Posiadanie dziecka to jednak męczarnia. Maluchy nie cieszą? - Forum

Dziecko to największy dar od boga, nie wyobrażałabym sobie życia beż mojego synka :) dziecko nigdy nie będzie dla mnie męczarnia.

wiecie od czasu do czasu "psychologowie" muszą nam zaprezentować nowa teorię bo by byli nie potrzebni :D

to że im to nie wychodzi to inna bajka :)

stwierdzenie absurdalnie głupie i za bardzo materialistyczne.

to tak jak napisać po co ci dziecko kup sobie psa czy kota, bo taniej mniej nerwów i zawsze możesz do lasu wywalić.

ech dzieci to skarb najcenniejszy i warty każdych pieniędzy, łez i całego rodzicielskiego wysiłku.

a jedno KOCHAM CIĘ MAMO bezcenne.

No to u mnie jeszcze nic straconego

Dziecko to największy skarb na świecie nawet gdy urodzi się chore... .  Dla tej miłosci  warto poświęcić wszytsko!

A ja nie wstydzę sie powiedzieć( i nie widze w tym nic złego), ze czasami jest bardzo cieżko w wychowaniu dziecka - można to nazwać nawet męczarnią, ale swoją córusię kocham ;) tą małą męczącą Gnidkę 

Zgadzam się ze wszystkimi wypowiedziami, co to za życie bez dzieci, ja sobie tego nie wyobrażam - nie miałabym teraz takiej cudownej kochnej wnusi... dla takich chwil warto mieć dzieci...

Hm męczarnia? Nie ujełabym tego tak.

Fakt, wychowanie dziecka nie jest prostą sprawą, codziennosc owszem bywa męcząca, ale taki szkrabek, ktory patrzy tymi swoimi oczkami i leci dac buziaka - no to zmeczenie znika:) Wtedy człowiek rozumie, dlaczego kocha swoje dziecko. A w momencie gdy słyszysz Mama - nic innego sie nie liczy ;)

Wychowanie dziecka to trud ogromny i przepraszam, ze tak napiszę ale nie wierzę, że dzień w dzień chodzicie z uśmiechami na twarzy, że nie macie czasem dość i chętnie wyszłybyście z domu, żeby się wyrwać. Kocham mojego synka i z niecierpliwością oczekuję narodzin córeczki, ale jestem też kobietą, która chce czasem w spokoju siąść przeczytać książkę, albo zamówić pizzę na obiad, bo nie mam ochoty gotować. Dzieci w pewnym sensie zabierają wolność i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej.

Rodzicielstwo to czas ogromnych wyrzeczeń ( w wiekszości wypadków ze strony mamy), ale słowo MĘCZARNIA" to zdecydowanie przesada. Ja przyznaję się, że czasami chciałabym, żeby ktoś się małym zajął, a ja chętnie wyskoczyłabym np. na siłownię. Niestety, póki co, to u mnie nierealne...

Tak czy siak nie wyobrażam sobie już życia bez dzieci, nawet jeśli trzeba się wielu rzeczy wyrzec, co nie znaczy, że nie bywam zmęczona. w końcu jestem nie tylko mamą, ale tez człowiekiem.

Podpisuję się pod wypowiedzią Melisy. Wychowanie dziecka to nie tylko uśmiechy i zabawa. A jak się jeszcze pracuje zawodowo i człowiek wraca zmęczony do domu to dziecko staje się nie lada wyzwaniem.

Dlatego potrafię się przyznać do tego, że czasami bycie rodzicem mnie męczy. Tak zwyczajnie i po ludzku.

Ale jakby ktoś mnie zapytał czy wołałabym życie bez dziecka to STANOWCZO i SZCZERZE odpowiem, że NIE.

Dziecko męczarnią?Chyba dla ludzi,którzy myślą tylko o sobie albo dla ludzi dla których dziecko to zwyczajna wpadka.Kocham dzieci,dzieci kochają mnie a to wiąże się z tym,że dajemy sobie radość wzajemnie.Dziecko niesamowicie zbliża małżeństwa,pary do siebie splata rodzinę w jedną całość.

ja mam 4 dzieci i powiem wam ze czasami mam dosc.ale moja mama mnie rozumie i jak tylko moze to co 2 tygodnie zabiera ich na wekend do siebi,oprocz julii,bo jest na piersi.poranek jest fajny ale w poludnie mecza juz mnie wyrzuty sumienia i tesknota za nimi.wtedy dzwonie do nich.i nikt mi nie powie ze jestem zla matka ze od czasu do czasu musze odpoczac.nie sa one dla mnie zadnym ciezarem kocham ich strasznie i nie wyobrazam sobie zycia bez nich.

Oczywiście, z eDziewczyny maja rację!

 Nie oszukujmy sie - wychowanie dziecka to nie pikuś oparty tylko na zabawie, wiecznym uśmiechu i wszystkim co łatwe i przyjemne. To trudna praca, stres, odpowiedzialność, bezsilność... Takie chwile przeplatają sie z tymi, kiedy wypełnia nas duma, radość, beztroska... Jedno tylko jest ciągle - czy jest dobrze czy źle - miłość do dziecka! To sie nie zmienia i sprawia, że warto sie czasami przy tym brzdącu pomęczyc!:)

Mój syn urodził się z przykurczem mięśnia szyjnego(nie mógł obrucić główki w lewą strone) przez pół roku zrywałam się o świcie żeby zdążyć na zabiegi rehabilitacyjne było to ciężkie przeżycie dla nas ale też wielka radość jak tylko zauważyłam poprawe. Zgadzam się że wychowainie dziecka to nie tylko miłe chwile ale dla mnie to wielkie szczęście że mam mojego synka i uważam że ten cały stres, praca i wszystkie inne trudy opłacają się