nieśmiałość dziecka -wstydliwość - Forum

Może więcej bywac z dzieckiem w różnych miejscach.. a z drugiej strony może to juz taka cecha charakteru.. a może pomalutku wyrośnie.. 

Każdy na swoim terenie czuje się lepiej, bezpieczniej..

Moim zdaniem od maluśkiego trzeba maluszka przyzwyczajać do różnego otoczenia, odgłosów itp. robiąc to za pomocą spacerów, bywania na placu zabaw, rozmowach z innymi mamusiami z dziećmi, zabawy z innymi dziećmi, od czasu do czasu wyjazdów do rodzinki na dłużej niż jeden dzionek by powoli przyzwyczajać dziecko do spania poza swoim domem i łóżeczkiem... I tak można by było wyliczać...

Chyba jednak nie zawsze się tak da.. czasem może dziecko jest po prostu wrażliwe.. można je ciągać wszędzie ale nie da rady przełamać uczuć. Znam to ze swojego podwórka.. 

Zgadzam się z Tobą.Ja staram się przełamać niesmiałość mojego syna.W domu jest go wszędzie pełno,poza domem-zupełnie nie to dziecko.Wiem,że nigdy nie będzie duszą towarzystwa,nie będzie mega przebojowy,ale nie każdy musi taki być.Jest bardzo wrażliwy,ambitny i tyle.
Psycholog powiedział,że trzeba stawiać przed nim małe wyzwania,przełamywać wstyd,by nabierał pewności siebie,dużo chwalić. Stosujemy się do tych zaleceń i widzę efekty :-)

Tak samo mam z córką, jak z twoim synkiem Sylwia, w domu pełno, a poza domem- jakaś taka "nieogarnięta". Sama taka byłam jak byłam mała, tylko, że ja za wszystko byłam karcona, ją za każdym razem próbuję wzmacniać chwaleniem za dobre uczynki ;) W sumie dziecko ma dobre zdanie o sobie i mam nadzieję, że będzie coraz odważniejsza, bo do odważnych świat należy.

Synek jest zupełnie inny, on idzie i nie patrzy, wejdzie tam gdzie pełno dzieci, choćby go mieli zgnieść, nie boi się po prostu :)

moim zdaniem dzieckiem powinno wiecej przebywac w towarzzystwie innych dzieci:) wybieram sie na urodziny synka kuzynki i myślałąm o takim oprezencie dla niego http://www.anluxsklep.pl/maty-i-puzzle-piankowe/1350-ukladanka-edukacyjna-poznajemy-ksztalty-m-004.html co myślicie?

U mnie Aga tak samo :-) Szymon wszędzie lezie sam,nie boi się obcych,nie czuje wstydu,szybko adaptuje się do nowych sytuacji.
Piotrek potrzebuje dużo czasu,by się otworzyć i jest z tym czasem naprawdę ciężko.Ja go nie karcę,nie krytykuję,nie wymagam od niego nie wiadomo czego.Taki ma charakter.

Myślę, że to kwestia i charakteru, i sposobności jednocześnie. Moja chrześniaczka jest w wieku mojej córki, co jakiś czas się widują, na kazdą wizytę obie się nakręcają od kilku dni, jest ciągłe "gadanie", ze bedzie moja przyjaciółka, itd. Tymczasem ostatnio chrzesniaczka przez półtorej godziny była onieśmielona, nie chciała zejsc z kolan mamy- ale chodzi do przedszkola, ma dzieci na co dzień, wstydliwosc wiec pojawiła sie, gdy zobaczyła kogoś, kogo długo wg siebie oczekiwała, jak dzieci np. Mikołaja. Moja córka zaś nie chodzi do przedszkola, kontaktu na co dzień tak bardzo z dziecmi szuka, że żadna nieśmiałosc Jej nie rozebrała, zajęła się zabawkami, jakby nigdy nic... Wiec jednak i charakter i sposobnosc, i osobista potrzeba dziecka.

A dodam jeszcze, ze ciagam Ją ze soba w zasadzie ciagle wszędzie, a nieraz juz miała objawy niesmiałosci, więc raczej obycie nie ma wzgledu w tym przypadku.

małe kroki to dobra metoda 

charakter odgrywa dominującą rolę chyba ??? 

Weźcie pod uwagę, że dzieci przechodzą różne etapy w życiu i być możę, to jest właśnie ten etap wstydu i nieśmiałości.

Nie oszukujmy się każdy rodzic chce mieć odważne, przebojowe dziecko. Myślę, że szczególnie zależy na tym niesmiałym rodzicom, bo sami wiedzą jak wstyd potrafi sparaliżować i podciąć skrzydła. Z tego co czytałam, to niestety nieśmiałość w dużej mierze dziedziczy się po rodzicach. Nie zostało nam nic innego jak chwalić, wspierać i akceptować swoje dzieciaki. Na pewno nic na siłę.