Biją tylko barbarzyńcy... - Forum

Przed bijącym człowiekiem, rodziciem o zgrozo!

jeszcze raz tamto niechcący mi sie wysłało i coś mi komp strajkuje

Ala być może Kuba jest niewinny i bezbronny, ale są też silne dzieci, które potrafią tą siłę wykorzystywać.

a w momencie kiedy np 8-9 -10 latek odda mamusi lub tatusiowi (on "tylko" powieli ich zachowanie przecież) też nie?;) Wtedy zamiast dotychczasowym klapsem "wypadałoby" potraktowac Go mocniejszym, "wychowawczym" razem chyba? Błędne koło.

O rany... tyle pokoleń dostawało nie tyle klapsy, co porządne lanie, czasem za byle co i jakoś nie mścili się na rodzicach, normalni ludzie z nich wyrośli. 

Ktoś tu napisał, że bicie to bicie i tyle - nie ma różnicy. Czyli jak się synek z ojcem dla zabawy przepycha, to po policję trzeba dzwonić? W końcu konsewkencja ważna rzecz... 

Albo te pytania "jak dziecko się obroni?" Rany, a przed czym ma się bronić? Czy rodzic chce mu krzywdę zrobić? W życiu, on to robi dla jego dobra. Niech ktoś spróbuje zrobić krzywdę jego dziecku, to dopiero wtedy pozna, co to bicie. Niektórzy się tu zachowują, jakby zupełnie w oderwaniu od rzeczywistości żyli. Jeśli mama czy tata uzna za potrzebne wymierzenie klapsa, nawet mocnego - to widać w tej chwili dzieciak tego potrzebował. I tyle. I nikt nie ma prawa mówić, że to porażka rodziców lub w jakikolwiek inny sposób ich deprecjonować. 

Dałam dzisiaj klapsa córce,nie wiem czy przez pampersa poczua,ale pokładanie się na chodniku o tej porze roku to coś fajnego

Biją (dają klapsy) ludzie, którzy nie potrafią sobie z dzieckiem poradzić w inny sposób. Nieskuteczne próby ogarnięcia sytuacji powodują, że rośnie w nich złość, bezradność i w końcu ciach - klaps, dziecko płacze, nerwy odpuszczają.

Wychowawczy barbarzyńca? Nie wiem, ale na pewno rozwijanie kompetencji wychowawczych by się takiej osobie przydało. Są osoby, których metody wychowawcze ograniczają się do 1) krzyku, 2) klapsa i szarpania (w przypadku nieskuteczności pierwszego). Widuję je np. na placu zabaw.

Jest fajny rozdział w książce "Mądrzy rodzice" M. Sunderland (nakład wykupiony na pieńku, więc niestety trzeba ukraść e-booka) o przyczynach "niegrzeczności" u dzieci.

No bo to jest podłe, jak np. mama zapoda dziecku na placu zabaw batona, przez co wzrośnie mu gwałtownie poziom cukru we krwi, przez co wydzielana jest w ogromnej ilości insulina, w wyniku czego poziom cukru gwałtownie spada, w konsekwencji czego dziecko cierpi na hypogligemię, na co organizm reaguje wydzielaniem kortyzolu i adrenaliny przez nadnercza, co prowadzi do wystepowania niepokoju, agresji, paniki, co dziecko odreagowywuje "złym zachowaniem". I widzę takie dziecko "po batonie", walczące z objawami hypoglikemii, i mamę podbiegającą do niego i zapodającą klapsa, kompletnie nie rozumiejącą, że sama jest sobie winna.

Warto przeczytać tę książkę, tak myślę.

Nigdy nie uderzyłam synka, zrobię też wszytsko by nigdy tego nie zrobić, ale ręki sobie za siebie obciąć nie dam, nie wiem co przyniesie życie.
Czy jako smotna mama poradzę sobie z wychowaniem Go tak abym nigdy nie musiała uciec się do klapsa?

Jest jeszcze malutki, a potrafi doskonale podnosic ciśnienie, co będzie dalej?

a ja jednak widzę różnicę

Dla mnie bicie dziecka to oznaka słabości nie sposób na karę

I z tym się zgodzę. Dla mnie to brak pomysłu na karę, bezsilność i wynik złego wychowania. Dostawałam klapsy i jakoś nie jestem za nie wdzięczna moim rodzicom.

Zgadzam się z Tobą, nie da się tego ukryć.

Tyle, że nie zmienię zdania, że klaps to nie to samo co bicie, chociaż wiem, że i po daniu klapsa rodzice maja często wyrzuty sumienia, przyznając się tym smamym, że to oni nie poradzili sobie z emocjami.

Złego wychowania... kurde, całe szczęście że po tylu pokoleniach w końcu zaczęło się głośno mówić, żeby dobrze dzieci wychowywać, bo wcześniej widać źle wychowywali, skoro klapsy były normą.

Może być tak, że rodzice nie widzą już innego sposobu na wpłynięcie na dziecko i stosują klapsy. Ale równie dobrze może być tak, że świadomie wybierają właśnie tę metodę, bo uważają ją za skuteczną.

Tak - złego wychowania! Jak się dziecko od małego uczy, że czegoś nie wolno, że należy się tak a tak zachowywać to potem kar nie trzeba stosować. I uwierz, że się tak da. Tylko trzeba chcieć i traktować dziecko poważnie tłumacząc dlaczego czegoś nie wolno a nie argumentując "bo nie wolno".

Bo chodzi o to aby sprawy załatwiać głową a nie siłą. 

Ja dostałem nie raz paskiem, ale nigdy nie powiedziałbym, że rodzice mnie źle wychowali. Ba! sam chciałbym wychować swoje dzieci tak, jak oni wychowali mnie i siostrę, bo wszystko co robili, robili z myślą o nas. Czy dawali prezent, czy lanie.

Jak ktoś wychowa dzieciaka bez jednego klapsa - super, rewelacja, brawo. Ale niech nie będzie na tyle bezczelnym, żeby rodzicom, którzy mają inne metody, ubliżać od barbarzyńców czy złych rodziców.

My czyli rodzice, którym udaje się wychowywać dzieci bez kar cielesnych, mamy prawo nie rozumieć i nie pochwalać dawania klapsów czy (sory ale to nie jest klaps) lania paskiem. Jeżeli uważasz, że Twoi rodzice nie mogli w inny sposób zareagować na Twoje przewinienia jak tylko klapsem czy paskiem to Twoja sprawa. Ja uważam, że nie ma takich sytuacji w których rodzic nie ma wyjścia. 

I jeszcze jedno... nie wiem jak Wam ale ja bardziej sobie cenię to że mogę dziecku pokazać opanowanie i konsekwencję w działaniu a nie tylko to, że sytuacjach trudnych sięgam po przemoc i "dyscyplinkę". Bo to półśrodek. I uczy dziecka, że siłą da się osiągnąć jakiś efekt.

A do szału doprawadza mnie to jak rodzice dają dziecku klapsa tylko dlatego że płacze. I co? Działa? Dziecko przestaje płakać? Szczerze wątpię. To tresura a nie wychowywanie. Choć ja nie pochwalam klapsów nawet w stosunku do zwierząt.

No... najlepiej popaść w skrajność.

Co do tego stwierdzenia po przeczytaniu wielu publikacji na temat karania dzieci muszę zgodzić się z Melisą. Tzw. karny jeżyk uważany za super, że tka powiem "humanitarną", karę przez rodziców wyzwala w dziecku znacznie więcej nagatywnych emocji niż pojedynczy klaps. Tego typu aka daje dziekcu poczucie osamotnienia, porzucenia, pozostawia go samego z trudnymi emcojami, często takie miejsca jak własny pokój kojarzy z czymś złym. Dziecko odczytuje taką akrę jako rozmyślne pozostawienie je samemu sobie, a klaps najczęściej jest słusznie odbierany przez dzieci jako zachowanie pod wpływem impulsu, emocji i nie stawia rodzica w świetle złego policjanta. Może to zabrzmi kontrowerysjnie, ale jest to zdanie wielu specjalistów.

Ale nie oddawałaś im i nie odpłacasz agresją całemu światu, prawda? Bo ja nie, a też dostawałam klapsy. I to demonizowanie jednego klapsa jako rzeczy wypaczającej dziecku psychikę jest dla mnie zwyczajnie głupie i niesłuszne.

Jasne, że to nie jest dobra kara, ale nie popadajmy w skrajności...