Co zmieniło pojawienie się drugiego dziecka w życiu Waszej rodziny? - Forum

To pytanie niby do mnie ale nie do mnie :) Mam dzieci rok po roku więc niewiele się zmieniło, gdyż nie zdążyliśmy się jeszcze na dobre oswoić z sytuają i faktem, że jesteśmy w trójkę, gdy zdecydowaliśmy, że dla nas będzie najlepiej, gdy od razu postaramy się o rodzeństwo. Było więcej plusów niż minusów... i takim sposobem pojawiła się Kornelka, gdy Madzia miała rok i 1,5 miesiąca :)

Zmieniło się tyle, że musiałam kombinować jak przy minimalnych kosztach nabyć nowe meble do pokoiku dziewczynek, by wszystko pomieścić :)Całe szczęście, że nie kupowaliśmy niczego specjalnego dla Madzi. Meble były już wysłużone więc bez żalu się ich pozbyliśmy. 2 łóżeczka stoją obok siebie - czekamy aż Kornelcia podrośnie i będzie można kupić im wspólne łóżko.

Teraz jest rewelacyjnie - bynajmniej na razie. Dziewczynki są ze sobą bardzo związane i wszystko robią wspólnie. Moja młodsza córka nie potrzebuje mojej obecności przy zabawie czy  zasypianiu - wystarczy, że w pobliżu jest siostra :)

Zbliżyliśmy się do siebie na pewno. Gdy byłąm w ciąży i mieliśmy jedno dziecko, często się kłóciliśmy... Teraz nie ma na to czasu ;)

Organizacja-doskonała organizacja to moje drugie imię. Mąż pracuje, babcie i dziadkowie także i nie ma kto mi pomóc, gdy muszę załatwić coś na mieście. Bez problemu zabieram dziewczynki ze sobą wszędzie! Mam torbę na ramię, gdzie mieści się wszystko - od pieluch, przez jedzenie na środkach opatrunkowych i wodzie utlenionej kończąć :D, Kornelka na rękach a madzia za rękę :) Wszędzie jesteśmy na czas a zkupy w markecie to dla nas żadne wyzwanie ;)

Priorytety nam się nie zmieniły za to rzeczy dziecięce zaczęły dominować w domu :) Kuchnia pełna butelek, niekapków i jedzenia dla dzieci; łazienka z płynami do kąpieli, szczoreczki, kubeczki i szafla na zabawki :)

Choć nie! Jest jeden priorytet, który zmienił uległ zmianie :) Teraz nakarmienie dzieci jest moim priorytetem i np. podczas obiadów u rodziców od niepamiętnych czasów jem zimne posiłki :( Najpierw dzieci... :D

Drugie dziecko opóźniło podjęcie przeze mnie pracy - ale ogólnie taki był nasz plan...

Hmmm... Wydaje mi się, że teraz jestem bardziej opanowana. Dwie małe istoty w naszym życiu mieszają na tyle mocno, że ja już nie muszę :) Teraz robię więcej rzeczy z rozwagą :) Tak mi się wydaje ;)

Ja dostałam bzika na kupowanie ładnych ciuszek dla dziewczynki i ubieraniu swojej córeczki, syn był dumy, że wreszcie ma rodzeństwo i mężuś również bardzo się ucieszył z narodzin córki. Tak więc wszyscy byliśmy bardzo szczęśliwy i obie babcie również.

ale fajnie to wszystko opisałaś :)

Przepiękne te Wasze opowieści.

Zgadzam się :)

Kurcze, brzmi to naprawdę pozytywnie:) Aż żal, że dopiero teraz myślimy o rodzeństwie dla Julki:)

Czekam na kolejne historie!

Ja na Twoim miejsu zabierałabym się do pracy a nie trzepała pianę na forum Julcia jest w doskonałym wieku na zaakceptowanie rodzeństwa i zżycie się z nim! Każda historia będzie inna... Twoja w przyszłości także więc nie ma o porównywać.

My od zawsze marzyliśmy o 2 dzieci. Mąż jest jedynakiem i powiedział, że absolutnie nie pozwoli tak skrzywdzić dziecka (cokolwiek miał na myśli to mówiąc - zabrzmiało groźnie), ja natomiast mam siostrę o 6 lat młodszą... 2 różne światy. W ogóle nie istniałyśmy dla siebie. Dopiero gdy ona skończyła 17 lat zaczęłyśmy budować więź. Teraz jest moją najlepszą przyjaciółką ale 17 lat stracone. Poza tym, gdy między rodzeństwem jest duża różnica wieku, to rodzice inaczej traktują dzieci. Tego nie da się uniknąć. Wiadomym jest, że ja jako sześciolatka byłam już zupełnie samodzielna i calusieńka uwaga skupiała się na maleństwie, przez co ja czułam się odrzucona... U mnie tak nie jest. Zarówno Madzia jak i Kornelia potrzebują uwagi i pomocy i staram się angażować je w pomaganie sobie wzajemnie. Jest łatwo... Na razie :)

Niezdecydowanym mamom jedynaków mówię z czystym sumieniem - ja nie żałuję naszej decyzji, choć niekiedy bywa ciężko (razem chorują, wypadki zdarzają się 2 razy częściej itp). Jednak co by nie mówić - 2 dzieci to 2 razy więcej szczęścia, miłości i uśmiechów każdego dnia ;)

OLU my zdecydowaliśmy się na drugą pociechę po siedmiu latach, to jeszcze wszystko przed WAMI...

Zazncazam, ze nie założyłam tego wątku po to, żeby jakoś wpłynął na moja decyzję - myślę, że przyda się też innym zastanawiajacym się.

Na pewno - bo ja potem zawsze mówiłam, że gdybym wiedziała wcześniej, że będę miała trójkę dzieci i to wolałabym mniejszą przerwę pomiędzy nimi. U mnie miał być - jedynak... hehehe

Grażynko, na pewno nie tylko Ty masz takie spostrzeżenia:)

No i mnie też to czeka - a jednak:)))))))

Sama zatem doświadczysz jak to jest. 

U mnie nie do końca było tak pozytywnie, bo po pierwsze: ciąża nieplanowana, a dopiero podjęłam pracę, po drugie: cały czas sie zamartwiałam jak przyjmie rodzeństwo synek. Po urodzeniu wikusi przez jakieś 1,5-2 miesiące miąłam niezłego baby bluesa. wyłam i ryczałam z byle powodu. Mati, który faktycznie byl bardzo zazdrosny, przysparzał mi dodatkowych zmartwień, bo nie umiałam sobie z nim poradzić, a właściwie to miałam problem sama ze sobą. 

mineło pół roku odkąd z nami jest Wikusia i mimo ogromnego zmęczenia, nie wyobrażam sobie bez niej życia. Mati też sie przyzwyczaił i czasami znowu chce mi sie płakać jak podchodzi do płaczącej siostrzyczki i mówi "Nie płać Ita, ja cie badzio tocham. Maś, pobaf się dziechotom (grzechotką)" A mała piszczy z radości widząc braciszka.

U nas sie wiele zmienilo po uodzeniu drugiej corki. Kiedy Louisa (starsza) byla sama, nie wiedzialam, ze mam dziecko. Sama sie potrafila bawic, nie marudzila, nie musialam przy niej bez przerwy byc i sie nia zajmowac. Tzn. zajmowalam sie, ale kazdy pewnie ma chwile kiedy trzeba np. ugotowac obiad i dobrze by bylo, aby malenstwo w tym czassie zajelo sie zabawa.

Kiedy urodzila sie Gabriela przetslam miec czs na cokolwiek, bo zajmowala mi kazda wolna chwile. Ma calkiem inny charakter. Louisa odeszla nieco na bok. Na szczescie tylko na krotki czas. Teraz, po 2 latach, dzieczyny zajmuja sie soba, bawia sie razem, nie moga bez siebie zyc, ale tez sie kloca i bija. Sa guzy, lzy i krzyki i to podwojnie. Oczywiscie jest tez podwojna ilosc calusow i przytulania, czego nei da sie opisac :)

Zmienilo sie planowanie czasu. Jedna jest w przedzkolu, druga w zlobku. Trzeba obie na czas zawiezc i odebrac. Inne terminy, dodatkowe zajecia dla starszej tez sie inaczej zalatwia, bo musimy myslec tez o naszym "malenstwie"

chyba jestem lepiej zorganizowana, bo musze planowac z wyprzedzeniem. Musze siedziec z kalendazem i sprawdzac terminy.

Komunikacja miedzy nami sie porawila chociazby dlatego, ze trzeba omawiac rozne sprawy i znalezc tez czas dla siebie.

Ogolnie to lekko nie jest, ale nie jest zle. Sa chwile ciezkie, ale wiecej szczesliwych,a le ciesze sie, ze roznica wieku miedzy nimi nie jest duza.

Jeszcze niecale 2 miesiace i sie przkeonam jak wyglada powywracane zycie z dwojka dzieci...sama jestem jedynakiem i tak jak napisala Monika a w zasadzie przytoczyla grozbe meza tez jestem jedynaczka i nie pozowle dziekcu zrobic takiej krzywdy jaka jest bycie jedynakiem...zreszta wieksza rodizna to i wieksza radosc:)