teściowie, rodzice.... - Forum

wydaje mi się że twoi teściowie są po prostu zazdrośni o ciebie i twoją córeczkę, pewnie trudno im pogodzić się z myślą że ich jedyny syn nie jest tylko i wyłącznie do ich dyspozycji, może w ich oczach jest jeszcze małym chłopcem?

Znam ten ból.

W jakie dni twój mąż jest w miarę dyspozycyjny?Może w sobotę?Niech porozmawia z rodzicami,że raz w tygodniu przyjedzie im pomóc na te 2-3 godziny.Niech wiedzą,że Wam też jest potrzebny tym bardziej bo jak piszesz sami Wam nie pomagają!!

Ojjj też to znam. Myślę, że ten pomysł jest dobry, szczególnie że zadowalałby chyba obie strony.

Tylko, że jeśli podejdziemy do tematu w taki sposób, że tu rzeczywiście można dopatrzeć się zazdrości ze strony rodziców, co w normalnej sytuacji nie powinno zaistnieć, bo kurcze to jak pojawia się dziecko i Twój mąż jest z Tobą szczęśliwy - to nic innego jak wielka radość.

Ja to znam - bo moja mama, choć nadopiekuńcza i o wszystko martwiąca się, to zawsze starała się mi przede wszystkim pomóc, na tyle ile potrafiła (choć ile się przy tym ogadała to moje). Gorzej, że z matką Grześka jest podobnie tyle że w negatywny sposób. Grzesiek musi wysłuchiwać jaki to on nie jest (mimo, że ma jeszcze oprócz tego rodzonego brata i przyrodnią siostrę), że o tekstach na mój temat nie wspomnę, a nigdy nie chciała nam pomóc, chyba że pod przymusem i że coś za coś. To czego "teściowa" dopuszcza się wobec własnej wnuczki też nie muszę rozwijać bo nie raz Wam wspominałam. Jest to trudne szczególnie, że wiem, że potrafi być mądrą kobietą, z doświadczeniem którym z niejednym mogłaby się podzielić.

Takiego więc zawłaszczania czasem syna i to wywołując w nim wyrzuty sumienia nie rozumiem. Może jestem za głupia na to. Wg mnie skoro rodzice oczekują pomocy, to niech choć trochę i Wam pomogą. Wtedy będzie dwa w jednym bo będą mogły się zdarzać sytuacje, gdzie podczas pomocy spotkają się z synem, więc "tęsknota" za nim nie będzie tak duża a i Wy odetchniecie trochę i z większą siłą do wszystkiego podejdziecie. Dobra rozpisałam się więc kończę ;)

Masz Aritko racje - dla mnie najgorsze jest wzbudzanie w synu poczucia winy. Co innego to obowiązki wobec rodziców a co innego teksty - jadąc z pracy wstąp na stacje benzynową i kup mi piwo, bo jest upał.

Niestety rozmowy nie przynoszą skutku, nasze propozycje są odrzucane z fochem - panuje jakaś dziwna zasada albo pomagasz nam na naszych zasadach i w naszym terminie albo jesteś złym synem. I dlatego piszę bo nie wiem co dalej....

Wiesz... nie wiem czy się zasugerujesz, ale w takiej jak dla mnie chorej sytuacji, to bym się na miesiąc odcięła od rodziny. Zero kontaktów, zero odebranych telefonów, zero propozycji, skoro Wasze ugodowe postępowanie nie skutkuje. Greg ze swoją mamą swego czasu tak postąpił, to było jakiś czas po tym jak się tu przeprowadziłam (teraz jest zresztą podobnie bo poszło m.in. oto, że jego matka nie pozwala mi odzywać się do Grega córki, nie wolno jej wychowywać tylko rozpuszczać a ja mam broń Boże w ciążę nie zachodzić itp). Poskutkowało. Mamusia wtedy spokorniała, bo chciała wnuczkę widywać, teraz narazie jest stan wielkiego obrażenia, które mam konkretnie już teraz gdzieś, bo to była decyzja Grześka. Może porozmawiaj z mężem co on na ten pomysł, bo ostatecznie to jego rodzice. Ale takiej sytuacji dłużej być nie może bo zacznie na Olę wpływać bardzo negatywnie - niestety znam to z doświadczenia.

ja bym sprobowała bo i bywają u nas takie spokojne miesiące, że niczego nie potrzeba, wtedy nawet nie zapytają co u nas. Ale mój B ma wyrzuty sumienia, wiecznie bije się  z myślami że musi to czy tamto, że powinien - i jak mu rodzice natrują tak do głowy to mam wrażenie że dla świętego spokoju zrobiłby co chcą - tylko najgorsze jest to, ze dla swietego spokoju naszym kosztem :/

Sytuacja zdecydowanie "toksyczna".

Tyle, że jeśli zachowują się tak najbliźsi to tym bardziej przykra.

Twój mąż córeczka i Ty tworzycie teraz własną rodzinęi to jej dobro powinno być dla Was najwazniejsze. Sumienie faktycznie lubi nas gryźć, ale skoro ktoś nie ma go wobec nas to dlaczego mamy to przyjmować z pokorą?

Nie lubię takich sytuacji i sama mam w takich chwilach problem, bo ja zawsze stawiam dobro innych ponad swoim, ale życie mnie ciągle tego uczy, raz z lepszym raz z mniejszym skutkiem, ale walczę o własną asertywność! Sztuka mówienia nie nie jest niczym złym!

Nie narzekałam ani na rodziców ani na teściów... i jedni i drudzy nam nie przeszkadzali a jak trzeba było pomagali, nie materialnie ale w inny sposób, który był bardziej cenniejszy niż jakieś pieniądze. Moja mama opiekowała się moją trójką aż do wieku przedszkolnego. Do teściów zawsze mogliśmy zawieść dzieci na część wakacji lub ferii. Mieszkali na wsi bo było więcej "atrakcji"...

mysle ze rodzice najwyrazniej nie moga sie pogodzic z mysla ze ich "maly chlopczyk" nie jest juz tylko ich...ze zalozyl SWOJA rodzine,ma SWOJE zajecia,Swoje problemy i owszem-chetnie pomoze zawsze rodzicom,ale nie moze byc na kazde ich skinienie...

czas przeciac pepowine

tylko jak?

Ciężka sprawa z takimi teściami i prawda, że pępowine czas przeciąć.Jak? Chyba rozmową Twojego męża z rodzicami i wytłumaczeniu im, że tworzycie własną rodzinę dla której potrzebny jest wspólny czas.Oczywiście na pomoc od Was zawsze mogą liczyć ale w chwilach gdy Wy macie ten czas a nie już teraz gdy oni mają taką zachciankę.Oczywiście rozmowa powinna się odbyć Ewelinko w Twojej obecności aby nie wynikło, że nastawiasz męża przeciw rodzicom. Jednak jedynak to dla nich największy skarb i z pewnością są zazdrośni i chcieliby go mieć nadal tylko dla siebie.Bywają tacy rodzice, niestety.

U mnie jest problem z teściową, troszkę inny.Jest wdową.Mój mąż jako najmłodszy był z nią najdłużej i zawsze każdy grosz oddawał i we wszystkim pomagał.Pozostałe dzieci niczym się nie interesowały.Wszystko było pięknie nawet po naszym ślubie gdy zamieszkaliśmy razem, co tydzien do niej jeździliśmy w odwiedziny.Problem powstał gdy zaszłam w ciążę i mniej ją odwiedzaliśmy bo mi było ciężko jeździć.Nas nie odwiedzała chociaż to tylko 5 km.Gdy urodziłam synka to nawet na chrzciny nie chciała przyjechać tylko córka ją zmusiła.Kolejny raz odwiedziła wnuka gdy miał 6 miesięcy.Na roczek też nie przyjechała i nawet nie powiadomiła.Widzi małego raz na jakiś czas gdy zajedziemy.Mąż czasem mówi, że ja się odsuwam od teściowej.Mi się wydaje, że ona też mogłaby chociaż zadzwonić, czego nie robi.Teściowa niczym się nie interesuje i twierdzi, że po to ma się dzieci aby one interesowały się matką a nie odwrotnie.

Różni są teściowie jedni nie mogą odciąć pępowiny od dzieci a drudzy czekają aby nimi się zainteresować.I zawsze jest tak, że wszystko jest kosztem spokojnego życia rodzinnego.Jednak szczera rozmowa może pomóc.Przynajmniej warto spróbować.

Cały szkopuł w tym, ze podczas takiej rozmowy powiedzieli nam, że jak nie chcemy im pomagać to trudno. Poza tym nie chcieli gadać, twierdzą że rozumieją ale przecież proszą o pomoc tylko w sytuacjach wyjątkowych.

Ale tu nawet nie tylko o tę pomoc chodzi - chodzi o same stosunki i o wyobrażenie życia. Z mężem lubimy wszystko "obgadać", dużo rozmawiamy, jak mamy chwilkę to idziemy do kina bo to nas odpręża itp. A oni tego nie rozumieją, smai ze sobą nie gadają, wiecznie zajęci swoimi sprawami, wiek też niezbyt leciwy bo 56 (teść) i 61 teściowa - ale to on narzeka, ze B. musi mu we wszystkim pomóc. Jak my proponujemy to niegdy takiej pomocy nie chcą, bo mówią, że sobie poradzą. Ja wymyśliłam pomoc psychologa - ale pani z poradni mi powiedziała, że musimy przyjść w czwórkę, co oczywiście wykluczył B., uznał, że rodzice się na to nie zgodzą. Do tego wszystkiego B uważa, ze nie ma sensu już z nimi rozmawiac, bo i tak nic ich nie zmieni, tlyko trzeba robić co chcą...a to jest dla mnie nie do zaakceptowania. Dlatego szukam jakiegoś pomysłu. Moim zdaniem wszelkie problemy biorą się z braku szczerosci, złej komunikacji ale niestety obie strony muszą w to grać.