Nasze pierwsze spotkanie KONKURS - Forum

Internet Nas połączył siecią namiętności,
odległość dzieliła przez długich wiele lat,
lecz dopięliśmy swego przed Bogiem mówiąc TAK.
I miasta dwa złączyliśmy bo dziewczyna ze Śląska
chłopaka z miasta Łodzi pokochała.

On kibic Łódzkiego klubu,ja fanka Chorzowskiej drużyny.
On szukał zdjęć z meczu "przyjaźni" między naszymi klubami,ja prowadziłam stronę kibicowską.
Odezwał się na gg ..i ... wpadłam ;) od 2009 roku dzięki Niemu jestem Łodzianką ;).

Hmmmm... U nas spotkań pierwszych można by rzec było całe dwa ;)

Pierwsze nieplanowane, niespodziewane, prawie niemożliwe... spotkanie czysto przypadkowe na tym samym czacie...

On wszedł po raz pierwszy na czat - w połowie z ciekawości w połowie z rozgoryczenia własną sytuacją ówczesną.

Ja pomyślałam, że czemu nie - dawno nie zaglądałam na czat (od mojego pierwszego razu minęło 4 lata ) a moja sytuacja też nie była wesoła.

On - mężczyzna z przeszłością, Ja kobieta po przejściach...

Ja ze wschodu Polski - On z zachodu Polski

Oboje w trakcie dłuuugich trudnych, wręcz ciężkich rozwodów, oboje z dziećmi...

Przegadaliśmy długie godziny, najpierw na czacie, później przez komunikatory. Czas leciał tak niemiłosiernie szybko, że człowiek nawet się nie obejrzał a już była pierwsza, lub trzecia nad ranem a my wciąż o wszystkim rozmawialiśmy; poruszaliśmy tematy od czytania książek, słuchania muzyki, po uczucia, emocje, sprawy związane z dziećmi... Czasem bywało że rozumieliśmy się w pół słowa, albo jednocześnie wysyłaliśmy smsy do siebie ;)

Drugie pierwsze spotkanie... to zaplanowane, wyczekane, choć wciąż nieśmiałe nastąpiło kilka miesięcy później... On przyjechał do miasta, w którym wtedy mieszkałam. Pokonał 450km autobusem w nocy by spędzić ze mną dosłownie 2 godziny, a potem wrócić do wojego miasta.

Te 2 godziny były niesamowite... na początku ogarnął nas stres, niepewności co będzie gdy nasze oczy spotkają się dosłownie oko w oko, co będzie gdy dłonie się zetkną i otoczy nas ta prosta rzeczywistość?

On niski i przy tuszy - Ja wysoka i raczej szczupła. Niemalże przeciwieństwa, a gdy minęły pierwsze minuty stresu... gdy opadło napięcie, przedeptane wręcz podczas długiego spaceru po parku - a był to wtedy okres między wiosną a latem gdzie wszystko rozkwitało, tak jak i nasza niepewna jeszcze miłość do siebie... Wtedy oboje poczuliśmy, że łączy nas więcej niż przypadek, niż godziny rozmów.

Wtedy dotarło do nas, że oto spotkaliśmy tą drugą połowę - tego drugiego człowieka na dobre i na złe, na naprawdę ciężkie dni, których teraz już wiele za nami...

Wtedy też po raz pierwszy nasze usta spotkały się w pocałunku, który jak pieczęć utrwalił to co coraz głośniej biło w naszych sercach - wszystkie te emocje skrywane w sercu na dnie,które wciąż więzione były siłami rozsądku...

2 godziny spotkania musiały jednak mieć i swój koniec, bo nic co dobre nie trwa wiecznie i pora była już rozstania... Dały nam one jednak pewność, że takich spotkań (wcześniej nierealnych wydawałoby się) będzie więcej, być może będą dłuższe, że kiedyś na pewno będzie inaczej...

Teraz patrząc z perspektywy trzech lat znajomości możemy zgodnie z prawdą rzec, że spotkań było nie tylko więcej, ale że również udało nam się zamieszkać razem i zdecydowanie zmienić nasze dotychczasowe życie...

Bo nigdy nie wiadomo kogo spotka się na swojej drodze i nigdy niewiadomo jak potoczy się życie, ale warto żyć chwilą i wykorzystywać nawet najdrobniejszą, nawet najbardziej nierealną szansę jaką stawia przed Tobą los... My z niej skorzystaliśmy ;)

Mój rycerz Przemysław z Torunia, gdzie królują różnego rodzaje pierniki, i ja białogłowa Beata ze Zgierza, gdzie królują różnego rodzaje jeżyki…..

Wiele lat minęło zanim nadszedł ten dzień, że się spotkaliśmy i w sobie zakochaliśmy..

Rycerz przyjechał na swoim płowym rumaku do mojego miasta ……a ja od razu zauroczona jego rycerską zbroją i walecznością postanowiłam, że on będzie mój i tylko mój…

 Za króla jaśnie panującego Aleksandra Kwaśniewskiego:)  roku pańskiego 2004 żył sobie waleczny rycerz Przemysław. Pochodził on z Toruń. Lecz jak to czasem bywa, na skutek licznych wojen, ród jego podupadł. Wyruszył, więc z domu szukać szczęścia i swojej ukochanej białogłowy. Wędrował po wielu krainach mniej i więcej chwalebnych, aż pewnego dnia dowiedział się, że w grodzie Zgierz, na lokalnym rynku odbędzie się turniej rycerski, na który zaprasza się wszystkich walecznych rycerzy…..

Rycerz Przemysław postanowił wziąć udział w owych zawodach i skierował swe kroki do zgierskiego miasta, aby pokazać swój kunszt rycerski.
Następnego dnia Przemysław stanął w szranki na piaszczystym dziedzińcu zgierskiego zamku gdzie walczył z innymi rycerzami o honor swojego rodu i dobre imię, które będzie go sławiło na wszystkie krainy i narody.

 Podczas jednej z walk rycerz Przemysław został ranny. Dzielnego, rannego rycerza przeniesiono do komnat zamkowych i tam też pod czułą opieką jednej z dwórek króla Aleksandra dochodził do zdrowia. Pielęgnowała go młoda białogłowa o szlacheckim imieniu Beata, bardzo piękna a zarazem skromna, a przy tym zaprawdę czuła i troskliwa. Czuła opieka przerodziła się w czułe i stałe uczucie........

I tak rycerz Przemysław wracał do zdrowia. Każdego dnia stan jego się poprawiał, a jego serce napełniało się wielkim uczuciem zwanym miłością,…które przerodziło się w trwały i udany związek. Z związku tych dwojga urodził się syn, – któremu nadano mężne imię -JAN,……ale wcześniej jak tradycja każe było huczne wesele na lokalnym dziedzińcu, które trwało do białego ranka.....

Wersja współczesna niewiele różni się od historycznej…

 Mój niedoszły wówczas mąż …..przyjechał do mojego miasta żelaznym rumakiem czyli pociągiem polskich kolei…:)

Przyjechał w poszukiwaniu lepszego życia, czyli pracy…

Imał się każdej pracy i różnych zajęć, aby móc żyć godnie…

Podczas wykonywania prac remontowych doznał poważnego wypadku, w wyniku, którego trafił do szpitala..

I tam wszystko się zaczęło ….

Spotkaliśmy się na zabiegu rehabilitacyjnym…

Od słowa do słowa…..,od spojrzenia do spojrzenia…od rozmowy do rozmowy …

Po kilku latach znajomości ślub a następnie urodził się nam upragniony synek –JANEK….w którym płynie rycerska krew bo jego tata pochodzi z grodu Kopernika !!:)

Nasze pierwsze spotkanie... 

To spotkanie

nad jeziorem

zdarzyło się

W noc świętego Jana

przy blasku Księżyca

i w muzyki dżwięk

Z ciemności

Jego postać

wyłoniła się

A nasze oczy

spotkały się

Na serca dnie

zadrżało coś...

Czyżby to on

Ta myśl przeleciała

w czeluściach

głowy mej

Do tańca poprosił

za rękę mnie wziął

Dreszcze ciało przeszyło

a serce mówiło...

Tak - to ON !!!

"A wszystko te... niebieskie oczy"

       Byliśmy sobie przeznaczeni. Tak, ja w to wierzę, bo jak inaczej można wytłumaczyć fakt, że nasi dziadkowie przyjechali z Wilna tym samym pociągiem i osiedli w tej samej wiosce... Gdzieś zawsze mijaliśmy się obok siebie, aż pewnego dnia koleżanka przedstawiła mi swojego brata...
       Nasze pierwsze spotkanie pewnie nie zapowiadało miłości na lata. Miłości, której żaden huragan nie jest wstanie położyć na kolana, której wiatr dmuchający w twarz nie zniszczy. Ale było w tym spotkaniu coś wyjątkowego. Jego oczy... Byłam wpatrzona w jego oczy, które tak wiele mówiły, tak dużo chciały mi przekazać, tak emanowały miłością.... Zakochałam się w nich od pierwszego wejrzenia, a ich widok otulał moje serce. Ten dzień był w kolorze błękitu...

On biegał za piłką po boisku. Ja spacerowałam z koleżankami. W jedenj chwili złączyły się nasze spojrzenia. To była magia :) On się prawie potknął,ja stanęłam w bezruchu. Oblał nas rumieniec. Wymieniliśmy się nieśmiałymi uśmiechami. Tamtego wieczoru nie mogłam zasnąć. Następnego dnia w naszym miasteczku odbywał się festyn. Ja w damskim towarzystwie,on w męskim. Mijaliśmy się kilkakrotnie. I nareszcie odważył się przysiąść i porozmawiać. A później...trwa do dziś :) 

...a to było tak..

 przez 4 lata byłam w chorym związku, każdy to widział, ale nie ja. i kiedyś na czacie, tak tak na czacie! poznałam Jego. był moim znajomym z czatu, przez tydzien, pozniej miesiąc, później kilka miesięcy, rok... rozmawialiśmy dzień w dzień, kilka godzin, stając się sobie coraz bliżsi. nie widząc się, nie znając się osobiście. i w koncu, kiedy po raz kolejny zostalam skrzywdzona i cierpiałam, to On powiedział dość, nie ja, bo ja miałam zamiar przeczekać... i on poprosił o spotkanie, ja się zgodziłam. i On powiedział, że będzie przyjeżdżał dzień w dzień te kilkadziesiąt km, każdego ranka, opuszczał mnie wieczorem, aby uniemożliwić mi spotkanie z tamtym, bo to nie dla mnie. I tak robił, zdając sobie sprawę, że jeżeli ja zechcę to i tak się spotkam. Robił tak do skutku, przyjeżdżał, zabierał mnie gdzieś, przywoził.. starał się, bym zapomniała, a jednocześnie nie miał za złe, gdy ja opowiadałam, wspominałam. 10 miesięcy po naszym pierwszym spotakniu poprosił mnie o rękę  ROK po naszym pierwszym spotkaniu braliśmy ślub. W tym roku, w sierpniu będziemy obchodzić 10 rocznicę ślubu. i myślę sobie, że wyzwalając mnie z chorego układu, tak bardzo chorego, że nawet nie sposób, nie czas, nie miejsce, o tym pisać, pokazał mi jak bardzo mnie kocha. Może już wtedy kochał? Może pokochał nie znając osobiście? Może spotkały się dwie duszyczyki w poplątanej sieci, które miały się spotkać? Tak miało być. Bo zapewne nigdy byśmy się nie spotkali. nasze miejscowości dzieliło 50 km. A wtedy, co go poznałam na czacie..On na czat wszedł po raz pierwszy w życiu. A ja? A ja komunikowałam się ze znajomymi z uczelni. bo facebooka nie było ;)

Około cztery lata w moim sercu przebywał mężczyzna, który na to definitywnie nie zasługiwał. Teraz z perspektywy czasu mogę o tym bezboleśnie rozmawiać.

Były rozstania i powroty. Ja ślepo zauroczona, świata poza nim nie widziałam. Byłam młodziutka. On był o pięć lat starszy. Chciał mnie sobie "wychować", jak twierdził. Jego uwagi brałam sobie do serca i starałam się zmieniać dla niego. Co za żałosne zachowaniw z mojej strony - wiem. Doszło to za daleko! Nie mogłam spotykać się ze swoimi znajomymi. Najlepiej gdybym siedziała cały dzień zamknięta, jak ptaszek w klatce. Mieszkaliśmy w różnych miejscowościach, oddalonych od siebie o około 30 km, a on wiedział WSZYSTKO. Nawet kiedy wychodziłam do sklepu.

Któregoś razu postanowiłam potajemnie spotkać się z koleżanką. Dowiedział się o tym i kilka dni później uderzył mnie za to. Gdy wróciłam do domu Mama oczywiście kazała natychmiast zakończyś tę znajomość! Koleżanki również już wcześniej mnie o to prosiły. Jednak nie mogłam. To było silniejsze ode mnie. Żyłam pod presją. Spotykałam się z nim w tajemnicy. Uderzył mnie później jeszcze raz. Postanowiłam spróbować zakończyć ten chory związek. Powiedziałam mu, że to koniec!

Razem z przyjaciółmi postanowiłam pojechać na dyskotekę. Było fajnie. Bawiliśmy się, a ja na chwilę oderwałam się od tego wszystkiego. Wracając do domu z dyskoteki, zauważyliśmy stojący przy lesie samochód. Odruchowo stwierdziłam, że to jego. Koleżanka mówiła, że przesadzam, że to na pewno nie jego auto. Z resztą co robiłby tutaj o piątej rano? Jedźmy dalej. Ale ja postanowiłam to sprawdzić. Gdy tylko wbiłam wsteczny bieg i kawałek ruszyłam - już wiedziałam. Automatycznie wbiłam jedynkę i na pełnym gazie ruszyłam do przodu na pierwsze lepsze podwórko. On biegł za naszym autem. Złapał za lusterko. Widziałam jego twarz w swojej szybie. Chciał otworzyć moje drzwi. Przeraziłam się! Czego on chciał? Moja przyjaciółka szybko zadzwoniła po policję. On urwał nam lusterko. Szybko uciekł...

Po chwili zjawiła się policja. Wsiadłam do radiowozu, opowiedziałam co się stało. Jednak nie mogłam się przełamać, by podać jego dane i adres. Byłam strasznie wstrząśnięta, ale... Pierwsze co zobaczyłam to sympatyczną twarz Pana Policjanta. Był uroczy. Przystojny, wysoki brunet o ciemnych oczach, niski miły głos i do tego wszystkiego mundur zrobił swoje. Zadawał mi pytania, a ja nie mogłam oderwać od niego oczu.

Kilka dni po zdarzeniu na jednym z portali społecznościowych otrzymałam wiadomość: "Witam, mam nadzieję, że nie gniewasz się, że pozwoliłem sobie Cię tu poszukać?" Byłam mile zaskoczona. To Pan Policjant - Tomasz. Pisaliśmy kilka tygodni. Proponował spotkanie, jednak czegoś się obawiałam, choć do dziś nie wiem czego. Odmawiałm. W końcu stwierdził, że nie jestem nim zainteresowana. Nasze pisanie ustało.

Kilka tygodni później jechałam na uczelnię. Bardzo się spieszyłm, bo byłam już prawie spóźniona na ważny egzamin. No i jak to w życiu bywa, pech to pech! Jechałam tak szybko, że prawie nie zauważyłam policyjnego "lizaka", który mnie zatrzymywał. Wściekła zatrzymałm się, ale tego się nie spodziewałm.

Był to Tomasz. Przywitał mnie z uśmiechem, ale pouczenie wypisał. Tłumaczyłam, że spieszę się na egzamin, że muszę szybko jechać, ale nic to nie dało. Coraz dłużej wszystko dokładnie sprawdzał. Mówił, że musi. W końcu mnie puścił. Oczywiście spóźniłam się, ale egzamin zdałam :)

Wracałam wieczorem do domu. Pod nim stał Tomasz. Uśmiechał się niepewnie i powiedział: "Tym razem nie odpuszczę, porywam cię do kina. Mam już bilety."

Nie musiał nalegać. Od razu szczęśliwa zgodziłam się..

I tak zaczął się nowy, cudowny rozdział w moim życiu.

Dziś jesteśmy szczęśliwym małżeństwem i rodzicami. Jesteśmy do siebie bardzo podobni. Tomuś jest zupełnym przeciwieństwem poprzedniego brutala. Jest ideałem mężczyzny. Kochającym mężem i ojcem. Brak mi słów, by go opisać. Taki jest mój ukochany mąż.

NASZE PIERWSZE SPOTKANIE NA STACJI PALIW.

WRACAŁAM ZE SZKOLENIA I POSTANOWIŁAM ZATANKOWAĆ PALIWO NA STACJI PALIW. SAMA NIGDY NIE TANKUJĘ, CZEKAM AŻ PRACOWNIK OBSŁUGI MI POMOŻE ZATANKOWAĆ. CZEKAM A TU NIKT NIE PODCHODZI ZA MNĄ USTAWIŁ SIĘ NASTĘPNY SAMOCHÓD I WYSZEDŁ PAN, KTÓRY ZAPYTAŁ :                                                        - NA CO PANI CZEKA?,                                                                                                                                                                        -  NA TANKOWANIE.                                                                                                                                                                         -JA MOGĘ PANI ZATANKOWAĆ, ALE JAK PANI MNIE ZAPROSI NA KAWĘ ,                                                                  -NIE MA SPRAWY, ZAPRASZAM.                                                                                                                                          WYPILIŚMY KAWĘ, ZJEDLIŚMY CIASTKO I WYMIENILIŚMY SIĘ NUMERAMI TELEFONÓW. ZA DWA DNI ZOSTAŁAM JA ZAPROSZONA NA OBIAD I TAK ZNAJOMOŚĆ ROZKWITŁA I KWITNIE DO DZISIAJ. MÓJ NARZECZONY TANKUJE SAMOCHÓD TERAZ JUŻ STALE.

Pamietam... poczatek roku 2009, weselicho mojej siostry....

wujek mieszkajacy okolo 50km od nas mowi- moze bys przyjechała do nas, posiedzisz z dziewczynkami , pogadamy....sobie myśle czemu nie.... i tak po weselu z tydzien wsiadłam w busa i jade....ale nie sama  z kolezanka...

wujek wita, ciotka takze- dziewczynki zadowolone-maja kompanow do zabawy

wieczor... co tu robic..

Wujek-na dyskoteke mozna by isc.. ale tak same???

Ciotka a tam kto mieszka u nas co wynajmuje??chyba wojaki??? dzwon po ktoregos...

ciotka posłuchała wujka...

za chwil kilka przybiegł...szczupły, czarny- no kurcze to ten moj!!!

Cześc dziewczyny choccie na piwko do nas...

Eeee zaraz, czekaj.....

wiec Marta z Anka sie jakos doprowadziły do ładu i składu i udały sie obok do mieszkania...

kurcze ilu ich tam było...ale był i on-Paweł

wybrałysmy sie na dyskoteke.. my nie tanczylismy z Pawłem.. my przegadalismy pol nocy...

I kolejne  przyjazdy tam gdzie wujek mieszka nie byly do wujka.. były do Pawła... 

co jest najlepsze??

moja data urodzin 30.03

Pawła data urodzin 30.03

 rowno rok roznicy;-)

nasza miłosc trwa do dzis, w pażdzierniku bedzie 4 lata jak jestesmy po ślubie....

Nie skoki na bungee, nie kaskaderka, nie wyścigi, nie impreza ... Nas połączyła ... nauka. Ale od początku. Poznaliśmy się na dobre tak naprawdę na studiach, bo choć wcześniej chodziliśmy do tego samego liceum, to nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Na pierwszym roku studiów wraz z jeszcze jedną koleżanką przed pierwszą sesją mieliśmy się razem w trójkę przygotowywać do egzaminów. I od jednego do drugiego spotkania tak się nam porobiło, że nauki było w tym coraz mniej, a coraz więcej oczekiwania na te spotkania, na to, by po prostu się zobaczyć. Ach,  jakże takie pierwsze momenty zakochania są wspaniałe! Wraz z kolejnymi "naukowymi" posiedzeniami coraz więcej mówiliśmy o muzyce, odkrywaliśmy swoje gusta. Potem, standardowo -on pożyczał mi swoje płyty, kasety, ja jemu swoje. On nagrywał mi swoje ulubione kawałki, ja zaznaczałam ulubione teksty piosenek w książkach.

W końcu pewnego dnia podczas tej "nauki" nasze oczy się spotkały. Na sekundę. Dwie. Trzy. Nie wiem co to było, ale trzymało jak magnez! Skończyło się na tym, że koleżanka się zorientowała, popatrzyła, nie skomentowała, tylko stwierdziła, że jej się spieszy i żeby jej nie odprowadzać. I wyszła z pokoju. A my dalej przytrzymywaliśmy się wzrokiem. To spojrzenie połączyło nasze dusze, serca, po godzinie usta.

Tak się zaczęło. Ale nasza miłość tak naprawdę rozkwitła właśnie latem. Przyszły wakacje, całe dnie spędzaliśmy razem, spotykając się na zmianę u niego czy u mnie w domu, chodząc na spacery, zwiedzając miasto, przesiadując w ogródkach.
Pod koniec sierpnia wybraliśmy się nad polskie morze. I tam, po niemal tygodniu pobytu nastąpiła najbardziej magiczna chwila.

Tego wieczora wspięliśmy się na taką górę w małym kanionie, z której mieliśmy widok na plażę i morze. Było już ciemno, na niebie piękny księżyc, my siedzieliśmy na kocu i sączyliśmy szampana ze szklanych kieliszków słuchając szumu fal. I wtedy mnie o to zapytał.  To był moment, gdy usłyszałam ..."czy za mnie wyjdziesz?" Nie byłoby może w tym nic zaskakującego gdybyśmy wcześniej o tym rozmawiali czy snuli jakieś plany. A to wyszło bardzo spontanicznie, nie domyślałam się niczego, choć z drugiej strony jakieś parę sekund zanim ono padło, miałam jakieś przeczucie... On też ponoć tego nie planował, nie rozważał miesiącami, ale gdy to powiedział, wiedział, że dobrze uczynił. Myślę, że w tamtej chwili ogromnie ważna była cała sceneria- jak dla mnie iście magiczna! Nie było świec, drogiej restauracji, kosztownych dań, pierścionka z brylantem, obserwatorów... Nie mogłabym sobie wymyślić lepszych oświadczyn!

To było dla mnie najpiękniejsze wyznanie miłości i bez wahania się zgodziłam. I mimo, że trzymaliśmy to w tajemnicy, a do formalnych zaręczyn minęły potem jeszcze 2 lata to my tak naprawdę wiedzieliśmy już od tamtej pory to tamtego wieczora zaręczyliśmy się tak naprawdę...

Wszystko było na opak.

Byłam w pubie na randce z innym (tzn. on myślał, że to randka ja zdecydowanie się przed tym broniłam).

Mąż siedział przy innym stoliku ze swoim towarzystwem

Nie zamieniliśmy ani słwa przez cały wieczór tylko czasem patrzyliśmy na siebie.

Gdy wychodziłam - musieliśmy przejść obok - wstał i zapytał mnie o imię.

Podałam.

Poprosił mnie o numer telefonu.

Podałam (obcemu facetowi!!!!)

Zaproponował, że nas odwiezie - widziałam, że nie pił alkoholu.

Zgodziłam się, chociaż....

Pił w tajemnicy przed resztą bo miał robić za kierowcę.

Na naszą pierwszą randkę przyszedł w bluzie dresowej, bez kwiatka - poszliśmy na herbatkę i tak już zostało.

Na jakieś 10 lat póki co ...

Narodzilismy się z ziarenka zwanego przyjaźnią,

przyjaźnią dziecięcą,szaloną,beztroską.

Potem zastała nas młodość,też wspólna,choć z dala od siebie.

Wspólne wyjazdy,imprezy,czas zabawy,czas pierwszych miłosci.

Ja zakochana bez pamięci,co tydzień w kimś innym,

on zakochany bez pamięci we mnie od lat.

Ja,wypłakująca się w jego ramionach po każdej niespełnionej miłości,

on cierpiący w samotności przez moją ślepotę na prawdziwą miłość.

Swoimi anielskimi skrzydłami obejmował mnie, by chronić przed złem,

ja, choć zawsze tylko na niego mogłam liczyć,wyśmiewałam po cichu jego uczucia.

Nić porozumienia,bezkresnej ufności, połączyła nas na wieki,

a ja nadal tego nie zauważałam.

Aż nadszedł dzień kiedy moje zimne serce pękło,

kiedy zalała je fala przeogromnej miłości.

Dzień kiedy zobaczyłam jego łzy, łzy bezsilności, rozpaczy.

W jego oczach dostrzegłam wszystko czego pragnie,

wszystko to, co kocha, i iskierkę,która płonęła błogim, delikatnym światłem.

Iskierkę miłości i nadziei na wspólną przyszłość.

Rozpostarłam więc swoje skrzydła i przylgnęłam do niego niczym kropla na szybie.

To, że jesteśmy idealnie dobrani uderzyło we mnie taką siłą,

że do dziś nie jestem w stanie pojąc jak mogłam tego nie widzieć.

Dało nam to taką siłę, że nic i nikt nie jest w stanie tego zniszczyć.

Połączyliśmy więc swoje życia w jeden węzeł,węzeł małżeństwa.

I tak żyjemy sobie już 6 lat i za cztery miesiące doczekamy się upragnionego

drugiego dzieciątka.

Z okazji Walentynek życzę Wszystkim tak spełnionej miłości...

Co roku chodze na pewna masową imprezę, jednak 3lata temu nie miałam z kim tam pójsc, a że samej jakos mi się nie widziało, wiec na pewnym portalu napisałam ogłoszenie, czy ktos nie wybiera się tam sam i czy nie szuka towarzyszki, odpowiedziała na nie pewna dziewczyna, proponując mi dołączenie do niej i do jej faceta, skorzystałam i w ten sposób znalazłam się na owej imprezie gdzie spotkałyśmy byłego tej dziewczyny, przedstawiła nas sobie, po czym jak oboje usłyszelismy skad jesteśmy (on Katowice, ja Sosnowiec) to odrazu nas "cofnęło" ale pomimo to jakos cała impreze spedziliśmy razem, choc ja mocno testowałam jego cierpliwosc próbujac go w ten sposób "odpedzic", on jednak juz wtedy pokazał że ma twardy charakter i nie poległ na moich gierkach, po imprezie odwiozł mnie do domu, a ja na pożegnanie zamiast dac mu buziaka podałam mu reke, bo stwierdziłam że z palaczem całowac się nie zamierzam. I tak rozeszły się nasze drogi, az rok pozniej znow sie spotkalismy przypadkiem i los takiego nam figla spłatał że we wrzesniu zostanie moim mężem.

Sprzedał siostrę za pół litra

Właśnie skończyłam studia, przeprowadziłam się do innego miasta i zaczęłam pracę. Nowe miasto - Szczecin, zero znajomych i "narzeczony" 300 km dalej.

On - kolega mojego brata, niedawno rozstał się z narzeczoną i zmienił miasto, by odpocząć od wszystkiego. Miasto - Szczecin. 

Pracowali razem z moim bratem 4 tygodnie po kilkanaście godzin dziennie. Mój brat zaproponował, że pozna go ze swoją siostrą, ale "ona nosi bardzo wysoko głowę, bo.... mgr itd" i inne raczej mało przychylne i anty-reklamowe argumenty. Ale nie ma nic za darmo:  spotkanie za pół litra. On - kupił, wypili - razem i przyjechali do Szczecina i ........... i już. 

Tempo zawrotne. Po 2 mieciącach mieszkaliśmy razem, po roku ślub. A teraz po 5 latach: 3 letnia córeczka i druga córeczka, która ma się urodzić dzisiaj - 14.02.2013. Czekamy na Najcudowniejszy prezent walentynkowy ;)

Nasza pierwsza randka odbyła się w nietypowym miejscu, bo na stacji benzynowej. Wracając z uczelni moim Fiatem 126p zabrakło mi paliwa i utknęłam 500 m od stacji benzynowej. Na szczęście nadjechał książę białym koniem mechanicznym i przepchał mojego fiacika na stację, by zatankować paliwo. W podzięce zaprosiłam go na kawę i ciasteczka. Siedzieliśmy na krawężniku i gawędziliśmy, aż zapadł zmrok. Następnego dnia umówiliśmy się ponownie na kawę na tej samej stacji benzynowej i do dzisiaj przejeżdżając obok niej zatrzymujemy się na kawę, by pogawędzić.

Mieszkałam juz kilka lat w Poznaniu, w wynajętym pokoju. Pewnego dnia właściciel mieszkania przedstawił mi nowego współlokatora, który zamieszkał za ściana. W ten sam dzień, zapukał do drzwi i zapytał o mapę Poznania, bo nie wie jak dojechać do swojego nowego miejsca pracy. Pałam mape. Po chwili znów puk puk do drzwi- jakimi tramwajami tam dojechać, potem znów puk puk do drzwi i pytanie co gdzie,kiedy...w Poznaniu.

Takich puk puk do drzwi tego popołudnia miałam chyba z 5 razy i miałam już tego naprawdę serdecznie dość.

Po paru tygodniach, kiedy już zaiskrzyło miedzy nami śmiał się,że tak często do mnie tego pierwszego dnia przychodził bo... a na ławie miałam na talerzyku ciastka i czekoladę a on jest okropnym łasuchem na słodkie, więc w trakcie naszych rozmów mógł się nimi częstować :)

Od tego dnia właśnie teraz 1 lutego mineło 10 lat! I nadal uwielbia słodycze..

        Moja historia miłosna zaczęła się w kwietniu 2007 roku. Wymieniając się telefonem komórkowym otrzymałam nowy, w którym znajdowało się zdjęcie żołnierza wraz z numerem kontaktowym. Długo się wahałam czy napisać do niego i w końcu dzięki wsparciu mojej siostry postanowiłam to zrobić. Okazało się, że chłopak z fotki ma na imię Piotr, mieszka 120km ode mnie, a obecnie przebywa w wojsku w Szczecinie. Od razu nie spodobała mi się ta odległość, ale na szczęście 20km od mojego domu mieszka jego babcia do której często przyjeżdża. I tak w drugi dzień Świąt Wielkanocnych będąc właśnie u niej postanowił odwiedzić także mnie. Przyjeżdżając w mundurze wzbudził nie małe zainteresowanie moich sąsiadów. Piotrek posiedział godzinkę, porozmawialiśmy, wypiliśmy kawę i pojechał. Wydaje mi się, że wtedy nie zaiskrzyło między nami, było miło i tyle. Do końca służby wojskowej pozostało mu cztery miesiące. Cały ten czas wymienialiśmy tysiące esemesów. Przyzwyczailiśmy się do siebie w takim stopniu, że dzień bez eska czy choćby sygnałka był dniem straconym. Świetnie dogadywaliśmy się i poczuliśmy, że jesteśmy dla siebie bardzo ważni.            Wszystko byłoby piękne, gdyby nie pewna sytuacja, która miała miejsce w lipcu podczas jego powrotu z wojska. Wiadomo, że wtedy żołnierze świętują na całego i często nie kontrolują kto, gdzie wychodzi lub przychodzi. Piotrek padł ofiarą kradzieży:((Zaginęły jego torba z ubraniami oraz telefon(jedyne źródło kontaktu ze mną). Nie odzywał się do mnie dwa tygodnie. Byłam zła, smutna, załamana i nieznośna dla mojej rodziny. Zadawałam sobie tysiące pytań dlaczego ta znajomość się urwała, przecież było tak dobrze. Postanowiłam to wyjaśnić, wóz albo przewóz. Zleciłam mojej siostrze misje znalezienia jego numeru telefonu domowego. Szczęśliwym zrządzeniem losu była wtedy w Krynicy na wakacjach i mogła bez problemu iść na pocztę po książkę telefoniczną. 14 sierpnia będąc na ognisku z przyjaciółmi, dostałam eska z numerem Piotrka. Znowu miałam chwilę zwątpienia czy powinnam dzwonić. Kumpela zmotywowała mnie, żebym wykonała telefon. Nigdy nie zapomnę, jaki Piotr był zaskoczony, kiedy odebrał słuchawkę. Na dłuższą chwilę odebrało ma głos. Porozmawiałam z nim kilka minut i dałam mu swój numer komórkowy. Nie musiałam długo czekać na odzew, zaraz dostałam wiadomość tekstową. Tydzień potem przyjechał, teoretycznie do babci, a praktycznie do mnie;). Razem byliśmy na grilu oraz na dożynkach, jako dobrzy znajomi. Kiedy wyjeżdżał do domu czułam, że jest już kimś więcej dla mnie i całkiem spontanicznie pocałowałam go. Był zdumiony, ale także szczęśliwy. Ta nasza radość trwa prawie 5 lat(dokładnie od 26 sierpnia 2007r). Taka historia, uczucie i taki mężczyzna zdarzają się raz na całe życie dlatego uważam, że ten przypadek to najlepszy prezent jaki mogłam otrzymać. 30 lipca 2011r. nasza miłość została przypieczętowana  przed Bogiem…J

Ja byłam bardzo młodziutka - on starszy az o 6 lat...

Był piekny sobotni, cieplutki wieczór...

Ja z koleżankami postanowiłam świętować zakończenie gimnazjum w dyskotece - on był z kolegami...

Dostrzegłam jego spojrzenie : raz... drugi... trzeci...

Wreszcie to ON zrobił pierwszy krok i podszedł do mnie....

Aż mi serce zadrżało...

Nigdy bym nie pomyślała, że za 4 lata, 3 miesiące i 8 dni ON zostanie moim mężem... :)

Mój pierwszy chłopak i ostatni....

Ale już wtedy wiedziałam, że nie potrzebuję jak to inni mówią "doświadczenia" czy "z 5 chłopaków zanim poznam tego jedynego"

Był pierwszy....

I już wtedy, w dzień naszego pierwszego spotkania pomógł mi...nie pozwolił bym się skompromitowała przed innymi i .... wylał kolejne piwo które chciałam wypić...widział że już mam dość... już w ten pierwszy dzień dbał o mnie i tak jest do dziś :)

W tym roku 24 czerwca będziemy obchodzić 7 rocznicę naszego pierwszego spotkania... zawsze jedziemy do tej dyskoteki i siadamy przy tym stoliku co wtedy... wracają cudowne wspomnienia, nasza miłość rozkwita w pełni, patrzymy sobie w oczy i mówimy : KOCHAM CIĘ SKARBIE...!!!!

I jest też trochę śmiechu z tego wylanego piwa

Pewnego ponurego Listopadowego poranka, bądź jak na normalnego człowieka przystało nocy! (Bo to przecież 4.03 była). Ubrana w za dużą i potwornie brzydką kurtę (prezent od babuni) stałam na dworcu PKP i cierpliwie czekałam na pociąg, oprócz mnie na dworcu nie było żywej duszy. Tak mi się wydawało, do momentu, w którym zauważyłam pewnego chłopaka, stał kilka metrów za mną i przypatrywał mi się uważnie. Pierwsza moja myśl… ZBOCZENIEC!!! Dlaczego on się tak na mnie gapi, przecież wyglądam jak baleron owinięty folią, żaden normalny chłopak nie zwróciłby na mnie uwagi. Jednakże mój niepokój i wewnętrzne rozważania, zastąpił huk z pod kół wjeżdżającego na stację pociągu. Nieporadnie taszcząc moją wielką torbę udałam się w kierunku drzwi, nagle ktoś zaczął mi ją wyrywać z dłoni, już miałam zacząć krzyczeć, ale usłyszałam nieśmiałe „pomogę”. Mój potencjalny prześladowca otworzył drzwi i wpuścił mnie do pociągu.

Jak to w nocy często bywa, wszystkie firanki w przedziałach były zasłonięte, przeszliśmy tak wszystkie wagony, a w mojej głowie kłębiły się setki myśli, na temat tego, „w jaki sposób on mnie zamorduje?”. Jak na złość w pociągu nie było widać ani jednej niepogrążonej w śnie osoby, nawet konduktor najprawdopodobniej spał. Zrezygnowana przystanęłam koło „WC”, nieznajomy położył moją torbę jednocześnie siadając naprzeciwko. Kiedy wydawało mi się, że śpi przypatrzyłam mu się uważnie, był bardzo przystojny i w stu procentach w moim typie. Zaczęłam rozważać wszelkie możliwości, dlaczego mi pomógł. Odrzucając opcję „ZBOCZEŃCA” stwierdziłam, a może on po prostu jest miłym człowiekiem, przecież nawet takie indywidua zdarzają się w dzisiejszych czasach. Uśmiechnęłam się do siebie, a on wstał i… wyszedł. Troszkę mi się przykro zrobiło, ale co tam i tak się zdarza, przecież się nie załamię… a on wrócił i jak „rycerz na białym koniu” zabrał mnie, spod WC do własnoręcznie zdobytego przedziału. Z jednym defektem w postaci bardzo miłej starszej Pani, która niestety chrapała. Podróż minęła nam strasznie szybko ani ja, ani on nie odezwaliśmy się do siebie słowem. Ja nie wiedziałam, co powiedzieć, w końcu moje wszystkie teorie nie zostały jeszcze obalone, a on widocznie nie miał ochoty ze mną rozmawiać. Tylko przypatrywał mi się od czasu do czasu myśląc, że nie widzę.

Kiedy pociąg stanął ubrałam mój ochronny pancerz, w postaci „babcinej kurteczki” i zamierzała wyjść, obdarzyłam nieznajomego najbardziej słodkim uśmiechem, jaki miałam w całym swoim arsenale i sięgnęłam do góry po torbę, jednak on uprzedził mnie, stając za mną sięgnął po mój bagaż… mmm jak on słodko pachniał, aż mi się w głowie zakręciło. Wyszliśmy z pociągu gdzie na mnie czekała już taksówka. Mój prywatny bohater spod WC, przez chwilkę wyglądał jak by bił się z myślami, aż nagle prawie wykrzyknął „dasz mi swój numer chcę wiedzieć czy bezpiecznie dojechałaś?”. Oczywiście bardzo rozsądna i rezolutna dziewczyna w skowronkach wytrajkotała swój numer i wsiadła do taksówki. Przez całą drogę wyzywałam się od idiotek, masochistek i jeszcze gorzej…, ale to wam podaruję J Jednak w sercu paliła się iskierka nadziei, że się odezwie. Minoł tydzień, dwa, a tu żadnego odzewu już powoli o nim zapominałam (przynajmniej właśnie tak sobie wmawiałam). Aż tu pewnego nudnego dnia, na równie nudnym wykładzie, poczułam wibrację na kolanie. Bez zbędnych emocji sięgnęłam po telefon, ale te cztery słowa, które zobaczyłam, sprawiły, że czułam się tak jak by moje serce oszalało. „Jak masz na imię?”, To właśnie ujrzałam.

Tak właśnie rozpoczął się nowy rozdział w moim, życiu pełen emocji i wielu nowych uczuć, które dzięki niemu poznałam. To jak się poznaliśmy może nie było najbardziej romantyczną historią w naszym życiu. Ale za to nadrabiamy to do dzisiaj J Jesteśmy już małżeństwem i mamy cudowną 4 letnią córeczkę. Jednak nadal pamiętam ten ponury listopadowy noco-poranek, w który poznałam miłość mojego życia- mojego prywatnego i cudownego „zboczeńca spod WC’. Pamiętajcie czasami prawdziwe szczęście przytrafia się nam w momencie i w miejscu, w jakim najmniej się go spodziewamy.