JAK NIE ZWARIOWAĆ??!! - Forum

Witaj! Fajnie, ze do nas "wpadłaś" ;)

Ja mam jedno dziecko i jakoś udaje mi się wszystko w miarę ogarnąć. Wyobrażam sobie jak to jest z dwójką ;) 

Moze spróbuj ułożyć sobie taki plan dnia i przyzwyczajaj powoli do niego dzieci. O której jest śniadanie, obiad, zabawa, spacer. Początki wiadomo ,że nie będą rewelacyjne, ale z czasem wejdzie to dzieciom w krew i bedzie czymś normalnym.

W ciepłe dni najlepiej jest spędzać czas z dziećmi  na spacerze, pikniku, nad jeziorem i na placu zabaw. 

Wydaje mi się, że to już próbowała robić...

Aniu- przede wszystkim zacznij od szczerej i otwartej rozmowy z mężem. Jeżeli on nie rozumie, że chcesz jedną córcię dać do przedszkola, żeby znów być szczęśliwą mamą- to może zostaw go na cały dzień samego z dziećmi, albo przynajmniej na kilka godzin, np. umów się z koleżanką, kilkoma po kolei, przygotuj mu ubranka na przebranie, obiad do odgrzania, listę rzeczy, które ma zrobić, jak Cię nie będzie- i porozmawiajcie jeszcze raz o tym przedszkolu, jak wrócisz.

Witamy w naszym gronie :) Po pierwsze to nalezy Ci się odpoczymek :) Może dzieciaczki na cały dzien do dziadkow, albo zaprzyjaźnionej cioci, a Ty zrób sobie chwilę dla siebie- zakupy, albo fryzjer lub po prostu spacer. My mamy jedno dzieciątko, więc nie podpowiem za wiele ale nie możesz się tak stresować ..

Witaj u nas:)

No i po pierwsze też zwróciłam uwagę na postawę Twojego męża. Stawia wymogi, ale czy on tez opiekuje się dziećmi? Bo powinien.

Wydaje mi się, ze jesteś przemęczona. A na to tylko odpoczynek pomoze.

A żeby ustawić dzień tak, jak pragniesz, musisz być konsekwentna, ale i pamiętać, że dzieci czasami potrzebują czegoś innego niż Ty.

Takie moje zdanie. Jeszcze raz witam.

Zdecydowanie ODPOCZYNEK,twoj maz tego nie widzi? Diecko do przedszkola , a jak maz sie nie zgadza to zostaw go na wekend z dziecmi moze zmieni zdanie Nie bierz wszystkiego na swoje barki

Ja mam tylko jedno ale wcale nie zawsze jest tak łatwo,zwyczajnie nie raz opadam z sił i mam dość.Czasem brakuje mi cierpliwości.W takich chwilach najlepiej poprosic o pomoc kogoś.Podrzucić dzieci do babci i zająć się sobą.

Na początku Witam Cie serdecznie!

Sytuacja prosta nie jest i nie bedzie. Mysle, ze słabo komunikujesz swoje potrzeby.

Potrzebujesz czasu, tylko dla siebie. Warto porozmawiac z mężem, a jak to nie bedzie skutkowało, terpia szokowa. Zostawic dzieci z tata i wyjsc. Czy na spacer, czy do kolezanki, czy nawet na zakupy czy do fryzjera.

Tobie sie nalezy relaks!

Co do planu dnia...  Wiesz, pomimo iz mamy jedno dziecko, mi tez czasem jest ciezko zorganizowac czas.

Ale trzeba probowac. Dzieci nie spia, ładna pogoda - to na spacer! Pada? to gry, zabawy.

Ale tak mysle, ze najpierw musisz zając się soba... Bo nieszczesliwa mama, to smutna mama, a jak smutna mama to smutne dzieci. 

Bycie mama to nie tylko usmiechy, radosci, ale to tez gorsze chwile- masz jak najbardziej prawo do złych chwil. Ale po to jest partner/maz, aby nas wspierał.

Trzymam kciuki, aby udało Ci sie zrezlizowac wszystko tak, aby bylo tak jak chcesz.

I szczerze zycze Ci tego.

zapraszam do mnie  mam trójkę i jeszcze nie zwariowałam 

Janka,trójkę?! Gratuluje i podziwiam. Cóż kobietki...z mężem różnie bywa. Jednego dnia ma wspaniały humor i pomaga,następnego jest nie w sosie-i to odbija się na całej rodzinie. T. został wychowany wg. zasad "on" pracuje,potem odpoczywa,a "ona" zajmuje się domem,wychowuje dzieci itp. Myślał,że jego rola w wychowaniu dzieci będzie się ograniczać,do jednego spaceru tygodniowo z jedna córką,ewentualnie kilku minut zabawy w ciągu dnia i tyle.Niestety związując się ze mną i decydując się na dzieci ,chłopak przeżył przykre zderzenie z rzeczywistością.Ciężko jest mi wprowadzić mu inny model rodziny,ale jest już dużo lepiej. Przy jednym dziecku,bywało ciężko,ale generalnie sobie radziłam i "plan dnia" działał bez zarzutu. Dopiero od tych kilku miesięcy zapanował kompletny chaos. Moją słabą stroną jest brak konsekwencji,ale walcze z tym. Co robicie jeżeli np mówicie dziecku żeby posprzątało zabawki,a ono mówi "nie" i wypina się na Was? Co jeżeli odzywa się do Was nie tak jak powinno i nie reaguje kiedy zwracacie mu uwagę? Co do planu dnia-ciężko jest mi to ogarnąć,bo Amelia jak tylko widzi ,że Agata śpi,od razu staje na głowie żeby ją obudzić. Spacer z nimi obiema to jakiś armagedon-Amelia widząc Agate w wózku robi wszystko żeby się w tym wózku znaleść.I tak,zamiast przyjemnością,spacer staje się koszmarem.

Mam wrażenie że rutyna cię dobija, albo masz stany depresyjne, czujesz się przytłoczona obowiązkami, nie napisałaś czy w tym wszystkim możesz poegać na męża czy rodzinę. Powinnaś czasem wyjśc sama z domu, może dziadkom dzieci podrzucić bo długo tak nie pociągniesz, nerwowo się wykończysz i wszystko odbije się na dziewczynkach. Bądź dobrej myśli, pomyśl jak życie bez maleństw byłoby ciężkie. Ja miałam "cięzkie dziecko" i wiem co to znaczy być doitą jak pies.

Między moimi dziećmi jest podobna różnica wieku, gdy urodził się syn córka  miała 2 lata i 7 miesięcy.Myślę że Twoja starsza córka jest poprostu zazdrosna o młodszą siostrę. 
 
Moja tez była zazdrosna, gdy syn miał miesiąc wieczorne karmienie po kąpieli było butelką ,mały jadł bardzo długo ,a chciałam ten czas  przed snem poświęcić małej ,więc to mąż karmił syna z butli.

Prawie trzyletnie dziecko rozumie na tyle proste polecenia że przy odrobinie zachęty posprząta zabawki,na początek razem ,kto szybciej pozbiera, a jak dalej nie zechce -my zbieraliśmy do worka i mówiliśmy że jak nie ma kto sprzątać to wyrzucamy do śmieci,a tak  naprawdę chowaliśmy do szafy,pomagało bardzo gdy po kilku dniach nie było się czym bawić ,a to co zostało to znikało z podłogi  w mgnieniu oka.

Niestosowne odzywki -puścić mimo uszu,zobaczy ze na ciebie to nie działa i przestanie,

Przydałaby się terapia szokowa dla męża-kilka godzin tylko z dziećmi- zmieni zdanie odnośnie przedszkola.

Witaj kochana!

Każdą mamę dopada czasem taki gorszy okres - to normalne!

Myślę, że potrzebujesz odskoczni! Masz możliwość zostawić z kimś dziewczynki i wyjść choćby na spacer, na kawę z koleżankami, do kina? Pomyśl o tym! To ważne, by nie zamykać się na swiat tylko dlatego, ze jest się mama!

Ja co prawda mam jedną łobuziarę - Julka ma 3 lata, ale też potrafi dać nieźle popalić! Miałam jeszcze niedawno czas, że nie dawałam sobie już rady...

Na szczęście stanęłam, pomyślałam i znalazłam sobie sporo zajęć takich tylko dla mnie, podjęłam też pracę przez internet, zajęłam się dystrybucją kosmetyków - poznałam nowych ludzi, od czasu do czasu wyjeżdżam sama - na kilka godzin, ale zawsze to coś. Czuję, ze robię coś dla siebie i to wiele mi daje.

Jak nie zwariować? Mam bliźniaczki,i żyję kochasz dzieciaki? Jak kochasz toprzeżyjesz

Witam, witam. Wreszcie nie jestem sama :) Kiedyś nawet chciałam założyć podobny wątek, ale z przyczyn technicznych mi go "wcięło" i odpuściłam... i dobrze bo wszystko się poukłądało. Moje dziewczynki niby grzeczne ale jak to dzieci... :D

Ja podobnie jak Ty wyczekuję wieczora. Dzieci zasypiają o 18.00 i śpią do rana więc mam dość długą chwilę relaksu... Niekiedy odliczam godziny do wieczornej bajki i kaszy a potem już tylko kąpiel i do łóżeczek :D Nawet jeśli dzień jest sueper i śmiejemy się i bawimy przez cały czas - to dla mnie i tak wieczór jest tym momentem, gdzie mogę odreagować i usiąść W CISZY z herbatą... i NIC nie robić :)

Odkryłam doskonały sposób. Zawsze trzymam się planu. Jeśli Cię to interesuje - to napiszę godzinowo:

6.00 - wstajemy, dziewczynki wołają na zmianę "Mama, Tata, Mama" :D Mój mąż ubiera dzieci i zmienia Kornelce pieluszkę a ja w tym czasie ścielę łóżeczka i robię śniadanie. Później jemy śniadanie

7.30 mąż wychodzi do pracy

7.30 - 9.30 - zabawa z dziećmi w ich pokoiku (książeczki, puzzle, piramidy), lub wyjście na plac zabaw a ostatnio nauczyłam się wychodzić sama do sklepu nawet po duże zakupy :)

9.30 - 10.00 - Kornelka przebrana i rozebrana w łóżeczku pije kaszę z butli i zasypia (najczęściej), Madzia pije mleko i idziemy myć ząbki a później spać. Ja w tym czasie gotuję obiad lub go przygotowuję

11.30 - 12.30 - dziewczynki wstają. Jedzą "przedobiadek" (moje określenie ugotowanej dla nich zupki każdego dnia innego smaku)

13.00 - 16.30 - dla mnie ten czas zawsze był udręką... Teraz albo zwalam się komuś z rodziny na głowę ;) albo jadę na działkę, gdzie mają baaardzo dużo zabawek, teren jest ogrodzony więc mam je na oku i mogą robić co chcą a ja się nie denerwuję i nie muszę krzyczeć "nie wolno, zostaw, wracaj"

Potem wraca mąż i jemy obiad a później on zabiera dziewczynki do ich pokoiku i się z nimi wygłupia

17.30 - bajka na dobranoc (Dobranocny ogród lub teletubisie), kasza/mleko, kąpiel i 0 18.30 najpóźniej dziewczynki śpią

Oczywiście plan niekiedy ulega drobnym modyfikacjom... ale to taki ogólny zarys.

Do przedszkola nie puszczałabym starszej... Myślami wybiegam w daleką przyszłość. Wspominając byłoby mi wstyd i żal, że ktoś obcy zajmował się moim dzieckiem kiedy ja miałam taką możliwość bo i tak byłam w domu. Starsz może poczuć się odepchnięta. Nie wszystkie dzieci lubią przedszkole :( JA Madzi nie oddam. Dopiero razem z Kornelką. Choroby to niekoniecznie dobry argument, bo jeśli karmisz piersią (tego nie wiem) to Twój Maluszek jest chroniony i nie powinien się zarazić od starszej... ale jak dla mnie szkoda Starszej i ... pieniędzy za przedszkole także. Poza tym my świadomie zdecydowaliśmy się na dziecko po dziecku by wychowywały się razem a nie po to, by je izolować.

Oczywiście decyzja należy głównie do Ciebie. Rozumiem Twoje rozterki i nie do końca potępiam pomysł z przedszkolem... jednak jeszcze radziłabym się wstrzymać. Za pół roku będziesz miała 2 bawiące się ze sobą i kochające się nad życie siostrzyczki. Ich wspólna zabawa i to, jak się dogadują, pomagają sobie czy nawet się "kłócą" jest dla mnie najpiękniejszym dowodem, że postąpiliśmy słusznie decydując się na dwa dziecka płci żeńskiej (tak mawia mój mąż) :)

Trzymam mocno kciuki i pozdrawiam

Generalnie mogę liczyć na pomoc rodziny i koleżanek. Ostatnio chrzesta zabrała Amelię na 3 dni do Krynicy ,więc mogłam chwile odpocząć-z jednym dzieckiem zawsze lżej. Moja mama często zabiera jedną z dziewczynek,a teściowie jeżeli ich poprosimy też je wezmą. Chcę iść do szkoły od września,zaocznie,tak żeby mieć "skrawek SWOJEGO życia".Niestety spotkałam się z oporem ze strony męża i teściów,którzy odmówili mi pomocy w opiece nad dziewczynkami kiedy ja będę w szkole.Postawiłam się i powiedziałam,że tak czy tak pójdę.Mąż skapitulował (dodam może ,że on pracuje w michelin-mają tak pracę zmianową,a do tego studiuje zaocznie). 

Terapię wstrząsową już stosowałam i na ogół po moim powrocie kończyło się kłótnią.

Amelii po części się nie dziwię,że się tak zachowuje. Ona nie ma gdzie się wyszaleć,a jest bardzo ruchliwym dzieckiem. Przy tak małym drugim dziecku,ciężko jest mi w ciągu dnia zapewnic jej odpowiednią ilość ruchu i zabaw,a mąż nie zawsze chce gdziekolwiek z nią wychodzić.Różnie bywa.Czasem weźmie ją nad jezioro,ale nie rozumie chyba ,że takie dziecko powinno być codziennie kilka godzin na podwórku i szaleć. Jak jest brzydka pogoda ,to można ja przecież zabrać do jakiejś zamkniętej sali zabaw,na basen czy cokolwiek.Cały czas proponuję,a to strusiolandię,a to westernowe miasteczko,a to jakiś basen czy żeby ją może zapisać na dodatkowe zajęcia ruchowe,tańce itp I na ogół słyszę "nie". Dlatego próbuję wymusić to przedszkole,ale jak narazie bezskutecznie.

Dziś jest lepszy dzień i patrzę jakoś optymistyczniej na to wszystko,dziś wprowadziałam pierwsze "zmiany",ustaliłam wstępny plan dnia i jak narazie mi wychodzi :)

anketrin-też chciałam mieć bliźniaczki,ale niestety...nie było mi dane-może i dobrze :)