Zostałam sama! - Forum

To przykre co piszesz, ale dasz sobie rade, bo musisz Napewno finansowo będzie trudno bo i czasy ciężkie Piszesz, że masz wsparcie rodziny to dużo Pozbierasz sie a póki co pisz z nami Można sie z nami podzielić troskami i radościami Witaj z nami

Całym sercem jestem z Tobą i Twoimi dziećmi!W pewnym sensie Cię rozumiem i byłam w podobnej sytuacji,zostałam.Życzę Ci duzo siły i wierzę,że sobie poradzisz.Pomoc na pewno będzie Wam potrzebna.A przynajmniej bardzo ułatwi życie.Pozdrawiam i zyczę siły i lepszego jutra!

Witaj, Ja też mam córeczkę Natalkę, pół roczku mlodszą od twojej i aż mi łzy w oczach stanęły jak pomyślałam, że miałybyśmy zostać teraz same:( Dobrze, że macie na kogo liczyć i pomoc. Oprócz Natalki masz jeszcze 2 skarby, dla których warto żyć:)
Tulam Was mocno i jestem myślami z Wami
Pisz tu z nami jak najczęściej, możesz założyć bloga, będzie Ci raźniej :))

Bardzo Ci wspolczuje!!!
Dobrze ze masz wsparcie od rodziny i przyjaciol!To wazne zeby w takich ciezkich chwilach ktos byl przy tobie.Strata tak bliskiego czlowieka to jakby stracic kawalek samej siebie.Z kazdym dniem,tygodniem,miesiacem bedzie lepiej.
Finansowo tez jakos to bedzie,mozesz zawsze poprosic o pomoc najblizszych,ewentualnie zlozyc o dofinansowanie z MOPS-u lub innej instytucji tego typu.
Trzymaj sie i mysl pozytywnie-dla siebie i dla dzieci....

Aga, bedzie dobrze i choć pewnie masz dość tych słów, bo zewsząd je slyszysz i w nie być może nie wierzysz, co jest normalne, bo jeszcze się nie możesz pogodzić z sytuacją, ale będzie dobrze, sama zobaczysz. Musisz się zorganizować, a zawsze kiedy nie będziesz sobie z czymś radzić, nie wahaj się ani chwili i proś o pomoc, bo masz do tego pełne prawo. Nigdy nie próbuj obwiniać się o niezaradność, bo musisz zdać sobie sprawę z tego, że na Tobie spocznie teraz ogromna odpowiedzialność, ale wierzę, że się z tym uporasz, bo z całą pewnością masz silną motywację - dzieci.
Aga, nie możesz za bardzo wybiegać w przyszłość, bo Cię te myśli mogą przerazić. Przed Tobą dużo pracy i szczerze powiedziawszy, gdyby przeciętny człowiek zaczął się zastanawiać ile przed nim w przyszłości pracy to mógłby się załamać. Dlatego myśl o najbliższym czasie, żeby sobie wszystko krok po kroku zorganizować od teraz przez najbliższy czas. Jak się z tym oswoisz to z czasem nabierzesz zaradności, a za kilka lat będą Cię powdziwiać i pytać jak dałaś sobie radę. Tylko do tego dochodzi się stopniowo. Bądź silna dla Mariusza, który nigdy nie chciałby pozostawić Cię w takiej sytuacji, bądź silna dla dzieci, bądź dla siebie, bo teraz musisz poukładać sobie wszystko.

 Agnieszko. Twoi znajomi i rodzina Cię wspierają. Masz na kogo liczyć, to jest bardzo dobre.

To, że jesteś w rozsypce, to normalne w takiej sytuacji. Proces żałoby trwa długo, nawet kilka lat.

Współczuję. Śmierć ukochanej osoby to coś strasznego, z czym naprawdę jest się bardzo trudno pogodzić. Ale musisz wiedzieć, że my kobiety jesteśmy bardzo silnymi istotami. Nasza siła woli, siła przetrwania jest dużo większa niż u mężczyzn. Również psychicznie jesteśmy silniejsze.
Choć teraz to może zabrzmi niedorzecznie, ale czas leczy rany i Ty i Twoje dzieci będziecie jeszcze szczęśliwi.

Współczuję bardzo. Świat Ci się w pewnym sensie zawalił. Ale na pewno sobie poradzisz. Widać, że dzielna z Ciebie kobieta. Fajnie, że masz 3 wspaniałych dzieciaczków. 

Znam kobietę w podobnej sytuacji. Dzięki pomocy bliskich i przyjaciół dała radę. Też zginął jej mąż gdy miała trójkę małych dzieci, a dziś wyrośli z nich wspaniali nastolatkowie. I dbają wspaniale o swoją mamę. Życzę by u Ciebie było podobnie.

Ściskam serdecznie i witam na familie:).

Agnieszko, bardzo Ci współczuję. Musisz być silna.  Dla dzieci. Wiem, co znaczy to, jak musisz się trzymać "na zewnątrz" a w środku Cię skręca!!!! Bądź dzielna, kochana!!!! Przytulam Cię mocno!!!

Nie będzie Ci lekko, będzie niesamowicie ciężko! To nie prawda, że czas leczy rany, że za rok, nie będzie tak bolało! Czas pozwala nam tylko przyzwyczaić się do życia z bólem, który czujemy po stracie najbliższej osoby. Niedługo minie 2 lata od momentu kiedy moja kuzynka straciła w wypadku Męża. Na pytanie czy jest lepiej, czy czas pozwolił jej pogodzić z tym co się stało, odpowiada, że nigdy nie pogodziła się z tą stratą, powoli przyzwyczaja się do myśli, że jest sama, że nie ma tego, na którego zawsze mogła liczyć. Po 2 latach zrozumiała, że On nigdy nie wróci, że TO się naprawdę stało, że to nie sen. Kiedy wspomina te swoje 3 miasiące małżeństwa, mówi: Kiedy jeszcze żyłam normalnie....Na szczęście ma Synka, dla którego, podobnie jak Ty, musi wstawać każdego ranka. On jest dla niej motorem do działania! Wierzę, że Twoje dzieci sprawią iż uśmiech pojawi się jeszcze na Twojej twarzy

Dasz radę dla dzieci! Teraz widzisz to wszystko w czarnych kolorach ale masz dzieci. Dla nich musisz być twarda. Wkrótce minie ból i zaakceptujesz to co się stało a Twoje dzieci będą szczęsliwe mając mamę która nie poddała się. Masz duże wsparcie w rodzinie i przyjaciołach i to wspaniałe że są ludzie którzy Ci pomagają. Nie martw się staniesz na nogi. Dzisiaj żyjesz w smutku a za kilka dni Twoje dzieci będą sprawiały że znowu będziesz się uśmiechać.

Dziękuję za wszystkie słowa wsparcia. To bardzo dużo dla mnie znaczy.

Bardzo się boję jutrzejszego dnia. Jutro moja córeczka będzie miała imprezkę z okazji roczku (dzisiaj obchodzi urodzinki) i nie wyobrażam sobie jak dam radę to przetrwać bez Mariusza. On się tak cieszył i był taki dumny że mamy wreszcie córeczkę (bo starsi to chłopcy) a teraz go nie ma i on nie zobaczy już swoich dzieci, jak dorastają, a one nie poznają i będą pamiętać swojego taty (tylko z opowiadań). To tak boli!!!!

Sznek mojej kuzynki nigdy nie zobaczył Taty, a Mąż-nigdy nie poczuł jak to jest być ojcem. Nie wiem dlaczego dzieją się takie rzeczy! Bardzo, bardzo Ci współczuję, domyślam się jak się czujesz,bo cały czas patrzę na rozpacz Kamy

Agnieszko boli i nikt z nas nie potrafi tego bolu sobie wyobrazić. Nie ty jedna jesteś w takiej sytuacij, zakładalam watek

https://www.familie.pl/Forum-5-190/m613230-1,Zmarl-mlody-ojciec-Tragedia.html

wiele osob to przeżylo tez osierocil male dziecko które teraz mialo jeszcze operację na oczka bo mialo jaskrę. A na wsi gdzie mieszka szacują ile odszkodowania dostanie, sprawcy nie zlapali, długi zostały ale ludzie tylko ploty roznosza....

 Takie tragedie są straszne i smutne ale dla dobra dzieci trzeba żyć, walczyć i prosić o pomoc specjalistów. Nie trzeba się wstydzić pomocy psychologa czy psychiatry bo każdy z nas może mieć taką tragedię. Bądż dzielna i dziękuj losowi za zdrowe dzieci  a mąż bedzie czuwał tam z góry. Dużo siły Agnieszko!!! 

Ach i dodam że koleżanka z wątku to Agnieszka a jej mąż też Mariusz.

Mój brat Mariusz i jego była żona Agnieszka też nie mieli szczęścia to chyba fatum nad takimi związkami :-(

Chciałabym coś napisać, ale kompletnie nie wiem jakie słowa mogły by ci ulzyć :(

Wiem tylko że mój partner na dzień dzisiejszy jest dla mnie kimś ogromnie ważnym, byc może dlatego że moja najbliższa rodzina jest 450 km odemnie. Więc nie mogę sobie wyobrazić żeby go nie było.

Chcę jednak prosić byś odwiedzała nas tutaj na forum, jest tutaj bardzo dużo ciepłych i serdecznych osób. Jest klimat który sami tworzymy, dzielimy się troskami i szczęściem. Jestem tutaj od kilku miesięcy i powiem ci że Familie pomaga uporać się z życiem codziennym. 

Chcesz coś z siebie wyrzucić, pisz bloga. Chcesz zapytać o coś co związane jest z wychowaniem, przemyśleniami czy najróżniejsze wątplwości które cie ograniają. Do tego jest to forum. Mi pomogło. Miałam zamęt w głowie. 

Chce jeszcze złożyć ci Najszczersze Kondolencje i proszę trzymaj się ciepło (tulę).

Pozdrawiam

Krysia

I po roczku. Jakoś przetrwałam. Było ciężko bez Mariusza. Na szczęście atmosfera była fajna bo byli tylko najbliższe nam osoby. Ale i tak musiałam na chwilę wyjść żeby popłakać.

Ale jak patrzę na moje aniołki to wierrzę że wszystko jeszcze będzie dobrze.

Dobrze, że je masz.

Pamiętaj że gdy było by ci naprawdę ciężko powinnaś pójść do psychologa, to dojrzałe podejście a depresja może być bardzo niebezpieczna.

Trzymaj się kochana, naprawdę chciałabym ci jakoś pomóc:(

Agnieszko współczuję, to bardzo przykre ze zostałaś sama z dziećmi, ale musisz się pozbierać, ciesz się kazda chwilą spędzoną z pociechami które sa częścią waszej miłości..,mąz napewno patrzy na Ciebie i jest z Ciebie dumny.3maj się cieplutko.Pozdrawiam.

masz dla kogo żyć Agnieszko , musisz być silna dla dzieci . Los wystawił Cię na bardzo ciężką próbę i Ty z całą pewnością mimo ogromnego bólu dasz sobie radę . Trzymaj się Kochana ...