie rozumie, a nie tylko krytykuje.

Na początku to ja czułam się winna, za to że kolejny raz chce odejść. A przecież tak bardzo się starałam żeby z nim być i normalnie żyć... Myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, że chce z nim być a jednocześnie nie potrafie, myslalam ze wymagam za duzo, ze za bardzo jestem podatna na emocje swojej rodziny i za bardzo im ulegam... Wiedziałam też, że jego bliscy muszą mieć o mnie bardzo złe zdanie - bo co to za dziewczyna, która ciągle wraca i odchodzi?

asiula221 - on nie był taką złą osobą, patrząc na moje zachowanie niektórzy tak pewnie myślą o mnie... Ale rozumiem o co Ci chodzi i myślę, że masz rację. Coraz bardziej przekonuję się, że to była słuszna decyzja i to prawda, że mężczyznom łatwiej znaleźć sobie partnerkę.

Melisa - tak, ta druga dziewczyna po miesiącu. Może wyszedł z założenia, że na starą miłość najlepsza jest nowa? Nie wiem. Może pomyślał, że ja związałam się z mężczyzną, którego poznałam? (choć tego nie zrobiłam)

To pytania, na które nie poznam odpowiedzi.

Ale trzeba jakoś żyć i patrzeć w przyszłość.

Uważam, że dobrze zrobiłaś. Ostatecznie przekonalo mnie to, że znalazł sobie kogoś. nawet jeśli jej tak naprawdę nie chciał, a tylko poczuł się upokorzony, że dostał kosza i chciał pokazać, że wcale nie jest taki zły i że ktoś go chce, to i tak. Zrobił to, tyle wystarczy.

Iwonko, a jak Ty się teraz czujesz?

Mi ktoś kiedys powiedział, że jeżeli związek się rozpada, to osoba, która zerwała trafi późnij na gorszego partnera, natomiast osoba, z którą zerwano, trafi na lepszego.

Niby taka głupia pociecha, ale w moim przypadku sie sprawdziło. Bo trafilem na Izę

A moje ex trafiła na... I tu nie będę pisał, ale trafila niezbyt szczęśliwie  \

Ale to już nie mój problem

Nie zawsze ten, kto zrywa powinien być ukarany - bo niby czemu?:) Zwykle są powody - czasem bardzo poważne, czasem mniej...

Bo to jest tak: nie ma złego, co by na dobre nie wyszło!!! Oczywiście Iza to jest to dobre!!!

Coś w tym jest!

U centa akurat tak było, ale nie musi tak być! Czasami są bardzo ważne powody, które skłaniają kogoś do odejscia.

Ale ja nie twierdzę, że to reguła!

inna rzecz, że w wielu przypadkach sie sprawdziła :)