cześć babiszony moje kochane.
Ja od wczoraj jestem u rodziców. Wczoraj jak rano wstałam to łzy same się cisły do patrzałek tak bolało, więc pojechaliśmy do lekarza rodzinnego. POtem ze skierowaniem do poradni chirurgicznej w miejscowym szpitalu. I co? No i w miejscu gdzie kiedyś miałam pęcherzyk żólciowy cosik sobie rośnie (że niby ropień). Oczywiście od razu skierowanie do szpitala na oddziała i... perspektywa kolejnej operacji. O nie! Nie tak szybko! Najpierw zadzwoniłam do mojego chirurga, powiedziałam co i jak i mieliśmy się zgłosić. Przyjeżdżamy, a tam oddział szpitalny postawiony na nogi, poradnie specjalistyczene też, lekarz czekał w poczekalni. Obsługa jak dla prezydenta. Wszystko od ręki, priorytetowo. Sam dyrektor trzymał nad wszystkim pieczę. Pozostali pacjenci musieli poczekać. PO szczegółowych badaniach okazało się, że faktycznie coś mi się gromadzi w loży po pęcherzyku i najprawdopodobniej jest to krew. Dostałam zastrzyki i zalecenie: leżeć, leżeć, leżeć przez dwa tygodnie. Ewentualnie krótki spacerek w ciągu dnia. Codziennie wieczorem telefon do chirurga, mam dzwonić nawet w nocy gdyby coś się działo. Na razie będziemy obserwować to niezidentyfikowane bliżej cuś. Siedzę więc u rodziców, Antonią zajmują się dziadkowie i ciocie, a ja odpoczywam. Męzu został u nas w mieszkaniu, ponieważ do poniedziałku muszą dwie zaczęte roboty skończyć, więc firma na pełnych obrotach.
Trzymcie się laseczki. POstaram się doWas zaglądać od czasu do czasu jak siły pozwolą. Buziaki.
Marteczka jesne że strzał trafiony!!!! proszę A do nowego hasła