O poświęcaniu czasu najmłodszym

Nawet jeśli wszystko sprzysięga się przeciwko nam powinniśmy dla dobra naszych dzieci i nas samych, poświęcać im tyle czasu, ile tylko możemy. W przeciwnym wypadku z całąˆ pewnościąˆ nastˆpi, i tak już nasilony, proces rozpadu rodzin oraz eskalacja, istniejˆcego od bardzo dawna, a wrosłego w nasze spo¸eczeństwo do tego stopnia, że już stał się niezauważalny, problemu "dzieci ulicy". Mimo, że szkoły oraz placówki pozaszkolne przećcigajˆą się w dostarczaniu coraz to nowych wachlarzy zróżnicowanych zajęć, które majˆ pomóc dzieciom rozwijać talenty i zainteresowania, niestety syndrom "dzieci ulicy" sięga apogeum. Niewielka ilość uczniów korzysta z propozycji aktywnego i zorganizowanego spędzania czasu wolnego.

Często snujˆą się ulicami w mniejszych lub większych "stadach" nie wiedzˆc tak naprawdę co ze sobˆ poczˆąć. Patrzˆc na nich często widzę w ich spojrzeniu tęsknotę za czymś, co im wciˆąż "umyka", za rodzinąˆ, za czasem spędzanym w rodzinnym gronie. Tego nie zastˆpiˆą nauczyciele-wychowawcy, rówiećnicy, koleżanki czy koledzy z podwórka.

Brak więzi rodzinnych może zaowocować "zatrutym jabłkiem", które nawet psychologom, jeśli do tego dojdzie, trudno będzie odczarować. Tak naprawdę naszym dzieciakom z trudem przychodzi przyznanie się , że taki kontakt jest im potrzebny, niemniej jednak podczas moich rozmów z nimi, tak oko w oko, zaczynajˆ się "otwierać" i wylewać hektolitry żalu o to , że sˆą skazane same na siebie, że komputer może jest ok, ale nie przytuli, nie pogłaszcze, nie pocieszy. Takie uzewnętrznianie wymaga nie tylko czasu, ale i odwagi ze strony dziecka i wiary, że ten który go słucha zachowa to w tajemnicy. Będˆc matkąˆ i popełniajˆc tysiˆce błędów nie chcę popełnić kolejnego dlatego też napisałam ten artykuł. To, czego tak się boimy - rozmów z naszymi dziećmi, musimy się nauczyć jak wielu innych rzeczy w życiu. Jest to proces długi, być może bolesny, ale możliwy do wykonania. Nię porozumienia z własnym dzieckiem to poruszanie trudnych tematów ale i tych prostych, opierajˆcych się na pytaniach typu: "co tam w szkole?", "jak minˆ¸ dzień?", "jakie masz plany na piątek?". Ale, ale to nie mogˆą być tylko pytania, musimy jeszcze uzbroić się w cierpliwość i wysłuchać odpowiedzi, które skrzętnie notowane w pamięci, mogˆą stać się źródłem sporej wiedzy na temat naszych pociech.

Pamiętajmy, że to iż dzieciaki "grupuj" się jest normalne - zawze tak było. Jednakże co drzemie albo już budzi się w ich umysłach, jak, gdzie i z kim spędzajˆ czas?- to powinny być nurtujˆce nas pytania. Stoją na stanowisku, że to właśnie rodzice, korzystajˆc ze swoich autorytetów, powinni zachęcać dzieci do korzystania z propozycji spędzania zorganizowanego czasu wolnego jakie składa im szkoła, biblioteka, Caritas, MOK. Pamiętam czasy, kiedy na dodatkowe zajęcia w szkole czy też poza niˆą np. do MOK, biblioteki, przychodziło się chętnie, czekało się z niecierpliwościąˆ na następne spotkanie. Było zaangażwanie, chęć współpracy. Zabawa i praca szły w parze, co przynosi¸o oczekiwane efekty. A co dzieje się teraz? Sami widzimy a jeśli nie to naprawdę należy atrzymać się na chwilę i skupić na naszych dzieciach. Dowiedzmy się jak spędzajˆą czas, czy podoba im się tam, gdzie majˆ znaleźć to, czego brakuje im w rodzinach. Zainteresowania ich osobˆ, uśmiechu, po prostu czasu poświęcanego przez kogoś wyłˆcznie dla nich, czasu, który my rodzice powinniśmy dawać im w prezencie każdego dnia, ale niestety właśnie tego nie robimy. Nie możemy zapominać że to one majˆą stać się podwalinąˆ naszej starości.

Mam nadzieję, że obudzimy się w porę by nauczyć ich dawania a nie tylko brania. A zatem zacznijmy od tego, że sami damy im to, czego potrzebująˆ najbardziej - naszego czasu, który jak brzmi przysłowie "to pieniˆdz", ale również miłość, śmiech dziecka, radość w jego oczach i wdzięczne serce, że jednak dorośli ich dostrzegająˆ. Stańmy na wysokości zadania, by kiedyś za naszˆą "krótkowzrocznoć" nie zapłacić najwyższej ceny, którąˆ może się okazać smutna samotność.

 Beata Romanowska