Na dwa fronty jeszcze nikt nie wygrał... - Forum

Nie stanowimy z mężem związku idealnego (o ile w ogóle taki istnieje) jednak temat zdrady jest dla nas oczywisty i w tej kwestii mówimy jednym głosem: "jeśli ci się znudzę i zechcesz zdradzić - OK ale najpierw odejdź..."

Taki związek dla mnie traci sens. Skoro ktoś woli "latać na boki", mało mu wrażeń w stałym związku, niech z niego zrezygnuje i fruwa sobie do woli z kwiatka na kwiatek. Tak jak piszesz Niuniek - wóz albo przewóz.

Zdrada = koniec!

Zdecydowanie uważam, że skoro jednak ktoś robi skok w bok, to w związku jednak nie jest dobrze, bo po co by to niby robił??  

Zdrada? Wolę nawet o tym nie myśleć, nigdy bym czegoś takiego nie zaakceptowała...

A co jak jedna wie o tej drugiej? i nadal tkwi w tym zwiazku!

To bardzo przykre, bo oznacza, że kocha prawie bezwarunkowo, co nie powinno mieć miejsca w przypadku miłość w związku. Bezwarunkowo można kochać jedynie własne dzieci...

Może boi się samotności, gdy odejdzie...?

Nie ważne jaki jest powód trwania w tym kłamstwie i obłudzie ale jest to przykre... Bynajmniej dla mnie!

A ja nie potrafie zrozumiec ...moze jestem staroswiecka?

Bez wątpienia zdrada jest zła na pewno wtedy, gdy wyjdzie na jaw...

...ale jeżeli jest tak zakonspirowana, że druga osoba nie ma o tym pojęcia, to tak, jaby jej w ogóle nie było...

...co w takich przypadkach...??

Nie ma takich przypadków a jeśli są - to wtedy ten związek jak najszybciej powinien nie być związkiem. Przecież jedna osoba wie o kłamstwie... prawda? I co? Ma tak sobie żyć z czystym sumieniem i jeszcze się cieszyć, bo czego oczy nie widzą tego sercu nie żal...? Chyba nie tak!

Każda zdrada jest zła. Czy wyjdzie na jaw czy nie. Dziecinne jest myślenie, że jeśli o czymś się nie wie to tego nie ma. I nie ma takiej sytuacji, żeby owa zdrada wcześniej czy później nie odbiła się na związku. I nie wierzę w żadną zakamuflowaną konspirację. Może na krótką metę uda się taka gra na dwa fronty, Jednak w końcu coś pęknie i zawsze pojawią się choć domysły, że coś się dzieje. I bardzo przykre jest takie permanentne oszukiwanie oraz być może samozadowolenie z siebie i swojego sprytu. Obłuda i nic więcej!

no tak, ale z drugiej strony spójrzmy...

...zdarzy nam się dzień słabości, nie ważne z jakiego powodu, wyskoczymy na bok na chwilę...

...ale żałujemy tego, nigdy więcej tego nie zrobimy, kochamy swoją żonę, czy mężą i jest nam dobrze...

...idą Twoim tokiem rozumowania to już koniec, tak? Przez taką głupotę mamy zmarnować to, co budowaliśmy latami? Przyznać się do błędu i stracić wszystko, bo z Waszych wypowiedzi wynika, że zdrada = koniec...

...bądźmy bardziej wyrozumiali czasem, chociaż i mi z tym czasem cieżko, to trzeba przyznać...

Nie, nie... To inna bajka. Tzn zdrada jest zdradą i tego się trzymajmy ale... Ja niejednokrotnie zastanawiałam się co bym zrobiła, gdybym się dowiedziała, że mąż JEDNORAZOWO mnie zdradził... i wstyd mi przed samą sobą ale bym wybaczyła. Oczywiście postarzałabym się o 10 lat, wypłakała morze łez i cierpiałabym strasznie... Tylko ciii! Nie mówcie mu o tym, bo wiecie - "dać palec to rękę urwie" Ludzie to słabe jednostki dlatego wymyślono też "wybaczanie" jednak trzeba uważać z rozdzielaniem tego wybaczania i przede wszystkim lokowaniem swoich uczuć. Ja wiem, że wybrałam dobrze i że mogę ufać mężowi... Na razie to tylko 11 lat i czas pokaże jak będzie dalej ale o zdradzie mówimy jednogłośnie tak jak napisałam w pierwszym poście"

Poczekaj Niuńku. Poruszyłeś w sumie dwie kwestie. Jedna to, gdy zdrada jest nazwijmy to "trwająca", czyli wciąż aktywne dwa fronty i druga rzecz - ten jednorazowy wyskok. Napiszę tak. Dużo zależy od pewnych czynników. Otóż, czasem ten kto zdradził ma tak silne poczucie winy, że nie da rady tego zatrzymać w tajemnicy i uważa, że jeśli się nie przyzna to i tak związek się mu zawali. Przyznanie się jest swoistego rodzaju oczyszczeniem ale nie da się przewidzieć reakcji strony zdradzonej. Cóż wtedy? Pewien bardzo mądry kapłan powiedział, że czasem lepiej o tym jednym jedynym razie nic nie mówić, bo to i tak nie cofnie czasu a może zrobić więcej złego niż dobrego. Tylko jak uciszyć wyrzuty sumienia? Ano dać z siebie jeszcze więcej żonie/mężowi. Budować piękny związek. I tak spłacać ten "dług".  Choć nie jest to łatwe. A może największą karą będzie ta świadomość i życie z nią, że stało się.

Niuniek , czy ty nie masz nic na sumieniu????

...pewnie, że mam. Nie mówiłem przecież, że nie mam ;)...

...ale to, co kto ma na sumieniu, to pozostawię dla siebie ;)...
Ale nie ukrywam, że Wasze opinie co zrobić są dla mnie ważne...

...ale nie spowiadam się z tego, bo nie mogę wobec Boga, ale niestety dla księdza obiecać poprawy... Bo od razu wiem, że jej nie będzie... ;)

...więc jaki sens ma spowiedź, skoro łamiemy tak ważną obietnicę składaną wobec Boga?

To po co się w ogóle spowiadać jeżeli nie obiecujesz poprawy? A w ogóle to już nie na temat

...no właśnie dlatego ja się nie spowiadam... Bo wiem, że będę robił dalej to, co oficjalnie jest uważane przez Kościół jako grzech...

...a po co się spowiadać i obiecywać poprawę przed Bogiem, skoro dalej grzeszymy? Przecież to skandal!

Ja powiem (a raczej napiszę) tak. Mimo swojej drobnej budowy ciała wiele jestem w stanie znieść i udźwignąć (zarówno fizycznie, jak i psychicznie). Jeśli jednak chodzi o zdradę, to mam jedno zdanie, którego nigdy nie zmienię. Nawet dla tak zwanego "dobra dziecka". I czy byłby to jednorazowy epizod, czy "przygoda" trwająca przez jakiś czas, to już by mnie to mało interesowało. Nie mogłabym patrzeć na faceta po czymś takim, to byłby definitywny koniec związku. Nie jestem zawistna, potrafię wybaczać. Ale nie coś takiego!

Jeśli się kocha drugą osobę, nie ma miejsca na takie słabości. Sorry, ale na coś się decydujemy wchodząc w związek... Co to za miłość, kiedy wystarczy gorszy dzień, żebyśmy przespali się z kimś innym? A co jeśli takie chwile słabości będziemy mieć jeszcze raz, dwa albo dziesięć?

Ale po co mieszać do tego Boga i Kościół?

Zasada jest prosta - chcesz spędzić życie z jedną osobą, przysięgasz jej wierność - to tego dotrzymujesz, niezależnie od tego, czy ślub jest kościelny, czy cywilny.

Szukasz usprawiedliwienia dla latania na boki - lepiej opuść tę osobę, którą rzekomo kochasz. Rzekomo, bo kto kocha, na bok nie skaka.