Dobre metody wychowawcze. - Forum

poza konsekwencją bardzo ważny jest jednolity sposób postępowania z dzieckiem . Fata na coś pozwala , mama nie - dziecko wybiera to , co dla niego korzystne ...

Wszystkie te konkretne problemy, które opisujecie dotyczą rzeczywiście dzieci bardzo małych. Powszechnie mówi się o "strasznych dwulatkach". Ten termin dotyczy też młodszych dzieci i wynika po prostu z tego, że dziecko dośc długo oswaja sie z myślą, że nie wszystko mu wolno i nie wszystko się mamie i tacie podoba. Kiedy było niemowlakiem mogło robić co chciało, nikt niczego od niego nie oczekiwał i opiekun/ka przybiegali niemal na każde zawołanie.

Więc po pierwsze: kochane młode mamy wasze dzieci zachowują się absolutnie narmalnie i to jak sie zachowują nie oznacza, że sobie nie radzicie albo że robicie coś żle!!! Do wieku trzech lat wszelkie bardzo złe zachowania są normalne, naturalne, a ich zakres zależy od temperamentu, pomysłowości itp. dziecka. To nie znaczy, że nie trzeba reagować na złe zachowanie, mam tylko na myśli, że im spokojniej przyjmujemy te dziwne zachowania i napady złości, wściekłości, walenie głową, wycie, gryzienie, kopanie i co tylko, tym lepiej dla wszystkich.

Ja mam trzech synków w wieku 11, 9 i 3,5 lat i powiem wam, że od dawna usiłuję dociec jak sobie z nimi radzić, szczególnie że najstarszy do najgrzeczniejszych nigdy nie należał. Gdzieś wyczytałam i bardzo mi sie sprawdziła zasada, że bardzo ważne w sytuacjach kiedy żadne tłumaczenia nie działają, by reagować z miną: "nie ma sprawy". Na przykład: Ma dziecko zwyczaj płakać przez godzinę? Mówisz mu (absolutnie spokojnie i na luzie - wiem, że to trudne, ale to ważne) coś w stylu: "O! widzę, że masz ochotę teraz popłakać, wiesz, myślę, że najlepiej ci będzie się płakało w twoim łóżeczku. Masz tu miękką podusię i misia do przytulenia. Popłacz sobie ile chcesz, a jak skończysz to do mnie przyjdź, to może porobimy coś fajnego." I jak gdyby nigdy nic wychodzimy. Nie twierdzę, że zadziała od razu, szczególnie u małego dziecka, ale będzie szło w dobrym kierunku.

Chodzi o to, że dziecko, które nie chce się zachowywać tak jak sie tego od niego oczekuje zmieni swoje zachowanie wtedy kiedy WYŁĄCZNIE ono ma problem. Kiedy mój syn nie chce sprzątnąć po obiedzie to jeśli bedę się wściekać i wchodzić z nim w konflikt, grozić, narzekać i nie wiadomo co jeszcze, to sytuacja bedzie się zapewne powtarzać codziennie. Kiedy jednak z uśmiechem na ustach powiem: "Chcę, żebyś sprzątnął, ale zrobisz jak uważasz" i ze stoickim spokojem i uśmiechem posprzątam za niego. po czym przy najbliższej okazji jednorazowo odbiorę mu jakiś przywilej (ogladania telewizji, grania na komputerze itp.) To wtedy mój syn wie, że jest jedyna osobą, która ma problem i że mu się to nie opłaca. Proste.

Oczywiście z dzieckiem niespełna dwuletnim sprawa wygląda inaczej. Życzę więc cierpliwości i wiele pogody ducha.

I jeszcze jedna myśl na zakończenie: kiedy twoje dziecko płacze bo nie dałaś mu tego co chciało bądź pewna, że zrobiłaś dobrze. To najlepsze co mogłaś dla niego zrobić, bo właśnie w tym momencie uczy się radzić sobie z frustracją. Umiejętność ta będzie mu potrzebna do końca życia i musi mieć regularne okazje by ją ćwiczyć. Przekonanie, że robisz dobrze pomaga znieść płacz dziecka, choć zawsze serce matki będzie też płakać.

moim zdaniem wychowywać trzeba możliwie szyubko. z własnego doświadczenia wiem, że dziecko już sporo może zrozumieć około 10 miesiąca życia. warto już wtedy, gdy robi coś źle, zwrócić uwagę...gdy za późno sie zaczyna, potem dziecko jest bardziej oporne. to tak z mojego doświadczenia i z obserwacji otoczenia...

osobiście stosuje "kary" poprzez "izolację". nie daję klapsów.

Sposobów na ogarnięcie brojącego malucha jest mnóstwo, ale niestety, nie wszystkie są mądre.
Zacznijmy od tego, że znany kiedyś jako bunt trzylatka okres, kiedy nie jesteśmy w stanie wytrzymać z własnym dzieckiem ;) przeistoczył się w bunt dwulatka. Jest to naturalny okres w rozwoju każdego dziecka - każdy przez to przejdzie prędzej czy później. Czasem trudno jest przejść nad tym do porządku dziennego - ja przy pierwszym dziecku bardzo to przeżywałam, szukałam pomocy, czułam się złym rodzicem. Przy drugim dziecku siedziałam spokojnie z uśmiechem na twarzy, a w głowie miałam myśl "to wsdzystko minie, nie ma co się denerwować". I tak należy do tego podejść. Oczywiście musimy wszystko dziecku tłumaczyć, wyznaczać granice, ustalać zasady, karać i nagradzać, ale nie trzeba się stresować tym okresem w życiu malucha.
U mnie nie sprawdziły się rady "superniani", zwłaszcza ignorowanie histerii i karny jeżyk/poduszka. Zignorować histerię córki próbowałam raz, jej płavz trwał 45min, po czym usnęła ze zmęczenia. A ja powiedziałam: nigdy więcej! Na karnego jeżyka nie miałam czasu, jak zresztą pewnie większość mam ;)
Najważniejszą zasadą wychowywania dziecka jest konsekwencja. Jeśli czegoś dziecku zabraniamy, zawsze musimy to podtrzymywać i nie wolno zmieniać zdania. Czasem trzeba to wytłumaczyć członkom rodziny, bo my się miesiącami staramy, a babcia/dziadek/tata zniweczą nasz trud w jedną chwilę.
Do konsekwencji dodać trzeba tłumaczenie. Momentami odnosi się wrażenie, że my wciąż gadamy, gadamy i gadamy. Ale lepsze to niż chlaśnięcie przez pupę, bo z tego dziecko niczego nie zrozumie, a z naszego gadania chociaż coś ;)
Od najmłodszych lat warto uczyć dziecko, że we wsdzystkich dziedzinach życia obowiązują opracowane przez nas zasady. Co wolno, czego nie wolno, jak się zachowujemy, co jest dopuszczalne, a co zabronione. Ułatwi nam to sprawę w późniejszych latach, bo od małego dziecko będzie wiedziało, jak należy się zachować. Wyznaczając dziecku granice i pilnując ich przestrzegania, dajemy mu do zrozumienia, że je kochamy i o nie dbamy, dajemy mu poczucie bezpieczeństwa.
Mój starszy syn jest wyjątkowo "niegrzecznym" chłopakiem ;), tak go postrzegają niektóre, zwłaszcza obce osoby. A dla mnie jest on ruchliwym, bardzo ciekawy świata małym człowiekiem, któremu zamiast mówić "zejdź bo spadniesz, nie wchodź, nie rób", lepiej podać rękę i pomóc w zrozumieniu zawiłości otaczającego świata ;) Jeśli młody mnie nie słucha, powtarzam kolejny raz, a potem spokojnie liczę do trzech. Syn wie, że jak skończę liczyć czeka go jakaś kara, więc zazwyczaj przy "dwa" opamiętuje się i problem zostaje zażegnany.
Pozdarwiam wszystkie młode mamy zmagające z uroczymi diabełkami ;)

Bardzo mi się podoba Izabelo to co napisałaś. Dlatego ciekawi mnie bardzo (i pewnie nie tylko mnie) jak konkretnie poradziłaś sobie z histerią córki? Czy już nie histeryzuje? Jak tego dokonałaś? Jakie kary dajesz synkowi jak już doliczysz do trzech? Jak oceniasz ich skutecznosć? Myślę, że pisanie o konkretnych przykładach jest świetnym źródłem inspiracji. Dzieci są bardzo różne i im wiecej sposobów opiszemy tym łatwiej każdy znajdzie coś odpowiedniego dla swojego dziecka.

Dziękuję ;) I już odpowiadam!

Z histeriami córki poradziłam sobie tak. Zazwyczaj były one efektem tego, że ona coś chciała, a ja jej tego nie dawałam. Często sama na siebie kręciłam bicz pytając np "co chcesz na śniadanie". Jak czegoś nie mogłam jej dać to był płacz. Więc zamiast oddawać jej decyzję, ja ją podejmowałam, a jej pozostawiałam wybór. Tzn proponowałam jej dwie rzeczy, z których mogła wybrać - innych opcji nie było i histerie się skończyły ;) A jeśli nawet próbowała, to starałam się zająć ją czymś lub sama szłam coś robić, a ona zaciekawiona przestawała płakać i szła za mną. (popularne odwrócenie uwagi ;)). Zawsze jednak rozmawiałam z nią i mówiłam, że krzyk czy płacz nie jest sposobem na rozmowę i że w ten sposób niczego dobrego nie osiągnie.
Jeśli chodzi o kary dla synka - to zależy od tego, co akurat robimy. Muszę przyznać, że od jakiegoś czasu nie zdarza się już, żeby synek nie usłuchał i nawet jeśli zaczynam liczyć to jest jego natychmiastowa reakcja (z liczenia jestem baaaardzo zadowolona ;)). A wcześniej np jak byliśmy w sklepie to karą było np to, że niczego nie dostał, albo to, że nie przejechał się samochodzikiem - zabawką (jeśli jest grzeczny zawsze daję mu 2zł na przejażdżkę). To, co czekało go jeśli nie zareagowałby na liczenie chyba raczej nazwę odebraniem przywilejów, bo tak to się zwykle kończyło. Naturalnie jeśli musiał dostać "karę" - rozmowa.
Za najskuteczniejsze obecnie (w moim przypadku) próby ogarnięcia mojego małego przedszkola uważam to, że mamy jasno wyznaczone granice i zasady, które dzieci dobrze znają i nawet nie próbują z tym wlaczyć - uznają to za zasady panujące w domu (oczywiście ja też ich przestrzegam).

Wszystko zaależy od nas, rodziców. Dziecko uczy się od nas. nasze zachowania i metody są bardzo ważne. Czytałam niedawno artykuł o czynnikach, które utrudniają wychowanie. Jakbyscie chciały to mogę podać link.

Spotkałam się tam z takim czynnikiem między innymi jak brak miłości rodzicielskiej. Nie rozumiem jak ludzie mogą nie kochać swoich dzieci..

Dziecko żyjące w poczuciu bezpieczeństwa uczy się ufności. Pozytywny start szkolny dziecka jest również pierwszym poważniejszym sprawdzianem rodziców, który potwierdzi skuteczność ich działania wychowawczego. Jak można pomóc dziecku w podjęciu nowych wyzwań? Super Mama każdego dnia stara się uczyć dziecko samodzielności, systematyczności, wytrwałości, wzbogaca wiedzę o otaczającym świecie, rozwija zainteresowania i motywuje.

Taka nauka zaczyna się już w domu. Pomocne w kształtowaniu tych cech będzie np. przydzielenie dziecku drobnych obowiązków domowych. Jeżeli mały człowiek jest otaczany przesadna troską, nagle okazuje się, że jest bezradny wobec warunków wymagających samodzielności. Uczmy dziecko przezwyciężać trudności już w czasie zabawy, a na efekty tej pracy nie trzeba będzie czekać długo. 

Dojrzałość szkolna przejawia się też życzliwością w stosunku do innych. Dziecko żyjące w atmosferze miłości uczy się odnajdować miłość w świecie. Dlatego Super Mama chwali i akceptuje malucha a przez to uczy go doceniać innych.

Na stronie konkursowej {WYMODEROWANO} znajdziecie więcej porad ekspertów Mlecznego Startu! Tam także dowiecie się jakimi życiowymi historiami dzielą się mamy i zagłosujecie na jedną z 16 wspaniałych mam, które biorą udział w konkursie Szukamy Super Mamy.

U mojego syna też to działa. Wie, że liczenie to ostatnia szansa, potem będzie np zakaz bajek

przy okazji słowa "kara" - niedawno byłam na szkoleniu i pani zamiast "kara" radziła uzywać "konsekwencja". W przypadki dzieci chodzi o to samo, ale podobno lepiej brzmi...

aktualnie nie radzę sobie z notorycznym rzucaniem zabawkami, czasami nie tylko zabawkami i machaniem łapkami na oślep w przypływie emocji zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych

Na Twoim miejscu Anetko postarałabym się, żeby przez jakiś czas miał dostęp tylko do takich zabawek, którymi może rzucać (miękie i lekkie) - to dla odrobiny świetego spokoju, a żeby nauczyć zabierałabym mu rzeczy, którymi nie wolno mu rzucać, od razu kiedy to zrobi, i kładłabym wysoko, ale tak żeby je widział i za każdym razem, kiedy by o nie prosił mówiłabym: "Nie można rzucać!" i oddałabym dopiero po jednym-dwóch dniach. W końcu skojarzy.
A jesli machając rączkami by mnie bił to od razu zanosiłabym go do kojca czy też łóżeczka i mówiła: "Nie wolno bić!" i na chwilę zostawiała. Jak by zaczynał płakać to po krótkiej chwili bym przyszła przytuliła i mówiła, że nie wolno bić, żeby zapamietał, dlaczego siedział w kojcu. Myślę, że wystarczy, że dziecko skojarzy nieodpowiednie zachowanie z jakimś nawet małym nieprzyjemnym skutkiem, żeby pomogło. Podobno tak małe dzieci naprawdę niewiele rozumieja z tego co mówimy, dlatego trzeba im pokazać, że robią źle właśnie przez przykre konsekwencje.

A czy znacie już wychowawczy Dekalog Super Mamy? Oto on: 

nie stawiaj dziecka przed zbyt trudnymi wyborami,
pozwól dziecku się "wyzłościć",
znajdź zajęcie dla małych rączek,
pilnuj codziennych obowiązków dziecka,
zadbaj o spokojne otoczenie,
ganiąc dziecko, nie upokarzaj go,
często przypominaj o obowiązkach,
doceniaj nawet najmniejsze sukcesy dziecka,
szanuj jego zainteresowania,
zachęcaj dziecko do myślenia.

Polecamy wprowadzanie tych zasad w Waszych relacjach z dzieckiem, a będziecie zaskoczeni efektami!


Zapraszamy też {WYMODEROWANO} gdzie znajdziecie więcej  porad ekspertów Mlecznego Startu oraz zagłosujecie na jedną z 16 wspaniałych mam, które  biorą udział w konkursie Szukamy Super Mamy.

nawet nie wiem kiedy, ale ten problem zniknął sam, już od dłuższego czasu nie rzuca zabawkami, oczywiście poza piłkami

czasami w złości pewnie czymś rzuci, ale nie jest to notoryczna, codzienne

a wymachiwanie rączkami czy też inne dziwne ruchy ciała :) zdarzają się w przypływie pozytywnych emocji, jak się z czegoś bardzo cieszy to nad tym po prostu nie panuje,

zdarza się to np kiedy odwiedza nas koleżanka z synkiem

Wczoraj sie z mezem pokółciłam o pewną sytuacje. Kuba miał spac w swoim łózku. Najpierw mu wyjasniłam wszystko po czym zaprowadziłam. Wracał 5 razy i zawsze bez dyskusji i gadania go odprowadzałam do łóżka. On oczywiscie dyskutował, kombinował. Mąz wreszcie wkorczył do akcji i zaczął z Kuba dyskutowac po milion razy to samo. 

Powiedział ze skoro Kuba cos mówi trzeba go słuchac dlatego z nim gadał a ja uwazam, ze skoro mu wszystko wyjasniłam a on kombinował to takie odprowadzanie bez dyskusji jest słuszne. Nie znaczy to, ze mam gdzies co on mówi ale skoro mówi tylko ze nie chce spac u siebie to zbędna dyskusja.

Kto ma racje, ja czy mąz?

Kuba ma 5 lat i powinien wiedzieć, skoro Mu wytłumaczyłaś, że powinien spać u siebie. Myśle, że dziecka trzeba słuchać, ale w tym wypadku miałaś rację, bo postapiłaś konsekwentnie.

wyciągam wąteczek bo dawno do niego nie zaglądałam

Kubuś wyrósł z rzucania się na ziemię ze złości, oby jeszcze zechciał wyrosnąć z płakania z byle powodu to by było miło, jest też właściwie grzeczniejszy, ale nie chcę zapeszać, póki się nie nudzi jest supr, jak nie ma co ze sobą zrobić, albo jest za długo w jednym miejscu- zaczyna broić, jest po prostu bardzo nicierpliwy

to samo mam z Jowka.

tyle ze moja bardzos zybko sie nudzi.

Jeśli chodzi o sytuację ze spaniem, mogłaś na ucho powiedzieć mężowi co i jak i żeby tak jak Ty kazał sykowi iść spać, bo dzieci często wsyają z łóżka - a to siku po raz trzydziesty czwarty, a to pić chociaż wypiły już litr wody, a to coś mają do powiedzenia. Owszem, trzeba słuchać dzieci, ale jak pada hasło "idziemy spać" to nie ma wstawania, rozmawiania itp. Ja jestem bardzo drażliwa na tym punkcie i jak położę dzieci do łóżka (zawsze czytam im jakąś książkę) to one wiedzą, że musi być cisza bo inaczej nie będzie bajki.
Co do płaczu z byle powodu, reagujesz gdy płacze? Może czas to ograniczyć. Możesz powiedzieć synkowi w konkretnej sytuacji, że jeśli będzie płakał to nie będziesz z nim rozmawiała o danej sprawie, nie dostanie tego, co chce. Dopiero jak się uspokoi to pogadacie.

Jeżeli chodzi dobre metody wychowywania dzieci, to uważam, że najważniejszą rzeczą jest konsekwencja i dyscyplina. Bez tych elementów żadna metoda nie zadziała. Ostatnio znalazłam świetną książkę T.B.Brazeltona, w której porusza on kwestie dyscypliny i pokazuje wady i zalety stosowania różnych metod wychowawczych. Tytuł tej książki to Grzeczne dziecko. Jest to poradnik dla rodziców, napisany prostym językiem, no i co moim zdaniem najważniejsze podkreśla rolę dyscypliny i to już od początku życia dziecka. Jeżeli ktoś będzie miał ochotę to serdecznie polecam, sama przeczytałam i odnalazłam wiele metod, które były stosowane przez moich rodziców. 

Z moich obserwacji wynika, że nie ma typowo niegrzecznych dzieci. Są dzieci przemęczone, dzieci niewyspane, niezrozumiane, poniżane, dzieci, które przejmują negatywne emocje od dorosłych, dzieci zostawione same sobie, dzieci nadaktywne itd... Generalnie myślę, że każde dziecko może być grzeczne - ale to zależy od dorosłych. Każdy rodzic, jeśli nie ma pomysłu jjak sobie poradzić z dzieckiem, powinien przeczytać jakiś poradnik o wychowaniu czy skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego.