Ja czuję się bezsilna - dla rodziny to szantażowanie - Forum

Iwona, ja myślę, że ktoś ich tak wychował i potem oni robili to samo... Kiedyś o uczuciach się nie mówiło, a przynajmneij wychowanie dzieci wyglądało inaczej niż teraz, dlatego wielu naszych rodziców ma taki styl wychowania...

Hm... chyba masz rację. U mojego taty ojciec sobie poszedł i przyszedł po latach, a matka miała dzieci gdzieś, była bardzo skupiona na sobie i pracy. Moja mama ojca nie miała, a matka była zajęta robotą w polu.

Nieraz się zastanawiałam jak moi rodzice zachowywali się przed ślubem, skoro nie potrafią okazywać uczuć. Przecież jakieś zaloty musiały być, jakieś zakochanie czy coś, potem seks, bo czwórka dzieci nie wzięła się z powietrza. A przecież oni nie potrafią powiedzieć "kocham". Jak byłam mała nie słyszałam słów:"Ja ciebie kocham" czy "Kocham cię", tylko "Mama was wszystkie kocha." w trzeciej osobie...

Nie wiem, czy to dobre miejsce na takie rozmowy, by nie rozdrapać niepotrzebnie ran... Jesli mogę mam kilka pytań i kilka wskazówek.

1. Korzystałaś z psychoterapii lub doraźnej pomocy psychologicznej? Kiedyś, teraz?

jeśli tak - do wielu rzeczy, do tego, dlaczego tak funkcjonujesz, do wielu zranień, do zarysowania sytuacji rodzinnej, do częściowego poznania siebie - pewnie doszłaś. Racjonalnie jesteś w stanie pewnie wiele spraw wytłumaczyć. Będzie to wracało jeszcze długo, bo każda rana musi mieć czas, by się zagoić.

Jeśli nie korzystałaś - polecam. Szczerze, warto znaleźć dobrego terapeutę.

2. Chyba nie ma osoby, która nie miałaby w sobie deficytu emocjonalnego - dla jednych to tłumienie uczuć i wręcz zakaz ich pokazywania/wyrażania, niemożność bycia sobą; dla innych obrażanie tego, co robią, jacy są; dla jeszcze innych przemoc emocjonalna itd. Deficyt ma chyba każdy - tylko różnie sobie z nim radzimy. Często nie radzimy. Sukcesem często jest to, że wcześnie zdajemy sobie sprawę, co było źle i nad czym trzeba pracować.

3. Myślę, że pokolenie naszych rodziców i tak przekroczyło siebie. Jak wspomniała Mama Julki - kiedyś inaczej wychowywało się dzieci. Miały być grzeczne, milczeć, być użyteczne. Widzę po moich rodzicach - że chociaż popełnili mnóstwo błędów, to i tak zrobili więcej, niż potrafili, dali mi więcej niż sami dostali, starali się, chociaż nie wiedzieli jak.

4. To, że masz w sobie deficyt, którego jesteś świadoma - może być początkiem dobrych zmian.  Miałaś prawo słyszeć, że jesteś kochana i ważna, miałaś prawo uczyć się wyrażać swoje uczucia.

Nie zmienisz rodziców, ale siebie możesz. Zaopiekuj się sobą - czas dla siebie, nauka wyrażania swoich uczuć, rozwój własnych pasji, przyjaciele i szczere rozmowy.  Rodzice potrzebują czasu. Zrozumienia szukaj na razie gdzie indziej. I sama dla siebie bądź wyrozumiała.



Życzę siły.

Kiedyś dziecko nie było szanowane przez rodziców Przekładało się to na dalsze pokolenie i tak to trwa Dobrze, że mówisz o tym , ponieważ zauważyłaś błąd twoich rodziców Nie będziesz powielać ich błędów i twoje dzieci zaznają ciepła i miłości Rodziców nie zmienisz 

szczerze mówiąc ja także nie potrafię mówić o uczuciach, a raczej nie potrafiłam bo w moim rodzinnym domu nikt ich po prostu nie okazywał...ale dzięki mężowi i córce już nie mam z tym problemu...

Są ludzie którzy uważają, że okazywanie oczuć to okazywanie słabości. A przecież każdy człowiek chce być przytulony - to takie ludzkie... i obecnie normalne.
U nas zawsze mogliśmy się przytulić do rodziców, babci, a teraz "małe" pokolenie lubi przytulać się do nas.

Kochana musisz być dzielna, szczerze tak jak nam tu napisałaś powiedz im o swoich uczuciach, zawstydź ich że nie dali Ci poczucia bezpieczeństwa, wsparcia. To trudna syttuacja, szczególnie jak bliscy mają to w d....

Musisz znaleść kogoś kto Cię zrozumie, wesprze i przytuli. Bądź silan, dasz radę.

Dziewczyny, jak zawsze mogę na Was liczyć. Dziękuję za rady i wsparcie.
Jestem szczerze wzruszona tym, że mogę się tutaj wyżalić i otrzymać zrozumienie i pomoc.
Jesteście wspaniałe!

Zaskakuje mnie to, że znajomym, partnerowi, przyjaciołom potrafię okazywać uczucia, być względem nich otwarta, czuła, ale względem rodziców wogóle... nawet takie słowo jak "przepraszam" przychodzi mi łatwo kiedy chcę przeprosić innych, a kiedy chcę rodziców, to nie chce mi przejść przez gardło i jeśli je wypowiadałam to musiałam długo zbierać się w sobie. Miałam zwyczajną TREME i wstydziłam się.
Nie mam złych rodziców, wiem, że się starają, że kochają i okazują to m.in. tym, że mnie utrzymują i że nie mogę wymagać, aby byli idealni. Nawet w swoim małżeństwie są, jakby to powiedzieć, współpracownikami (tato na stanowisku szefa budżetu, mama na stanowisku opiekuna domu), nie partnerami, którzy się czasem przytulą, dadzą sobie buziaka itd. Żadnych buziaków, przytulania, ciepłych słów. Odbywa się to wszystko bez okazywania uczuć.
Kiedyś kobieta w wieku mojej mamy powiedziała mi, że ona była taka sama i tak samo wychowała swoje dzieci, które już założyły rodziny i dopiero najmłodsza córka, która była bardzo czułym dzieckiem przezwyciężyła ten schemat, przytulała się do niej i jej męża, mówiła głośno:"Mamusiu/tatusiu, kocham cię" i ona ich tego nauczyła.

Chodziłam do psychologa i to nie jednego, ale temat rodziny jest dla mnie chyba najtrudniejszym z wszystkich osobistych spraw i zawsze zbiera mi się na płacz, kiedy jest poruszany, a często po prostu płaczem wybucham. Trudno mi było poruszać go z psychologiem. Wolałam skupiać się na innych dziedzinach życia.

Brak emocji i uczuć jest przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Wiele ludzi którzy mieli problemy typu: molestowanie seksualne, ataki agresji ze strony rodziców, nadmierny rygor i cała masa innych rzeczy - celowo nie decyduje się na potomstwo by nie powielać zachowania destrukcyjnego swoich rodziców.

Jak czytam Twoje wszystkie wątki mam odpowiedz skąd się biorą Twoje problemy z facetami. Biorą się z tego w jaki sposób rodzice do ciebie podchodzili. Brak uczuć i emocji popycha Cię do związków destrukcyjnych.

:(

Czytałam kiedyś książkę pt. "Mądre kobiety, głupie postępowanie" o pakowaniu się w toksyczne relacje z mężczyznami. Nie mogłam tam za bardzo dopasować do siebie żadnego ze schematów, więc pomyślałam, że nie jest tak źle, że mi się taki związek po prostu przydarzył, a tu okazuje się, że jednak nie był to zwykły pech i przypadek, że trafiłam na takich, a nie innych mężczyzn.

Jak działa taki mechanizm?

Wiesz ja sama bym to chciała wiedzieć. Radzić innym jest łatwiej niż ogarnąc swoje życie. Można być psychologiem dla innych ale często takie osoby nie potrafią ułożyć własnego życia.

Czasami lepiej nie zgłębiać się we własne wnętrze bo mozna znalezć coś co nie istnieje. 

 Czasem mi się wydaje, że cała emocjonalność mojej rodziny, zamiast być rozłożona po trochę na każdego członka (oczywiście nie idealnie równo), skupiła się we mnie... jestem wręcz przewrażliwiona. wszystko biorę do siebie.
W podstawówce miałam ogromne problemy jako grube dziecko. Codziennie spotykały mnie drwiny, często mi dokuczano. Dwa razy zdarzyło się, że splunięto mi w twarz. Raz tylko tato zainterweniował. Kiedy wracałam z płaczem do domu i mówiłam, że mi dokuczają i smieją się, od obojga rodziców słyszałam tylko - nie zwracaj uwagi, nie przejmuj się. Już wtedy czułam, że chcę wyrazić swój strach i poczucie upokorzenia, które jest najgorszym z uczuć jakie znam, ale nie mogę, bo mam nie przejmować się i nie zwracać uwagi. Nie przestali mi przez to dokuczać.
Kiedy oglądam programy typu "Dlaczego ja?" i "Trudne sprawy" i widzę jak czasami rodzina radzi sobie z problemami ktoregoś z czlonków razem, solidarnie, okazując ciepło i mówiąc o uczuciach, to jest mi przykro.
Jasne, że z dwojga złego lepiej, że rodzice okazują miłość tylko czynami, niż gdyby mieli to robić tylko słowami, ale jak to w życiu, pewne sprawy rodzinne budzą emocje, żal, albo nawet dobre uczucia, a nie można tego wypowiedzieć i tłumi się to w sobie i tak - żyjemy obok siebie, niby razem, ale bez tego spoiwa jakim jest słowne wyrażanie uczuć.

To są programy tylko i nie zawsze wygląda tak jak na nich. Czasem rodzina jest przewrażliwiona a czasem brakuje jakichkolwiek uczuć. Rodzina jest by wspierać ale często zostajemy sami ze swoimi problemami. Życie się nam różnie układa. 

W sumie - mam 27 lat i najwyższy czas rozliczyć się ze sobą, uświadomić co przejęłam a czego brakowalo, co miało na mnie wpływ, jakie są konsekwencje i tak jak dziewczyny pisały - potraktować to jako podstawę zmian.
Tylko przeraża mnie trochę, że to będzie dużo, bardzo dużo pracy.

A może się okazać że bardzo szybko uporasz się ze wszsytkim i wcale nie będzie to takie ciężkie.

 Sukcesem jest to, że wielu spraw jesteś świadoma. 27 lat - to szybko:) przecież niektórzy "budzą się" do życia po 50. Każdy ma swój czas, ty masz go mnóstwo przed sobą :)

Spotkania z psychologiem mogły dać tylko minimalny efekt, jeśli omijałaś to, co bolało najbardziej.  

Powtórzę - bądź dla siebie wyrozumiała. Zrób plan zmian - ale realizuj go powoli. Zacznij od małych rzeczy. Potem przechodzić do większych. 

Żaden facet nie będzie też lekiem na Twoje niezaspokojne kiedyś potrzeby i pragnienia. Żaden związek. Najpierw to ty sama powinnać zaopiekować się sobą.  

Jest taka metoda psychoterapeutyczna - rozpoznanie, ile mieliśmy lat, gdy zostaliśmy najmocniej zranieni, gdy zabrakło miłości. Taka metoda wewnętrznego dziecka i opieki nad nim. Czasami dziecko w nas ma tylko 6 lat - więc my mamy zająć się nim, jakbyśmy zajmowali się takim dzieckiem. To nie znaczy, że wobec innych mamy być dziecinni - ale sami dla siebie mamy być wyrozumiali, w zależności od tego, jak "duże" dziecko w nas zostało.  Aby dziecko w nas mogło dorosnąć. 

Czasami miałam myśli, że właśnie teraz przyszedł czas rekompensaty za lata wstecz, kiedy czułam się z różnych powodów nieszczęśliwa - że miłość, związek, mężczyzna to to szczęście, które miało mnie spotkać, abym mogła zapomnieć o tamtym. Nie wiedziałam, że nie tak to działa :(

Dokładnie. Trudno ich za to winić, bo skoro sami byli wychowywani bez okazywania uczuć jak mieli się tego nauczyć? Choć z drugiej strony naturalnym jest, że w takiej sytuacji jak Iwona ma się żal do rodziców...

Iwona - jesteś wielka!

Rodzina rodziną ale czasem nie daje tyle ile dawać powinna.