Biją tylko barbarzyńcy... - Forum

Tak jak pisze Ola, karny jeżyk jest metodą coraz szerzej krytykowaną. Piszą, że jak już musi być stosowany, to w bardzo wyjątkowych sytuacjach (np. robienie krzywdy innej osobie, ale tylko celowe, z zamysłem i na chłodno zaplanowane, bez emocji), absolutnie nie regularnie, i to tylko w przypadku większych dzieci, nie 1-2-3-latków.

Czytałam też, że karny jeżyk to takie trochę bicie bez bicia (dyscyplinowanie z wykorzystaniem bólu), ponieważ wybadali (bodajże za pomocą metod tomografii komputerowej), że podczas wykorzystywania metody karnego jeżyka pobudzany jest system stresu powodowanego rozłąką, co ma niby pobudzać ośrodki bólu w mózgu, te same które są aktywowane podczas zranienia się czy klapsa. Ale nie chcę o tym dyskutować, podaję to jako suchy fakt z książki.

Wiesz, że kilka razy chciałam oddać... tylko się bałam.

Nie chcę by moje dziecko się mnie bało. Przede wszystkim ma rozumieć pewne reguły, dlaczego czegoś nie wolno, jakie mogą być tego konsekwencje. I ma nie robić tego co jest złe czy zakazane właśnie dlatego, że wie czym to grozi, a nie dlatego, że boi się klapsa lub innej kary.

Młody stał w kącie chyba tylko 3 razy. Nie dłużej niż 2 minutki. Czasami nie pozwalaliśmy też oglądać bajek. Ale wszelkie kary należą do wyjątków. Czy ja mam wyjątkowe dziecko? Czy może w jakiś wyjątkowy sposób je wychowuję, że nie muszę ani dawać klapsa ani karać?

To proponuję zwolennikom bicia walnąć z powodu złego zachowania.

Mamo Tymka, czasem myślę, że gdy rodzice traktują dziecko tak, jak sami chcieliby być traktowani, to już wszelkie ich działania będą "inne" (ja np. czułabym się podle, gdyby mąż mi dał klapsa np. za nieposłuszeństwo, lub jakby podczas kłótni kazał mi iść do drugiego pokoju na 29 minut, żebym się uspokoiła, i wcale nie wydaje mi się, żeby z jakiegoś dziwnego powodu dziecko reagowało na to inaczej; wręcz przeciwnie, czuję że jego odbiór sytuacji będzie jeszcze intensywniejszy).

Swoje uczucia łatwo nam zrozumieć, a te dziecięce... Często rodzice by chcieli, żeby dziecko uczuć nie miało. Ja nie jestem zadowolona, gdy upatrzę sobie piękną bluzkę, a do dnia wypłaty już mi ją wykupią. Ale jestem dorosła, umiem panować nad emocjami i tego nie okazuję. A dziecko dopiero musi się nauczyć panowania nad sobą, więc na razie jak nie dostanie czegoś, czego pragnie, będzie płakać i histeryzować, i osobiście nie widzę konieczności karania go za posiadanie emocji i za normalną w tym wieku niedojrzałość układu nerwowego. Wiele jest takich sytuacji, gdy swoje dziecko "rozumiem". I naprawdę niewiele takich, kiedy dochodzę do wniosku, że trzeba je ukarać.

Myślę, że takie zrozumienie, empatia i świadomość tego, że reakcje dziecka mają prawo być niedojrzałe, bardzo zmienia podejście do szkraba i ogólnie zdejmuje sytuację z "ostrza noża".

Kasiu, czytajac o Tymku mam wrażenie, że masz dziecko - Aniołka:) Ale dzieci są różne i nie można mierzyć wszystkich jedną miarą... Masz wyjątkowe dziecko, bo...każde dziecko jest wyjatkowe! każde jest inne i nie możesz oczekiwać, że wszystkie dzieci będą reagować tak samo jak Tymek na metody wychowawcze, które Ty stosujesz...

Ja Cię szczerze podziwiam i naprawdę nie pochwalam klapsów, ale nie  uważam, aby była jedna, uniwersalna metoda, dzięki której wszystkie dzieci będą takie grzeczne ...

Dokładnie - a znam wielu przeciwników klap[sów, którzy tzw. karny jeżyk stosują i uważają, że to super metoda, która nie krzywdzi dziecka...

Co prawda Nadia jest jeszcze za mała aby rozumiała czemu nie można gryźć i szczypać, nie wiem jak będzie z powazniejszymi problemami ale mam nadzieje, ze będę na tyle konsekwentna dla dziecka aby potem nie musiec dawac jej klapsów. Też mi się zdarzało dostawac od rodziców więc wiem jakie to uczucie i mam nadzieję, że mojego dziecka ono nie będzie dotyczyć.

A to, ze coś działo się od pokoleń to żaden argument. Gdyby nie miano zmieniać rzeczy tylko dlatego, że tak było zawsze to siedzielibysmy jeszcze w jaskiniach.

Co prawda Nadia jest jeszcze za mała aby rozumiała czemu nie można gryźć i szczypać, nie wiem jak będzie z powazniejszymi problemami ale mam nadzieje, ze będę na tyle konsekwentna dla dziecka aby potem nie musiec dawac jej klapsów. Też mi się zdarzało dostawac od rodziców więc wiem jakie to uczucie i mam nadzieję, że mojego dziecka ono nie będzie dotyczyć.

A to, ze coś działo się od pokoleń to żaden argument. Gdyby nie miano zmieniać rzeczy tylko dlatego, że tak było zawsze to siedzielibysmy jeszcze w jaskiniach.

Ja wyznaję zasadę, że moje dziecko jest człowiekiem z wszelkimi prawami człowieczeństwa, dlatego należy się mu szacunek. A bicie to raczej jest brak szacunku.

Najpierw co do tytułu wątku i zdania zapisanego w zeszycie - domyślam się, który wykładowca to podał:) biorąc pod uwagę, co i gdzie studiuje Czerwona Panienka;  miałam przyjemność poznać autora:)


Odróżniłabym bicie od szturchnięcia czy klapsa, który rodzic np. zadał raz w życiu, nie tylko dlatego, że stracił panowanie nad sobą.

Na pewno są o wiele lepsze metody, jeśli klapsa w ogóle można nazwać metodą. Ale... jest ogromne ale. Rozumiem, że nie omawiamy sytuacji, gdzie dziecko dostaje klapsy regularnie, za każde przewinienie, bez żadnego wyjaśnienia. Ale że omawiamy sytuację, czy rodzic w ogóle może to zrobić i czy jest wtedy barbarzyńcą.

Wielu rodziców daje klapsa z bezradności, lęku, strachu (gdy widzą niebezpieczeństwo i po prostu dziecko na siłę od czegoś odciągają). Ale sama znam sytuacje, gdy dopiero klaps zadany przez rodzica na tyle był szokiem dla dziecka, że przestało go traktować jak kumpla. Często był zadany jedynie raz - naprawdę w trudnej sytuacji dla rodzica. I były także wyjaśnienia, tłumaczenia. Można się zastanawiać: może to bezradność. A może działanie zaplanowane, bo chciało się wywołać szok. Karanie takiego rodzica jest dla mnie nieporozumieniem czy wyzywanie od barbarzyńców jest dla mnie po prostu głupie.

Jak dla mnie to szukanie dziury w całym - i obrywają rodzice, którzy nie powinni. Pozostali faktycznie maltretują dzieci. A jeszcze inni wychowują "bezstresowo", czy na zasadzie kumpel-kumpel, a nie rodzic-dziecko.

Nie planuję stosowania klapsów. Ale nie chcę, by ktokolwiek mi narzucał, czy mam prawo czy nie. W ogóle czy mam prawo dotknąć dziecko - by nie być posądzoną o złe zamiary.

Generalnie sie przychylam do wniosków powyżej...

Czasami naprawdę trudno być "ksiązkowym" rodzicem i ja osobiście mam doświadczenie beztresowego wychowania iwcale nie uwazam, że to jest super... potem pół życia czlowiek traci na wlasne ustalanie granic...

Ale gdyby tak wszystko mozna było wypośrodkować? Na całe szczęscie: nobody is perfect...na szczeście...

Zgadzam się z Ducinaltum. Barbarzyńcą można nazwać osoby, dla których bicie jest jedyna metodą wychowawczą,stosują ja regularnie, bez żadnych skrupułów i wyrzutów sumienia.

Jeden klaps nie czyni z człowieka barbarzyńcy. I to jest bardzo krzywdzące tak mówić.

Ja nie jestem zwolenniczką bicia dzieci, wręcz drażni mnie to jak ktoś stosuje taką metodę. Czasem wiadomo zdarzyć się moze jeden klap.