Jest zaburzeniem przemiany materii, polegającym na wzroście ciężaru ciała wynikłym ze zwiększenia ilości tłuszczu w organizmie.
Rozróżnia się następujące postacie otyłości:
- prosta (egzogenna) - najczęstsza i wynikająca z nadmiernego objadania się,
- endogenna - skojarzona z zaburzeniami, które sprzyjają zwiększeniu zawartości tłuszczu w ogranizmie. Mogą one być:
1. dziedziczne,
2. hormonalne,
3. wywoływane zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym,np po przebytym zapaleniu mózgu, udarze, urazie.
Ciężar ciała zależy od dowozu i zużycia kalorii pokarmowych. Jeżeli ilość kalorii jest wyższa aniżeli zapotrzebowanie, ten nadmiar zostaje zmagazynowany w postaci tłuszczu. Otyłość jest następstwem nadmiernego jedzenia z tym, że pojęcie nadmiaru jest zmienne i nie zawsze ma charakter przejadania się. Samo zapotrzebowanie na kalorie zmienia się w ciągu życia. Jest ono większe w okresie wzrostu niż w okresie dojrzałym, jeszcze bardziej obniża się w starości.Tymczasem nawyki jedzenie nie zawsze idą w parze z z fizjologicznym zapotrzebowaniem. Nie można też wykluczyć czynnika dziedzicznego w przypadku otyłości.
Wielkość spożytego posiłku jest regulowana przez ośrodki podwzgórza, kontrolujace uczucie apetytu, głodu i sytości. Zaburzenie działania tych ośrodków sprzyja rozwojowi otyłości. Te zaburzenia mogą wykształcać się w następstwie niewłaściwych nawków jedzenia, prawdopodobnie są determinowane genetycznie, lub występują na skutek działania hormonów lub uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego.
Zapobieganie otyłości polega na przestrzeganiu diety odpowiedniej do zapotrzebowania kalorycznego. W otyłości endogennej w zakres zapobieagnia nadmiernemu wzrostowi ciężaru ciała wchodzi leczenie schorzenia podstawowego.
Odniesienia:
Vademecum lekarza ogólnego, Warszawa, 1974
Nie masz konta? Zaloguj się, aby dzielić się z innymi swoją wiedzą.