Dobre metody wychowawcze. - Forum

Rewelacyjny wątek, też chętnie poczytam i zasięgnę jakichś złotych porad.

Generalnie Szymciur jest bardzo grzeczny. Potrafi się zachować w kościele, w urzędzie, u lekarza, czy w sklepie. Ale ostatnio jego ulubionym zajęciem jest znęcanie się fizyczne nad mamą ;). Bawi się, bawi i nagle podejdzie i mnie walnie. Mówię mu grzecznie, że tak nie wolno, bo to boli, a on z uśmiechem na twarzy przywali mi jeszcze kilka razy i pójdzie dalej się bawić. Albo ni stąd ni z owąd przyjdzie się niby przytulić, przytula się i nagle czuję jego ząbki na szyi. Podrapać też potrafi tak, że nieraz aż mi wstyd do sklepu wyjść, tak jestem pokaleczona tymi jego pazurkami maleńkimi - bo najfajniej jest drapać po twarzy. Szarpać za włosy też potrafi tak, że łzy same mi do oczu napływają. Nie mam pojęcia jak reagować, najchętniej bym mu wytłumaczyła klapsem właśnie, ale wiem, że to jest chyba najgorsze, co mogłabym zrobić. Dlatego staram się grzecznie tłumaczyć, chwytać rączkę w powietrzu, żeby nie bił, ale to nic a nic nie pomaga, Jestem normalnie załamana i nie wiem co zrobiłam nie tak, że on się tak zachowuje. Dla niego to jest świetna zabawa po prostu. Nie mam pojęcia nawet, gdzie on mógł widzieć takie zachowanie, tzn, że ktoś kogoś bije :/ Mam nadzieję, że mu to przejdzie, bo nieraz mam takie nerwy na niego, że niejednokrotnie klaps wisiał w powietrzu...

EDIT Dodam jeszcze, że ta jego "przemoc" nie jest nigdy efektem żadnego zdenerwowania, żadnej sytuacji stresowej, czy coś. On z uśmiechem na twarzy robi to jakby dla zabawy. I to tylko mnie tak traktuje

Aniu bo ma taki właśnie czas, Kuab też portafi mnie sieknąć, z tą jednak różnicą, że wtej chwili potrafi to zrobic w przypływie złości i też nie wiadomo skąd bo nie widzi przemocy ani sam nity nie jest,

Mój synuś potrafi się pięknie zachowywać i nie jest tak, żejest tylko wredny, ale to właśnie w tych złych chwilach sobie nie radzę, bo nie wiem jak mu pomóc rozładować emocje, czytałm już sporo, tyle, że na wkszelkie mądre książkowe rady jest po prostu za malutki,  ale nie mogę przecież pozwalać mu sę rzucać na podłogę, albo rzucać czym popadnie dlatego, że jest zły, bo nie tędy droga, a On taki włąśnie sposób sobie wybrał

No mój Szymuś to też nie jest tak, że ciągle mnie tylko bije. Ale zdarzają się takie sytuacje przynajmniej raz dziennie. Od jakiegoś tygodnia. Ja nie czytałam żadnej literatury i kompletnie nie wiem jak sobie z tym poradzić. Zawsze trzymam nerwy na wodzy i staram się bardzo cierpliwie działać w takich sytuacjach. Może ktoś ma jakieś sprawdzone sposoby na tę przemoc w rodzinie :)

Nie mam dzieci ale obserwuje wychowanie dzieci przez kuzyna i jego zone i bardzo mi sie podoba. Mały ma 7 lat, a idzie juz do 2 klasy. W tygodniu ma zakaz grania na komputerze i psp, zaraz poszkole przychodzi, je obiad i odrabia lekcje, po skonczonych lekcjach idzie z kolegami na dwor. Jeżeli ktos bawi sie u niego w domu, bawia sie w jednym pokoju, a po zabawie zabawki sami chowaja, nie ma ze rodzice robia to za nich. Gdy zbliza sie weekend dziecko moze dopiero pograc na komputerze. W tygodniu za dobre oceny dostaje nagrode - godzina dla komputera, jezeli ma ochote, ale nie rwie sie zbytnio do tego, woli uczyc sie czytac, badz robic jakies zadanka. Jezeli chodzi o jedzenie, mial od malego powiedziane, ze do tego jest kuchnia i w zadnym innym miejscu nie je. Kazdego ranka jest nauczony robic toalete poranna i nie trzeba mu tego przypominac, wstaje i sam idzie do łazienki. Wieczorem myje sie rowniez sam. Nie jest rozpieszczony. Nigdy nie krzyknal ani nie uderzyl rodzica. Jak oni to zrobili..? Od malego byl uczony, ze agresja powoduje agresje. Gdy cos napsocil, rodzice tlumaczyli mu ze tak nie wolno..

Ala coś nam się zmienia. Zaczyna byc krnąbrna, kapryśna i nieposłuszna. I mówi, ze wszyscy mają nią się zajmować i patrzeć na nią i ona musi być najlepsza i najładniejsza.  Więcej napiszę wieczorem. 

Więc trafiło im się po prostu spokojne, dobre dziecko, bo same słowa, że tak nie wolno nie wszędzie działają!

No i właśnie, to sie po prostu zdarza- niby nic się w domu nie zmienia, wszytsko jest jak zwykle, adziecko nagle staje się nie do poznania, Kuba np ma aktualnie fazę jęczenia i walczenia o wszystko płaczem, co nie ukrywam staje się dla mnie męczące, zwłaszcza, że niestety do cierpliwych to ja nie należę i zdecydowannie wolę te chwile kiedy wtula się we mnie, całuskuje, czy pięknie się bawi.

Anetaab - no nie zawsze jest on spokojny, lubi sie popisywac przed innymi, gdy rodzice nie widza. Byl ostatnio u nas na tydzien, chcial skakac po wersalce, nie sluchal sie na spacerze, ale chwilka tlumaczenia, przeprosil i powiedzial, ze wie co moze sie zdazyc jak nie bedzie sie sluchal kogos starszego.

Wychowanie zaczyna się już w łonie matki kiedy to głaszczemy brzuszek, mówimy do niego... dziecko zaznajamia się z głosem swojej mamusi... a potem kiedy jest już dzieciątko na świecie to kontakt ten jest bliższy bo i wzrokowy, dotykowy, głosowy itd. Im więcej czasu i uwagi poświęcamy takiemu szkrabowi poprzez zabawę z nim, czytanie, pokazywanie dobrych i złych stron naszego życia to może spowodować, że dziecko będzie "grzeczne" ale to nie gwarancja. Każde dziecko jest inne i nie wiadomo co w nim "siedzi" dlatego też trzeba dużo obserwować i rozmawiać.

Tak jakoś wyszło, że z naszymi dziećmi za bardzo nie mieliśmy kłopotów a Oliwcia to od małego jest grzeczna i jak na razie nie pokazuje jeszcze "pazurków".

Życzę kuzynowi, żeby synek taki pozostał. U mnie w rodzinie też było takie grzeczne dziecko :) D. już w wieku 4 lat sprzątał po sobie, był grzeczny i posłuszny jak aniołek. W szkole też mu dobrze szło, nim poszedł do pierwszej klasy, umiał już pisać, czytać i liczyć :) Zapowiadał się genialnie. Ale niestety sielanka trwała do czasu nim skończył jakieś 13-14 lat. Zaczął się buntować przeciwko całemu światu. Przestał sprzątać, pyskował i generalnie robił co chciał. Ciotka z wujkiem załamywali ręce. A później było już tylko gorzej, niewłaściwe towarzystwo. D. ma teraz 21 lat, nawet matury nie ma. Nie pracuje i jest na utrzymaniu rodziców. Żal.

Własnie Aniu, oby taki pozostał. Ciekawe jaki bedzie za kilka lat, jak pojdzie np. do szkoly sredniej.

... a potem na studia i tu może ciut się zmienić... wiem po sobie czyli moich dzieciach.

A ten przypadek swojego kuzyna co opisujesz to u nas podobnie jest z Oliwią, ona sama wie co ma robić, sprząta po sobie, myje się sama, wie gdzie co ma leżeć - nawet poucza innych - itd. itd.

Nawet rano jak wstaje to sama spokojnie się bawi nie budząc rodziców, idzie umyje się i ząbki również i z lodówki bierze np. jogurcika i dalej sobie się bawi. Czy to długo będzie trwało - czas pokaże.

Coś dla mam...

Rozwiązujemy kryzysowe sytuacje

Uleganie dziecku dla świętego spokoju nie jest dobrą taktyką.

/©123RF/PICSEL

3 rady dla rodziców

1. Chwalcie malca jak najczęściej, zwłaszcza gdy jest grzeczny i ładnie się zachowuje. Czasem dzieci specjalnie się buntują, bo nauczyły się, że rodzice zwracają na nie uwagę tylko w chwilach, gdy zaczynają coś broić.

2. Bądźcie konsekwentni. Gdy raz czegoś zakażecie, podtrzymujcie to. W przeciwnym wypadku malec szybko nauczy się wami manipulować. Zorientuje się, że swoim płaczem, słodkimi minkami albo krzykiem może doprowadzić do tego, że w końcu mu ulegniecie i zmienicie zdanie.

3. Dawajcie dziecku wybór, np. którą z dwóch czapek chce włożyć. Dzięki temu, że zacznie podejmować samodzielne decyzje, rzadziej będzie chciało z wami walczyć.

Przeczekaj atak furii!

Gdy maluch dostaje histerii, np. w czasie zakupów, zignoruj to i szybko zabierz go ze sklepu. Gdy dziecko się uspokoi, wytłumacz, dlaczego nie może dostać tego, czego chciało.

Więcej TUTAJ.

oliwka (2012-08-05 10:41:58)

Coś dla mam...

Rozwiązujemy kryzysowe sytuacje

Twój skarb często wpada w histerię, kurczowo się ciebie trzyma albo uparcie czegoś odmawia? Spytaliśmy nasze czytelniczki oraz psychologa, jak postępować w takich trudnych momentach.

Uleganie dziecku dla świętego spokoju nie jest dobrą taktyką.

/©123RF/PICSEL

3 rady dla rodziców

1. Chwalcie malca jak najczęściej, zwłaszcza gdy jest grzeczny i ładnie się zachowuje. Czasem dzieci specjalnie się buntują, bo nauczyły się, że rodzice zwracają na nie uwagę tylko w chwilach, gdy zaczynają coś broić.

2. Bądźcie konsekwentni. Gdy raz czegoś zakażecie, podtrzymujcie to. W przeciwnym wypadku malec szybko nauczy się wami manipulować. Zorientuje się, że swoim płaczem, słodkimi minkami albo krzykiem może doprowadzić do tego, że w końcu mu ulegniecie i zmienicie zdanie.

3. Dawajcie dziecku wybór, np. którą z dwóch czapek chce włożyć. Dzięki temu, że zacznie podejmować samodzielne decyzje, rzadziej będzie chciało z wami walczyć.

Przeczekaj atak furii!

Gdy maluch dostaje histerii, np. w czasie zakupów, zignoruj to i szybko zabierz go ze sklepu. Gdy dziecko się uspokoi, wytłumacz, dlaczego nie może dostać tego, czego chciało.

Więcej TUTAJ.

Chyba wiem w czym problem. U mnie z konsekwencją krucho. Może dlatego tylko ja obrywam? Może moje dziecko nie traktuje mnie poważnie?

ANIU konsekwencja to podstawa bo jak raz ulegniesz to potem już dziecko wie, że może na Tobie coś wymusić...

To ja jestem spalona pod tym względem ;( Muszę nad sobą popracować.

Ja w tym względzie byłam bardzo stanowcza nawet jak moje dzieci były nastolatkami... miały zakaz i go respektowały nawet będąc już w liceum...

Może znajdę w tym wątku jakąś poradę. Bardzo kocham mojego Kubusia ale kompletnie sobie z nim nie daję rady. Nie dlatego że się nie staram ale to on jest taki uparty. Gdy czegoś mu nie pozwalam będzie to robił chyba do śmierci. Nie ma u niego słowa nie wolno. Przy czym jestem zawsze konsekwentna i gdy raz nie pozwolę to nie zmieniam zdania.

A teraz jak ja reaguję.

Mówię mu że nie wolno dotykać kurka z gazem.

On w tym momencie pada na podłogę uderzając tyłem głowy o podłogę i płacze. (Za każdym razem tak wali głową co mnie martwi).

Płacz nie przechodzi - może tak płakać pół godziny.

Staram się przeczekać.

Zanoszę do łóżeczka by się uspokoił.

Płącze jeszcze bardziej i wali głową o szczebelki.

Wszystko to trwa około godziny i jest dla mnie koszmarem psychicznym.

Macie jakieś rady?

Jeszcze mam 2 problem nie dzieli się zabawkami a siostrze gdy się czymś bawi wyrywa.

Mówię  oczywiście że tak nie wolno on jak zwykle wali głową o podłogę.

oliwka (2012-08-05 10:41:58)

Coś dla mam...

Rozwiązujemy kryzysowe sytuacje

Twój skarb często wpada w histerię, kurczowo się ciebie trzyma albo uparcie czegoś odmawia? Spytaliśmy nasze czytelniczki oraz psychologa, jak postępować w takich trudnych momentach.

Uleganie dziecku dla świętego spokoju nie jest dobrą taktyką.

/©123RF/PICSEL

3 rady dla rodziców

1. Chwalcie malca jak najczęściej, zwłaszcza gdy jest grzeczny i ładnie się zachowuje. Czasem dzieci specjalnie się buntują, bo nauczyły się, że rodzice zwracają na nie uwagę tylko w chwilach, gdy zaczynają coś broić.

2. Bądźcie konsekwentni. Gdy raz czegoś zakażecie, podtrzymujcie to. W przeciwnym wypadku malec szybko nauczy się wami manipulować. Zorientuje się, że swoim płaczem, słodkimi minkami albo krzykiem może doprowadzić do tego, że w końcu mu ulegniecie i zmienicie zdanie.

3. Dawajcie dziecku wybór, np. którą z dwóch czapek chce włożyć. Dzięki temu, że zacznie podejmować samodzielne decyzje, rzadziej będzie chciało z wami walczyć.

Przeczekaj atak furii!

Gdy maluch dostaje histerii, np. w czasie zakupów, zignoruj to i szybko zabierz go ze sklepu. Gdy dziecko się uspokoi, wytłumacz, dlaczego nie może dostać tego, czego chciało.

Więcej TUTAJ.

Ja staram się być stanowcza i konsekwentna. Mimo , że mała ma dopiero rok to już potrafi pokazać pazurki. Oczywiście mała wyciągnie rączki do tatusia, dziadka, babci czy cioci to już na zawołanie siedzi na rękach. Upominam ich i zresztą czego ja nie mówiłam "pojedziecie to będzie płakać a ja i tak jej nie wezmę na ręce , doprowadzacie do tego , że dziecko długo płacze" i "to ja potem z nią sama zostaje ". i tak w kółko macieja uspokajam przestaje włazić po nogach na raczki, ale jak tylko ktos sie pojawi to juz wie jak zmanipulizować innych. Za to moja chrześnica 4 letnia zabiera zabawki i wszystko jest "jej" Mam nadzieję , że mojej córce i chrześnicy przejdzie tzw "bunt" 

i wlasnie...konsekwencja to jest to,co najtrudniejsze...:(