DYSCYPLINA? - Forum

Niekoniecznie samo bicie, aczkolwiek mi się zdarzyło lanie dostać:D To jest moim zdaniem większa uwaga nad dzieckiem, interesowanie się nim, pilnowanie go.. A nie pozostawienie go na pastwe losu..

Popieram stawianie granić bo są konieczne. By dziecko wiedziało, by sie nauczyło co jest dobre a co złe. By znało wymiar do bezpiecznego poruszania się. Np. Powrót do domu na określona godzine, bo inaczej ja się bardzo  martwię.

Na pewno nie taka dyscyplina co sie stoi nad dzieckiem z pasem. Bo to juz dobre nie jest. 

Lepiej być dla dziecka tylko rodzicem, czy też przyjacielem? Chciałabym i jednym i drugim. Ostatnio mam takie dylematy matki :)

Koleżanka ostatnio wpędziła mnie w zakłopotanie, bo umnie nie ma "dyscypliny", tylko jej dzieci czasem są bite, a ja moich nigdy nie uderzę- różnica ogromna!

No nie jest dobre, ale każdy kiedyś pewnie za coś dostał i dostanie..

Bycie przyjacielem chyba jest złe, bo może się zatrzeć granica szacunku między dzieckiem, a rodzicami..

Dyscyplina...Hm,mm. Mi nie kojarzy się z biciem, czy krzykiem. Dla mnie to stawianie granic, których przekroczyć nie można. Dziecko musi znać takie granice, aby w dorosłym życiu było wartościowym człowiekiem. Jednak żeby od dzieci czegoś wymagać, trzeba samemu najpierw dać przykład. Dzieci wzoruja się często na rodzicach. A co deo relacji rodzic-przyjacie-dziecko... Dziecko powinno mieć zaufanie do rodzica, powinno wiedzieć, że w każdej sytuacji może na nas liczyć, że nie odtrącimy go, że wesprzemy...To w jakiej formie jest przyjaźń... Trzeba być wzorem dla dziecka, ale robić to w ten sposób, aby dziecko miało do nas zaufanie..

Ludziska! W obecnych czasach i standartach chowacie "POTWORÓW" nie dzieci. Nie , żebym był za biciem i znęcaniem się nad "milusińskimi", ale muszą być pewne granice kiedy dzieciak powinien na własnej skórze poczuć że pewnych granic przekraczać nie wolno.  

I obojętne to dla mnie "ile psów teraz  powiesicie na mnie"  , swojego zdania nie zmienię. Widzę te Wasze "skarby" (rybki i słoneczka) jak rosną na potwory i gnębią najbliższe sobie osoby . Pal licho ! jeśli to tylko osoby najbliższe - (wychowałaś to takie masz ) , ale zaczyna się szkoła i taki bezstresowo wychowywany osobnik któremu już od najmłodszych lat bezkarnie pozwalano kopać starsze osoby ( na spacerach , w sklepach ) to widać na codzień . No a póżniej to idzie z wiekiem i nagle każdy budzi się i pyta : co się stało? że wieczorem strach wyjść do parku, że nie można dziecka samego wypuszczać na ulicę , że sami wracając póżno do domu unikamy ciemnych ulic  . 

Kiedyś było prosto i skutecznie: od najmłodszych lat był wpajany szacunek dla starszych ( nie mówimy o znęcaniu się nad dziećmi ale o tym że każdy mógł zareagować gdy taki brak szacunku zobaczył)  dzieciaki o 20 wieczorem musiały być w domu . Było czysto i klarownie - żadna "siusiumajtka" nieletnia nie szwędała się po lokalach .Dzisiaj wymalowane "toto" :) ubrane w skąpy strój kusi człowieka do grzechu , a skąd taki biedny "chłop" ma wiedzieć ile to ma lat : o dowód osobisty pytać ? w takiej chwili? - przynajmniej ja sobie tego nie wyobrażam . (Nie! żebym pisał że wszystko kiedyś było "cacy" - wiadomo że po kątach jak ktoś miał co zrobić to zrobił - "krew nie woda") , ale oficjalnie było "gładko". I chyba więcej było pokus niż obecnie : wiejskie zabawy co sobotę , a i tak popularne kiedyś prywatki przy adapterze . Miasto miało swoje festyny , dansingi ,akademie. Można było spać pod namiotem bez obawy., posiedzieć w parku i nie tylko :) ..a dzisiaj?   A to wszystko wskutek "bezstresowego" wychowywania dzieci .

Tym razem zgadzam się ze Skorpionem1 w całej rozciąglości.

Dyscyplina jeszcze nikomu nie zaszkodziła. A bezstresowe wychowanie szkodzi i dzieciom i rodzicom i dziadkom.  

Dyscyplina to nie tylko klapsy. To także rozmowy, wymagania i rygor. A przede wszystkim konsekwencja w postępowaniu z dziećmi. 

Kiedyś na studiach jeden z wykładowców powiedział na , że bezstresowe wychowanie z prawdziwym wychowaniem nic wspólnego nie ma i zgadzam się z tym .

Co myślicie o metodzie karnego krzesełka, dawnego "kąta". Stosujecie takie przeczekiwanie emocji? Czy to działa?

Koleżanki córeczka tak właśnie robiła...Ugryzła Ją kiedyś do krwi, za to, ze mama nie pozwoliła oglądać bajek... No i teraz ma...Bezstresowe wychowanie, córka ma naście lat i już ma problemy z alkoholem, policją ...

Głos w tym przypadku powinien być zdecydowany i stanowczy .

stosuję karny dywanik -pomaga :)

moja ,też czasem szybko schodziła z karnego dywanu ,jednak moje spojrzenie w tej sytuacji powoduje powrót -bo wie ,ze miarka się przebrała i czasem jedno słowo wystarczy ,by zrozumiała swój błąd ,ale musi posiedzieć w samotności ,żeby wiedziała ,że nikt nie toleruje jej złego zachowania i przez jej zachowanie skazuje sie na samotność,a ona jest nadzwyczaj towarzyska i to ją boli 

O nie - dyscyplina wcale nie musi kojarzyć się z czymś nagannym... Bo czyż ustalenie określonych norm z dzieckiem to jest coś złego... nie wydaje mi się.

Ustalamy np. że w dni chodzenia do szkoły nie ma grania na tablecie czy komputerze, oglądania TV kilka godzin czy uleganie "zachciankom" itp. - tego się trzymamy i to moim zdaniem jest ta "zdrowa" dyscyplina a nie kara...

Należy od małego w dziecku wyrabiać taką cechę bo na pewno ona nie zaszkodzi a wręcz przeciwnie pozwoli w dalszym życiu na zdyscyplinowanie się w wielu sytuacjach...

U nas Ziemuś ma karne krzesełko lub kącik albo zakaz oglądania wieczorynki w danym dniu...

puki co na Natke działa straszak "że Pan przyjdzie"....jak coś nabroi

u mojej siostry jest dziadek mróz :)

u nas jest "kąt" jak narazie pomaga