Jak przyjmujecie krytykę Waszego wyglądu od najbliższych? - Forum

Nie słyszałam żeby ktoś w mojej obecności krytykował mój wygląd.A partner to pomarudzi czasami i powie pomaluj oko 

No moje rodzeństwo powie mi np że coś mi nie pasuje itp.Ale ja to przyjmuję normalnie...Bo i ja tak samo im powiem jak coś nie tak.A osobiście wole usłyszeć to od nich niż od kogoś obcego:)

A co do partnera...hmmm od dłuższego czasu to mam już dość jego krytycznego oka....Bo i tak źle i tak nie dobrze.

Wszystko zależy od tego kto to mówi.

Jeśli krytykuje mąż  to przyjmuję to normalnie.Ale jeśli robi to np moja siostra to wiem, że to nie jest obiektywna krytyka a tylko  próba wkurzenia mnie.

Mysle, ze wszystko zalezy od tego kto i jak mowi.  Im więcej ma się do siebie dystansu, tym lepiej znosi sie krytykę, nawet tę nieciekawą:) Dlatego warto czasem spojrzeć na siebie oczami innych i zastanowiść się czy chcę w sobie zmienić to, o czym mówi osoba bliska, czy lubię siebie taką, jaka jestem:)

moj partner zawsze mi powie, że np. w czymś mu się podobam, albo nie podobam, bez ogródek i to jest fajne, a czy się z nim zgadzam to osobna kwestia;P

ale zgadzam się, że zależy kto mówi i jak to mówi.

Mój mąż ostatnio tylko marudzi że jestem za chuda i że podobałam mu się bardziej gdy było mnie troche więcej hihi a tak poza tym to powie mi zawsze jak w czymś żle wyglądam ale w taki dosyc delikatny sposób.

Przyjmuję bo muszę!!!! Nie mam innego wyjścia.

Jestem tego sama zdania co Wandzia.
A do tego to jak ktoś mnie skrytykuje ,zawsze sobie pomyślę "nie martw sie Aśka mogło być gorzej"

Chodzi mi o krytykę tych najbliższych. Mi brakuje takiego impulsu by ktoś mi powiedział co robię źle albo ze coś mi nie pasuje. Czasem przychodzę do domu z jakiejś imprezy i widzę np. że mi oczko poszło w rajstopach albo że mam czarną krechę pod okiem.  W tedy mi sie zaświeca światełko ze tak właśnie prezentowałam sie obcym ludziom a mój mąż? Nic!

Co do tej krechy pod okiem to kiedys pół wesela przetańczyłam rozmazana i nikt mi nie powiedzial hehe może oni po prostu tego nie widza....heheh

Z racji mojego wieku krytyki sie nie boję Wiem jak wyglądam a upływ czasu jest nieubłagany....chyba ,żę zostanę celebrytką to poprawie to i owo.... Wiele za mną ale i przedemna

Kiedyś byliśmy w muzeum zabawek w Kielcach. Ja trzymałam Syna na rekach. Miałam bluzkę zapinaną na napy. Syn mi tą bluzkę rozpiął a ja zorientowałam sie dopiero w momencie ze cos jest nie tak gdy Pan który Nas oprowadzał  bardzo mi sie przyglądał i nie patrzył w oczy gdy do mnie mówił. Pytam sie osób mi towarzyszących w tej wycieczce dlaczego mi nie powiedzieli. Oj nie było tak tragicznie!- usłyszałam tylko z ich strony. Ale musieli to zauważyć skoro stwierdzili ze nie jest tragicznie.

Pewnie widok im sie podobał , skoro nie było tak żle....

Raczej nikt nie krytykuje mojego wyglądu. Nie pamiętam sytuacji, aby mi ktoś powiedział, że źle wyglądam w danym ubraniu, fryzurze, czy makijażu. Myślę, że to jest taki brak szczerości. Ludzie wolą nic nie mówić niż krytykować.

Mnie się zdarza, że komuś powiem, że wygląda źle. Np. bluzka jest zbyt obcisła lub kolor/fason nieodpowiedni. Ale robię to w tzw. "dyplomatyczny sposób"

Trochę gorzej wychodzi mi pochwalenie kogoś. Częściej mówię drugiej osobie, że ta pierwsza wygląda extra, niż właśnie tej, której powinnam to powiedzieć. Myślę, że po prostu nie jestem typem, który prawi komplementy...

Krytyka wyglądu a zwrócenie uwagi na jakiś chwilowy mankament , to dwie różne sprawy. Ale jednak osoby widzące naszą "usterkę" nie mają odwagi nam o tym powiedzięć. Nie wiem z czego to wynika. Może strach przed reakcją osoby której chcemy pomóc. Bo przecież zwrócenie w tym przypadku to jest pomoc.

Mój mąż widzi, że dbam o swoją fogurę jak mogę, ale nie wychodzi mi szybkie chudnięcie. Obecnie noszę rozmiar 42/44, ale mąż jeśli coś powie to jest to komplement. Ale teściowa za niego nadrabia ;) Ostatnio powiedziała do mnie: ale ty masywna kobieta jesteś! Udałam, że nie słyszę, bo miałam ochotę walnąć ją klockiem, które akurat zbierałam. Pomyślała, że nie usłyszałam, więc powtórzyła.,.... Prawdę mówiąc bardziej było mi wstyd za nią  -kompletny brak taktu..
A mąż mówi, że dla niego jest ok, mam jeszcze czas żeby schudnąć.

To jeszcze nic. Kuzynka mojego męża nota bene chuda jak szczapa powiedziala do mnie , że jestem "landara". Obróciłam to w żart. Ale było mi głupio i nieprzyjemnie. Bo ona gwiazdą też nie jest . A ja nosze rozmiar 44-46. Więc chyba aż tak źle nie jest. no, ale kuzynka ma minusa ogromnego i nawet może o tym nie wie!!!

A ja się wczoraj dowiedziałam, że strasznie niska jestem. No cóż 158 cm wzrostu to nie wzrost olbrzyma, ale mnie jest z tym dobrze. Zawsze mogę nadrobić szpilkami czy koturnami  (wysoka osoba nie może się zmniejszyć za pomocą butów )I nie uważam mojego wzrostu za jakąś wadę...

Ale za to dziś - usłyszałam komplement od mojej koleżanki z podstawówki, którą spotkałam po jakichś x latach. Powiedziała, że świetnie wyglądam i jestem SZCZUPŁA!!!

Więc pal licho mój mizerny wzrost. Mali ludzie też mogą fajnie wyglądać.

A tak na marginesie Napoleon miał niski wzrost, ale intelekt wielki i tego się trzymam