Ludzkie losy - Forum

Polub Familie.pl na Facebooku

Poleć link znajomym

13 odp. Strona 1 z 1 Odsłon wątku: 3534

Isabelle

Zarejestrowany: 03-07-2009 19:42 . Posty: 21159 IP:

2010-11-10 20:43:06

10 listopada 2010 20:43 | ID: 326082

Fascynują mnie ludzkie losy, decyzje i ich konsekwencje... Pragnę poświęcić ten wątek historiom, które znacie z opowiadań a które przykuły Waszą uwagę i emocje... Zapraszam do opowieści... Moze macie ciekawą historie rodzinną...lub przyjaciółka opowiedziała wam własną...? Wątek ten pragnę poświęcić ludziom na rozdrożu! Którzy przeżywają właśnie trudne chwile tak... Opowiadajcie będziemy słuchać:)
Słońce wstało zwariowało...

1
usunięty użytkownik

2010-11-10 20:58:26

10 listopada 2010 20:58 | ID: 326092

Mnóstwo jest wokół takich historii... Taką, która według mnie jest niezwykła jest historia mojej mamy, która zrezygnowała z pracy po wielu latach, żeby poświęcić się opiece nad teściami... jeśli chodzi o proces decyzyjny może intrygować...
2
usunięty użytkownik

2010-11-10 21:17:28

10 listopada 2010 21:17 | ID: 326110

Moją historię znasz. Nic szczególnego.
Moja rodzinna historia... Rodzice mieli pięcioro dzieci. Najstarszy Brat bardzo chorował, każde z nas miało po drodze kilka poważniejszych, lub mniej poważnych urazów. Rodzice hodowali kilka zwierząt (świnki, drób i krówkę). Ktoś to nocą wszystko spalił. Uratował się tylko pies Azor, którego odwiązała jakaś sąsiadka. Tato długo chorował, w wyniku czego stracił nogę. Po wyjściu ze szpitala załamał, ale kto prawie 30 lat temu myślał o depresji..... Utrzymanie nas i domu spadło na Mamę. Harowała jak "dzika", żeby wszystkiemu podołać. Tacie, dzięki wsparciu Mamy udało się pozbierać. Cała nasza piątka wyrosła na miłych i sympatycznych ludzi, którzy wiedzą czego chcą. Koniec.
2%blokersSz
3
dziecinka

Zarejestrowany: 07-05-2008 11:21 . Posty: 26147

2010-11-10 22:13:50

10 listopada 2010 22:13 | ID: 326143

Jedna historyjka. Nie moja. Opowiedziała mi ją koleżanka. Zatrzymała ona stopa. Meżczyzna wziął ją do samochodu. Potem próbował się do niej dobierać. Ona powiedziała, że idzie do zakonu. On przestał i zostawił ją w spokoju. Dawno temu ta opowieść przykuła bardzo mocno moją uwagę i bardzo wzruszyła.
4
Isabelle

Zarejestrowany: 03-07-2009 19:42 . Posty: 21159

2010-11-11 07:45:22

11 listopada 2010 07:45 | ID: 326206

Alusia...a ja chciałabym Wam opowiedzieć o moim dziadziusiu:) Stracił rękę jako młody chłopak. Miał 19 bodajże lat. Pomimo tego ożenił się i miał 3 dzieci. I wszystkich wykarmił i wychował! Ciężko pracował tą jedną ręką- prowadził małe ogrodnictwo- chodował pomidory. Teraz jako dorosly człowiek naprawdę widzę ile trudu kosztować musiało go to wszystko. Podwójnie niż nas... Jak stracił pracę natychmiast szukał nastepnej i znajdował. Takiej na miarę swoich możliwości. Pamiętam jak zbierał ziemniaki tą jedna ręką...był szybszy niż ludzie posiadający obydwie!!! I czasem przebiegnie mi przez głowę myśl jak jestem na zkręcie. Że muszę być dzielna jak dziadziuś. Ciekawa też jestem jak wyglądało by jego życie gdyby wtedy jako młody chłopak nie poszedł pracować na tą drogę i maszyna nie urwałaby mu ręki?
Słońce wstało zwariowało...
5
usunięty użytkownik

2010-11-11 17:34:10

11 listopada 2010 17:34 | ID: 326412

Wiele jest takich historii... trzeba tylko umieć słuchać i patrzeć...
6
usunięty użytkownik

2010-11-12 07:57:45

12 listopada 2010 07:57 | ID: 326602

Fajny wątek... Może i niedługo coś napiszę... Takie historie czyta się z dużo większym zaciekawienim niż niejedną ksiażkę jakiegoś znanego autora.
Dum spiro, spero.
7
Grześ

Zarejestrowany: 01-03-2010 14:39 . Posty: 841

2010-11-12 08:09:50

12 listopada 2010 08:09 | ID: 326607

Isabelle napisał 2010-11-10 20:43:06
Fascynują mnie ludzkie losy, decyzje i ich konsekwencje...
Każda podjęta przez kogokolwiek decyzja - czy to dobra, czy zła - na rzecz innych osób, powraca do nas z podwójną siłą
8
madalenadelamur

Zarejestrowany: 22-02-2010 11:02 . Posty: 3921

2010-11-12 10:32:28

12 listopada 2010 10:32 | ID: 326693

Historia mojego niepełnosprawnego kuzyna i jego rodziny.
Wójek jest z zawodu listonoszem,Mama chłopca opiekuje się nim od narodzin.Wszystko zaczęlo sie od narodzin kiedy to maluszek wypadł jednej z pielęgniarek.Nikt na początku nie wiedział,że wszystko potoczy się tak a nie inaczej.Mama wraz z Tatą na początku małżeństwa mieszkała u Teścia a do cioci miała doslownie dwa kroki.Często się widziały,rozmawiały.Pewnwgo razu Mama zaobserwowała u noworodka dziwne ruchy,nie takie normalne.Dziecko zwijało się w tzw.pajączka.Rodzice małego pojechali z nim na badania okazało się,że nie będzie mógł chodzić a także,że ma problemy rozwojowe.I tak też jest do dzisiaj Chłopak nie chodzi,ale za to jest tak mądrym i fascynująco szczęśliwym człowiekiem.Oczywiście w życiu takich ludzi nie kończy się na tylko jednej chorobir,przypadku.Pewnego dnia Matka musiała na chwilkę wyjść z domu Ojciec był w pracy,ktoś musi zarabiać na utrzymanie 6 osobowej rodziny.Chłopak sam został w domu dosłownie na chwilkę.Jedyne co może,żeby gdziekolwiek sie dostać to raczkowanie.I właśnie wtedy raczkował do łazienki gdy zgasł piecyk gazowy,który postanowił podpalić...Udało się,ale ogień buchnął w jego stronę i ubrania zaczęły się palic.Wpadł w panikę,zaczął krzyczeć,próbował w jakiś sposób ugasić płomien na ubraniu...Po chwili weszła Mama,ale ubrań prawie nie było...;( Szybko wezwano pogotowie,został przewieziony do szpitala z dala od domu.Leżał w nim jakieś pół roku.Przeszedł szereg operacji.Po jednej z nich jedna z rak została bardzo zniekształcona.Pomyslałam,że to jeszcze bardziej mu zaszkodziło.Nie dawno goscili na weselu siostry.I radość jaką widzi się w jego oczach sprawiała mi pgromny ból i smutek...Bo wiem,że gdzieś w głebi jego serca jest smutek i strach przed jego przeszłością.Jego rodzice są bardzo silnymi ludźmi.Ojciec ma w sobie taki spokój...Ja chyba nie potrafiłabym tak żyć ;( Ja tę rodzine bardzo podziwiam.Miesięcznie wydają masę pieniedzy na maści potrzebne do kuracji ran pooparzeniwych.Czasami myślę,że gdybym miała full pieniędzy chciałabym pomóc własnie im.Kiedys w szkole zorganizowano zbiórkę pieniedzy na wyjazd Brata do sanatorium.Może wiele tego nie bylo,ale było.Jakaś część,która w pewnym stopniu umozliwiła wyjazd ;) Pieniądze są nadal potrzebne...Ale wiem,że ta radość i rodzinna siła kiedyś przyniesie im wiele dobrego.Nie każdy ma w sobie tyle radosci.Ci,którzy mają wszystko narzekają,że cos im nie pasuje.A tym czasem mają zdrowie to co najważniejsze.
9
Isabelle

Zarejestrowany: 03-07-2009 19:42 . Posty: 21159

2010-11-12 10:37:38

12 listopada 2010 10:37 | ID: 326695

Bardzo wzruszającą opowieść nam przedstawiłaś....
Słońce wstało zwariowało...
10
madalenadelamur

Zarejestrowany: 22-02-2010 11:02 . Posty: 3921

2010-11-13 11:17:11

13 listopada 2010 11:17 | ID: 327305

Nasza Historia...
Wypadek,który nas zmienił... W czerwcu 2007 roku postanowiłam poszukać pracy na wakacje,żeby dorobic na książki do szkoły,kilka ciuszków a także żeby pomóc w pewien sposób rodzicom.W końcu oni od początku mojego zycia pomagali mi zawsze. To był mój trzeci dzień pracy w sklepie. Jak zwykle mój mąż wtedy jeszcze partner przyjezdżał po mnie po pracy. Pojechaliśmy do mnie do domku i pomysleliśmy,że pojedziemy do rodziców męża.Po drodze kupiliśmy ziemniaki i colę.Nabralismy smaku na frytki. No i w drogę... Jechaliśmy aż tu nagle coś strzeliło-opona mąż stracił panowanie nad kierownicą...Uderzyliśmy najpierw w barjerkę a następnie skarpę. Pamietam tylko ogromny huk. Nic poza tym. To mąż mnie wybudził odpjął pasy. I zapytał: Kochanie nic ci nie jest,możesz się ruszać. Zaczęłam płakać,lekko wpadłam w panikę. Kochanie musimy uciekać coś syczy to chyba gaz. Z tyłu była wybita szyba.Mąż pomógł przedostać mi się do tyłu: Wyjdź pierwsza...Szybko Wyszłam po chwili mąż też się wydostał. Okazało się,że to nie gaz a peknieta butelka Coli. Ja spanikowana powtarzałam... Kochanie co teraz będzie!!! Za chwilkę przyszła Pani,która przyniosła nam papier do otarcia się z krwi. Bardzo miła Pani. Było to w godzinach kiedy z pracy wracali wszyscy znajomi... Po chwili zadzwonił kolega do męża. S... to Twój samochód się rozbił miałeś wypadek? Tak odpowiedział. Nie wiedzieliśmy czy dzwonic do rodziców. Rodzice męża są starsi więc najpierw zadzwoniliśmy do moich. Dzwonił mąż. Telefon Odebrała siostra bliźniaczka. Kasia mieliśmy wypadek: Tak,tak żartujesz sobie. Nie naprawdę. Gdzie jesteście? Opowiedzieliśmy pokrótce gdzie mają przyjechać. I telefon do rodziców męża. Jego Mama wpadła w panikę. Kiedy oni przyjechali na miejsce wypadku nas już nie było. Zabrała nas karetka. Siostra była załamana. Za chwile teściowie podeszli do rodziców i rodzeństwa. Mama męża wypowiedziała takie słowa do siostry bliźniaczki: Magda to ty żyjesz? Ja nie jestem Magda ja jestem siostrą Magdy. O Boże!!! Wypadek był naprawdę straszny. Policja powiedziała,że cudem jest to iż przezyliśmy. Gdyby nie pasy to byłby KONIEC!!! W szpitalu opatrzono nas. Męża zabrano na prześwietlenie głowy. Nic powaznego nam nie dolegało prócz małych ranek po wbitych szkłach w ciało. Stwierdziliśmy,że ten wypadek jest dla nas jakimś znakiem. Otóż wszyscy mówili,że to znak od Boga,że jestesmy sobie przeznaczeni. Że Pan Bóg mógł zabrać do siebie albo mnie albo męża. Po tym jak doszliśmy do siebie pojechaliśmy z podziekowaniami i Wielka Bombonierką do Pani,która nam pomogła!!! Od tamtej pory zaczęły się nasze myśli o zaręczynach. I tak oto teraz jesteśmy szczęsliwym Małżeństwem. Każde zdarzenie,łza uczy nas w życiu czegoś nowego!!!
11
Sonia

Zarejestrowany: 06-01-2010 16:15 . Posty: 112855

2010-11-13 17:27:48

13 listopada 2010 17:27 | ID: 327438

annas82 napisał 2010-11-12 07:57:45
Fajny wątek... Może i niedługo coś napiszę... Takie historie czyta się z dużo większym zaciekawienim niż niejedną ksiażkę jakiegoś znanego autora.
Dlatego,że to nie fikcja, tylko losy ludzi.... Samo życie.
12
usunięty użytkownik

2010-11-13 19:19:28

13 listopada 2010 19:19 | ID: 327497

Magdaleno czasami ludzie chorzy lub w inny sposób dotknieci przez los maja w sobie wiecej radosci zycia niz zdrowi... Po prostu wiedzą, że każdy drobiazg jest cenny, ze trzeba sie cieszyc kadą chwilą... Nam niestety często takiej świadomosci brakuje... Co do drugiej historii: wspaniale, ze nic Wam sie nie stało. Takie wydarzenia moga być jakimiś znakami od losu...Trzeba tylko umieć je odczytać...
13
madalenadelamur

Zarejestrowany: 22-02-2010 11:02 . Posty: 3921

2010-11-14 11:49:52

14 listopada 2010 11:49 | ID: 327742

Mama Julki napisał 2010-11-13 19:19:28
Magdaleno czasami ludzie chorzy lub w inny sposób dotknieci przez los maja w sobie wiecej radosci zycia niz zdrowi... Po prostu wiedzą, że każdy drobiazg jest cenny, ze trzeba sie cieszyc kadą chwilą... Nam niestety często takiej świadomosci brakuje... Co do drugiej historii: wspaniale, ze nic Wam sie nie stało. Takie wydarzenia moga być jakimiś znakami od losu...Trzeba tylko umieć je odczytać...
Piękne słowa Mamo Julki ;) My odczytaliśmy w swój sposób to co nam się wydarzyło. Moglismy nie życ a jednak żyjemy. Jest nam ze sobą dobrze.I wiem,że z nikim innym lepiej by mi nie było. Sąsiad,który przyjeżdża z Warszawy mówi do nas,że jesteśmy Aniołami ;0)

Mój adres e-mail
Hasło
Zapamiętaj mnie	Zaznacz jeśli chcesz logować się automatycznie

Ludzkie losy - Forum

Wątek: Ludzkie losy