Potrzeba wychowania seksualnego

Wychowanie to całokształt wpływów i oddziaływań środowiska społecznego oraz przyrodniczego na człowieka, kształtujących jego rozwój i osobowość orazprzygotowującego go do życia w społeczeństwie.

Rodzice pierwsi są odpowiedzialni za wychowanie swoich dzieci. Wypełniają tę odpowiedzialność najpierw przez założenie ogniska rodzinnego, w którym panuje czułość, przebaczenie, szacunek, wierność i bezinteresowna służba. Dom rodzinny jest właściwym miejscem kształtowania cnót. Wychowanie to wymaga nauczenia się wyrzeczenia, zdrowego osądu, panowania nad sobą, które są podstawą wszelkiej prawdziwej wolności.[1]

W dzisiejszych czasach można wyraźnie zauważyć duże rozbieżności w sposobie pojmowania wychowania seksualnego. W obecnym klimacie zamętu moralnego kryje się niebezpieczeństwo zarówno szkodliwego konformizmu, jak i uprzedzeń dążących do zafałszowania wewnętrznej natury ludzkiego bytu. (…)

W odpowiedzi na tę sytuację z różnych stron postuluje się wprowadzenie stosownego  wychowania seksualnego. Zauważa się faktycznie jego konieczność, jednak w praktyce pojawiają się wątpliwości i znaczne rozbieżności, zarówno, co do osób, jak i instytucji, które powinny podjąć się tej odpowiedzialności wychowawczej, czy też  metod wychowawczych.[2]

Literatura przedmiotu wyróżnia trzy główne rodzaje wychowania seksualnego:

A) wychowanie do czystości seksualnej

B) biologiczną edukację seksualną

C) złożoną edukację seksualną zawierającą oba powyższe podejścia .

  Wychowanie do czystości seksualnej przyjmuje za podstawę ogłoszoną przez Papieską Radę ds.Rodziny, w 1995 r. instrukcję „Ludzka płciowość: prawda i znaczenie. Wskazania dla wychowania w rodzinie”.

Wymieniona w punkcie B biologiczna seks edukacja opiera się na przekazie informacji biologicznych, informacji nt. metod zapobiegania ciąży, lecz nie promuje zasad moralnych czy formacji duchowej.

Podany w punkcie C rodzaj edukacji seksualnej przekazuje wiedzę biologiczną na temat prokreacji i płciowości, udziela informacji o aborcji i jej dostępności, przekazuje umiejętności korzystania ze środków antykoncepcyjnych i poronnych.

Brak edukacji seksualnej prowadzi do wielu niepożądanych zjawisk wśród młodych ludzi: wzrostu zachorowań na choroby przenoszone, drogą płciową, zabijania poczętych dzieci i rodzenia dzieci przez młodociane, nieprzygotowane jeszcze do tej roli  matki.

Wychowania seksualnego nie można ograniczyć do informacji o funkcjonowaniu fizyczności i seksualności. Informacja ta jest bardzo ważna,ale nie wyczerpuje całego wychowania.

Prawa fizjologiczne i psychologiczne funkcjonujące w ludzkiej seksualności nie są sprzeczne z prawami moralnymi.

Skuteczny program edukacji seksualnej musi dostarczać nastolatkom zrozumiałych i konkretnych wskazówek. Młodzi ludzie potrzebują rad, które pomagają im odkryć, kim są i jak mają budować prawidłowe relacje z innymi.[3]

Edukacja seksualna jest nieodłącznym składnikiem wychowania młodych ludzi. Wychowanie seksualne jest częścią ogólnego wychowania, wzbogacając je o nowe elementy. Wychowanie seksualne ma poprzedzać realizację powołania do małżeństwa, ma przygotować do określonego sposobu życia, do pełnienia roli męża i ojca, żony i matki.

Współczesne wychowanie seksualne odbywa się na dwóch  płaszczyznach: w rodzinie i w szkole.

„Wychowawcy i rodzice często przyznają, że nie są dostatecznie przygotowani do tego, by dać odpowiednie wychowanie seksualne. Szkoła nie zawsze posiada całościową wizję tego przedmiotu, która to wizja będzie niepełna, jeśli się ograniczy wyłącznie do informacji naukowej. Tym większe doświadcza się trudności w zapewnieniu wychowania seksualnego tam, gdzie gwałtowność problemu nie jest jeszcze odczuwana i gdzie często uważa się, iż rozwiąże się on sam, bez specjalnych oddziaływań wychowawczych”.[4]

Zasadniczą rolę w przygotowaniu do życia w małżeństwie, ale i w wychowaniu seksualnym odgrywają rodzice. Szkoła pełni w tym procesie rolę pomocniczą. Współpraca rodziny i szkoły decyduje o pomyślności w tym przygotowaniu. Wychowanie seksualne do odpowiedzialnego rodzicielstwa powinno być prowadzone przez rodziców, nauczycieli-wychowawców, Kościół, środki społecznego przekazu.[5]

[1] KKK 2223.

[2] Kongregacja ds. Wychowania, Wytyczne wychowawcze w odniesieniu do ludzkiej miłości. w: Posoborowe dokumenty Kościoła
Katolickiego o małżeństwie i rodzinie. Tom I, Kraków 1999, 7-8.
[3] J.McDowell, Mity edukacji seksualnej, Warszawa 2000, s. 268.

[4] Kongregacja ds. Wychowania, jw.,9-10.

[5] M. Ryś, Przygotowanie do pełnienia ról małżeńskich rodzinnych, w: Przygotowanie do życia w rodzinie. Część I. Materiały pomocnicze dla nauczycieli, wychowawców i rodziców., red. K. Ostrowska, M. Ryś,
Warszawa 1997, s. 33.