Gdyby moi rodzice/teściowie zachorowali i wymagali stałej opieki to...?

Trudny temat. Tak naprawdę to nie wiem jakbym się zachowała. myslę, że wynajełabym raczej fachową pomoc do opieki, a ze swej strony starałabym sie dostarczac jak najwiecej miłości. z pracy bym nie zrezygnowała, bo mnie na to po prostu nie stać.

Pamietam jak zachorowała mama mjego M. Jeździł do domu kiedy mógł (mieszkamy około 70km dalej). W domu została z mamą jego siostra, która samotnie wychowywała dwójkę dzieci. Praca, dom, dzieci i chora mama. Nie dawała rady, więc wspólnie podjeli decyzję o oddaniu mamy do hospicjum. Wiem, że dla obojga decyzja ta była bardzo ciężka. 

Ja zaznaczylam 4, liczę się z taką sytuacja dlatego nie uciekam z kraju i tkwie tu bez perspektyw, ale nie wyobrażam sobie żeby zostawić rodzicow bez opieki. Oni pomagają nam teraz przy dziecku ( ogromn pomoc) a naszym obowiązkiem będzie opieka nad nimi kiedy bedą tego wymagać.

Zaznaczyłam odpowiedź "inne" bo nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Niezależnie od tego czy to by byli moi rodzice czy teściowie na pewno mogliby liczyć na naszą pomoc. Ale trudno mi powiedzieć czy byłabym w stanie zwolnić się z pracy by się nimi zająć - na dzień dzisiejszy nas na to nie stać. Czy wynajęłabym pielęgniarkę? Nie wiem. Nie orientuję się jakie to są koszta i na jakiej zasadzie taka osoba pracuje. Hospicjum/dom starców? Nie wykluczam. Nie chciałabym gdybać na taki temat. Więc pozostawiam pytanie bez odpowiedzi.

Większość z Was nie potrafiłaby zrezygnować z pracy, by zająć się rodzicami/teściami, tymczasem koszta opieki pielęgniarki czy opiekunki często przekraczaja mozliwości finansowe przecietnej rodziny i wtedy nie ma wyjścia...Z drugiej strony sami chorzy często nie chcą opieki obcej osoby...

To temat rzeka, bardzo trudny.

To jest względne. Zapewne o rezygnacji z pracy zadecydował by czynnik ekonomiczny. Jeżeli pensja byłaby wystarczająca by opłacic opiekunkę nie rezygnowałabym z pracy.

Żyłam w jednym domu z dwoma osobami leżącymi więc wiem co to znaczy i jak ważna jest w tych momentach obecność osób z rodziny. Choć chorzy nie raz proszą by ich oddać do domu starców w głębi duszy błagają przez te słowa by zostać z nimi do końca...

A gdyby nie decydowały względy ekonomiczne, a względy emocjonalne? Gdyby Twoja mam/tata za nic w świecie nie chcieli, by opiekowała sie nimi inna osoba niz Ty?

Względy ekonomiczne maja tu drugą stronę medalu, bo skoro nie stać cie na wynajęcie opiekunki, to co dopiero, jakz rezygnujesz z pracy?

I tu kłaniają się przepisy, o których juz kiedyś pisałam:

zasiłek w wysokosci nieco ponad 500 zł przysługuje wyłącznie dzieciom chorych, ewentualnie wnukom! Synowej/zięciowi nie należy się z tytułu opieki absolutnie nic!

Dziś mogę napisać, ze moja mama jest dla mnie wzorem do naśladowania.

To, co zrobiła dla swoich teściów to coś, z czym nie spotkałam sie nigdy wcześniej.

Była z nimi do samego końca z miłością i cierpliwością.

Wierzę, ze babci i dziadkowi było łatwiej zegnać sie z tym światem, mając obok tak cudowną osobę i mam nadzieję, że to dobro do niej wróci.

Napewno Olu! Twój wpis o tym świadczy Kochana:)

Olu! Tylko podziwiać mamę, za hart ducha i silę!

Olu mozna sobie gdybać. Ja napisałam jak bym zrobiła. Nie sadzę by rodzice nie zgadzali sie na opiekunkę ze względów emocjonalnych. Moja mama wychowała mnie w przekonaniu ze moje potrzeby są równie ważne. Zreszta podobnie było z moją babcią. Do południa była opiekunka ( której płaciła mama i ciocia) a po południu zajmowaliśmy się nią my wszyscy domownicy. I nie widzę w tym nic złego. Ani mama ani ciocia  z pracy rezygnować nie musiały i dało się to pogodzić.

Zauwazyłam, że wypowiadają się w tym temacie osoby młode i zdrowe. A jesli osoba ktora miałaby się opiekować starszą schorowaną matka, sama bedzie już w podeszłym wieku i schorowana? Co wtedy?

Moja Mama ma 86 lat. Ja 60 . Mama czuje się świetnie , lecz jest hipochondryczką i egocenrtryczką. Ja juz mam swoje bardzo uciążliwe choroby. Mam jeszcze do opieki wnuczki. Mama w żaden sposób nie pomaga mi w domu ani przy wnuczkach. za parę lat sytuacja może jeszcze się pogorszyć. Ja sama chyba nie będę w stanie udźwignąć tego ciężaru. mama nie nauczyła mnie miłości do siebie. I mam takie mieszane uczucia. Nie wiem co zrobię. napewno zatrudnię pomoc. Tego jestem pewna. Ale w obliczu prawdziwej choroby( nie udawanej) i smierci  - zmieniają się uczucia i relacje. Tak więc po głębszym zastanowieniu się mama zostanie z nami. Nie będzie łatwo również ze względów finansowych( Mamy emerytura idzie na spłaty jakiś dziwnych pożyczek).

to rzeczywiście kłopot z taką "charakterną" babcią...

swoją drogą, to sama miłością siebie obdarza, aż dziwne że nie jesteś też , jak ona egoistyczna...

z tego wniosek, że nie zawsze jesteśmy podobni do swoich rodzicieli...

Wandziu, są różni ludzie, różne charaktery i relacje, różne potrzeby...

Ja zawsze jestem zdania, ze powinniśmy tak traktować ludzi, jak chcielibyśmy, by oni nas traktowali, choć często to trudne...

Sama wiem, ze często relacje zmieniają sie dopiero w obliczu choroby, cierpienia, śmierci drugiego człowieka. Wtedy dopiero ujawniają się emocje, wtedy dopiero zaczynamy pewne rzeczy rozumieć.

Ja wiem jedno - pójdę za przykładem mamy, bo to, co robiła nie może tak po prostu przejść bez echa. Poza tym nie wyobrażam sobie, by moimi rodzicami opiekowali się obcy ludzie. Widziałam też, jak wiele dawała dziadkowi ta obecność bliskich.

Jednak nie neguję tego, ze ktoś postepuje inaczej. Ważne, by robić zgodnie z własnym sumieniem. Ja wiem, że moje nie dałoby mi spać po nocach, gdybym w razie potrzeby nie zaopiekowała się bliskimi.