DYSCYPLINA? - Forum

ja bardzo kocham swojego syna, ale również zdarza się, że dam jemu czasem klapsa. Powiem, że czasem jak powiem do niego, że dostanie klapsa od razu uspokaja się. Ja wychowałam się w rodzinie, gdize była duża dyscypilna, wszystkie siostry dostawały lanie po dupie. Bracia, któzy są młodsi 10 lat nie miały takiej dyscypliny jak my. teraz strasznie pyskują do rodziców, nie moga imnicpowiedzieć, bo tak zaczną krzyczeć, że masakra. My mieliśmy tę dyscyplinę i zanujemy rodziców.

Dziecko powinno miec swoje granice, czasem samo tłumaczenie nie pomaga, bo dziecko i tak będzie wiedziec, że nie będzie żadnych konsekwencji. To jest mojezdanie, bo widze, jakie teraz sa niedobre dzieci, rządzą rodzicami.

moja w kącie stać nie chce a to byłoby najleose wyjscie

Dyscyplina nie powinna zaraz oznaczać naszej "represji" w takiej formie jak dywanik czy krzesełko kar. Jak pisałem "kara" powinna być stanowcza ale krótkotrwała. Od najmłodszych lat stanowczo ukarane dziecko wiedząc że "każde" jego niedopuszczalne postępowanie napotka się ze sprzeciwem nie tylko rodziców , ale wzystkich wogóle ma czas "wyrobić sobie instynkt zachowawczy"... To właśnie Ci wszyscy "Obwsrońcy Praw Dziecka"  zamiast chronić "milusińskich" tak naprawdę wyrządzają im  największą krzywdę. ,Jak taki "bezstresowo" wychowywany młodzieniec ( czy "gołębica" :) ) , ma zrozumieć że życie to nie tylko "przyjemności" , że nie tylko -"brać" , ale też trzeba coś dać od siebie .

Moim zdaniem najlepszym nauczycielem jest życie. Pozwólmy tym dzieciom na kontakt z rówieśnikami , nie lećmy zaraz do sąsiadów gdy dzieciak wróci do domu z "rozkwaszonym nosem " . Więcej ruchu , samodzielności , więcej odpowiedzialności od najmłodszych lat. I mniej "trzęśmy" się nad milusińskimi że sobie coś zrobią. 

Kwestia że "nie chce dziecko stać w kącie" można rozwiązać w sposób prosty (kupujemy np lody , deser czy coś co dziecko lubi - my jemy , dziecko nie! , ktoś napisze że to "nieludzkie" , a ja uważam że właściwe. ...i tak można zabronić grać w ulubione gry ....to tak właściwie zależy od pomysłowości rodziców ).

Ale "Na Boga" nie pozwalajcie żeby dziecko Was ustawiało , bo czym będzie starsze - tym będzie gorzej .

Skorpion - masz rację, w ostatnim czasie zauważyłam jakimi dzieci potrafią być manipulatorami. I szukam złotego środka. Bez bicia, bez klapsów- to też dla mnie równa się bicie, ale pewne zasady muszą być wpojone dzieciom i tylko my rodzice decydujemy jakie dzieci wychowamy/ jakich pracowników/ jakich uczniów. 

Chyba miałam (i mam) wielkie szczęście. Nigdy nie miałam problemu z posłuszeństwem mojego syna. Nie wyobrażam sobie, że mógłby coś wymuszać krzykiem, że źle zwrócił się do dorosłej osoby. Był wesołym, towarzyskim i równocześnie grzecznym chłopcem. Nie ma w tym żadnej mojej zasługi-poprostu taki charakter. Raz oddał koledze, który uderzył go w plecy (w klasie).                  Na tę scenę weszła nauczycielka i z pretensjami do syna. Wtedy cała klasa ujęła się za nim, że to nie on zaczął. Na przerwie już wiedziałam o incydencie-nlka mi powiedziała. Pomagał kolegom w nauce legalnie (czasem mniej-np. pisząc wypracowania), miał kolegów i obrońców wśród szkolnych "gangsterów". Nigdy go nie uderzyłam, czasem podniosłam głos i to wystarczyło. Jako już dorosły mężczyzna, dobrze się uczy, nie imprezuje- nawet czasem mu mówię, co to za studia bez imprez. 

Ja napiszę prosto tak jak to kiedyś się mówiło : nie da się chować dzieciaka pod spódnicą . Ono musi prędzej czy póżniej poczuć ból , - inaczej (wybaczcie! ) wyrośnie nam z niego czy niej taka d..pa . Jak póżniej ma sobie w życiu dać radę rzucone na głęboką wodę??  

To prawda, dmuchanie i chuchanie na nic się zda a może tylko zaszkodzić...

Nie jetem za biciem dzieci ale jak nic nie pomaga to jeden klaps raczej nie zaszkodzi...

Jestem również za systemem kar i nagród by nauczyć dziecko, że jak coś zrobi źle to będzie kara np.nie ogląda ulubionej bajki lub dobranocki a gdy zrobi coś dobrego to nagradzamy go np. kolorowym kółeczkiem i dogadujemy się z nim, że jeśli nazbiera ich np. pięć to wtedy dostanie w nagrodę mały drobiazg lub obejrzy dwie bajki, pójdzie z rodzicem na plac zabaw itp....

Zgadzam się z powyższą wypowiedzią. Nie powiem, że nie bałam się o jedynaka ale starałam się dawać mu swobodę stosownie do wieku, nie "chować pod spódnicą". Jako dziecko odwiedzał kolegów, jako nastolatek spotykali się w większym gronie, jechali nad jezioro, nawet na noc do domku koleżanki. Skłamałabym, gdybym powiedziała, ze się nie bałam. Przed wyjazdem przypominałam o niebezpieczeństwach, alkoholu itp. Chciałam wierzyc w jego "mądrość". I się nie zawiodłąm. Wyjeżdżał na obozy od IV klasy, komórki nie były powszechne wiec nie zawracaliśmy sobie nawzajem głowy. Zakładałam, ze w razie kłopotu wychowawca powiadomi. I uważam, ze mu to nie zaszkodziło, przeciwnie wyrósł na porządnego samodzielnego, młodego człowieka. Jest krwiodawcą i jest w banku szpiku. Nie jest więc samolubnym "jedynakiem".