Autor zdjęcia/źródło: Archiwum prywatne
Kiedy Pani dowiedziała się o swojej chorobie i jak Pani zareagowała na tę wiadomość?
Na cukrzycę zachorowałam, kiedy miałam 3 latka. Cały ciężar choroby spadł na moją mamę, która musiała zrezygnować z pracy, by móc podawać mi zastrzyki, przestrzegać diety i kontrolować poziom cukru.
W dzieciństwie choroba nie była dla mnie problemem. Może tylko te zastrzyki. Gorzej było, kiedy przyszedł okres dorastania. Miałam dwa razy więcej powodów do buntu...
W jaki sposób zmieniło się wówczas Pani życie?
Zmieniło się ono głównie dla mojej mamy, która musiała zmagać się z zaleceniami lekarza, codziennymi zastrzykami, mierzeniem poziomu cukru…. W dodatku nie były to takie czasy jak dziś. Nie było glukometrów, penów. Iniekcje wykonywane były gotowanymi przed każdym użyciem strzykawkami.
Czy cukrzyca utrudniała Pani czas ciąży i zaraz po przyjściu na świat synka?
Niestety tak. Przez całą ciążę byłam na zwolnieniu lekarskim, ponieważ wieloletnia cukrzyca i zmiany, które już wywołała w moim organizmie (często jeszcze niewidoczne) mogły przyczynić się do poronienia lub uszkodzenia płodu.
Dlatego musiałam wyjątkowo skrupulatnie zadbać o to co jem i o poziom glukozy w organizmie. Przez całą ciążę musiałam być pod stałą opieką dwóch specjalistów: diabetologa i ginekologa. Byli to wspaniali lekarze, jednak czasem ich zalecenia się wzajemnie wykluczały. W cukrzycy bardzo ważny jest ruch, niestety dla ciężarnej niekoniecznie…
Po przyjściu synka na świat największy problem to ciągłe niewyspanie i zmęczenie, nie sprzyjało to niestety dobrym wynikom w cukrzycy.
Jak dzisiaj wygląda Pani typowy dzień?
Pomijając wszystkie czynności związane z pielęgnacją mojego synka przez całą dobę muszę pamiętać i „pilnować” swojej choroby… Wszystko musi odbywać się jak w zegarku:
3.00 - oznaczenie poziomu glukozy we krwi (nie, nie pomyliłam godziny - co noc budzę się o tej porze i robię badanie)
7.00 - oznaczenie poziomu glukozy we krwi, przygotowanie śniadania, zważenie wszystkich produktów, obliczenie zawartości węglowodanów, białka i tłuszczu. Na tej podstawie obliczam ilość tzw. wymienników węglowodanowych (WW) i białkowo-tłuszczowych (WBT). Na tej podstawię obliczam ilość insuliny potrzebnej na daną ilość WW i WBT. Po tych wszystkich czynnościach mogę w końcu zjeść pierwszy posiłek.
9.00 - mierzę poziom glukozy po śniadaniu i ewentualnie wykonuję dodatkowe wstrzyknięcie insuliny, jeśli wynik jest powyżej normy
11.00 - oznaczenie poziomu glukozy we krwi, przygotowanie II śniadania i dalej tak jak w przypadku śniadania
12.00 – oznaczenie poziomu glukozy po II śniadaniu...
13.00 - oznaczenie poziomu glukozy we krwi, przygotowanie obiadu itd. jak w przypadku śniadania
15.00 - oznaczenie poziomu glukozy po obiedzie
18.00 - oznaczenie poziomu glukozy we krwi, przygotowanie kolacji …
20.00 - oznaczenie poziomu glukozy po kolacji...
21.00 - oznaczenie poziomu glukozy przed snem (pomiar ten jest bardzo ważny, ponieważ najwięcej spadków poziomu cukru jest właśnie w nocy)
24.00 - oznaczenie poziomu glukozy w nocy
Co jest najtrudniejsze w życiu osoby chorej na cukrzycę?
Najbardziej przykre jest wyjaśnienie innym na czym polega ta choroba, a także ich reakcja.
Niektórzy sądzą, że jest to choroba zakaźna!!!
Inni sądzą, że choruję na nią, bo w dzieciństwie jadłam zbyt dużo słodyczy…
Utrudnione jest także planowanie: poszczególnych dni, wyjazdów, wycieczek. Najgorzej, jeśli wypadnie coś nieoczekiwanego - późniejszy powrót do domu, nagła choroba itp.
Nie jest łatwe także przestrzeganie diety, szczególnie w czasie pracy. Dieta cukrzycowa to ograniczanie tłuszczów (w dzisiejszym świecie jest to bardzo trudne, gdyż wielu producentów żywności obniża ceny produktów dodając tłuszcz), obliczanie zawartości cukrów prostych i złożonych w produkcie, przestrzeganie ilości posiłków oraz pór ich spożywania.
W jaki sposób pompa insulinowa na którą trwa zbiórka na portalu SiePomaga.pl zmieniłaby Pani życie? Na co z nią mogłaby Pani sobie pozwolić, co teraz jest niemożliwe?
Mogłabym żyć bardziej spontanicznie. Nie musiałabym trzymać się określonych godzin posiłków, mogłabym mniej planować. Pompa dałaby mi większą swobodę, a jej właśnie brakuje mi przy małym dziecku. Przy moim synku ciężko jest planować skrupulatnie dzień…
Każdy z nas może pomóc w zakupie pompy isulinowej dla Joasi.
Wystarczy kliknąć poniżej w napis POMÓŻ i wesprzeć jej cel dowolną kwotą!
