Lubczyk ogrodowy – czy na pewno jest afrodyzjakiem?

Opublikowany przez: apis74 2011-08-31 11:31:21

„Gdy Amor strzałą serca nie tyka, warto spróbować lubczyku, w potrawie tłustej lubo też w winie, może uczucia przychylić dziewczynie” - Łucja Danielewska

Lubczyk ogrodowy, podobnie jak pietruszka należy do rodziny selerowatych. Pochodzi z Afganistanu i Iranu, ale uprawiany jest w wielu rejonach świata, również w Polsce. W uprawie dorasta do około 1,5 metra wysokości, kwitnie w czerwcu i lipcu, drobnymi, zebranymi w baldachy kwiatami. Liście ma duże, połyskujące, ciemnozielonej barwy, a owoc stanowi podwójna lekko spłaszczona rozłupnia.

Sugerując się nazwą, można by przyjąć, że lubczyk jest afrodyzjakiem, ale niestety nim nie jest. W wielu językach w nazwie tej byliny jest coś z „lubienia”. Na przykład po angielsku lubczyk to lovage, a po rosyjsku ljubistnik. Jednak jego łacińska nazwa to levisticum (zniekształcenie słowa ligusticum – czyli pochodzący z Ligurii, włoskiej prowincji gdzie roślina ta występowała) - tak obecny lubczyk nazywali już starożytni Rzymianie, określając tą nazwą pewną roślinę lekarską, która „w małżeństwie rozterki i niezgodę równa”. Ale nie ma żadnych dowodów na to, iż działa ona jak afrodyzjak.

Lubczyk ze względu na swoje właściwości używany jest w lecznictwie, kuchni, oraz w kosmetyce.

W zielarstwie wykorzystuje się korzeń lubczyku, który zawiera olejki lotne, skrobię, cukry, substancje żywicowe, kumarynę, bergapten i kwasy organiczne. Z korzenia przyrządza się odwar wykorzystywany w przypadku nieżytów dróg moczowych, niewydolności nerek oraz w schorzeniach przebiegających ze zmniejszeniem wydalania moczu. W medycynie ludowej stosowany był w nieżytach górnych dróg oddechowych jako środek wykrztuśny. Przetwory z lubczyku łagodzą też bóle menstruacyjne, pobudzają krwawienie miesiączkowe, a także zwiększają pobudliwość seksualną.

Korzeń i olejek lubczykowy stosuje się przy produkcji likierów, kostek bulionowych czy przypraw do zup – np. „Maggi” W Anglii jada się łodygi lubczyku przygotowane jak szparagi, dodaje się go do surówek lub soków z warzyw, a także kiedyś rozdrobnione nasiona dodawano do wypieku chleba. Do dnia dzisiejszego w wielu krajach używa się świeżych lub suszonych liści lubczyku jako przyprawy do zup, sosów, sałat, mięs (gulaszu, flaczków), drobiu, ryb oraz do masła ziołowego.

W kosmetyce wykorzystuje się przede wszystkim olejek lubczykowy. Dodaje się go do kompozycji niektórych perfum (ma bardzo silny aromat), oraz może być również dodatkiem do kąpieli, gdyż działa odświeżająco.

Według dawnych wierzeń lubczyk wpięty we włosy lub przyczepiony do sukni panny młodej przynosił szczęście młodej parze, natomiast jeśli rodzice pragnęli szczęścia w miłości dla swojego nowo narodzonego dziecka, to powinni byli do jego pierwszej kąpieli dodać gałązkę lubczyku.

Źródła: Irena Gumowska "Ziółka i my", http://pl.wikipedia.org/wiki/Lubczyk_ogrodowy, http://www.swiatkwiatow.pl/lubczyk-lubczyk-ogrodowy-id608.html