Czy umiecie pogodzić się z tym, że nie potraficie komuś pomóc? - Forum

To wszystko zależy od tego jakiego rodzaju są to kłopoty. Jeśli dotyczą zdrowia to raczej pomóc nie mogę. Jeśli kłopotów rodzinnych to potrafię wysłuchać, doradzić, ale na pewno nie posunęłabym się do tego stopnia żeby interweniować - raczej nie wtrącam się z czyjeś życie, postępowanie.
A jeśli problem polega na "stoczeniu się na dno" - czyli osoba zaczyna pić, nie pracuje to mogę porozmawiać, wytłumaczyć, że nie tędy droga... ale w takich sytuacjach słowa i porady najczęściej trafiają na "ścianę uporu"

Miałam kiedyś koleżankę, jeszcze w podstawówce. Fajna dziewczyna - do urodzenia dziecka pracowała w dobrej firmie w Krakowie. Gdy dziewczynka zaczęła chodzić do przedszkola, ona zaczęła pić.
Gdy się spotykałyśmy, mówiła, że ma problemy bo męża nie ma cały dzień w domu, bo matka jest chora i pije... dla odprężenia.
Mówiłam jej, że to nie jest dobry pomysł bo nawet 1 drink dziennie może spowodować uzależnienie. Mówiłam również, żeby miała wzgląd na dziecko - jak przyjdzie po nie pijana do przedszkola to przedszkolanki nie wydadzą jej dziecka i jeszcze zadzwonią na policję.
Koniec końców - obecnie jest po rozwodzie, dziecko jest z ojcem, a ona ma ograniczone prawa rodzicielskie. Pije jak "chłop", stoi pod sklepem i prosi o kilka złotych na wino. Wygląda strasznie. Jak ją widziałam ostatni raz to trudno było uwierzyć, że ona ma trzydzieścikilka lat :(
Pogodziłam się z faktem, że nie umiałam jej pomóc, bo najpierw zainteresowany musi być gotowy na pomoc. Nie można nikomu pomagać na siłę (choć może to też jest jakiś sposób?) Ona nie była gotowa na jakąkolwiek pomoc i tak skończyła. Smutne.

Najgorsze jest to, że Ci bliscy ludzie nie widzą swojego problemu, albo o pomoc zgłaszają się do zupełnie obcych osób i to w tym wszystkim jest najgorsze, niektórym po prostu nie da się pomóc- gdy tkwią w pewnym schemacie i uważają że tak ma już byc  i im jest tak dobrze. Możemy im jedynie swoją postawą wskazywać jak być powinno, ale czy oni z tego skorzystają to już jest ich wola, a nic siłą nie wskuramy niestety

Przechodzę akurat teraz taka sytuację.Trwa to od poczatku stycznia.Dzwonie,po kilka razy dziennie,rozmawiam,oferuje pomoc,podsuwam dobre rozwiązania.I nic po prostu nic.Nie nalezę do osób,które sie poddaja,ale nie mam już ani pomysłów ani argumentów,a do tej osoby nie dociera po prostu nic.Jedno mówi,drugie robi.Nie rozumie,że sam nie da sobie z tym rady.
Czy odpuszczę-nie wiem.Choć jestem juz naprawde zmęczona brakiem efektów,mama swoje zycie,swoje kłopoty,ale i radości,a musze poświęcać wiele uwagi,energii i nerwów osobie,która nie chcę z tego skorzystać.Nie nawidzę tego uczucia,uczucia bezsilności.

Osoba, która ma kłopoty musi chcieć/musi jej zależeć na pomocy innych. A jeśli uważa, że tak jest OK to cóż - jej życie, jej decyzja...

To zalezy od wielu cxzynników. Zazwyczaj nie odpuszczam łatwo, ale są takie sytuacje w życiu, że niektórym osobom nie można pomóc, bo zwyczajnie tego nie chcą. Jeśli ktoś nie życzy sobie mojej pomocy, to rezygnuję i nie narzucam się. jeśli zaś ktoś chce tej pomocy, wtedy pomogam "do upadłego". Szukam wszystkich dobrych wyjść i rozwiązań.

Wiem o tym,też powtarzam,że musi chcieć,bo to jego zycie i bez chęci tej osoby nic nie zdziałam,choćbym nie wiem,co zrobiła.Mimo to nie mogę na to spokojnie patrzeć.

Kwadracik u mnie jest nieco podobnie... Niby ta osoba chce zmiany, widzi problemy, ale w gruncie rzeczy wszystko pozostaje po staremu od lat, a nawet idzie w jeszcze gorszym kierunku... 

No,tak takie sytuacje nigdy nie są łatwe.Ten ktos mówi mi to samo,co piszesz,że chce zmian pomocy,ale dostając gotowe rozwiązania i pomoc nie robi nic.Sytuacja jest w ogóle wyjatkowo trudna,bo sa dzieci,żona po chorobie nowotworowej,wciąz dochodząca do siebie,pod opieka psychiatry(depresja).I dlatego staram się jak mogę cos z tym zrobić,pomóc im.Ale bezskutecznie niestety.Po prostu boje sie mysleć jak bedzie wygladała ich przyszłość.mam na względzie głownie dzieciaczki,które jeszcze długo bedą potrzebowały opieki rodziców.