Sarah Moore z Uniwersytetu w Kanadzie przeprowadziła badania, które otwierają nam oczy na to jak bardzo dzieci potrzebują kontaktu z rodzicami, ich ciepła, dotyku, obecności. Jej zespół przebadał pod względem kontaktu z dzieckiem ponad 1279 rodzin. Rodzice w piątym tygodniu życia maluszka wypełniali przez 4 dni starannie dzienniczki aktywności swoich dzieci. Zapisywano w nich m.in. czas czuwania, zadowolenie, marudzenie, płacz i płacz, który trudno uciszyć, a także czas karmienia i snu. Kluczowy nacisk położono na aktywność rodzica w stosunku do dziecka, czyli wszelkie noszenie, przytulanie, głaskanie, trzymanie itd.
Wyniki badań były zaskakujące. Uzyskano w ten sposób średni czas kontaktu fizycznego z dzieckiem, który wynosi ok. 9 godzin dziennie. Rozrzut w przypadku badanych był jednak duży od 3 godzin do 23 godzin dziennie. Badacze zostawili średniaków i skupili się na rodzicach wykazujących mały kontakt z dzieckiem (152 rodziny) i tych, którzy tego kontaktu mają bardzo dużo (155 rodzin). Co się okazało?
Po czterech latach naukowcy wrócili do badanych rodzin i pobrali próbki DNA dzieci. Okazało się, że między dziećmi o małym kontakcie z rodzicem, a dziećmi o dużym kontakcie z rodzicem istnieją różnice na poziomie metylacji DNA (aktywności genów w wielkim skrócie). Coś w rodzaju zaniżonego wieku epigenetycznego obserwowano u dzieci o małym kontakcie z rodzicem. Oczywiście badacze na tym nie poprzestają, ale stwierdzają, że:
„Jeśli kolejne badania potwierdzą nasze, póki co, wstępne odkrycia, to z pewnością podkreśli to istotność zapewniania fizycznego kontaktu niemowlętom, zwłaszcza w momentach dla nich trudnych” – tłumaczy badaczka Sarah Moore.
Dla nas to badanie to kolejny powód, by przytulić dziecko i tulić je jak najczęściej. Nie żałujmy głaskania, noszenia i pieszczenia, bo to tylko może wyjść dla rozwoju dziecka na dobre!
