Kontrola rodzicielska czy troska.. jak długo może trwać? - Forum

Mamy w dalszej rodzinie kobiete, która stacza sie alkoholowo, od kilku tygodni to juz równia pochyła stromo w dół, mąż kilka lat krył to przed prawie cała rodziną, dzieci kryły, mysle, ze gdyby matka zareagowała, gdy mąż kobiety prosił o pomoc, potoczyłoby sie to troche inaczej.

Myslę że kontrola do czasu, gdy dziecko się usamodzielni, zaufanie zawsze, gdy nie bedzie sygnałów o chorobach nałogowych, a ingerencja, gdy zajdzie potrzeba, nawet, gdy wnuki będą juz dorosłe.

Moim zdaniem nadmierna kontrol przynosi marne efekty tym bardziej jak dziecko już sie usamodzielni rodzic powinien czasem nawet pozwolić dziecku na błędy.Chociaż to chyba w dużym stopniu zależy od charakteru dziecka czasem nawet doroły człowiek potrzebuje wstrząsu ;P Myslę,ze taką ostatecna granicą jest ślub takie nadmiernie troskliwe i zarazem krytyczne wzgledem wybranki czy też wybranka teściowe rozwaliły nie jedną rodzinę.

Troska o dziecko ( w moim przypadku) nigdy się nie skończy.  Nawet dorosłe dzieci mają problemy i matki nimi żyją. Czasem wygląda to nawet na kontrolę. Ale my matki dorosłych dzieci o tym nie myślimy. Chcemy aby nasze dzieci właściwie postępowały ( naszym zdaniem). A one przecież muszą popełniać swoje błędy i uczyć się na nich. Wiem, że trzeba im na to pozwolić. Ale to jest takie trudne!!! Czasem idealizujemy siebie i nie widzimy własnych błędów. A przecież świat teraz jest inny niż w naszej młódości i inne reakcje ludzi. I nasze dzieci muszą się do niego przystosować. Jeśli są dobrze wychowane , to im tez jest trudno. Ale muszą sobie radzić same. Dobrze, że czasem opowowiedzą nam o swoich kłopotach, to możemy im jakoś pomóc. A czy posłuchają naszych rad? To już one o tym decydują. 

Jak większość z Was pisze troska o dzieci pozostaje na zawsze, jak np.napisała AGATKA ...

" Troska - chyba będzie nam towarzyszyć całe życie o nasze dziecko, o to by rosło, rozwijało się, dobrze się uczyło, zdobywało,.. by mu się życie dobrze układało.."

Kontrola to ciut inna sprawa ale też na pewno w jakiś sposób te nasze nawet już dorosłe dzieci "kontrolujemy" - by "jakiś" głupstw nie popełniły, śledzimy ich losy zawodowe i na pewno prywatne oraz ich stosunki zarówno w rodzinie jak i w środowisku, w którym przebywają... ale to chyba normalne ludzkie "odruchy" są... bo chcemy by nasze dzieci były cenione w pracy jak i w swoim otoczeniu...

Relacje- dziecko rodzic to ważne! Choć dziecko dorasta i odrywa się od tej mamusi.. przewagę biorą koledzy czy koleżanki, to ich słowo bardziej się liczy w pewnym etapie życia.. już czasem nie chcą nam tyle opowiadać.. Choć przychodzi czas gdy wracają do nas ze swoimi troskami, smutkami i radościami..  Może czasem trzeba umieć wysłuchać bo nie zawsze naszego zdania chcą słuchać.. Ważne by nie stracić tej więzi! A z czsem miło jak przyjdą po radę..

Niektórzy rodzice juz tam maja, że będą kontrolować swoje dzieci zawsze, i uważać że oni wiedzą najlepiej bo są starsi i "mają doswiadczenie", według mnie to wyraz braku zaufania do swoich dzieci.

Byc może czasami idzie to w drugą stronę, że rodzice tak kontrolują własne dziecko, że dziecko to nie ma własnego życia, staje się opiekunem rodziców na starośc kosztem własnego czasu na założenie rodziny, dochodzi do tego brak wiary w siebie, latami podcinane skrzydła- ale to raczej rodzaj patologii dla mnie, takie przypadki równiez znam, szkoda mi tych osób, zwłaszcza, ze jednej takiej osobie kiedys sama osobiscie chciałam pomóc, wiem, jak to wyglada z boku...

Tymczasem stoję na stanowisku, że kontrola rodzicielska do czasu, gdy dziecko się usamodzielni, zaufanie zawsze, gdy nie bedzie sygnałów o chorobach nałogowych, a ingerencja, gdy zajdzie potrzeba, bez limitu wieku, nawet, gdy wnuki będą juz dorosłe.