Nowa kampania - Fajnie mieć siostrę brata. Czy dziecku potrzebne jest rodzeństwo? - Forum

Napewno jest to plus dla dziecka Jedynak zawsze będzie zabiegał o bycie z kimś , mieć przyjaciół , ale brat czy siostra bez względu co się dzieje będą dla siebie wsparciem 

bez dwóch zdań,że fajnie jest mieć rodzeństwo,powodów jest wiele,teraz jako dzieci jedno bawi się z drugim,w życiu dorosłym jeden do drugiego na święta jedzie,jakiś problem komu się wyżalić jak nie rodzeństwu,jak już zabraknie rodzców jest jeszcze rodzeństwo,

no i jest takie powiedzenie -"z jedynaka ni pies ni sobaka"

Wystarczy spojrzeć na dzieci-jedynaków, jak bardzo lgną do innych dzieci. Dziecko nie powinno się wychowywać tylko wśród dorosłych, powinno mieć kogoś bardzo bliskiego, kto nie jest 20 lat starszy.

Zresztą pytając dziecka czy chciałoby rodzeństwo prawie zawsze odpowiada tak, więc chyba potrzebuje brata lub siostry.

Ja wychowywałam się z bratem i nie wyobrażam sobie siebie jako jedynaczkę. Zresztą moja mama była jedynaczką i zawsze z tego powodu cierpiała.

Zgadzam się z wypowiedzią apis, mój tesciu też jest jedynakiem i choć nie należy do osób lubiących mówić o swoich uczuciach kiedys przyznał się że całe życie brakowało mu rodzeństwa i chciał je mieć.

Sama mam rodzeństwo i choć czasem różnie bywa między nami chciałabym żeby mój synek miał brata lub siostrzyczkę, jednakże nie wiem czy "świadomie" zdecydowałabym się na więcej niż dwoje/troje dzieci. Moja siostra ma czwórkę i choć stara się by jej dziecieom niczego nie zabrakło to i tak jej najsatrsza córka jest w szkole zaczepiana, wyśmiewana z dlatego że jest biedniejsza i nie ma tego co inne dzieci...

Ok i to są plusy, ale co gdy rodzeństwo nie jest i nigdy nie było dla siebie wsparciem? Ja posiadanie brata wspominam jako wieczny koszmar, wiecznie traktowana byłam przez niego jak ktoś a raczej coś gorszego. Wiecznie od niego obrywałam a na chwilę obecną kontakty są takie że się nie znamy a ja żałuję że on jest chrzestnym mojego dziecka.

Nie wiem czy w takim przypadku nie lepiej jest aby dziecko miało wielu przyjaciół niż jednego ale poniewierającego brata czy siostrę.

Artika nas rodzice wychowywali w taki sposób, byśmy byli dla siebie wrogami i po części się im to udało.

Ale nawet takie sytuacje o jakich piszesz mają swoją pozytywną stronę.

Dzieci uczą się życia i współdziałania z innymi i tak samo jak w życiu dorosłym będziez miała wokół siebie ludzi życzliwych tak będą też "mędy".

Jeśli miałaś takie relacje z bratem to wiesz, jak nie powinno być między rodzeństwem .

Jakoś dawałaś sobie z nim radę wiec nauczyłaś się wychodzić z opresji i zaradnosci.

A to jak jest teraz to już inny temat.Moim zdaniem rodzeństwo jest najlepszą i najwczesniejszą szkołą życia i polecam ją każdemu dziecku.

Obserwując moje dzieci czasem mam ochotę je wystawić na balkon i zamknąć drzwi, kłócą się, biją, krzyczą itd.Ale są tez takie chwile ,   na przykład od 3 nocy śpią razem w jednym łóżku, Benek kładąc się mówi,"Blanka ja położę się z tej strony, żebyś nie spadła" to się serce raduję, ze mimo wszystko się kochają.

Ja uważam ,że bardzo potrzebne jest rodzeństwo jedynakowi. Sama mam siostrę 1,5 roku młodszą. Za dzieciństwa kłóciłyśmy się, biłyśmy, lałyśmy, a teraz gdy jesteśmy dorosłe- do rany przyłóż:) Nie wyobrażam sobie, aby Natalka mogła chować się sama!

Ja tam jestem za posiadaniem chociaż dwójki dzieci... Sama miałam czworo rodzeństwa, mąż również a my mieliśmy trójkę dzieci - rozeszły się po "świecie" i ich - nie ma...

Oliwka jest już 7 lat sama i wiem, że na pewno jej brakuje rodzeństwa, jak kiedyś mojemu starszemu synowi. Potrafił powiedzieć:

- No tak, Rafał ma Anię (kolega po lewej stronie naszego piętra) a Ania ma Majkę (koleżanka po prawej stronie piętra) a ja cooo - nie mam nic........

I tak się złożyło, że na naszym ówczesnym III piętrze przybyła jeszcze jedna ANIA - nasza córcia...

Oj to prawda,teraz kiedy obok Marika ma kolegę Szymonka który jest rok młodszy od Mariki,to gdyby mogła to zamieszkałaby z nim.
Oboje bardzo lubią się razem bawić.

Bardzo chciałabym aby Marika miała rodzeństwo,ale bardzo się boję ciąży,porodu i tego że drugie dziecko mogłoby być niepełnosprawne.

Oj, nie pozwolimy z Mężem, żeby Szymuśko był jedynakiem. Dziecku potrzebne jest rodzeństwo i nie wyobrażam sobie, żeby Szymciur miał nie mieć rodzeństwa. Oboje z Mężem mamy rodzeństwo. W dzieciństwie różnie bywało, praliśmy się, kochaliśmy i "nienawidziliśmy" ;) A teraz zawsze możemy na siebie liczyć, jest do kogo w odwiedziny wpaść.

Po części masz rację Dużo zależy od rodziców jak traktują swoje dzieci , bo u nas były lepsze i gorsze i tak zostało między nami Nie mamy ze sobą kontaktu Rodziców już nie ma a my nie umiemy znaleść wspólnego języka

Ja tam mogę zrobić mojemu dziecku brata albo siostrzyczkę. Nie ukrywam tego,ze mnie nie stać. Mieszkać z dwójka dzieci w kawalerce to kiepska sprawa. Wiem co to znaczy mieszkać w małym mieszkaniu i nie posiadać nawet własnego łózka. Nikt nie musi mnie zachęcać na drugie dziecko ale chce by miało lepiej niż ja.

Moi rodzice wychowywali nas tak samo (ojciec był surowy wymagający a mama to taka typowa kwoczkopołożna - dzieci to jej cały świat) z tym że jedno to wychowanie przez rodziców, a drugie co później dzieci z tym zrobią.Mój brat wbił sobie do głowy, że skoro on starszy to wie lepiej i ja mam go nie pouczać.

Ja wyciągnęłam z dzieciństwa myślę że to co najlepsze plus to, że wiem jakie mam wady i czgo powinnam unikać. Fakt, że tą wiedzę jednocześnie "wspierały" doświadczenia w trakcie przebytych lat. Brat wolał się podporządkować żonie, która mnie nie toleruje bo mówię to co myślę i koniec bajki.

Chciałabym aby Dorotka miała rodzeństwo, ale jednocześnie chcę też spełniać te małe i te troszkę większe dziecięce marzenia a narazie to niestać mnie spełniać marzenia tej jednej córy a co dopiero o dwójce mowa. Może gdyby w Polsce była lepsza polityka prorodzinna... ale takie hasło na chwilę obecną można włożyć między bajki - w realu tego nie ma.

niestety, Jowka nie bedzie miała rodzenstwa

A to czemu, już wiadomo?

To tak, jak na nowym mieszkaniu-stancji córki... 2 piętra wyżej mieszka koleżanka Oliwci z przedszkola to teraz po kilka razy dziennie chodzą do siebie i bawią się wspólnie. Koleżanka ma jednak starszą siostrę, to jest w lepszej sytuacji niż Oliwka...

Może nasza Marteczka już - przekwitła...

Póki co nie mam potrzeby mieć drugiego dziecka. Wiadomo, ze jak widze u kogos taka kruszynke, to budza sie emocje, ze chcialoby sie takie malenstwo miec w rekach, ale realia doprowadzaja mnie do pionu. Jezeli mam sie ze wszystkim ograncizac, i ograniczac tez moje dziecko, to podziekuje. Moze kiedys zdecydujemy sie na kolejne dziecko, ale na pewno musi byc to wpsolna decyzja, bo poki co moj P. mowi ze nie chce zeby Liwia miala tak jak on (ma dwie siostry), wszystkiego musieli sobie odmawiac, bo rodzicow po prostu nie bylo na wiekszosc rzeczy stac. Mama pracowala od rana do nocy, ojciec pracowal zagranica, i sami nawzajem musieli sie soba zajmowac. Na pewno nie chce takiego dziecinstwa dla mojej corki. 

w zyciu juz dzieci nie chce

Ja tak zupelnie z innej perspektywy. Mam biologicznego brata. Gdzieś tam w świecie. 

Moje dzieci są bardzo ze sobą związane. Ale mieszkają w innych miastach. Wiem, ze mogą na sobie polegać i być dla siebie wsparciem. Ja teraz opiekuję się mamą i nie mam nikogo na kim moglabym polegać w razie potrzeby opieki nad nią. Dzieci i męża nie liczę. bo już tak się przyjęło, ze powinno liczyć się na brata albo siostrę. Więc dla własnego dobra na starość, rodźmy więcej dzieci aby miał kto nami opiekować się. I uczmy te dzieci wzajemnej miłości i szacunku , bo to bardzo zaprocentuje gdy będziemy starzy i chorzy . I to nami trzeba będzie się opiekować. Bo czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. 

Moja mama nie wpoiła nam wzajemnej miołości do siebie. Z bratem chyba jesteśmy sobie obcy. I teraz tylko na mnie może liczyć jeśli chodzi o opiekę i na moją rodzinę. Ukochany i rozpieszczony ( czt. rozpuszczony ) synuś już 28 lat ma bardzo nikły kontakt z mamą . A ostatnio już prawie żaden. Nie wiem nawet gdzie przebywa. I dla mnie to nie problem, tylko gdzie go szukać w razie pożegnania matki z synem . 

I tu bardzo mi brak siostry albo chociaż drugiego innego brata.