Jak wyglądało Wasze dzieciństwo? - pełne dyscypliny, czy pełne swobody? - Forum

Nie da się określić jednoznacznie, czy pełne swobody czy dyscypliny. Na pewno pełne miłości, choć nie było idealnie i różowo... Nie lubię o tym pisać, bo to dla mnie zbyt intymny temat, ale tak jak piszę - cukierkowo nie było, jednka nie mogę powiedzieć, że brakowało mi miłości... Moje dzieciństwo było poza tym pełne przygód, małych tajemnic i szaleństw:)

Było OK. Mieliśmy z bratem dużo swobody, ale także pewne ograniczenia. Mogliśmy w wiele miejsc pójść i jechać, ale rodzice zawsze musieli wiedzieć gdzie i z kim jesteśmy i kiedy wrócimy. Pamiętam, że w wieku 15 lat musiałam wracać z dyskoteki o 23:00 choć impreza była jakiś kilometr on naszego domu.

Krótko. Wychowywana byłam w ślepym posłuszeństwie. każde "nie" było karane takimi karami, że teraz odebrano by mamie prawa rodzicielskie. Nie było dyskusji i rozmów. A teraz to procentuje. Role się odwróciły. Ja jestem na górze i nie umiem rozmawiać z Mamą. Jest to bardzo przykre. Ale prawdziwe. Jest między nami ogromna bariera i nie jestem w stanie jej pokonać. Bo jest to -  prawda rodzicom  "oddajemy to , co dostaliśmy".

Ja się z tym nie zgodzę. Od swoich rodziców nie dostałam w życiu zbyt wiele. A ja jestem im oddać wszystko to co mam, zawsze mogą na mnie liczyć.

Wydaje mi się Duniu, ż enie zawsze tak jest i znam na to wiele przykładów... Są ludzie, którzy potrafią zapomnieć, wybaczyć, przełamać tę barierę, o której piszesz, a i rodzice często na starość potrafią przejrzeć na oczy...

Masz rację Olu. Moja Mama chyba na starość zaczęła wszystko inaczej postrzegać. Nie potrafiła być dobrą Mamą, ale jest za to świetną Babcią dla Szymuszka.

Hmm, rodzicie mnie nie ograniczali bo nie musieli.

Ja sama wiedziałam, ze najwazniejsza dla mnie jest szkoła, potem reszta.

Czy pełne swobody, tego bym nie powiedziała, czesto mi czegos bronili, ale szukalismy kompromisu i jakos to było :)

No to zazdroszczę Wam dziewczynki. bez złej zazdrości. U mnie może jest inaczej. Bo mama zapatrzona jest w siebie. I zawsze taka była. A do tego doszła jej choroba. Ja opiekuję się nią bardzo. I właśnie może na mnie liczyć. I kocham ją . Ale to jest inny stosunek niż pomiędzy mną a moją córką. I nie jest świetną babcią ani prababcią .

u mnie nie było aż tak tragicznie . Gdyby nie nadużywanie alkoholu przez mojego tatę mogłabym śmiało powiedzieć , że miałam szczęśliwe dzieciństwo ...

Moje dzieciństwo... W stosunku do innych dzieci miałam wiecej swobody , ale zawsze musiałam meldować, gdzie idę (do koleżanki, na sąsiednie podwórko). Wiedziałam, że się zgodzi.
Mama nie musiała mnie kontrolować, bo sama wiedziałam, że nie mogę przekroczyć pewnej granicy, zawieść zaufania. Jeden raz przekroczyłam tę granicę, dostałam karę (jeden dzień w domu w lato), ale najgorszą dla mnie karą był wstyd i poczucie, że zawiodłam zaufanie mamy.

Uważam, że w moim dzieciństwie była równowaga pomiędzy jednym a drugim.

U mnie było to zrównoważone. Był czas na wszystko.

Pełne swobody ale zaraz po obowiazkach - wracałm ze szkoły paliłam w piecach, robiłam obiad dla całej rodziny, dopilnowywałam siostry i gdzieś około 18 miałam czas  dla siebie czyt. robiłam lekcje;)
W wekendy - cała sobotę prałam we frani całej rodziny rzeczy bo mama miała alergię na proszek!
Za to wniedzielę miałam czas wolny nieograniczony:)))

Ale chyba miałam dobre dzieciństwo bo nie wspominam go jako traumy:)