Mamy siedzące w domach - Forum

ja tylko raz w życiu usłyszałam od męża że jak mogę być zmęczona siedząc w domu;(ale zrozumiał swoją gafę i na tym sie skończyło bo wie że pomimo iż siedzę w domu to zawsze coś robię

bo ja mam duzo cech męskich w postępowaniu , efekt wychowania z 3 braćmi , jeździć po sobie nie dam...

Ja mam jednego brata,ale też nie dam sobie w kaszę dmuchać.

Ja również nie zwracam uwago na słowa czasem bardzo denerwujące...a niekiedy i też poprostu smutne że tak ci mówi bliska osoba ... jak bym swojego zostawiła raz na pare dni samego to by dziecko było głodne on też napewno syf w domu by był a on nie wiedziałby za co sie zabrać jak mi kiedyś powie to na serio to tak zrobie:P ale dziecka mu nie zostawie:P

większe mozesz, to jest dopiero lekcja poglądowa. wbrew poglądom faceci naprawdę umieja zająć się dzieckiem

Oj, Ci faceci! Mój Mąż też kiedyś rzucił takie hasło, niby w żartach, ale zdenerwował mnie tym strasznie!\z

https://www.familie.pl/profil/sonia/1767,Syndrom-kury-domowej.html

Polecam do przeczytania:))) 

Moj malzonek nic mi takiego nie powiedział...a sprobowałby...to ojjj :)

Ale wiem, ze wielu facetow takie podejscie ma, i polecam sposob jaki podała Iza - idealnie wybija z glowy wszystkie bzdury:)

Mój kiedyś( za namową teścia) mi kiedyś prztknął. I wiecie co zrobiłam??? Cały tydzień leżałam do góry brzuchem:) A, że to lato było, więc miałam piękną opaleniznę;)) Mąż zasuwał w domku, aż miło było popatrzeć:))) Pranie już od 6 rano wisiało:))) dzieci na Jego głowie, obiadki,cały dom..A, że miał urlop, to se odpoczął:))) Po tygodniu stwierdził, że woli iśc do pracy niż "ORAĆ" w domku!!!! Tak się od tamtej pory nauczył, że pomaga mi we wszystkim! I nie ma tak, że naczyń nie pomyje, albokurzów nie zetre!!! Tylko do pralki go nie dopuszczam, bo mój sweter po ostatnim Jego praniu, był dobry dla małego:)))

i brawo brawo Kochana!:)

ja swojego tez do pralki nie dopuszczam, bo ostatnio z białych skarpetek miałam w rozowe plamki :D

To super sobie Męża wychowałaś!!! Mój niestety nie dał się wychować zbytnio, dziećmi owszem zawsze się zajmował, nigdy z tym nie było problemu. Czasem posprząta,ale kuchnia to go wcale nie bawi-tak stwierdził. Tak na poważnie to on zazwyczaj nie ma czasu, by pomagać, najczęściej jest w pracy, bo po godzinach też najczęściej coś u kogoś  robi

U mnie jest tak że jak nie musi to nie robi ale potrafi i ugotować i wyprać i posprzątać. Ja pracuję więć spróbowałby cos powiedzieć, ale jak w grudniu bylam na zwolnieniu to miałam wrażenie że Go troche zazdrość brała, że ja się obijam a on pracuje.

Tak jak ja, podczas wakacji też mam takie wrażenie

Wiesz, mój mąż był już z domu nauczony roboty. Niegdy nie miałam problemów, żeby mi w czymś nie pomógł. Ale kiedyś teść Mu powiedział: "Ty to jak baba w domu robisz". Więc mąż chciał to zmienić:))ALe mu nie wyszło:)))

Ja uważam, że mamy "siedzące w domach" trochę przesadzają. Owszem, jestem pewna, że ciężko pracują- opiekują się dzieckiem lub dziećmi, sprzątają, prasują, robią zakupy itd. Ale co mają powiedzieć kobiety pracujące zawodowo? Przecież one też (z pomocą męża lub be) muszą wykonać te obowiązki. Nie chcę nikogo urazić, ale bardzo podziwiam takie kobiety. Należy pamiętać o sobie, a nie ciągle przekładać potrzeby męża czy dzieci nad swoje. 
Podoba mi się kampania: Dziel obowiązki- mnóż korzyści- kobieta i mężczyzna powinni się spełniać zawodowo i prywatnie.

Ja odkąd dowiedziałam sie o ciąży to jestem na zwolnieniu (w pracy musiałam dużo dźwigać) i raz przy okazji jak prosiłam o pomoc, usłyszałam, że nic w domu nie robię. Byłam wtedy na samym początku ciąży i baaardzo źle sie czułam a mimo to było posprzątane, uprane i ugotowane-zrobiło mi się strasznie przykro i miałam ochote na prawdę nic nie robić ale niestety nie mam na tyle samozaparcia i zrobiło mi się żal mojego faceta, ze wróci z pracy do domu głodny i nie będzie miał obiadu.

Ja nie spotkałam jeszcze mamy "siedzącej"  w domu. Wszystkie znane mi mamy to mamy "biegające" , sprzątające, gotujące , kochające itp, itd.

To fajnych macie mężusiów. Mojego niestety mamusia nauczyła podtykania wszystkiego pod nos i niczym się tego nie da wyplewić. Jak byłam w ciąży i tak żle się czułam, że nie miałam siły umyć zębów to mojego męż nic to nie interesowało, gary stały dotąd aż nie było w czym sie napić herbaty, to wtedy on wspaniałomyślnie mówił, żebym pozmywała a on opłucze a jak sprzątałam na świeta to on leżał do góry brzuchem. teraz też jest nie lepiej jak wracamy wieczorem razem to ja ścielę, robie kolacje, kapię dzieci a on...piwko i telewizor

Ja także przerabiałam kilka przykrych słów ze strony męża (potem okazało się, że ich nie przemyślał). Kilka razy zostawiłam go na parę godzin w weekend z dziećmi (nie musiał sprzątać, gotować ani zupełnie nic robić poza pilnowaniem, by dziewczynki przeżyły) Oczywiście po moim powrocie Madzia najczęściej miała wielkiego siniaka albo podbite oko, Kornelia była co prawda przebrana ale miała na sobie nie swoją pieluszkę i ubranka a sprzątanie po "ich zabawie" zajmowało mi resztę dnia. Mąż był wykończony i nie mógł ruszyć palcem i zwracał mi honor. Potem oraz rzadziej wspominał, że ja w domu odpoczywam... Po jednym urlopie, gdzie pech chciał, iż pierwszego dnia rzucił jakiś miły tekst a ja się naprawdę mocno obraziłam i zostawiłam mu wszystko na głowie - przestał mówić takie rzeczy a wracając do pracy cieszył się, że wreszcie się zrelaksuje. Bo jego dzieci są kochane - nawet najukochańsze na świecie ale bardziej wtedy, gdy są przebrane, pachnące a on po powrocie z pracy i zjedzeniu obiadu może się z nimi pobawić przez godzinkę...

Nie do końca się z tym zgodzę. Może dlatego, że ja osobiście znam mamy pracujące, które przede wszystkim szanują swoją wygodę. Owszem - pracują (jednak sprawia im to wielką radość, bo to typy, które muszą być z ludźmi inaczej się wypalają), oddają dzieci do przedszkola czy żłobka jako pierwsze i odbierają jako ostatnie. Mąż wracając z pracy zajeżdża do mamusi po obiad lub kupuje coś na mieście. Wszyscy wracają do czystego mieszkania, bo niby kto miałby nabałaganić?

Lub typ drugi z opiekunką, która jest jednocześnie pomocą domową: zajmuje się dzieckiem (bo w placówce mogłoby zachorować i co wtedy? Ona musiałaby iść na zwolnienie a nie ma na to czasu ani ochoty), sprząta i gotuje...

Ja nie oceniam nikogo. Każdy ma własny pomysł na życie i niech się go trzyma. Ważne, by przeżyć życie jak najlepiej się da, bo jest tylko jedno. Niech każdy robi to, co sprawia mu radość i wtedy będzie dobrze...