Kamieniem w komunę KONKURS! - Forum

Odnosząc się do tytułu wątku - tak na poważnie...

nasuwa mi się takie skojarzenie:

"Jesli jesteś bez winy, to rzuć kamieniem"...

Czy ktoś taki znajdzie się...

Komuna, to moje dzieciństwo. Nachodzi mnie taka refleksja, że wtedy ludzie mieli mniej, bo było mniej wszystkiego, ale chyba życie było szczęśliwsze. Teraz to wyścig szczurów. 

Do wspomnień dołożyłabym dziecięce zabawy. Zbieraliśmy się wtedy całą okoliczną grupą, graliśmy w klasy, w gumę, skakaliśmy na skakance, a jakże popularne były fikołki na trzepaku! Kto dziś z tego korzysta? Uwielbiałam grać w dwa ognie. Hitem na mojej ulicy - i nie tylko - był posiadany przeze mnie i moja siostrę nasz stary wózek, który został przerobiony przez naszego Dziadziusia. Wyglądało to trochę jak przyczepka. Wozilismy się tym po osiedlu, a chętnych na przejażdżkę nie brakowało. Cóż to była za radość. Można było pojechać do sklepu po oranżadę w foliowym woreczku, albo po mleko w butelce zalakowanej sreberkiem. W przedszkolu mieliśmy kącik bajkowy, gdzie rozkładaliśmy się na wielu poduszkach, szczególnie pamietam biedronkę i słuchalismy bajek z płyty winylowej. Prawdziwy rarytas. Zdarzyły się też takie okazje, jak fotka na osiołku, czy w karecie, albo z misiem polarnym. Pamiętam też pochód 1-Majowy, z którego wracałam z balonikiem na druciku, niedziele z mamą i siostrą w kawiarence, gdzie z przyjemnością zajadałyśmy się lodami cassate z bitą śmietaną. Co wieczór dopełniniem dnia była bajka na dobranoc w czarno-białej telewizji. Jakże cieszyliśmy się również, gdy ktoś ze znajomych, czy rodziny wrócił z NRD przywożąc nam różne rarytasy, np. puszki Fanty, które się kolekcjonowało, albo zabawki, czy ubrania lub buty. Z rozrzewnieniem wspominam moje czerwone superwygodne kozaczki. Niby nic, ale dla mnie były śliczne i tylko ja takie miałam. Albo owoce, których u nas nie było, albo na które można było sobie pozwolić tylko przy okazji świąt Bożego Narodzenia. To wszystko jakoś bardziej cieszyło, miało dla nas większą wartość, nawet święta były piękniejsze.

Co do tego to nie ma wątpliwości, życie toczyło się wolniej, sąsiedzi ze sobą żyli, jak w rodzinie, ludzie byli życzliwi, uśmiechnięci i pomocni, nie było w nich takiej zazdrości i nienawiści, jaką można zaobserwować teraz prawie na każdym kroku, dzieci podwórka okupowały i się ze sobą dogadywały a teraz masz modne ciuchy i kasę to jesteś "kul"...

Oczywiście gumy Donald też pamiętam, szkoda, że dziś już ich nie ma, stare pieniążki, monety i papierowe mam też gdzieś schowane, co do wafelków kukuruku - smaku za bardzo nie pamiętam, ale znalazłam reklamę, już na dźwięk pierwszych nutek buźka mi się śmieje. To były czasy dzieciństwa - sentymentalne wspomnienia.

http://www.youtube.com/watch?v=xgAGcq5AiZE

Dokładnie Oliwko, a potem, to jeszcze ci powiedzą, że dzieci biedniejsze, to są te, co kradną, biją, plują i w ogóle są "fe". Znam wiele przypadków, w których dzieci z tzw. dobrych - czyt. bogatych - rodzin, to sama łobuzeria, alkohol i narkotyki.

Przypomniała mi się jeszcze jedna historia, z której do dziś wraz z moją koleżanką płaczemy ze śmiechu. Na pewno pamiętacie taki program, jak Domowe Przedszkole i piosenkę tytułową. Otóż wspomniana koleżanka przez kilkanaście lat żyła w niewiedzy, co też tam jest śpiewane. Wracając kiedyś ze szkoły, już jako może czternastoletnie dziewczyny, coś nam do główki uderzyło i zaczęłyśmy śpiewać tę piosenkę. Po chwili padło pytanie do mnie: a co to jest "pta nocą"? - słucham? - no co to jest "pta nocą"? - ale o co ci chodzi? - no śpiewa przecież, "dokąd tu pta nocą jeż". Na co ja, że nie "pta nocą", tylko "tupta nocą jeż", czyli, że idzie nocą. No i się wyjaśniło. 

Nie, nie rzucę kamieniem, bo w czasach terażniejszych jest na co narzekać i kamień by się przydał Okres komuny to dla mnie nie był zły , to czas beztroski i chleba nie brakowało Ludzie byli sobie przychylni, życzliwi i pomocni Na mieszkanie czekałam 3 lata Praca była i nie martwiłam się, że mnie zwolnią, a i poskarżyć się było komu Nie było podziału, bo ty jesteś taki i owaki Nie masz samochodu to jesteś be c.d.n.

...no własnie, jakąkolwiek szkołę się skończyło, to praca była, a teraz... ze świeca szukać...

Braki w sklepach utrudniały życie to fakt, ale jaka radość była z zakupów i jak smakowało Czasem nic się nie dostało i też przeżyliśmy Polak potrafi Korale z papieru toaletowego wynoszone ze sklepu i te pytania przechodnów "gdzie żucili , a dużo jest?" Wszystko było zdobyczą i na smutno i na wesoło

vibovit rzecz zjasna na sucho, zawsze podbierałam mamie a ona szukała winnego hehe 

dzisiaj nawet z mama rozmawiałm i mówiła, że tyle co nastała się w kolejkach po wate i proszek do prania. trudne czasy były, lale do wszystkiego idzie sie przyzwyczaić.

KOMUNO WRÓĆ!!!!!!!!!!!!!!!

A ja ze wzruszeniem wspominam sukienki mamy, takie kwieciste i geometryczne miały wzory. Uwielbiałam je, choć pewnie dziś ktoś powiedziałby: zwyczajna. Wspominam również malutki punkt sprzedaży soków. Na tamte czasy, coś niebywałego... wszyscy tam wchodzili, choć pomieszczenie było małe i z jednym stolikiem. A ten smak soku marchewkowego... :) Bardziej dostępne, były oczywiście woreczki z oranżadą. Wbijało się do tego woreczka słomkę i tak można było pić i pić przez wieczność ten napój, bo był mega przyjemny. Pamiętam także pochody 1 - Majowe i świętą konieczność bycia na nich. Do tego kojarzę buty plastiki - niebieskie, czerwone, białe - nawet spory wybór - gdy pojawiły się w sklepie, to miała je każda dziewczynka. Jakiś czas temu córcia zapytała mnie: "Mamo, a co to znaczy: dawne czasy?"  Odpowiedziałam, że to czasy, które się wydarzyły się dawno, dawno temu, np. jak jeszcze nas nie było na świecie. A córa drążyła dalej: "Mamo, a opowiesz mi jakąś historyjkę o dawnych czasach?" - Jak dawnych? - zaśmiałam się. - "No..., może takich przed wojną, jak byłaś mała" - Acha... , jasne. :) Widzisz ten kiosk z gazetami..., kiedyś był tu mały warzywniak i gdy weszłam do niego z Twoją babcią, to na półkach leżały banany, kolejka nie była jeszcze duża i stanęłyśmy w niej. A kiedy je kupiłyśmy i zaniosłyśmy je do domu, to cała nasza rodzina strasznie się ucieszyła! - mówię coraz wolniej i czuję, że córa podejrzliwie na mnie patrzy - "Banany? Kolejka?" - Tak kochanie, babcia często stała w takich kolejkach, a i ja nawet o nich pamiętam. Wiesz, kiedyś poszłyśmy na spacer z naszym psiakiem i cudem kupiłyśmy 10 rolek papieru toaletowego. Nawet nawlokłam je na smycz i tak przyniosłyśmy je do domu. :) Na to strasznie zdziwione moje dziecko powiedziało: "Mamo! Przecież mogłaś pójść do supermarketu, tam jest dużo papieru" - Wtedy nie było supermarketu - wyjaśniłam jej. - "Nie było? Nawet Reala nie było? - córa patrzyła na mnie z powątpiewaniem, więc zarzekam się, że to prawda. A ona do mnie z poważną miną: "Mamo, no nie żartuj już tak sobie, opowiedz coś prawdziwego". :) Tak więc, wzięłam do ręki książkę: "Poczytaj mi mamo", która gromadzi moje ulubione poczytajki z tamtych czasów i przeniosłyśmy się z córcią w mój dziecięcy świat...  i tak np. "Agnieszka opowiada bajkę" Joanny Papuzińskiej pięknie pokazała ciut tamtych czasów mojej małej dziewczynce..., a ja znów wzruszyłam się nad małym kotkiem i podobnym do kotka mamy radiem z zielonym okiem... hmm, pamiętacie takie radia?

Czasy się zmieniają, kiedyś nie do pomyślenia było istnienie telefonów komórkowych, facebooka, czy chośby supermarketów, a dziś jest to na porządku dziennym.

Urodziłam się w PRL. Czasy szkolne i początki pracy zawodowej tez przypadły na ten okres. Mam więc sporo wspomnień i doświadczeń. I są to nie tylko woreczki z napojem i puste półki. 

Było tak jak w większości krajów obozu socjalistycznego. Skromnie ale nie tak ubogo jak teraz się mówi. Takie były czasy. Nie było wielu rzeczy, bo po prostu ich jeszcze nie było.

Ale pamiętam majowe Dni Książki i Prasy. To było prawdziwe święto. W szkołach odbywały się parady postaci książkowych, kiermasze książek, konkursy organizowane przez bibliotekarzy.

W kraju odbywały się większe i mniejsze targi książek. Pamiętam ogromne kiermasze na placu Świerszczewskiego ( tak nazywal się Targ Rybny). Zawsze tam kupowaliśmy chociaż jedną książkę. 

Pamiętam kolonie letnie, na które każdy uczeń mógł pojechać za niewielką opłatą. Albo takie kolonie organizowane były przez zakłady pracy rodziców. I wówczas oplacaly je związki zawodowe. 

Pamiętam obiady które opłacał fundusz socjalny . I młode małżeństwa ( czyt; żony) nie musiały tracić czasu na ich gotowanie). A one same czyli te małżeństwa miały więcej czasu dla siebie. Bo nie pracowało się na dwa etaty lub nadgodziny. 

Pamiętam brak kolejek do specjalistów, sanatoria bez kolejek i z turnusami 3-miesięcznymi czyli takimi prawdziwie rehabilitującymi. I były one darmowe.

Pamiętam leki wypisywane rencistom i emerytom wypisywane na darmowe recepty.

Pamiętam miejsca pracy dla każdego kończącego szkołę. 

Czyli Karino, może nie koniecznie"komuno wróć", ale tęskno mi do tych czasów, gdy ludzi pracy szanowano i liczono się z ich zdaniem. 

A teraz osoby wyksztalcone w tamtych złych czasach, które też wykształciły swoje dzieci, opluwają tamte czasy.

I tego wstydzę się bardzo. Bo nie sztuką jest czerpanie korzyści i narzekanie. 

Pamiętam jak obchodzono wszelkie uroczystości krajowe i nie tylko Najbardziej utkwiła mi w pamięci obchodzona w szkole podstawowej rocznica Rewolucji Pażdziernikowej Nie pamiętam w której byłam klasie 5-6 może 7 Sala gimnastyczna wystrojona kolorowa i to podniecenie , a dlatego że chór szkolny do którego nalezałam miał wystąpić przed ważnymi urzędnikami Maiałam z kolegą śpiewać solówkę i w połowie zapomniałam tekstu " Tyś się rodził na Uralu, a ja u stóp Tatr, tyś ukochał Wołgi fale a ja Wisły brzeg " Jak ja się bałam co ze mną będzie , a może dostanę karę Taka ważna uroczystość ! Była to 44 rocznica R P to już zapamiętałam Nie było tak straszno ,jak sobie umyśliłam Dostałam nawet nagrodę pamiętnik i coś jeszcze nie pamiętam Dobrze, że wyzwolono nas spod hegemonii Związku Radzieckiego i nie słyszymy że  to 17 Respublika Polska!

Każdy urstrój ma swoje złe i dobre strony... zależy to od wielu czynników:

- polityki rządzących,

- ekonomii,

- gospodarki,

- opieki socjalnej państwa,

- dostępu do pracy,

- itd. itd.

Jak się mówi, że nie urodził się jeszcze taki by wszystkim dogodził, tak samo można powiedzieć o ustojach państw... nie ma takiego by traktował wszystkich jednakowo... i my nic na te "układy" nie poradzimy... niestety...

Z mojego bardzo wczesnego dzieciństa pamiętam jak na wiosce  w której się urodziłam przeżywano śmierć Stalina To że Stalin dotarło do mnie o wiele, wiele lat póżniej byłam za mała żeby wiedzieć kto to był Stalin W podlubelskiej wiosce zabitej dechami, ale bardzo urokliwej otoczonej lasami spędziłam część mojego dzieciństwa Kobiety wiejske nie miały dostępu do prasy , radia o telewizji się nie mówiło wówczas Ktoś we wsi miał gazetę "Przyjaciółka" na pierwszej stronie było duże zdjęcie Stalina w trumnie Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie , właśnie to zdjęcie Kobiety pokazywały sobie od domu do domu wędrując jak to we wsi i płakały Dzisiaj wiem , że kazano im płakać , a gazeta przypuszczam dotarła do wioski w wiadomym celu Mam ten obrazek przed oczami do dziś , jak bardzo narzucano ludziom pewne zachowania i emocje chociażby dotyczącą śmierci Stalina

   W PRL urodziłam się, wykształciłam, założyłam rodzinę, wychowywałam dzieci jednocześnie pracując.

W tamtych czsach każdy miał pracę a " niebieskie ptaki" byli kierowani do przymusowej pracy - nie było bezrobotnych.

Nie było ludzi bezdomnych - były hotele robotnicze przy zakładach pracy , byly mieszkania zakladowe.

Gorzej było z zaopatrzeniem w podstawowe produkty ale nie było głodnych dzieci bo miały obiady w szkołach a młodsze dzieci miały dostęp do przedszkoli.

Ja, rocznik 1950, nie odczuwałam najgorszego okresu stalinizmu, ale moje starsze rodzeństwo, które chodziło już do szkoły odczuły to. Nauka pieśni na cześć Stalina, akademie i "powszechna żałoba" po jego śmierci w 1953 roku... Wszystkie dzieci płakały (musiały, czy były tak zdominowane?) nad śmiercią "ukochanego wodza i dobroczyńcy" Siostra to pamięta do dziś. Inna sprawa z pierwszych lat komunizmu, dotyczy mojego Ojca - żołnierza armii gen St. Maczka. Do domu ze "zgniłego Zachodu" wrócił w 1946 roku i w drodze już odczuł rządy "wyzwolicieli". Zerwali mu epolety, naszywki, odznaki z munduru. Cud, ze nie trafił do więzienia. Przez kilka lat był inwigilowany, rodzeństwo było zastraszane i pytane: "gdzie tata trzyma bron?" To wszystko działo się bez mojej świadomości, bo byłam mała. Moje spojrzenie na "komunę" nastąpi. (korzystam z komputera Mateusza, bo mój lapek odmówił posłuszeństwa).