Trudne relacje z mamą - Forum

A jak można powiedzieć dziecku że się go nie kocha? Że kocha się starszą siostrę, a tego młodszego dziecka już nie? Że na gwiazdę dostaje się gorszy prezent właśnie dlatego, że jesteś gorszym dzieckiem? I mówi się to wprost do kilkulatka dla którego jesteśmy całym światem????

Nie wiem od czego to zależy i skąd się to bierze? Może z niedojrzałości do bycia rodzicem? Mam nadzieję, że nigdy nie popełnię takich błędów jak popełniła moja babcia... bo wiem z własnego doświadczenia, że bardzo trudno naprawić to co się zepsuło.

Jestem matka ...i babcia , ktora od urodzenia wychowuje wnuka  Nie mam odpowiedzi dlaczego corka zapomniala o wlasnym dziecku i o matce ,relacje byly w miare poprawne i tesknie za corka , ale nie wiem dlaczego tak jest teraz

Aż się łzy w oczach kręcą, jak wyobrażam sobie taką bezradna kochającą całym sercem istotę, której najdroższa mu osoba mówi takie rzeczy.

Mam trójkę dzieci, które są dla mnie całym światem, wiem, iż bez nich nie umiałabym żyć. Kocham je jednakowo, ale często mam wyrzuty sumienia, że najwięcej czasu poświęcam Wojtkowi...Są jednak dni, kiedy skupiam się na Zuzi, na jej wyścigach bądź nastoletnich problemach...wtedy mam wyrzuty sumienia, że za mało czasu poświęcam Julce...Nie jest łatwo pogodzić wszystko, rozdzielić czas na całą trójkę sprawiedliwie....Jednak moje serce jest pełne matczynej miłości i jej nie zabraknie żadnemu mojemu dziecku

Tego wyobrazić sobie nie mogę....

Mnie też jest to trudno sobie wyobrazić i mam żal... bo w sumie moja babcia jest fajną kobietą (no poza zmuszaniem mnie do jedzenia zupy z trawy czytaj kapuśniaku jak byłam dzieckiem). Ale miłości dla trójki dzieci brakło. Zaczęła uczyć się jej dopiero gdy ta pierwsza, najsatrsza i najukochańsza córka zmarła. Moja mama miała wtedy 41 lat.

Mam żal też o to, że ja wyrastałam w tym wszystkim - w świadomości, że ktoś najbliższy mógł tak skrzywdzić moją mamę. I własne relacje z babcią budowałam właśnie na podstawie tego wszystkiego. Bo nie da się odciąć, zapomnieć, nie patrzeć przez pryzmat. Nawet gdy nasze relacje z tą "złą" osobą są jak najbardziej pozytywne.

Jak już dzieci są dorosłe, może chodzi o podobieństwo charakterów i trudno np. jest się dogadać dwóm stanowczym osobom.

Ale tego co napisała mama Tymka nie jestem w stanie pojąć. 

Niestety wbrew panującej opinii wiele jest takich matek, które zaczynają kochać bezwarunkowo dopiero wnuki.

Dla mnie bycie matką, to najtrudniejsza, a zarazem najpiękniejsza rola, jaką jest dane mi spełniać.

Moje dziecko to mój skarb i nie wyobrażam sobie sytaucji, o których piszecie...

W dorosłym życiu - owszem - bywa różnie, ale konflikty, czy różnice zdań nie mogą nigdy wykluczać miłości... To na miłości buduje sie przecież relacje mamy z dziećmi.

Prawie się popłakałam czytając Twoją wypowiedź :( To bardzo przykre.

Dla mnie Szymciurek jest całym światem i ja chciałabym być dla Niego najlepszą Matką na swiecie. W niedalekiej przyszłości planujemy drugie dziecko i nie wyobrazam sobie, że mogłabym je kochać mniej i co gorsza mówić mu o tym :( Serce mnie boli na myśl o tym, co musiała przechodzić Twoja Mama :(

u nas bylo podobnie,moja mama ma niedowidzacego brata blizniaka,od zawsze on byl naj

wyslali go gdzies tam do osrodka,to babka jemu slodycze wysylala,a moja mama suchy chleb jadla,czesto bylo tak,ze na ulicy spala,

teraz babka mieszka ze swoim synem i mimo,ze mieszkamy niedaleko siebie nie utrzymujemy kontaktow z nia,moja mama i my-wnuki.

Za to moja mama swietnie sobie poradzila i duzo osob za to ja podziwia.

Jak slucham tych opowiesci o jej dziecinstwie to placze

czasem ja sie kloce z moja,jednak to ona mi pomaga przy wychowywaniu Oliwii

Czy to, ze kogoś kochamy ma oznaczać, że nie będzie trudnych relacji? Nikt nie jest idealny. Żadne relacje nie będą idealne, takie, jak chcielibyśmy je wyreżyserować.

Miałam trudne relacje z mamą jako dziecko, nastolatka, wiele sytuacji wspominam jako bolesne. Także wtedy, gdy wkraczałam w dorosłość.  Dopiero niedawno jest lepiej - nie tylko dlatego, że wyjechałam, że moja mama nauczyła się, że nie jestem jej własnością, że nigdy nie będę taka, jak wymarzyła - tak naprawdę to ja najwięcej zrozumiałam. I to ja mogę teraz wiele rzeczy ją uczyć i o wiele rzeczy pytać. Najwięcej zmieniło się we mnie samej, w moim postrzeganiu pewnych spraw. Mamy nie zmienię - siebie i swoją postawę mogę.

Moja mama przekroczyła samą siebie, biorąc pod uwagę to, co sama otrzymała, jak sama została wychowana. Nikt jej nie nauczył, jak rozmawiać z trudnym dzieckiem, jak okazywać uczucia, jak wspierać dziecko, jak nie sprawić, by ktoreś dziecko czuło się gorsze. Sama tego nie dostała. Myślę, że większość naszych mam i tak zrobiła krok milowy wychowując nas - uczyły się dawać to, czego same nie miały, chociaż nie bardzo wiedziały jak, chociaż rzadko wychodziło dobrze.


Kocham moją mamą, bo po prostu jest. Jestem jej wdzięczna nawet za błędy, które popełniła, za to, że nie trzymała mnie pod chroniącym od zła parasolem, że pokazała mi, co to znaczy poświęcać siebie innym. Nawet trudne relacje uczą, uczą bardzo wiele. Miłość rzadko jest słodka jak miód.

nie mam pojęcia co czuja takie kobiety. czy nie budzi się w nich instynkt?

W domu dziecka w którym pracuję mieszkają zaledwie 2 sieroty,
reszta dzieciaków ma rodziców, którzy przyczynili się do tego, że ich dzicei tam są

nie umiem tego zrozumieć


ale wiem też, jak bardzo te dzieci kochają swoje matki, które wyrządziły im wiele zła, jak do nich lgną, jak ich bronią     

I to jest najsmutniejsze - dziecko kocha matkę bezinteresowną miłością, matka już nie zawsze to potrafi...

zawsze mi się wydawalo, że matka zawsze za dzieckiem to chodźby w ogień

Niestety, nie zawsze. U nas w Domu Dziecka jest rodzeństwo z Baroszyc, matka przyjeżdżała po nich raz w roku, by kontakt był utrzymany. Odwozić to już ich nie odwoziła, wsadzała tylko samych w pociąg..Dzieci dorosły, usamodzielniły się, fajni z nich młodzi ludzie wyrośli mimo, ze różnie w czasach dzkolnych bywało...Mówią, że dali radę, ale do matki już nie jeżdżą, nie chcą mieć z nią konaktu, może kiedyś....