"Nie mów nikomu co się dzieje w domu" - Forum

Chciałabym napisać autobiografię;) Tylko, kto by to przeczytał???

Poza tym, często powtarzam swoim chłopako to powiedzenie;)

Tu na forum, piszemy tylko to, co chcemy, by wiedzieli inni. Ne zdrdzamy tajemnic....Mówimy tyle, ile chcemy. Robimy to dobrowolnie, i ja nie czuję dyskomfortu:)

Nie wiem czy bym chciała..

Z jednej strony to zrzucenie cieżaru, a z drugiej rozgrzebanie ciężkich chwil... 

Nie miałam lekkiego dzieciństwa, dotknęła mnie bieda i brak wyrozumiałości rówieśników...

Nie wiem.

Dokładnie tak!

Na początku mojej forumowej przygody byłam bardziej "wylewna", z czasem zaczełam uważać na słowa, bo to jednak jest internet...

Ja w porównaniu z innymi ludźmi nie jestem chyba zbyt "otwarta" Nie lubię mówić o sobie, choć zauważyłam, że ludzie często mnie mówią o sobie. Może po prostu umiem słuchać?

Pamiętam takie zdarzenie z pracy. Mieliśmy koleżankę, która pracowała u nas od 6 miesięcy (ja już pracowałam prawie 3 lata) i mój kolega powiedział mi, że o mnie wie dużo mniej, niż o tej "nowej" A potem stwierdził, że o moim życiu prywatno-rodzinnym nie wie prawie nic. Nawet nie wiedział, że mam brata!
Więc to powiedzenie:  "Nie mów nikomu co się dzieje w domu" - chyba do mnie bardzo pasuje...

Nie da się w autobiografii mówić/pisać jedynie o sobie. Zawsze wciąga się w to rodzinę, przyjaciół. Nie wiem, czy oni by tego chcieli.

Familie to taka odskocznia. Na forum nawet jeśli wspominam o mężu, są to jakieś drobne szczegóły i rozrzucone w różnych wątkach. Kilka osób jedynie byłoby w stanie złożyć je - gdyby tylko chciała. W blogu staram się pisać o sobie i dzieciach (choć nie wiem czy w przyszłości nie podziękują mi za to, co teraz robię...). Do siebie mam dystans i jeśli ktoś chce słuchać - to owszem, mówię chętnie. Jednak staram się szanować prywatność osób mnie otaczających.

W przypadku pary prezydenckiej to troszkę wygląda inaczej. Nie chciałabym żyć takim życiem, gdzie każdy może zajrzeć mi pod poduszkę... To nie dla mnie.

Na naszym forum zwierzamy się z wielu naszych doświadczeń i radosnych i przykrych. Ale same decydujemy co możemy puścić w świat. I nie sądzę ,aby tak do końca opowiadamy co dzieje się w naszych czterech ścianach.

Zawsze pewne sprawy pozostawiamy w tajemnicy.

I tak powinno jednak być. Chociaż czasem jesteśmy rozżalone aż do bólu. W tym właśnie jest nasza babska mądrość. Przekazać światu tyle ile można przekazać.

Nie mów nikomu, co się dzieje w domu"... To hasło jest mi znane z dzieciństwa. Teraz też są sprawy, o których nie mówię nikomu, bo uważam, że pewna sferaprywatności w rodzinie jest potrzebna.

Autobiografia...Hmmm... na pewno byłaby ciekawa i zaskoczyła wiele osób...

Na forum mówię tyle, ile uważam że mogę powiedzieć bez szkody dla swojej rodziny. Większość tematów "domowych" nie pojawia się na forum czy blogu. Zdaża się jednak, że czasem coś wyskoczy niekontrolowanie, przez przypadek.

Jak przeczytałam temat wątku to źle mi się to powiedzenie skojarzyło. A mianowicie z główną zasadą rodzin toksycznych: "Nie mów, nie ufaj, nie czuj"!

Jednak wiem,że są pewne granice intymności i spraw rodzinnych,osobistych,których się nie przekracza. Różnorodność osobowosci sprawia, że jesteśmy bardziej i mniej wylewni. Zależy to również od okoliczności i rozmówców, z którymi się spotykamy. Ja mówię to co chcę powiedzieć - choć czasami zdarza się, że powiem za dużo albo gryzę się w język, bo chciałabym i nie chciała trochę więcej.

Rzeczywiście pwrene rzeczy powinny pozostać w sferze intymności rodzinnych, ale nie takie na pewno, kiedy któremuś z czlonków dzieje się coś złego ze strony rodziny.