Mój utworek - Forum

Wow... jestem pod wrażeniem.... brawo...

dziękuję

Moje wypocinki leżą sobie w szufladzie... i jakoś nie chcę ostatnio do nich zaglądać... może kiedyś.. to coś tu wstawię... A tak na "żywca"... ***** Leciały bociany Przysiadły na gnieżdzie Oj co to będzie Oj co to będzie Czy komuś dzidziuś przybędzie...

A ja dziś "dokopałam się" do wierszy, które kiedyś pisałam. Kilka z nich tu skopiuję,  te "najpierwsze", bo dziś dla mnie, wobec tego, co się stało, co ja wówczas czułam, po kilkunastu latach, są jak najbardziej na miejscu...

                  Dlaczego odeszłaś?

Twoje jasne włosy

twoje oczy ręce

widzę jak nosisz

na nich kocię

zawinięte w kocyk

 

twoje usta spieczone

twoja twarz

widzę jak patrzysz

na mnie

gdy płaczę

 

twoje ubrania

które noszę

twoje ścieżki

którymi chodzę

dlaczego odeszłaś

w dal jasną

białą

 

twoje gesty słowa

zostały we mnie

używam ich kiedy mogę

oglądam zdjęcia

na których

stoisz

przy mnie

dlaczego odeszłaś

 

twoje radości i smutki

dzielone ze mną

wspominam czasem

myśląc o tobie

 

i te twoje słowa

do widzenia kocie

 

nie widzę cię

 

zamykam się w sobie

 

dlaczego Ireno

dlaczego zostawiłaś

mnie samą

                  05.11.1995r.

                  Niedziela

 

                  ...jak...

Bratki jak włosy

jasne

ziemia jak ręce

miękka dobra

maki jak usta

czerwone

kwiaty jak oczy

zamyślone

kamień na kamieniu

jak ona

leży pod kamieniem

ciało

jak kamień

martwe

zimne

kto umarł jest obcy uczuciu

miłości

jak ona martwa

istota

ktoś kogo nadal kocham

                  09.11.1995r.

                  Czwartek

 

         Deszcz

Idziesz w dal,

deszczową dal.

Kałuże naokoło

rozmywają ślady

i czujesz, że jesteś

jedyny, sam,

nie możesz sobie

ze wszystkim dać rady.

Przychodzą wspomnienia

z minionych lat,

wspomnienia wywołane

tęsknotą.

I nagle ich

tak wiele masz,

że czujesz, jak

zaraz oplotą,

ze wszystkich stron

przykleją się do ciebie.

I staniesz w miejscu,

w chwili zakończenia;

chmury powoli przejdą

po niebie,

a ty poczujesz

dreszczyk zapomnienia.

Nie to jest jednak

najdziwniejsze,

nie dziwny

zapomnienia dreszcz,

bo najdziwniejszy

ze wszystkich rzeczy

to ten najbardziej

zwyczajny DESZCZ.

                        Wiosna, 1995r.?

                  Stchórzyłaś

Stchórzyłaś

powiedział mi

stchórzyłaś

przed nią

przede mną

ona uciekła

zostawiając za sobą

swój świat

a ty

 

nie uciekłam

bałam się

ale nie stchórzyłam

stawiłam czoła tu

na miejscu

wybacz

 

dziś jest rocznica

trzecia

                  14.12.1995r.

                  Czwartek

Było to trochę nawet wtedy bardziej emocjonalne, niz to, co dziś w ogóle pisałam, wierszy mam setki, nie wszystkie nadają się do "upublicznienia", bo nie wszystko chciałabym o sobie wszystkim powiedziec, zbyt wiele bólu we mnie, a dziś ten ból znów sie odnowił, i tak jest za każdym razem, jak słyszę, jak ktoś, kogo znałam, zginął...

         ***

Rząd świec          Szeptem śle

wokół mnie          pocałunek

potykam się         świeca jego

o myśli swe          łuną bije

wołam nie            moje oczy

słyszę szept         myśli włosy

czyjś śmiech          przerażone są

i gniew                 kochałam go

         Stoję teraz w ciszy dymu

         zegar swe wskazówki liczy

         słowa jej są niczym dotyk

         powiedziała zapal świece

         dla każdego kogo kochasz

Zgasł już promyk         Moje serce

wątły słaby już leciwe

i nie poznał         kocha to

wielkiej sławy         co niegdyś żywe

mojej duszy         promykiem zgasło

         Stoję teraz w ciszy we mgle

         czuję że spadam jestem na dnie

         na dnie piekła płomieni gorących

         a świece płoną promykiem proszącym

i gaśnie prośba życia i słów

zabrakło świecy sekund dwóch

i huk jak światem mną wstrząsnął całą

a potem niżej i niżej spadałam

aż w oceanie się znalazłam

tam odnalazłam zgubioną siebie

I stoję dziś oto przed rzędem świec

i kocham rząd ludzi

dla każdego płomyk pnie się

i opada

Rząd świec To on się gniewa

wokół mnie To jego luba śpiewa

potykam się         To swój szept

o myśli swe na szczątki rwę

wołam nie            to moja miłość

słyszę szept         świecą płonie

czyjś śpiew         pachnie dymem

i                          w dłoniach

   gniew               moich

                  03-06.02.1996r.

            Sobota-Wtorek

         A oni byli

A oni byli jako te drzewa na wietrze

i wiatr igrał z konarami młodymi

i uginały się przed burzą

gałęzie giętkie

aż do ziemi

 

i przyszła ciemna postać

i kosę niosła dużą

i podcięła korzenie

a one upadły na ziemię

i dnia nie przeżyły jednego

 

A oni byli jako te kwiaty

żywe

         złociste

i rośli za osłonę

słonce

         mając

Razu jednego

Pan

Zapragnął kwiatów powąchać

i ogrodnik

         w ofierze mu je złożył

i zwiędły

rozpaczy końca nie było

 

i stało się co stać się miało

i kwiat jako ptak zmęczony

do wiecznego snu

swoje płatki złożył

 

zapłakały istoty trzech kwiatów

szukając

nie znalazły choć zapach słodki

wkoło czuć było

jakby kwiaty pamiątkę chciały zostawić

po czasy wsze i dłużej

jeśli to możliwe

 

A oni byli jako te istoty żywe

które umarły zostawiwszy ślad drobny po sobie

                  22.01.1996r.

                        Poniedziałek

Bez litości Gubię się pośród kamieni

psów kotów i wspomnień

zapominam że tamte słowa

do mnie były skierowane

 

tamto zdanie

w którym brat mój

dedykował mi świętą księgę

wyryło się na zawsze

bardzo głęboko we mnie

 

Pytałam jak był uczesany

          przed pogrzebem

nie znalazłam odpowiedzi

          była tylko litość

okropna

i niepotrzebne słowa

miłosierdzia

 

Gubię się jeszcze

i sporo czasu upłynie

zanim się odnajdę

 

chyba że ktoś mi w tym

bez litości pomoże

                    18.11.1996r.

                    Poniedziałek

                        22:20

                    Być i żyć i wypełnić

Co dzień jesteśmy

dalej od czegoś

Co dzień jesteśmy bliżsi do czegoś

Jesteśmy

Każdego dnia

wstajemy ze słońcem

Jesteśmy

Każdego dnia

żyjemy w monotonii

Lecz każdy dzień jest

inny

choćby datą

choćby łzą

choćby śmiechem

własnego świata

Co dzień jesteśmy

dalsi od daty urodzin

Co dzień zostaje nam

coraz mniej godzin

do czego

 

Idźmy dalej

przypomnijmy jak kiedyś

w pośpiechu błądząc

po szczątkach uczuć

zalanych łzami

przeklinaliśmy cień

idący za nami

przeklinaliśmy dzień

w którym śmierć

dopadła ramionami

bliskie osoby

 

Idźmy dalej

dowiemy się kiedyś

dokąd zmierzamy

dowiemy się kiedyś

po co jesteśmy

 

Jesteśmy

aby spełnić wolę Boga

                    28.07.1996r.

                    Niedziela

                        3 i pół roku po pogrzebie

Co rok Wczoraj też tam byłam

jak co rok

Świeczkę zapaliłam

położyłam dłoń na świerku

ludzi było dużo

wiele twarzy patrzących się na mnie

Każda twarz kończyła się

na szyi

głowy krążyły wszędzie

Krzyż się przewrócił u kogoś

podczas modlitwy ludzi

połamał się na pół

Ale trup się nie obudził

tylko dół został odkryty

 

Całą noc koło mnie

paliły się lampiony

Odkąd pamiętam cmentarz

przy którym mieszkam

pełen był świeczek

                    02.11.1996r.

                    Sobota

                    Wieczorem

         Łzy deszczu

Maleńka kropelka

upadła na włosy

włosy nieżywe

matowe bezbarwne

włosy nieruchome

blade i ciemne zarazem

 

Czy te oczy mogą kłamać

Czy te oczy mogą

 

płakać

 

Nie Nie Nie

 

Maleńka kropelka

deszczowa drobinka

nie łzą była

po umarłych włosach

lecz

zwykłym deszczem

Nie wiem co to płacz

nie wiem co to żal

nie wiem

nie znam jeszcze

tylu słów i gestów

w martwym języku

 

A one leżą martwe w trumnie

w białej szacie

i czekają na łzy moje

 

Nie było deszczu

         nie będzie łez

Nie było suszy

         nie będzie żaru wspomnień

Będzie śnieg zimą

 

Gdy dorosnę do płaczu

zapłaczę nad snem

włosów umarłych

trzy lata temu Zimą

                  10.03.1996r.

                        Niedziela

smutne.

A ja tylko czytam ;(

*** Bez tytułu *** Tragedia się zdarzyła Jak 70 lat temu W katyńskich lasach Na rosyjskiej ziemi Czy tamtych ofiar było za mało ??? Czy tamta śmierć nic nie znaczyła ??? Czy tam za mało krwi się polało ??? Zadając te pytania Oczekuję odpowiedzi Czy ją dostanę......

CZAS  ZAŁOBY Smutek i żal Łzy i płacz Cisza i zaduma Tragedia ta nastraja tak Tragedia ta przemawia tak Tragedia ta smuci tak Nastały dni żałoby Żałoby, której nie spodziewał się nikt Załoby, która  tak mocno  krwawi Więc pochyl się nad tymi co odeszli Więc zapal znicz za ich duszę Więc pomyśl o tych co zginęli [*]   [*]   [*]

O, jakie smutne

fajne wiersze. az sie lezka w oku kreci...

dzieki w imieniu poetek;)

familijne talenty wzruszają...