Kiedyś jedna siostra apostolinka (Apostolinki - siostry z Rodziny Św. Pawła, w charyzmacie mają troskę o to, by młodzież rozpoznała swoje powołanie - powołanie szeroko pojęte) powiedziała mi ważną rzecz. KAŻDY JEST powołany do życia i do miłości.
Powołanie do miłości można realizować różnie - w życiu rodzinnym, w kapłaństwie, w zakonie, poświęcając się tylko pracy z innymi (np. lekarz, pielęgniarka). W takim ujęciu każdy powinien kierować się w wyborze miłością, bo do niej jest powołany.
Inaczej powołanie do miłości realizuje żona, inaczej siostra zakonna (kochając ludzi, z którymi pracuje).
Podstawowym powołaniem i najczęstszym jest realizowanie powołania do miłości w małżeństwie i rodzinie. W praktyce powinno to wyglądać tak: mogę założyć rodzinę, nie boję się tego, ale świadomie z tego rezygnuję, dla Boga. Dziewczyna, która nie byłaby dobrą matką i żoną, nie będzie dobrą siostrą zakonną - bo w zakonie często jest duchową "mamą" dla wielu osób. Zakon nie może być ucieczką od życia rodzinnego.
Jakiś czas temu Polityka zamieściła swój raport z badań - odnośnie do żeńskich zakonów klauzurowych. One nie narzekają na brak/kryzys powołań. Wstępują tam kobiety często świetnie wykształcone: prawniczki, lekarki...Dzięki takim miejscom, na świecie ciągle trwa modlitwa. Chociaż dla niektórych to szaleństwo.
