Niepłodność idiopatyczna - Wychowanie dziecka, zdrowie dziecka, choroby dziecka - portal dla rodziców

Niepłodność idiopatyczna

Niepłodność idiopatyczna czyli niewyjaśnionego pochodzenia to niemożność posiadania przez parę potomstwa przy braku jakichkolwiek nieprawidłowości w podstawowych badaniach diagnostycznych.

O rozpoznaniu niepłodności idiopatycznej można mówić kiedy para nie może mieć dzieci pomimo potwierdzenia obecności owulacji, drożności jajowodów i prawidłowości budowy macicy, pozytywnych wyników badań nasienia i testów na ruchliwość plemników w śluzie szyjkowym.

Szacuje się, że niepłodność o niewyjaśnionej przyczynie występuje u 10-15% niepłodnych par.

 

Przyczyny niepłodności idiopatycznej

Lista domniemanych przyczyn niepłodności idiopatycznej jest bardzo długa. Wiele z nich jest nieudokumentowanych, a wiele można spotkać u par posiadających dzieci. Co najgorsze niewiele z nich można w tej chwili leczyć. Wśród przyczyn niepłodności idiopatycznej najczęściej wyróżnia się następujące czynniki:

1)      Problemy jajnikowe i endokrynologiczne:

·         nieprawidłowy wzrost pęcherzyka jajnikowego,

·         zespół zluteinizowanego, niępękniętego pecherzyka Graffa,

·         nadmierne wydzielanie LH i prolaktyny pomimo obecności owulacji,

·         obniżenie wydzielania lub oporność na działanie hormonu wzrostu,

·         różnego rodzaju zaburzenia metaboliczne w oocytach,

·         wady gentyczne oocytów,

·         obecność przeciwciał przeciw otoczce przejrzystej komórki jajowej.

2)      Czynniki otrzewnowe:  

·         nieprawidłowa funkcja makrofagów i aktywność immunologiczna,

·         endometrioza minimalnego stopnia,

·         obecność chlamydia

3)      Czynniki jajowodowe takie jak nieprawidłowa perystaltyka jajowodów i funkcja strzępków

4)      Czynniki związane z endometrium:

·         nieprawidłowe wydzielanie białek przez błonę śluzową macicy lub wydzielanie przez nią substancji embriotoksycznych,

·         nieprawidłowe ukrwienie macicy

5)      Czynniki szyjkowe:

·         nieprawidłowy śluz szyjkowy,

·         podwyższona odporność komórkowa śluzu szyjkowego

6)      Czynniki męskie czyli nieprawidłowa ruchomość plemników i reakcja plemnika z otoczką przejrzystą oocyta

7)      Czynniki embriologiczne:

·         zła jakość zarodków,

·         nieprawidłowości genetyczne wywołujące poronienia

Wszystkie powyższe czynniki są przyczynami domniemanymi – brak jest jednoznacznych dowodów na to, że rzeczywiście mogą powodować niepłodność.

 

Diagnostyka

Diagnostyka niepłodności jest diagnostyką wykluczeń. Polega przede wszystkim na ocenie parametrów nasienia, ocenie progesteronu w fazie lutealnej w celu oceny owulacji, i oceny drożności jajowodów. Najczęściej wykonuje się badanie histerosalpingograficzne (HSG), polegające na podaniu kontrastu przez szyjkę macicy do jajowodów i ocenie kształtu i wielkości jamy macicy oraz przechodzenia kontrastu do jamy otrzewnowej. HSG daje możliwość oceny drożności jajowodów jednakże nie pozwala ocenić stanu anatomicznego narządów miednicy mniejszej, a co za tym idzie fakt przepuszczania kontrastu przez jajowód nie oznacza, że może on wychwycić komórkę jajową.

Jeżeli podejrzewa się istnienie jakichkolwiek nieprawidłowości wykonuje się laparoskopię, pamiętając, że u kobiet, z prawidłowym HSG i bez pozytywnego wywiadu w kierunku operacji brzusznych lub stanów zapalnych miednicy mniejszej prawdopodobieństwo znalezienia jakichkolwiek nieprawidłowości w trakcie laparokopii jest tak małe, że w tych wypadkach to badanie nie powinno być wykonywane. Wykonana wtedy laparoskopia może wykazać jedynie obecność niewielkich ognisk endometriozy lub zrostów, a w takich wypadkach ich usunięcie nie ma potwierdzonej skuteczności.

Leczenie

Leczenie niepłodności idiopatycznej jest leczeniem polegającym na wykluczaniu po kolei domniemanych przyczyn niepłodności i obserwowaniu jakie te wykluczenie dało rezultat. Celem samego leczenia jest podwyższenie naturalnej płodności, a więc zdolności do zachodzenia w ciążę w jednym cyklu płciowym poprzez: polepszenie jakości oocytów i plemników, zwiększenie ich ilości i wpływ na zapłodnienie i implantację zarodków. Leczenie zaczynamy w zależności od tego jak długo trwa niepłodność, jaki jest wiek partnerów i czy mieli oni wcześniej potomstwo (np. w innych związkach).

Leczenie najczęściej rozpoczyna się od antybiotykoterapii u obu partnerów (ze względu na prawdopodobieństwo obecności chlamydia i innych bakterii), następnie wykonuje się dwie inseminacje w cyklach naturalnych, następnie trzy inseminacje po stymulacji cytrynianem klomifenu i dwie inseminacje po stymulacji gonadotropinami. Brak efektu jest wskazaniem do wykonania programu pozaustrojowego zapłodnienia. 75% par po takim cyklu leczenia uzyska ciążę.

 

Zwiększenie płodności w zależności od stosowanej metody

Płodność par z niepłodnością idiopatyczną wynosi 1,2% do 2%.  Inseminacja, czyli podawanie plemników do jamy macicy podwyższa płodność pary do 7%. Z kolei zastosowanie przed inseminacją cytrynianu klomifenu – leku do stymulacji jajeczkowania zwiększa płodność do 8%. Terapia z zastosowaniem  gonadotropin podnosi płodność par do 18%. Jest to jednak stosunkowo droga metoda leczenia i wiąże się z ryzykiem uzyskania ciąży mnogiej.

Przebieg ciąży

Ciąże par dotkniętych niepłodnością idiopatyczną charakteryzują się znamiennie wyższym ryzykiem wystąpienia wszystkich powikłań położniczych w porównaniu z ciążami uzyskanymi po leczeniu innych przyczyn niepłodności. Statystycznie ciąże takie częściej kończą się porodami przedwczesnymi, a u kobiet poddanych leczeniu niepłodności idiopatycznej częściej odnotowuje się stany przedrzucawkowe, przedwczesne odklejanie się łożyska, wskazania do wykonania cięć cesarskich i indukcji porodu w porównaniu z ogólną populacją. Przyczyna tego zjawiska nie jest do chwili obecnej wyjaśniona.

 

Odniesienia:

Jacek Szamatowicz - "Niepłodność idiopatyczna", 2010 , www.rodzinko.pl, www.nereida.pl , www.dziecko.onet.pl

Hasło dodane 2010-04-07 14:17:44 przez Mama Tymka