Egzamin na prawo jazdy - doświadczenia, obawy, rady. - Forum

kiedyś gdzieś to czytałam.. niektórzy są po prostu za pewni! Zdawał ze mna niedawno chłopak, powiedział, że go nie interesuja poprawki, że on przyjechał po prawko, bo jest dobrym kierowcą. jeszcze siedział i nas poprawkowych pouczał

Jak poszedł na testy- to my mieliśmy jeszcze godzinkę czekania, na nasze testy i mówię: zaraz zobaczymy jaki z niego dobry kierowca:-)

I nie zdał- na testach- a jak mu głupio było, siedział ze spuszczoną głową- taki dobry kierowca, a znaków nie zna

Jeździć samochodem uczymy sie przez całe życie... Tak jak wszystkiego zresztą...

Ja zdałem za 5 razem, i to w wieku +30 . I zgadzam się z martom4 - nie ma sensu sie bać i stresować (ja wiem, że łatwo się mówi, ale...)

Za peirwszym razem prawie zdałem. Prawie - bo jakiś tam bład popełniłem. Ale podchodziłem na zasadzie "i tak pewnie nie zdam" więc nawet sie nie denerwowałem.

Później było gorzej, a za 5 razem wkradła sie rutyna i znowu pojechałem sobie na luzie. Być może przyczyna było to, że egzaminatorem był pan B. - legenda tego ośrodka ("ty myślisz, że miałes ciężko? Zobaczysz, jak pojedziesz z panem B.")

Co się okaząło - pan B. był wymagający, ale chyba najlepszy z tych egzaminatorów, z którymi jeździłem

Cent, jak babcię kocham, podniosłeś mnie na duchu!

Popróbuj z mężem, o ile Ci da samochód ;)

Boi się niemiłosiernie, bo zna mnie nie od dziś i widział, jak jeździłam na motocyklach... Delikatnie mówiąc mam zamiłowanie do prędkości... Ale z samochodem to jest jednak inaczej.

Myślę, z ejak go ładnie poproszę to mi da:) Mamy niedaleko stare lotnisko, na którym szlifuja warsztat wszyscy młodzi kierowcy!

Super, musisz nabrać obycia...samochodowego!

Dokładnie, bo tak z marszu na kurs... Choć podobno instruktor powiedział szwagierce, ze takie swieżynki są najlepsze: nie mają wyrobionych złych nawyków za kierownicą i można je uczyć od podstaw tego, co jest dobre.

Moja historia bedzie troszke dluga ;)

Jedzic nauczyl mnie tato, gdy mialam 14 lat...zawsze kochalam samochody, w rodzinie mam samych mechanikow samochodowych, wiec to tez do czegos zobowiazywalo! I w ogole to nie moglam sie doczekac, kiedy bede miala prawo jazdy...jednak pewnego, nie tak pieknego dnia, mialam wtedy 17 lat, zostalam potracona na przejsciu dla pieszych przez taksowkarza...doczekalam sie 3 operacji kolana m.in. rekonstrukcji wiezadel, musialam zakonczyc kariere sportowa i nabawilam sie paniecznego strachu przed kierowcami samochodow! Chcialam jezdzic ale balam sie innych kierowcow i dopiero po zakonczeniu studiow, moj tato zmusil mnie do zrobienia kursu (po prostu mi go wykupil i nie bylo odwrotu). Mialam 3 instruktorow, ojca i jego dwoch synow, sam kurs wspominam cudownie, na pierwszej godzinie jezdzilam juz po miescie (jedynie jazdy z panem Z. przyprawialy mnie o mdlosci, stresowalam sie nimi okropnie)...juz po pierwszej godzinie jazdy moj instruktor powiedzial, ze mam do tego talent i zdam egzamin za pierwszym podejsciem...i tak tez sie stalo :) sam egzamin byl okropny, padal deszcz ze sniegiem, bylo zimno, na placyku przemokly mi buty i nogawki spodni...instruktor byl sympatyczny, ale nie zalowal mi ciezkich manewrow, mialam wszystkie mozliwe rodzaje parkowan, a nawet zabral mnie na trase na ktorej bylo ograniczenie do 70km/h :) Pamietam, ze tego dnia, z 80 osob ktore podchodzily do egzaminu zdalam tylko ja i moj kolega z kursu.

Ja zdałam za 3 razem, ale to już prawie 6 lat temu gdy panowały troszkę inne zasady niż teraz

I jak dla mnie każdy kolejny raz był bardzo stresujący - niestety. Za pierwszym razem przystąpiłam do egzaminu bardzo spokojnie, testy zdane, plac manewrowy też, ale niestety na mieście pan egzaminator stwierdził, iż wymusiłam pierwszeństwo przejazdu. Za drugim razem to samo, tyle, że z testów byłam już zwolniona, natomiast plac manewrowy trzeba było powtarzać i choć na 18 osób zdających zwykle 10 osób odpadało na placu manewrowym, to ja znowu poradziłam sobie bez problemu, za to miasto znowu ten sam błąd, który popełniłam przy pierwszym egzaminie, tym razem w pełni się nie zgadzałam i na zdałam egzaminatorowi do woli, ale na nic to się nie zdało ;). 3 podejście to stres ogromny, nawet na placu manewrowym serce waliło jak oszalałe, powaga egzaminatora spowodowała u mnie nagle bezsilność i smutek co wyszło mi chyba na plus, gdyż w jednej chwili powiedziałam sobie : "to nie koniec świata, nie zdam, spróbuję po raz kolejny" i udało się na mieście również bezbłędnie, gdy dojechaliśmy na miejsce Egzaminator trzymał mnie w niepewności mówiąc : " jeździ pani dobrze, jednak popełnia drobne błędy - w tym momencie miałam serdecznie dość :(,  po czym dodał "egzamin zdany" . Nie wiem, ale dla mnie ten egzamin to większe doświadczenie niż matura, wyskoczyłam z samochodu jak szalona - radości nie było końca .

Jeśli mam komuś doradzić  jak przygotować się - to słuchajcie swoich instruktorów, bo mój już na naszym pierwszym spotkaniu podczas jazdy powiedział : " plac manewrowy i parkowanie to będzie dla Ciebie zawsze pestka " - i tak było. Instruktorzy bardzo dużo wiedzą, bywają różni instruktorzy, ale ja dzięki cennym wskazówkom mojego instruktora wiele się nauczyłam, nie kierujcie się tym co mówi rodzina lub znajomi na temat jazdy i parkowania - gdyż Oni nigdy nie są na bieżąco z panującymi obecnie zasadami.

I co ważne nie poddawajcie się , bo moim koleżankom nie powiodło się 4-5 razy i zrezygnowały całkowicie, jedna z nich teraz ponownie poszła na prawko, bo jednak dziś to rzecz niezbędna i czasem bardzo potrzebna, a pieniążki znowu koleżanka musiała wydać, tak więc jak już wystartujecie to dotrwajcie do METY bez względu na to ile razy będzie małych potyczek po drodze... tego Wam życzę :)

Najważniejsze to nie rezygnować.Ja prawko miałam refundowane ze środków Unii Europejskiej jeszcze za czasów Technikum za dość dobre wyniki w nauce itd :)

Koleżanki nie zdawały i jedna z nich po czwartym razie zrezygnowałam co uważałam za nie małą głupotę

Na jej miejsce było wiele innych osób,które naprawdę lepiej wykorzystałyby tę szansę.

Mam koleżankę, która zdała za 7. razem... Inna bodaj za 9....

Boję się tych pytań i wzroku z politowaniem: szwagierki maja prawko jedna zdała za 2. a druga za 3. razem, mąż za 2., więc jak mi nie pójdzie będą dopytywać:

- jeszcze nie zdałaś?

Ale czy to tak na prawdę chodzi o te zapytania ze strony bliskich?Prawo jazdy to nie pogoń szczurów Kochana :)

Spokojnie.Zresztą u mnie zawsze stres i niewiadoma kończą się powodzeniem.Zobaczysz u Ciebie będzie podobnie :)

Zdałam za pierwszym razem ale było to wieki temu:) 8 lat temu zaczełam jeździć na poważnie. Nie bałam się ...a potem wjechał we mnie mercedes z naczepą. Ja jechałam maluchem. Była jego wina i dostał mandat. Ale od tej pory nie szarżuję już i dwa razy pomyślę zanim przyśpieszę!

No niby nie chodzi, ale te odpowiedzi, tłumaczenia, juz to sobie wyobrażam...

raczej na to bym sie nie pisała. czasem nawyki nabyte w trakcie takiego "dzikiego" kursu bardzo przeszkadzją w NORMALNYM kursie!!!! ja jeździłam prawie trzy lata zanim zapisałam sie na prawko, więc wiem, co mówię. Uczyć się od zera na normalnym kursie to jest to:) Jeździłam "po swojemu" jak okreslił to instruktor i to było złe, gdyż popełniałam dużo błędów. A przyzwyczajenia zmienia się niełatwo.

za pierwszym razem zdałam:-)

Takie opinie właśnie słyszałam Żanetko, ze najlepiej zaczynać od podstaw!